The Dark World มหาสงครามออนไลน์กู้ปฐพี

เครดิตภาพจาก https://www.facebook.com/jalando.darksidewriter.version2

       

         

................................

          

         รอบตู้เกมแนวดวลปืนมีเหล่าผู้ชมจำนวนครึ่งร้อยรายล้อม เพราะนี่คือการชิงชัยครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดเท่าที่เคยมีมาในโซนเกมแห่งนี้           

         

 

         แห้งปืนเทพและมาวินกำลังยืนจ้องตากัน หนุ่มร่างผอมดูจะสั่นเล็กน้อย มือสองข้างกำแน่น ดวงตาแข็งกร้าว ส่วนทางฝ่ายเด็กหนุ่มมาดกวนกลับมีทีท่าสบายๆ เขายืนลอยหน้า ปากก็เคี้ยวหมากฝรั่งและเอามือล้วงกระเป๋าแบบเท่ๆ 

 

“ ชั้นไม่เชื่อว่านายจะเก่งจริง มาแข่งกัน ” แห้งปืนเทพท้าทายเสียงเข้ม 

 

“ แล้วนายจะต่อให้ชั้นแบบเกมเมื่อกี้มั้ย ” เด็กหนุ่มมาดกวนถามลอยๆ 

 

“ อืม….. ”  คิ้วของเด็กหนุ่มร่างผอมขมวดนิ่ว ท่าทางคิดหนัก ช่วงเวลาที่ผ่านมา แห้งปืนเทพนับเป็นบุรุษผู้มีความมั่นใจในตัวเองสูง แต่ในครั้งนี้ไม่รู้เป็นยังไง เขาไม่มั่นใจเอาซะเลย อาจเป็นเพราะนึกหวั่นเกรงท่าทางที่ดูไม่สะทกสะท้านของมาวิน 

 

“ เอาล่ะ ในเมื่อคิดไม่ตก นายก็ไม่ต้องต่อให้ชั้นเหมือนเกมที่แล้ว การแข่งครั้งนี้ ขอให้ยึดกติกาเดิม ใครชนะสามเกมก่อน ถือว่าชนะไปเลย แบบนี้เป็นไง ตกลงมั้ยนายแห้ง ” มาวินเหมือนจะรำคาญในความเยิ่นเย้อของศัตรู เขาจึงเป็นฝ่ายยื่นข้อเสนอซะเอง

 

“ ตกลง ” เด็กหนุ่มร่างผอมรับคำ สีหน้าท่าทางดูเคร่งเครียดกว่าเดิม

         

 

        เวลาต่อมา คู่ชิงชัยทั้งสองก็ประจำตำแหน่ง  แห้งปืนเทพตั้งท่าต่อสู้เต็มที่ เข่าทั้งสองงอลงเล็กน้อย สองเท้าถ่างออกนิดๆ แขนคู่เกร็งขนานลำตัว เพื่อให้เกิดการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วและฉับไว ท่าทางของเขาดูไม่ต่างจากคาวบอยตะวันตกในทีวี

         

 

         ขณะเดียวกัน เด็กหนุ่มหัวเขียวกลับยืนเท้าเอวแบบสบายๆ ดวงตาเล็กเรียวมองไปที่หน้าจอด้วยอาการเฉยเมยดุจเดิม

        

 

         ประธานสมาคมร่างอ้วนเตี้ยถึงกลับงุนงงในท่าทางไร้วิญญาณของมาวิน เขาไม่แน่ใจแล้วว่าเซียนเกมผู้มาใหม่จะพร้อมต่อสู้หรือไม่ จึงแอบเตร่เข้ามาถาม

 

“ พี่มาวิน ไหวมั้ยครับ ”

 

“ ไหวน่า เชื่อมือเถอะ ไอ้ตุ้ยนุ้ย ” เด็กหนุ่มหัวเขียวตอบเรียบๆ พร้อมเอ่ยนามจริงของประธานสมาคม ทำให้รู้ว่าทั้งสองน่าจะสนิทกัน

         

 

        ประธานสมาคมผู้มีนามว่า “ตุ้ยนุ้ย” หันรีหันขวาง พอเริ่มปรับอารมณ์ได้ เขาก็ให้สัญญาณต่อสู้

