The Dark World มหาสงครามออนไลน์กู้ปฐพี

 

 

เครดิตภาพจาก  https://www.wallpaperflare.com

 

      กลางดึกของเมืองแกรนด์ยารด์ แม้จะมีผู้คนเตร็ดเตร่ไปมา แต่ก็น้อยกว่าตอนกลางวันหลายเท่าตัว ด้านหน้าของบาร์แห่งหนึ่ง มีม้าสองตัวผูกติดกับเสาไม้ ตัวแรกสูงใหญ่ ท่าทางองอาจ สมกับเป็นม้าศึก ส่วนอีกตัวนั้นทั้งเล็กทั้งแห้ง แลหย็องกรอด แถมยังมีสีกระดำกระด่างดูสกปรก ใกล้ๆกับพาหนะมีชีวิต ปรากฏร่างของวัยรุ่นชายหญิงคู่หนึ่ง นั่นก็คือ….มาวินและเหมยลี่นั่นเอง

 

“ เฮ้อ........เงินโดนขโมยไปหมดแล้ว ทีนี้จะทำยังไงกันดี ” เด็กหนุ่มหัวเขียวนั่งเท้าคาง ท่าทางเบื่อหน่าย ปากก็พล่ามบ่น

        

 

      เหมยลี่นั่งขัดสมาธิ สายตาที่ทอดยาวไปข้างหน้ากำลังปิดพริ้ม ใบหน้าสงบนิ่ง ปราศจากความกังวลใดๆ เธออยู่แบบนั้นครู่หนึ่ง ก่อนตอบกลับ

 

“ คืนนี้ คงต้องอยู่แบบนี้ไปก่อน เพราะเงินไม่พอจะจ่ายค่าโรงแรม จากนั้นก็หางานทำ เพื่อเก็บเงิน ” 

 

“ หา..... ทำงาน ” มาวินตกตะลึงอย่างรุนแรง ดวงตาเบิกโพลงจนเกือบทะลักออกจากเบ้า 

 

“ ใช่แล้ว นี่อย่าบอกนะว่า.....ตั้งแต่เกิดมา นายไม่เคยทำงานเลย ” เด็กสาวร่างสูงหันมาถาม สีหน้าดูสงสัย 

 

“ เหอๆ ก็ไม่เชิง ชั้นเคยทำมานิดหน่อย แต่ไม่ค่อยชอบน่ะ ” เด็กหนุ่มหัวเขียวหัวเราะแห้งๆ ใบหน้าเล็กเรียวดูเหยเก คล้ายรังเกียจการทำงานอย่างรุนแรง 

 

“ ถึงตอนนี้ นายคงต้องฝืนทำ เพราะไม่มีทางเลือกแล้ว ” เหมยลี่ตอบเนือยๆ เธอดูไม่ทุกข์ร้อนเลย     

       

 

       ทั้งสองนิ่งเงียบอยู่ครู่ใหญ่ด้วยท่าทีที่แตกต่างกัน เหมยลี่ยังคงกอดอกนิ่ง ส่วนมาวินได้แต่ขยุกขยิกตามประสาคนอยู่ไม่สุข เวลาต่อมา เด็กหนุ่มหัวเขียวก็สะกิดเพื่อนสาว เพื่อไถ่ถาม

 

“ นี่ ยัยโย่ง ในเมื่อไม่มีทางเลือกแล้ว พอจะบอกได้มั้ยว่างานที่ทำมีอะไรบ้าง ” 

          

 

        เหมยลี่ไม่ไหวติง เธอยังนั่งนิ่งในท่าเดิม ก่อนจะตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกว่ารำคาญ

 

“ นายสามารถดูรายละเอียดของงานเหล่านั้นได้ด้วยนาฬิกาประจำตัว ” 

 

“ หา......มันทำแบบนั้นได้ด้วยเหรอ ” มาวินร้องเสียงหลง เขายกข้อมือขึ้นมา เพื่อมองนาฬิกาสีกระดำกระด่างที่ตนสวมใส่

           

 

        เหมยลี่หันมาตำหนิด้วยสายตา ประกายรุนแรงจนมาวินนึกผวา ด้วยรู้ฤทธิ์ของแม่เสือสาวเป็นอย่างดี แต่สุดท้าย เธอก็ไม่ได้ลงไม้ลงมือ เพียงแต่กล่าวสั้นๆว่า….. 

