สงครามเขตแดนซากศพ ภาค Academy โรงเรียนซากศพ

               นี้ก็ผ่านมา3วันแล้วหลังจากเจอกับคุณคาโต้ ตั้งแต่นั้นก็ไม่มีข่าวคาวอะไรติดต่อมาอีกเลยแต่เมื่อวานทหารลาดตระเวนแจ้งว่าพบคนแต่งตัวคล้ายๆนักเรียนไกล้กำแพงตะวันตกผมถึงต้องมาตรวจสอบด้วยตัวเอง ส่วนเรื่องประชุมพอไอพวกที่ดีแต่นั้งตั้งคำถามแล้วออกคำสั่งรู้เรืองของผมก็พูดอะไรไม่ออก  สภาพผมวันที่ไปประชุมนี้ผมนี้ไม่รู้สภาพเลยซาราเนะบอกว่าตอนนั้นสีหน้าแววตาผมพร้อมจะฆ่าทุกคนโดยไม่ลังเล รีบตรวจสอบข่าวที่ได้รับจากทหารก่อนมืดดีกว่าเดียวจะมีปัญหา

        ชูกางแผนที่ลงแล้วดูจุดที่มาคเอาไว้ในแต่ละจุดนั้นคือจุดที่ทหารพบเห้นคนแต่งเครืองแบบคล้ายนักเรียนของacademy  ในแต่ละจุดพอชูสำรวจอย่างละเอียดก็จะเจอเศาผลึกแบบเดียวกับที่อยู่บนตัวศพนักเรียนที่เพิ่งเจอ ตอนชื่อนั่งพักบนหลังคาบ้านหลังนึงในตอนนั้นมีนักเรียนปืนขึ้นหลังคามาสาม3คน

  "พวกเธอมาที่นี้ทำไม"

  "อาจารย์กิงส่งให้พวกเราสามคนมาช่วยค่ะ"

  "อาจารย์ชูผมเป็นหน่อยวิจัยของacademyครับ อาจารย์กิงส่งผมมาเพื่อเจออะไร"

  "ก็ดีเลยงั้นเอานี้ไป" ชูโยนกล่องที่เก็บเศาผลึกที่เจอให้ไป

  "อาจารย์เจอมันที่ไหนครับ"

  "จากแต่ระจุดที่ทหารรายงานว่าพบคนที่แต่งตัวคล้ายนักเรียน"

  "มันมีกี่จุดที่พบเห็นครับ"

  "7จุด ฉันไปแล้ว6กำลังจะไปจุดสุดท้ายพอดี"

  "จะไปกันเลยไหมครับ"

  "นั้นสิไปกันเลย อย่าอยู่ห่างจากฉันเดินขาด"

  "ครับ/ค่ะ/ค่ะ"

             ชูลงเดินกับพื้นแทนที่จะวิ้งไปตามหลังคาบ้านและกระโดด ถึงมันจะช้าหน่อยแต่จะให้เด็กพวกนี้ตามความเร็วของชูคงหมดแรงแล้วกรณีฉุกเฉินจะตายเอาเพราะไม่มีแรงสู้หรือหนี  

  "ฉู่ๆๆๆๆ ทุกคนหมอบลง"ชูใช้ภาพมือบอก

  "มีอะไรรึป่าวคะ" นักเรียนก็ตอบกลับเป็นสามือ

  "มองดูทางนั้น มีคนอยู่เห็น" ชูเอามือสัญลักแล้วชี้ไปทางด้านหน้า

  "เห็นคะ ฉันรู้จักเค้า"

  "มานี้" ชูเรียกด้วยภาษามือให้นักเรียนมาหา เธอย่องมานั่งข้างๆชู

  "เค้าชื่อคูริยะ เอนกิ เป็นนักเรียนของacademyรับดับที่2"

  "เธอสนิทกับเค้าไหม"

  "ไม่ถึงกับสนิท"

  "งั้นเธอรองออกไปคุยกับเค้าดูหน่อย"

  "จะดีหรือคะ อาจารย์"

  "หากเค้ายังมีสติและไม่เป็นภัยก็ต้องพาตัวกลับ"

  "ได้คะ"

                   ชูนั่งแอบมองขนาดที่นักเรียนที่มาช่วยงานเค้าคนนึงออกไปคุยกับเป้าหมาย สภาพของเค้าจากที่ดูบนตัวมีผลึกแบบเดียวกับศพที่เพิ่งเจอ

  "คุริยะ นั้นนายใช่ไหม"

  "นั้นคุณชินกิ ใช่ไหมครับคุณมาทำอะไรที่นี้"

  "ฉันถูกมอบหมายมาตรวจข่าวที่ทหารแจ้งมาน่ะ"

  "ทำไมคุณมาคนเดียวมันผิดปกตินะครับ"