 

“ เริ่มได้ ” 

 

“ ปัง ปัง ปัง ” 

         

 

        ปืนพกลั่นถึงสามนัด เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดก็ตามมาติดๆ บนจอแสดงภาพคนล้มลงไปนอนกองกับพื้น ตัวอักษร “Head Shoot” ปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง และคนที่ล้มลงไปนอนในครั้งนี้ก็คือ…… ตัวละครของมาวิน 

 

“ เฮ้อ…..ว้า….. ไม่น่าเลย ” เสียงพึมพำด้วยความเสียดายดังระงมจากผู้คนที่รายล้อม

          

 

         มาวินยืนค้างอยู่ในท่าถือปืน ปากกระบอกจ่อไปที่หน้าจอ ครู่หนึ่งเขาก็เริ่มควงปืนเล่นอย่างคล่องแคล่วและเสียบมันใส่กระเป๋ากางเกง สายตาเล็กหยีมองจอภาพเบื้องหน้าแน่วนิ่ง ปากก็บ่นพึมพำเบาๆ 

 

“ แย่จัง ไม่ได้เล่นเกมนี้มาตั้งสามเดือน รู้สึกว่าฝีมือจะตกลงแฮะ ” 

           

 

         ทางด้านแห้งปืนเทพ แม้จะเก็บชัยชนะในตาแรก แต่กลับไม่แสดงอาการดีใจเลยซักนิด เพราะถึงยิงหัวศัตรูได้ในนัดเดียว แต่ตัวละครของเขากลับพลังลดลง เนื่องจากโดนยิงเข้าไปที่หัวไหล่ทั้งสองข้าง

        

 

         ที่ผ่านมาแห้งปืนเทพมั่นใจว่าตนเองชักปืนได้ไวกว่าผู้ใดในปฐพี แต่ในวันนี้ความมั่นใจได้ถูกสั่นคลอนอย่างรุนแรง เพราะเด็กหนุ่มตรงหน้าสามารถชักปืนได้ไวกว่าเขาถึงขั้นนึง ข้อพิสูจน์ง่ายๆคือ นายแห้งยิงได้นัดหนึ่ง ส่วนมาวินกลับซัลโวได้ถึงสองนัด

 

“ เร็วอะไรปานนี้ ” หนุ่มแห้งคิดในใจ สีหน้าหวาดวิตกต่อความเร็วในการชักปืนที่เหนือมนุษย์

 

“ เอ้า เรามาต่อเกมที่สองกันเลยดีกว่า ” มาวินผู้แพ้ในเกมแรก สั่งให้ไปเล่นต่อ ท่าทียังดูสบายๆ

         

 

        ในเกมที่สอง แห้งปืนเทพเปลี่ยนแนวการเล่น เขาใช้วิธียิงรัวสลับหลบเข้าที่กำบัง ซึ่งมาวินก็ใช้วิธีนี้เหมือนกัน 

         

 

        ทั้งคู่ยิงโต้ตอบกันไปมา ตลอดการแข่งขันจึงไม่มีฝ่ายใดต้องกระสุนปืน จนเหลือสิบวินาทีสุดท้าย เด็กหนุ่มหัวเขียวจึงตัดสินใจเสี่ยงตายด้วยการ “พุ่งออกจากที่กำบัง” 

 

“ เสร็จล่ะ ” 

         

 

        เหมือนหนุ่มแห้งจะรอโอกาสนี้มาชั่วกัปชั่วกัลป์ เขาลุกออกจากที่กำบังเช่นกัน หลังจากนั้นก็รัวใส่มาวินถึง 4 นัดติด กระนั้นเซียนเกมเจ้าถิ่นก็ยังฉากหลบกระสุนไปทางซ้าย พร้อมยิงสวนกลับมาถึง 5 นัด 

 

“ ปัง ปัง ปัง ….”  