 

“ นาฬิกาทุกเรือนทำได้หมด ” 

 

“ เอ่อ..... ครับผม ” มาวินรีบตอบอย่างสุภาพ จากนั้นก็ก้มหน้าก้มตาสำรวจนาฬิกาข้อมือของตนเอง 

          

 

       มาวินง่วนกับอุปกรณ์อยู่พักใหญ่ ถึงกระนั้น ก็ไม่สามารถไขความลับของมันได้ ทุกครั้งที่เขาพยายามกดปุ่มบนตัวเรือน ไฟหน้าจอก็เหมือนจะดับ มิดับเหล่

          

 

       สิ่งที่เกิดไม่พ้นหูพ้นตาของเหมยลี่ เหมือนว่าเธอจะรำคาญในความงี่เง่าของมาวินหรือไม่ก็สมเพชความโปเกของอุปกรณ์ จึงล้วงเข้าไปในย่าม เพื่อหยิบสิ่งหนึ่งขึ้นมาสวมข้อมือ มันคือ……นาฬิกาทรงเหลี่ยมที่เพรียวบางและล้ำค่า เพราะตลอดทั้งเรือนล้วนทำมาจากทองคำ 

 

“ ว้าว..... นะ...... นี่คือนาฬิกาของเธอเหรอ สุดยอดไปเลย ” มาวินตกตะลึงจนตาค้าง เขาไม่คิดว่าเพื่อนสาวจะซุกของมีค่าขนาดนี้เอาไว้

 

“ หุบปาก แล้วตั้งใจดู ” เหมยลี่ตัดบท น้ำเสียงเฉียบขาด ทำให้มาวินสงบคำในทันที เนื่องจากกลัวว่าตนจะโดนภัยจากบาทา ถ้ายังปากมากไม่เข้าเรื่อง แต่ในใจแอบเถียง

 

" ก็มันสวยจริงๆนี่นา " 

        

 

        เหมยลี่กดปุ่มบนตัวเรือนอย่างรวดเร็ว ไม่นานก็เกิดแสงที่หน้าจอ ความสว่างทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุด ภาพโฮโลแกรมสามมิติก็พุ่งออกมาจากนาฬิกาและลอยอยู่กลางอากาศ มันคือกรอบสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ที่มีข้อความให้เลือกมากมาย

 

“ เฮ้ย.......นาฬิกาของเธอทำแบบนี้ได้ด้วยเหรอ ไฮเทคเป็นบ้าเลย แลกกันมั้ย ” มาวินยื่นนาฬิกาของตนให้เด็กสาวร่างสูง หวังจะแลกเปลี่ยนกัน แต่อีกฝ่ายกลับตะคอกใส่ด้วยอาการหัวเสีย 

 

“ เจ้าบ้า นาฬิกาวิญญาณเป็นของประจำตัว ผู้ที่ใช้งานได้คือเจ้าของเพียงคนเดียว ดังนั้น ถึงนายแลกกับชั้น ก็ใช้มันไม่ได้อยู่ดี ” 

 

“ แฮะๆ ใช้ไม่ได้ ก็ไม่เป็นไร แค่ใส่ไว้เท่ๆก็พอ ” มาวินหัวเราะเบาๆ ก่อนตอบกลับกวนๆ 

 

“ นี่ไง เท่ ” เหมยลี่เขกกะโหลกของเด็กหนุ่มเต็มแรง 

 

“ โป๊ก ” 

 

“ เจี๊ยก...... ” มาวินกระโดดโลดเต้น พร้อมร้องจนสุดเสียง เพราะน้ำหนักมือที่ประเคนใส่ ท่าทางจะหนักมิใช่น้อย  

 

“ เลิกนอกเรื่อง แล้วตั้งใจดูให้ดี ” เหมยลี่ตวาดกลับ ท่าทางเด็ดขาด ทำให้มาวินต้องข่มความปวด แล้วฝืนดูข้อความที่ลอยอยู่กลางอากาศ

        

 

