ร้ายรักยัยกะล่อน
เขียนโดย 
ยายาไดอารี่
วันที่ 16 มกราคม พ.ศ. 2562 เวลา 20.47 น.
แก้ไขเมื่อ 23 มีนาคม พ.ศ. 2562 17.43 น. โดย เจ้าของนิยาย
1) ชีวิตที่เปลี่ยนไป
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความณ บริษัทxxx
”บัดซบที่สุด ใช้ใครไปทำก็ไม่สำเร็จ”
”ขอโทษครับนาย “
“รู้ใช่ไหมว่าถ้าใครทำงานไม่สำเร็จ มันต้องตายสถานเดียว”
”ขอโทษครับนาย ไว้ชีวิตผมเถอะ ผมขอร้องนะนาย” พิพัฒน์ยกมือไหว้พร้อมกับร้องขอชีวิต ถึงแม้ว่าในใจลึกๆแล้วเขาจะรู้ว่านายของเขาคงจะไม่ให้อภัยแน่นอน
”นายครับมีคนมาขอพบครับ”
”ใครอีกว่ะ! แมร่งทำเหมือนบริษัทกูเป็นสาธารณะเลยเดี๋ยวคนนั้นเข้าคนนี้ออก ไอ้พิพัฒน์วันนี้ถือว่าโชคเข้าข้างมึงนะ แต่ถ้าคราวหลังมึงทำพลาดอีกมึงไม่โชคดีเหมือนวันนี้แน่”ประโยคแรกเขาพูดกับลูกน้องคนสนิท พร้อมกับส่งสายตาคาดโทษมาหาลูกน้องที่ไม่ได้เรื่องอย่างพิพัฒน์
”อ้าว!แล้วไหนอ่ะคนที่จะมาขอพบ”
”อยู่ที่ห้องรับแขกครับนาย” เมื่อลูกน้องคนสนิทพูดจบเขาก็ได้เดินตรงไปที่ห้องรับแขกทันที เมื่อเดินไปถึงเขาก็พบกับผู้หญิง2คน อีกคนหนึ่งดูท่าทางจะอายุราวๆ25 แต่อีกคนหน้าตาเหมือนพึ่งอยู่มัธยมปลาย
“สวัสดีค่ะ นี้ใช้คุณสโรชาหรือเปล่าค่ะ”
“ใช่ครับผมเอง พวกคุณมีอะไร”
”ฉันชื่อชาเนยนะค่ะ ส่วนนี้น้องสาวฉันชื่อใบชาค่ะ ได้ยินมาว่าคุณกำลังหาของขวัญให้กับภรรยาของคุณอยู่ ฉันเลยจะมาเสนอของชิ้นหนึ่งนะ”พูดจบชาเนยก็หยิบของบางอย่างออกมาจากกระเป๋า
”นี้ค่ะ นาฬิกาข้อมือฝังโกเมนกับไพลินเอาไว้ข้างใน ถ้าเอานาฬิกาเรือนนี้ไปส่องกับดวงจันทร์จะเกิดเป็นแสงสว่างที่รวมตัวกันของโกเมนกับไพลินค่ะ”
”ผมจะเชื่อคุณได้แค่ไหนกัน คุณอาจจะเอาของปลอมมาหลอกขายผมก็ได้”
”ถ้าคุณไม่เชื่องั้นคุณก็ลองเอาไปส่องกับดวงจันทร์ในตอนกลางคืนสิค่ะ แล้วคุณจะได้รู้ “
”ฮ่าๆๆ ผมเนี่ยยังไม่ทันได้บอกเลยว่าผมจะซื้อ แล้วผมจะเอานาฬิกาของคุณไปส่องกับดวงจันทร์หาสวรรค์วิมานอะไรล่ะ ผมว่านะคุณเอาเวลาที่มาขายของให้กับผมเอาไปหาเงินส่งน้องคุณเรียนไม่ดีกว่าหรอ” พูดจบสโรชาก็ลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินตรงไปยังประตูทางออก
”เดี๋ยวก่อนค่ะที่พี่เนยพูดมันคือความจริงนะค่ะ”เสียงเล็กๆที่เอ่ยขึ้นนั้นทำให้สโรชาหันกลับมาสนทนาอีกครั้ง
”นี้แม่หนูน้อย เธอนะยังไม่จบมอปลายเลยด้วยซ้ำอย่าริอาจมาต่อปากต่อคำกับคนที่เขาเป็นผู้ใหญ่กว่า”
”หึ ผู้ใหญ่ที่ไม่มีปัญญาณซื้อของขวัญให้กับภรรยาตัวเองหนูก็ไม่ค่อยอยากจะต่อรองด้วยนักหรอกค่ะ”
”นี้เธอว่าใครห๊ะ!?”