         

 

         สิ้นเสียงปืน เวลาในการต่อสู้ก็หมดลง ปรากฏว่าไม่มีใครล้มลงไปนอนนับดาว แต่คอมพิวเตอร์กลับประกาศให้หนุ่มแห้งเป็นผู้ชนะ เพราะเขาเหลือพลังชีวิตมากกว่ามาวิน

 

“ โห…… หรือแชมป์จะเปลี่ยนมือ ” เสียงผู้คนที่รุมล้อมเริ่ม ฮือฮา ราวกับว่าที่โซนเกมแห่งนี้กำลังจะเกิดความเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่

 

“ เฮ้อ…..” หนุ่มแห้งปาดเหงื่อ ที่ผ่านมาเขาไม่เคยดวลปืนยาวนานถึงขั้นนับคะแนน มาวินเป็นคนแรกที่ล้มไม่ลง แต่ก็รู้สึกใจชื้นขึ้นมานิดนึง เพราะตอนนี้สามารถเก็บชัยได้ถึงสองยก เหลืออีกเพียงเกมเดียว ชัยชนะก็จะมาเยือน 

 

“ เอาล่ะเกมสุดท้าย มาเริ่มกันเลยดีกว่า ” หนุ่มแห้งประกาศกร้าว 

         

 

         มาวินไม่ตอบคำใด เด็กหนุ่มบิดกายสลับหมุนลำคอ ข้อมือทั้งสองข้างก็สะบัดไปมา ครู่หนึ่งเขาก็หยุดการกระทำ ดวงตาชั้นเดียวที่เรียวยาวเปล่งประกายแรงกล้าออกมาอย่างฉับพลัน

 

“ เอาล่ะ ชั้นจดจำการเคลื่อนไหวของนายได้หมดแล้ว ถึงเวลาลุยล่ะนะ ” 

 

“ เย้……วิ้ดวิ้ว……ฮีโร่กลับมาอย่างสมบูรณ์แล้ว ” ผู้ชมรอบข้างถึงกลับเฮเป็นการใหญ่ เมื่อเห็นท่าทีที่เปลี่ยนไป ทุกคนรู้ดีว่านั่นคือท่าเอาจริงของเกมเมอร์หนุ่มที่พวกเขาศรัทธา

 

“ ฮึ่ม…. ” หนุ่มแห้งคำรามในลำคอ แม้ตอนนี้เขาจะนำอยู่ถึงสองเกม แต่กลับไม่รู้สึกว่าได้เปรียบเลยซักนิด         

        

 

        ทั้งสองยืนประจำตำแหน่งที่หน้าจอ เพื่อต่อสู้ในเกมที่สาม หนุ่มแห้งเกร็งกาย ส่วนเด็กหนุ่มหัวเขียวยังคงยืนนิ่งด้วยท่าทางสุขุม นัยน์ตาเปล่งประกายจริงจัง บรรยากาศโดยรอบดูตึงเครียด 

 

“ เริ่มได้ ”  

          

 

         สิ้นเสียงสัญญาณจากหัวหน้าสมาคม ทั้งคู่ก็เปิดฉากดวลปืน แห้งปืนเทพยังคงใช้วิธีเดิม นั่นก็คือการหลบเข้าที่กำบังสลับออกมายิงเป็นระยะๆ แต่ในครั้งนี้มาวินกลับทำในสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิด นั่นก็คือ……ยืนนิ่งอยู่กับที่ 

          

 

         บรรยากาศเต็มไปด้วยความเงียบงัน ยังไม่มีใครจู่โจมใคร แห้งปืนเทพเหลือบมองเด็กหนุ่มหัวเขียว พลางนึกสงสัยอยู่ภายใน

 

“ มันไม่ขยับเลย นี่มันคิดจะทำอะไร ” 

          

 

           ทุกอย่างยังคงนิ่งและเงียบ มันเงียบซะจนเข็มตกยังได้ยินเสียง ในที่สุดแห้งปืนเทพก็ตบะแตก

 

“ เป็นไงเป็นกันซิวะ ทนไม่ไหวแล้วโว้ย ” เด็กหนุ่มร่างผอมลั่นคำกร้าว พร้อมพุ่งออกมาซัลโวชุดใหญ่ชนิดหมดแม็ก ทุกคมกระสุนวิ่งไปกลางลำตัว อันเป็นเป้าหมายที่แน่นอนกว่าส่วนหัว 

 