       มาวินตั้งอกตั้งใจอย่างเต็มที่ เนื่องจากเขาเป็นอีกคนที่อ่านหนังสือปีละแปดบรรทัด ดังนั้น การอ่านอะไรที่ยาวเหยียดจึงเป็นเรื่องยาก ข้อความบนภาพโฮโลแกรมมีรายละเอียดดังต่อไปนี้ 

 

ข้อมูลงานในเมืองแกรนด์ยารด์

งานล้างจานที่ร้านแมวเหิน 1 อัตรา ค่าจ้าง 3 เหรียญเงินต่อวัน

งานแบกหามที่โรงงานสุนัขร้องไห้ 5 อัตรา ค่าจ้าง 2 เหรียญเงิน 50 เหรียญทองแดงต่อวัน

งานเด็กเสิร์ฟที่ร้านตะกวดหิว 2 อัตรา ค่าจ้าง 79 เหรียญทองแดงต่อชั่วโมง

งานเลี้ยงเด็กที่บ้านคุณนายโหวง 1 อัตรา ค่าจ้าง 3 เหรียญเงิน 20 เหรียญทองแดงต่อวัน

 

“ เหอๆ นี่มันอะไรกันเนี่ย ” มาวินหัวเราะแห้งๆ เขาเหนื่อยใจ เมื่อเห็นเนื้องาน

 

“ อ้าว.....ไม่ชอบเหรอ ชั้นว่างานล้างจานน่าจะดีนะ เพราะเย็นสบายมือ ด้วยโดนน้ำทั้งวัน ” เหมยลี่ถาม สีหน้าเหมือนจะยิ้มนิดๆ 

 

“ ยัยบ้า ตั้งแต่เกิดมา ชั้นไม่เคยเข้าครัวเลย แล้วจะล้างจานเป็นได้ยังไง เกิดไปทำของเขาแตก มิต้องเสียเงินแทนได้เงินรึ ” มาวินเถียง 

 

“ แล้วแบกหามล่ะ สนมั้ย นายน่าจะถนัดงานที่ใช้แต่กำลังนะ ” เด็กสาวเสนอต่อ 

 

“ นี่หาว่าชั้นโง่รึไง ” มาวินตอบกลับ น้ำเสียงดุ 

 

“ หึๆ แล้วงานเด็กเสิร์ฟล่ะ ได้แต่งตัวน่ารักๆด้วยนะ ” เด็กสาวหัวเราะเล็กน้อย เธอแกล้งกระเซ้าต่อ 

 

“ ชั้นเป็นผู้ชายนะยะ....... ” มาวินเริ่มโวยวาย ใบหน้าแดงก่ำด้วยความโมโหแกมอาย 

 

“ เฮ้อ.......สุดท้ายคืองานเลี้ยงเด็ก ทำมั้ยล่ะ ดูมีความสุขดีนะ ” เหมยลี่ยื่นข้อเสนอสุดท้าย พร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก ดูเหมือนว่าเธอจะมีความสุขที่ได้แกล้งมาวิน 

 

“ ว้าก...... ไม่ต้องพูดเลย หน้าตาชั้นเหมือนคนรักเด็กเหรอ ” คราวนี้มาวินเริ่มแหกปาก สองมือรุมทึ้งผมบนหัวตัวเอง ท่าทางไม่ต่างจากคนบ้าที่หลุดจากโรงพยาบาล 

 

“ ฮะๆ ” ทันทีที่ฟังจบ เด็กสาวร่างสูงก็หัวเราะเล็กน้อย เพราะขบขันท่าทีปัญญาอ่อนของเด็กหนุ่ม 

 

“ นี่ หัวเราะทำไมยะ หล่อน ชั้นไม่ใช่จำอวดนะเฟ้ย ” มาวินทำตาขวางใส่ พลางแยกเขี้ยว 

 

“ ฮะๆ ไม่หัวเราะก็ได้ อุๆ ” เหมยลี่พยายามจะหยุดหัวเราะ แต่ทำได้ไม่ดีนัก  

         

 

