สงครามเขตแดนซากศพ ภาค Academy โรงเรียนซากศพ

               พวกคุณเคยรู้สึกไหมว่าตัวเองมาในที่ที่ไม่ควรจะมา แต่ครั้งนี้ผมจำเป็นต้องมาที่นี้ถึงแม้มันจะทำให้ผมเสียวสันหลังตลอดเวลา

  "ชู"

  "หะ หะเสร็จแล้วหลอ"

             จากที่ผู้แผนที่สำรวจ3มิติ พวกเราเจอทางที่คาดว่าจะเป็นทางลงไปไต้ดินและเป็นเส่นทางที่เราต้องไป คนส่วนนึงเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัดแม้จะไม่พูด แต่มันก็แสดงออกทางสีหน้าแต่ยังไงก็ต้องลงไปพอพวกเราไปถึงก็เจอมันเป็ยกำแพงที่ถูกพังออกและขุดจนเป็นโพลงขนาดใหญ่ ใหญ่มากพอที่จะให้รถถังเข้าได้เลยมันทำเอาเคลียดนิดหน่อย พวกจีดขบวดรูปวงรีเมล็ดข้าวและให้คนรอบนอกเท่านั้นเปิดไฟฉาย ระหว่างทางพวกเราเจอพวกซากศพประปรายที่กำลังเดินออกและนอนอยู่ตามพื้น 

  "ริท ช่วยไปสำรวจด้านหน้าให้หน่อย"

  "ได้ ริงโกะปล่อยโดนสำรวจตามมาที"

              พวกเราก็ค่อยๆเดินตามทางที่ริทนำไป จนลงลึกไปเรื่อยๆจนอากาศจนต้องใช้ออกซิเจนกระป๋องและพักเป็นระยะๆ ดูจากนาฬิกาแล้วน่าจะเดินไปมาไกลพอควรแต่ที่รู้สึกได้คือเรากำลังเดินวนกลับเข้าเมืองอย่างช้าๆ เพราะเราเริ่มเจอกำแพงเหล็กที่เราใช้ปิดเมื่อ50กว่าปีก่อนด้วย มันทำให้นึกถึงอดีตเก่าๆเพื่อนลูกน้องหลายชีวิตที่ดับลงในวันนั้นวันที่พวกเราพยายามจบเรื่องพวกนี้   พอเดินมาซักระยะเริ่มรู้สึกได้ถึงสายลม ผมตามไปก็ไปโผ่ที่สถานี้วิจัยอีกที่นึงเราไม่รู้ว่ามันคือที่ไหน  แต่ทันทีที่มาถึงนี้ก็ได้กลินเลือดฟุ้งไปหมดสีหน้าของทุกคนฟ้องเลยว่าไม่ชอบ แถมโดยรอบเป็นป่าบอกตามตรงมันน่าลำคานจัดๆเลย มองก็ยาก

  "ชูเอาไงต่อ"

  "มาถึงก็ต้องึ้งข้อมูลของคุณคาโต้ อย่างเดียว"

                   ทุกคนเข้าสู่แผนเฝ้าระวังเต็มรูปแบบ

            จากข้อมูลที่ได้มาเรามาถูกทางแล้ว ผมประชุมกับคนอื่นๆและประมาณการเส้นทางต่อไปและเส้นทางหลังจากนี้อันตรายมากเพราะกลิ่นเลือดนี้มีผลกับพวกเราที่มีเซลล์ในตัวเพราะมันคือหมอกเลือดที่ทำให้พวกเราล่วงหล่นเอาง่ายๆ  เราพวกเราเลยตกลงกันว่าต้องใส่หน้ากากกันแกส ถึงแม้มันจะลดทัศณะวิสัยของพวกเราลงก็ตามแต่เราจะไม่เสี่ยงล่วงหล่นเด็ดขาด พวกเราเริ่มเดินทางต่อพอเดินไปเรื่อยๆเราหมอกสีแดงเริ่มมากขึ้นๆจนเริ่มเห็นได้ยาก แต่พอเดินไปหมอกมันก็เริ่มจางลงพอจะเห็นข้างหน้าได้ผมทำได้เพียงสั่งให้ทุกคนไปต่อแล้วตัวผมจะตามไป  เพราะเบื้องหน้าผมคือคาโต้ ตาขาวของเค้าเปลี่ยนเป็นสีแดงสดและไร้แววตาและมีบางส่วนของร่างกายเปลี่ยนแปลง ด้วยรูปร่างนี้คือผู้ล่วงหล่น

  "ชู"

  "ไปเถอะฉันไม่เป็นไร"

           มุมฟูกะ

          แววตาของเค้าที่หันมาบอกว่าไม่เป็นไร มันไม่ใช่เลยเค้าร้องให้ทั้งที่ปากพูดแบบนี้มันบอกเลยว่าเคาเสียมากแค่ไหน คุณคาโต้ที่เป็นทั้งอาจารย์และหัวหน้าผู้ที่สอนหลายๆอย่างให้ชูและคอยช่วยเหลือเค้ามาตลอดแม้กระทั้งเรื่องของลูกเราในครั้งนี้  ฉันเองขนาดอยู่กับคาโต้ไม่นานยังรู้สึกผูกพัน ขอให้โชคดีนะชู

          จบมุมฟูกะ

                 เสียงของดาบโปรตอนที่ฝันใส่กัน ดังจนมีพวกซากศพเริ่มมรวมกัน ที่จริงการต่อสู้นี้จบได้ภายในไม่กี่นาทีแต่ระหว่างที่ผ่านมาเหมือนกับว่าชูกำลังเช็คอะไรบางอย่างอยู่

          ติดตามตอนต่อไป