“ ปัง ปัง ปัง…….. ” 

          

 

          ทว่ากระสุนทั้งหกนัดกลับทำได้แค่วิ่งผ่านอริร้ายอย่างเหลือเชื่อ ราวกับว่าเด็กหนุ่มเป็นเพียงอากาศธาตุ ทันใดนั้นเอง ปืนในมือของมาวินก็ดังขึ้น 

 

“ ปัง ” 

 

“ โอ๊ย…..อ้าก ” 

          

 

          กระสุนพุ่งแสกหน้า ส่งผลให้หนุ่มแห้งลงไปนอนแอ้งแม้งจมกองเลือด 

 

“ เฮ…….. ” เสียงฮือฮาของฝูงชนดังลั่น ราวกับว่าสิ่งที่ปรากฏเบื้องหน้าคือความมหัศจรรย์ที่หาดูไม่ได้

 

“ ฮ้า…..นะ…..นี่……มัน ” เด็กหนุ่มร่างผอมตะลึงงัน ตั้งแต่เกิดมา นี่เป็นครั้งแรกที่เขารัวใส่คู่ต่อสู้จนหมดแม็ก แต่กลับไม่โดนอะไรเลย มิหนำซ้ำยังโดนคู่ต่อสู้เจาะกะโหลกด้วยการยิงเพียงนัดเดียว 

 

“ เล่นต่อเลยมั้ย ” มาวินไถ่ถาม พร้อมส่งยิ้มกวนๆให้หนุ่มร่างผอม

 

“ อะ……เอ่อ ดะ….ได้ ” แห้งปืนเทพรับคำเสียงสั่น ดูเหมือนเขาจะสูญเสียความมั่นใจไปจนหมด

         

 

          หนุ่มแห้งยังใช้วิธีเดิม ซึ่งถือว่าเป็นวิธีการเล่นที่เน้นความปลอดภัย ส่วนมาวินยืนนิ่งอยู่กลับที่ มันดูไม่ผิดแผกไปจากเกมก่อน

 

“ ไอ้ปีศาจ เมื่อกี้แกทำได้ไง มีเวทมนตร์รึไง ” หนุ่มแห้งคิดในใจ พลางซุ่มหลบอยู่ในที่กำบัง มือไม้ที่จับปืนเริ่มสั่นเทิ้มเป็นเจ้าเข้า 

 

“ นี่......นายไม่ยอมออกมา มัวแต่สั่นอยู่ในที่กำบัง จะสู้ต่อได้ยังไง ” เด็กหนุ่มหัวเขียวบ่น เพราะเซ็งที่คู่แข่งเริ่มปอด 

 

“ ตอนนี้แหละ ” 

       

 

          แห้งปืนเทพรอจังหวะที่มาวินเผลอ เพื่อลุกขึ้นไปยิงแบบไม่ให้ทันตั้งตัว นับเป็นอุบายที่ร้ายกาจ

 

“ ปัง ” 

 

“ อุ้บ ” เด็กหนุ่มหัวเขียวพลิกหลบได้หวุดหวิด กระสุนพุ่งถากหัวไหล่ ทำพลังชีวิตของเขาลดลงสองขีด 

 

“ หน็อย....... เล่นทีเผลอนี่หว่า ” มาวินชักปืน เตรียมยิงกลับ แต่หนุ่มแห้งได้ผลุบหายเข้าที่กำบังไปอีกแล้ว 

 

“ เสร็จล่ะ ขอเพียงหลบอยู่ในที่กำบังจนหมดเวลา นายก็จะแพ้ เพราะพลังเหลือน้อยกว่า ฮ่าๆ ” หนุ่มแห้งหัวเราะชอบใจ สำหรับเขาในตอนนี้ ขอให้ชนะเป็นพอ ไม่ต้องสนว่าจะใช้วิธีใด 

 

“ ช่วยไม่ได้ ไม่มีทางเลือกแล้ว ” เด็กหนุ่มหัวเขียวโยกศีรษะไปมาด้วยความเซ็งในอารมณ์

 

“ ปัง ปัง ปัง……. ” 

         

 