       ทีแรกมาวินนึกเคือง แต่เมื่อเห็นความสดใสของเหมยลี่ จิตส่วนหนึ่งก็หวนระลึกถึง….จัน เพื่อนสาวคนสนิท สองคนนี้มีใบหน้าที่ละม้ายคล้ายคลึง ราวกับว่าเป็นคนๆเดียวกัน 

 

“ นี่ถ้าจันยิ้มและหัวเราะ ใบหน้าของเธอก็คงเป็นแบบนี้ ” มาวินเพ้ออยู่ภายใน อารมณ์เป็นสุขอย่างประหลาด ทำให้ใบหน้าอ่อนเยาว์เริ่มผ่อนคลายและแย้มยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว ทันใดนั้นเอง โสตประสาทก็แว่วเสียงร้องทักของเพื่อนสาว

 

“ นายยิ้มทำไม ”  

 

“ เอ๊ะ เปล่า ไม่มีอะไร เหอๆ ” มาวินสะดุ้งเล็กน้อย พร้อมตอบตะกุกตะกัก อันดูมีพิรุธเป็นอย่างยิ่ง ทว่าเหมยลี่ก็ไม่ได้เค้นคอ หาความจริง มีเพียงดวงตาคมเข้มที่หรี่ต่ำ เป็นเชิงสงสัยเท่านั้น 

        

 

       เวลาแห่งความอึดอัดผ่านไปครู่หนึ่ง มาวินก็หาทางออกให้ตัวเอง ด้วยการกระแอมเบาๆ พร้อมเอ่ยถามแบบเป็นการเป็นงาน อันเป็นสิ่งที่เขาไม่ค่อยกระทำ

 

“ ฮะแฮ่ม เอ่อ......ชั้นคิดทบทวนแล้วนะ งานพวกนี้คงไม่เหมาะกับชั้นหรอก อีกประการ เงินที่ได้ก็น้อยเกินไป กว่าจะพอค่าเดินทาง ต้องทำงานไม่ต่ำกว่าสองปี ” 

 

“ ชั้นก็กะไว้อยู่แล้วว่านายต้องพูดแบบนี้ ไม่ต้องห่วง มีงานพิเศษที่ได้เงินดีกว่านั้น ” เหมยลี่เริ่มเข้าเรื่อง 

 

“ เอ๋......งานพิเศษอะไร สนุกมั้ย ” ท่าทีของมาวินดูตื่นเต้น กายเกร็งสุดๆ คล้ายกำลังลุ้นบางอย่าง

 

“ สนุกรึเปล่าไม่รู้ แต่งานที่ทำนั้นยากและต้องใช้ทักษะเฉพาะทาง บางทีก็อันตรายถึงชีวิต ” เหมยลี่ตอบกลับด้วยท่าทีขึงขัง 

 

“ ว้า......งั้นไม่เอาแล้ว ทั้งยากทั้งเหนื่อย ดีไม่ดี ต้องตายอีกต่างหาก ” หลังรู้ความจริง  มาวินก็คิดถอนตัว

 

“ โอเค งั้นนายกลับไปทำงานเลี้ยงเด็กก็เเล้วกัน ” เหมยลี่ยิ้มเยาะ 

 

“ ว้าก..... นั่นก็ไม่เอา ยี้...... ” มาวินปฏิเสธอย่างรวดเร็ว 

 

“ โน่นก็ไม่เอา นี่ก็ไม่เอา แล้วนายจะทำยังไง หรือจะล้มเลิก แล้วตั้งรกรากที่นี่ ” เหมยลี่เริ่มเซ็งกับความเรื่องมากของเด็กหนุ่ม

         

 

        มาวินนิ่งคิดอยู่นาน ใบหน้าทะเล้นแปรเปลี่ยนเป็นขมวดนิ่ว เพราะใช้สมองอย่างหนัก ครู่หนึ่ง เขาก็กลั้นใจตอบกลับ

 

“ เอาล่ะ ชั้นเลือกทำงานพิเศษก็แล้วกัน ตกลงมันคืองานอะไร ”

 

 

สามารถติดตามงานเขียน  ณ.ปัจจุบันและในอนาคตของผมได้ที่เพจ Jalando นักเขียนดาร์คไซด์ได้ที่ลิงค์ด้านล่างครับ

https://www.facebook.com/Jalando.darksidewriter