  "ป่าวฉันมา3คน อีก2คนแยกสำรวจเดียวจะมารวมตัวกันที่นี้"

                พอคุณชินกิบอกว่ามาแค่3คนแล้วอีก2แยกไปอยู่ทำไมเค้าต้องยิ้มมุมปากแบบนั้น แล้วทำไมคุณชินกิถึงไม่เตรียมพร้อมหรือว่าเพราะรู้รูปแบบการต่อสู้อีกฝ่ายเลยไม่เตรียมตัว แต่เดียวนะการยืนของเค้ามันชวนหงุดหงิดจริงๆหรือว่า

                 เสี่ยววิที่ชูชุกคิดมือของคุริยะก็สะบัดชูริเคนออกมา ชูที่คิดได้เลยยืนมือที่ใส่ถุงมือเหล้กไปปัดให้แล้วออกไปยืนขวางเอาไว้พร้อมกับนักเรียนที่ออกมาจัดฟอเมชั้นหัวลูกศร

  "ทำไมไม่ตั้งกาดหะ"

  "เค้าเป็นนักดาบเลยไม่ระวัง"

  "อาจารย์ครับในชูริเคน มียาชาชนิดรุนแรงอยู่ครับ"

              นี้พวกคุณจะกระซิบอะไรกันครับ

  "คุริยะ ทำไมนายทำแบบนี้"

  "ก็แค่ต้องการให้คุณเดินทางไปกับผม เดินทางไปยังจุดที่เราจะไม่มีคนมองเราต่ำเราจะอยู่จุดสูงสุด"

  "ทำไมต้องเล็งชินกิ"

  "อันที่จริงผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอจะมา ที่จริงผมต้องการให้คุณหรือพวกจารย์คนอื่นของacademyคุณมาตางหากเค้าบอกไว้แบบนั้น"

                พอคุริยะพูดไม่ทันจบเค้าก็เอากำปั้นต่อยลงพื้น ชูหันกลับไปพลักนักเรียนกระเดินไป พอกำปั้นกระทบพื้นก็เกิดรอยร้าวไปรอบตัวเค้าแล้วพังลงชูหันหลังวิ้งหนีจากร้อยแตกมีนักเรียนมาขว้ามือชูได้ทันก่อนตกลงไป ชูขึ้นที่ขอบแล้วมองกลับไปที่หลุม

             นี้มันกลิ่นเลือด ต้องเช็คหน่อย วิธีใช้กระดาษตรวจเลือดเออ ต้องเอากระเตะที่เลือดที่ต้องการและ รอผล สีดำเลือดผู้ติดเชื้อ ทั้งบอนี้คือเลือดผู้ติดเชื้อ

  "พวกเธอทุกนรีบกลับไป หาอาจารย์กิงแล้วบอกเค้าว่าพบการร่วงหล่นไป"

                บังคับให้ตัวเองร่วงหล่น การร่วงหล่นคือการที่คนมีเซลของพวกซากศพกลายพันเป็นพวกซากศพ ซึ้งมันเลวร้ายมากเพราะคนที่ร่วงหล่นจะกลับมาแล้วแข็งแกร่งอย่างมากแต่สติจะลดลงเหลือแต่ความกระหาย ที่ผ่านมาการร่างหล่นเกิดน้อยมากและการเกิดแต่ละครั้งแทบจะเป็นภัยภิบัตเลยที่เดียว

                 ชูที่ยืนมองหาคุริยะที่หล่นหายไปในบอเลือด เค้าปามีดสั้นออกไปอย่างรุนแรง ความเร็วและแรงประทะพอพอกับกระสุนไรเฟิร์ลเจาะรถถังเลยที่เดียว  หลังจากปามีดไป3-4เล่มก็มีร่างกระโจนจากบอเลือดพุ้งเข้ามาหาชู ชูทิ้งระยะห่างจากร่างนั้นเหมือนกัน

  "ผมรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกเลยนะครับ"

  "นายเลือกทางเดินผิดไปแล้วนะ ตอนนี้ยังมีสติพอพูดได้แต่ไม่นานก็จะเหลือแค่ความกระหาย"

  "คุณนะแข็งแกร่งมากเลยนะครับจากที่ผมได้ฟังมา เพราะคุณแข็งแกร่งคุณจะเข้าใจอะไรกับคนที่มีพลังไม่พออย่างผม"

  "งั้นหลอ คงไม่มีอะไรที่จะพูดกันแล้วสินะ"

              ชูพุ้งเค้าใส่ทันที คุริยะก็ต่อยแลกมาต่างฝ่ายต่างกระเดินคุริยะลุกเดินอย่างไม่สะทกสะท้านทางชูเองก็ลุกขึ้นมานั้ง สีหน้าของเค้าเหมือนคิดอะไรซักอย่างแล้วลุกเดินเค้าใส่แลกหมัด กันอย่างรุนแรงมากเสียงดังอย่างกับลูกระเบิดทุกครั้งที่หมัดปะทะกับร่างกายอีกฝ่าย ตึกและบ้านคอยๆพังลงทีละหลังจนดวงตะวันย้ายที่