         เสียงปืนของมาวินดังถี่ยิบ เป้าหมายคือลังไม้อันเป็นที่กำบัง นิ้วที่ไวดุจวายุกระหน่ำไกรัว มีจังหวะหยุดเพียงพริบตา เพราะในเวลานั้นเด็กหนุ่มได้ทำสะบัดปืนขึ้นลง เพื่อรีโหลดกระสุน การเคลื่อนไหวทุกส่วนช่างรวดเร็วและไหลลื่นจนมองแทบไม่ทัน ทำให้กลุ่มคนที่มุงดูถึงกลับตกตะลึง พร้อมอ้าปากค้างไปตามๆกัน 

 

“ เฮ้ย ใจคอ นายกะยิงให้ที่กำบังแตกเลยรึไงฟะ ตามปกติ ถ้าต้องการยิงให้ลังระเบิด ต้องรัวใส่ร่วมร้อยกว่านัดเลยนะ เวลาที่เหลืออีกแค่นาทีกว่า นายจะทำได้ยังไง ” หนุ่มแห้งตะโกนถาม ส่วนตัวก็ยังคงหลบซ่อน 

 

“ เออ รอดูไป ” มาวินตะโกนตอบ นิ้วมือก็กระหน่ำไกปืนแบบรัวๆ เพื่อยิงอย่างบ้าคลั่งต่อไป 

         

 

         เวลาในการแข่งผ่านไป ลังไม้ที่กำบังเริ่มแตกกระจายตามอำนาจกระสุนปืน ซึ่งจะว่าไป มาวินก็รัวยิงได้รวดเร็วอย่างน่าอัศจรรย์

 

“ เฮ้ย หรือว่าจะยิงแตกได้จริงๆ มันใช่คนหรือเปล่า ซวยแล้วสิ สงสัยต้องหนีไปหลบในที่กำบังใหม่ เราเริ่มเผ่นในตอนที่เหลือเวลาซักสามวินาทีดีกว่า ถึงจะพลาดโดนกระสุนปืนไปบ้าง แต่ยังไงก็ไม่ถึงตาย ” หนุ่มแห้งวางแผนเอาตัวรอดอยู่ในใจ 

 

“ ปัง ปัง ปัง…… ” เสียงปืนของมาวินยังดังต่อเนื่อง ขณะที่ลังไม้เริ่มแตกกระจายจนเกือบหมด คาดว่ามันน่าจะถูกทำลายในไม่ช้า 

         

 

         หนุ่มแห้งปืนเทพเหลือบมองเวลาที่เหลืออย่างใจจดใจจ่อ เมื่อมาถึงสามวินาทีสุดท้าย เขาก็เริ่มขยับ 

 

“ ตอนนี้แหละ ” 

          

 

          หนุ่มแห้งออกจากที่กำบัง จากนั้นก็พุ่งไปทางซ้ายมือ เพื่อมุ่งหน้าไปยังลังไม้อันใหม่ 

 

“ ชนะแน่ ” 

           

 

          ในจังหวะที่หนุ่มแห้งเข้าถึงที่กำบังและกำลังจะก้มตัวลงไป ในใจหวนระลึกนึกถึงชัยชนะ แต่ทว่า……… 

 

“ ปัง ”  

 

“ โอ๊ย……อ้าก ” 

         

 

           เสียงครวญครางจากตู้เกมดังขึ้น พร้อมกับภาพหนุ่มแห้งล้มลงไปนอนหงายบนพื้นทรายอีกคำรบ แน่นอนเป็น Head Shoot เช่นเคย 

        

 

           นับเป็นเกมที่มหัศจรรย์ เพราะในจังหวะที่แห้งปืนเทพทะยานไปยังที่กำบังใหม่ มาวินก็หยุดรัวกระสุนและหันไปโฟกัสกับการเคลื่อนไหว เขารอจนกระทั่งหนุ่มแห้งเตรียมหลบเข้าที่กำบัง อันถือว่าเป็นเสี้ยววินาทีเดียวที่การเคลื่อนไหวจะหยุดชะงักลง จากนั้นก็ตัดสินใจยิงไปที่หัว สุดท้ายก็ทำได้ กระสุนพุ่งเข้าแสกหน้า

 