”ก็เห็นว่าพูดอยู่กับใครล่ะ ที่เห็นว่าใส่ทองจนคอจะหักเนี้ยของปลอมทั้งนั้นใช่ไหม”
”หึ คนอย่างฉันนะหรอจะใส่ทองปลอม ระดับฉันนะต้องทองแท้เท่านั้น”
”คนเราไม่ต้องพูดมากหรอกดูการกระทำก็พอ”พูดจบใบชาก็ใช่สายตามองไล่ตั้งแต่หัวยันเท้าของสโรชา
”นี้หยุดเลยนะ กล้าดียังไงมามองฉันด้วยสายตาแบบนั้น ได้ฉันจะซื้อนาฬิกาของพวกเธอก็ได้ แต่ถ้าฉันเอาไปส่องแล้วไม่เกิดปฏิกิริยาอะไรนะฉันจะเอาไปปาหัวหมาของพวกเธอ”
”ขอโทษทีนะค่ะพอดีบ้านฉันไม่เลี้ยงหมา”ใบชาพูดพร้อมกับส่งยิ้มน้อยๆแสดงชัยชนะที่ตนพึ่งได้รับมา
”แล้วนาฬิกาของเธอราคาเท่าไหร่ล่ะ”
”ก็ไม่แพงหรอกค่ะ แค่สองแสนกว่าๆเอง”
”ห๊ะ!อะไรนะสองแสน จะบ้าหรอนาฬิกาบ้านเธอสิสองแสนนะ”
”คุณสโรชาคุณอย่าลืมนะว่านี้มันฝังโกเมนกับไพลิน ไม่มีปัญญาซื้อก็บอกกันตรงๆ”
”เธอนี้มันปากคอเราะร้ายจริงๆนะใบชา ได้ฉันจะซื้อแต่ถ้าไม่มันเป็นของปลอมขึ้นมาล่ะก็ ฉันจะตามไปเก็บวิญญาณเธอถึงที่บ้านเลย”
”ได้ แต่มาบ้านฉันให้ถูกก่อนแล้วกัน”
เมื่อตกลงแลกเปลี่ยนซื้อขายเสร็จแล้วชาเนยกับใบชาเดินออกมาจากบริษัทxxx
“พี่เนย พี่ว่าคุณสโรชาอะไรนั้นจะรู้ไหมว่าเราขายของปลอม”
”จะบ้าหรอใบชา เรามันนักต้มตุ๋นมืออาชีพไม่เห็นมีไรต้องกลัวเลย”
”อ้าว แล้วถ้ามันเอาไปส่งกับดวงจันทร์จริงๆอ่ะพี่”
”มันมีดวงจันทร์ให้ส่องไหมล่ะ พี่ไปดูมาแล้วคืนนี้เดือนดับไม่มีดวงจันทร์แน่นอน”
”โหห พี่เนยสุดยอดไปเลยอ่า เก่งมากๆ”
”เออ ว่าแต่โรงเรียนแกเปิดวันไหนนะ”
”วันที่17 พฤษภา พรุ่งนี้ไงพี่”
”จะบ้าหรอ วันนี้ตั้งหากที่เป็นวันที่17 ฉันพึ่งดูมาเอง”
”พี่เนยมั่วป่ะเนี้ย ไหนชาดูดิ”
”เห้ย พี่ดูอะไรของพี่เนี้ย นี้มันปฎิทินปีที่แล้วพี่เนย”
”อ้าวงั้นก็แสดงว่า คืนนี้ก็..”
”ซวยแล้วไหมล่ะพี่เนยยยยย”
ก็ซวยทั้งคู่นั้นแหละบอกแล้วอย่าโกหกๆ
ก็แกตั้งให้ฉันเป็นนักตุ้มตุ๋นไม่ใช่หรอยัยไรท์(ใบชา)
เออ ลืมมม555
แล้วอย่างงี้ชาเนยกับใบชาจะต้องโดนอะไรอีกบ้างต้องติดตามตอนต่อไป
ดีไม่ดีเม้นบอกด้วยเด้ออ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