  "คุณทำได้แค่นี้เองหลอครับ ผมว่าคุณออนแอกว่าที่คน คนนั้นบอกสินะหรือว่าผมแข็งแกร่งเกินไป"

  "คน คนนั้นที่นายบอกคงเป็นวารีมะซินะ และที่บอกว่าฉันอ่อนแอนายไม่สังเกตุเลยหลอว่าฉันไม่ได้ใส่แรงลงไปกำปั้นเท่าไหร่เลย ได้เวลาทำให้จบแล้วสิ"

            ชูเปลี่ยนร่างคลุมด้วยผลึกสีม่วง แล้วเดินเข้าคุริยะอย่างใจเย็นคุริยะเค้าต่อนใส่ชุอย่างแรงแต่มันไม่ได้ทำให้ชูเปลี่ยนแปลงหรือสะดุ้งอะไรแม้แต่น้อย ชูต่อยกลับทำให้คุริยะกระเด็นพร้อมกับรูตรงท้อง  คุริยะที่ตกใจนิดหน่อยแล้วยิ้มออกมาพร้อมกับที่แผลค่อยๆกลับมาเป็นปกติ แล้วกลับวิ้งใส่ชูพร้อมยิ้มเหมือนไม่กลัวอะไรเลยชูถอนหายใจแล้วหลับตาลงจนรู้ได้ว่าคุริยะเข้าไกล้พอจะโจมตีก็ลืมตา ในพริบตาที่เค้าลืมตาขึ้นชูปล่อยหมัดออกไป2หมัด1ฝ่ามือ แขนของคุริยะขาดออกทั้ง2ข้างด้วยหมัดแล้วคุริยะก็สำลักเลือดที่กลางตัวเค้ามีลอยฝ่ามือประทับ แขนของคุริยะฟื้นช้ามากกว่าปกติในขนะนั้นเค้าก็ยังสำลักเลือดเป็นระยะ

  "ทำไมแขนยังไม่กลับมา ทำไม ทำไม"

  "ปกติแล้วถึงจะมีการฟื้นตัวที่แล้วแค่ไหน หากอวัยวะขาดก็ต้องใช้เวลา เมื่อร่างกายรับรู้ถึงขาดไปของอวัยวะก็จะเร่งสร้างสิ่งที่หายไปอย่างด่วนที่สุด ฉันใช้จังหวะที่เซลล์นายพยายามไปรักษาแขนทำลายอวัยวะภายใน"

  "บ้าไปแล้ว เป็นไปไม่ได้ผมที่ได้เลือดและพลังจากพวกมันแล้วจะแพ้ง่ายๆแบบนี้นี่นะ"

  "การร่วงหล่ของนายยังไม่สมบูรณ์ และถึงสมบูรณ์ก็ของไม่ได้แข็งแกร่งขึ้นมากมายอะไรคงต้องจบซักที"

             ชูเดินยืนตรงหน้าคุริยะที่คุกเข่าอยู่ แล้วต่อยหมัดออกไปที่หัวคุริยะเต็มแรงหัวของคุริยะแตกหายไป ชูเอายากำจัดซ่กโยนลงร่างคุริยะและบ่อเลือด

  "อึกกระทึกจริงๆนะนาย"

  "คุณคาโต้"

  "รีบไปจากที่นี้เถอะพวกที่อยุ่ไกลๆเริ่มทะยอยมาที่นี้แล้ว"

            ชูกับคาโต้ออกวิ้งไปยังตึก ตึกนึงที่ไกลพอสมควร

  "ฉันมีเวลาไม่มาก เอานี้ไป" คาโต้โยนที่เก็บข้อมูลให้ชู

  "คุณหายไปไหนมาตั้งนาน"

  "มันหาโอกาศยากน่ะ และนี้คงเป็นครั้งสุดท้ายที่จะเจอกันอย่างที่ฉันจะมีสติคุยกันนาย"

  "ทำไมละ"

  "วารีมะเริ่มสงสัยฉันแล้ว"

  "อย่างนั้นหลอ"

  "ช่วยลูกให้ได้ละ ฉันไปละ"

          คาโต้จากผมไป ผมไม่เข้าใจทำไมผมไม่ส่งสัยอะไรเค้าเลยมันเชื่อใจแบบแปลกๆ ทั้งที่ผมไม่น่าจะเชื่อใจเค้าในสภาพน้ได้ แต่ผมกลับไม่รู้สึกว่ามันอันตรายที่จะเชื่อเค้า รีบกลับบ้านก่อนดีกว่าเดียวจะเป็นเรื่อใหญ่

                       ติดตามตอนต่อไป