“ โห……ฮือฮา…… ” ฝูงชนที่มุงดูส่งเสียงฮือฮาอีกครั้ง มันเป็นอะไรที่หาดูไม่ได้อีกแล้ว

 

“ อะ…..อะไรกันนี่ เหมือนแกจะรู้ว่าชั้นคิดอะไร จะวิ่งไปทางไหน แกใช้เวทมนตร์หรือไง ” หนุ่มแห้งยืนตะลึง ตาลึกโบ๋วของเขาเบิ่งกว้าง

 

“ ฮะๆ สงสัยจะใช่ล่ะมั้ง ชั้นคงมีเวทมนตร์จริงๆน่านแหละ ” มาวินยักคิ้วให้คู่ต่อสู้  มือที่ไวปานลิงก็ควงปืนเล่นอย่างคล่องแคล่ว 

          

 

          หลังจากมาวินควงปืนสลับชักเข้าชักออกจากกระเป๋ากางเกงอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็เริ่มเบื่อ เลยเก็บปืนเข้าที่ใส่ จากนั้นก็หันไปถามคู่แข่งร่างผอม ที่ตอนนี้ทรุดลงไปนั่งคุกเข่าอยู่กับพื้น

 

“ ไง ต่ออีกมั้ย นายแห้ง ” 

         

 

           ไม่มีคำตอบใดๆจากเด็กหนุ่มร่างแห้ง คอที่เคยยืดตรง บัดนี้ตกพับลงจรดหน้าอกด้วยอาการหมดอาลัยตายอยาก มาวินมองสภาพคู่แข่งด้วยความรู้สึกสมเพชเวทนาอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูดเบาๆก่อนเดินจากไป 

 

“ ถ้าไม่สู้ต่อ งั้นถือว่าชั้นชนะแล้วกัน นายเก่งมาก ไม่ได้สนุกแบบนี้มานานแล้ว ” 

 

“ เฮ….. ฮูเร่ เย้ นายคือนัมเบอร์วัน ” ทุกคนในที่นั่นเฮลั่นด้วยความดีใจ เอกปืนไวพุ่งถลาเข้ามากอดเด็กหนุ่มเป็นคนแรก ตามด้วยกลุ่มคนกว่าครึ่งร้อยที่พากันมารุมล้อม ทุกคนล้วนแสดงความยินดีกับเกมเมอร์หนุ่มแห่งเมืองกรุง 

         

 

           ทันใดนั้นเอง ก็ปรากฏกายของสาวน้อยน่ารักวัยไม่เกิน 13  เธอซ่อนร่างเล็กบางในชุดเสื้อยืดรัดรูปสีส้ม กางเกงยีนส์ขาสั้นสีเทา ผมบ็อบสั้นเท่าติ่งหู บอกชัดเลยว่าน่าจะยังเรียนอยู่แค่ชั้น ม.ต้น 

        

 

          เด็กสาวแหวกผู้คนที่รายล้อม เพื่อเข้ามาหาเกมเมอร์หนุ่มอย่างยากลำบาก ในที่สุดเธอก็ทำสำเร็จ 

 

“ มีอะไรหรือ น้องสาว ” มาวินถามงงๆ เมื่อเห็นเด็กสาวที่ไม่รู้จักมายืนตรงหน้า 

 

“ มีค่า หนูเป็นหนึ่งในสามเซียนเกมเมืองสุพรรณ เช่นเดียวกับพี่แห้งที่ดวลปืนแพ้ไปเมื่อครู่ หนูขอสู้กับพี่เป็นคนต่อไป มาสู้กันค่า….. ” เด็กสาววัยใสพูดท้าทายเสียงแหลม ท่าทางของเธอเหมือนจะน่ากลัว แต่ถ้าเอาจริงๆ ก็คงไม่มีใครคิดกลัว

 

“ หา……..ว่าไงนะ ” มาวินร้องดัง พร้อมอ้าปากค้างด้วยความตกใจ

 

 

สามารถติดตามงานเขียน  ณ.ปัจจุบันและในอนาคตของผมได้ที่เพจ Jalando นักเขียนดาร์คไซด์ได้ที่ลิงค์ด้านล่างครับ

https://www.facebook.com/jalando.darksidewriter.version2