สงครามเขตแดนซากศพ ภาค Academy โรงเรียนซากศพ

               ตอนนี้เป็นเวลราตี3กว่า ชูที่เป็นกับฮินะและนักเรียนเวนชุดแรกตอนนี้หลับอยู่ตอนนี้ฟูกะกับริทสึแล้วนัเรียนชุดที่สองอยู่เวนยามกันอยู่อีกตอนนี้เหลืออีกประมาณ3.23นาทีก่อนแสงแรก
     กึก      กึก   กึก กึก
             เสียงดังมาจากไหนน่าลำคานจริงยัยฟู.... เอ๊ะเดียวนะเราไม่ได้อยู่บ้าน พวกมันมาแล้วบ้าเอ้ยจะเช้าอยู่แล้วทำไม ไม่ให้เช้าก่อนวะค่อยมาก เวนเอ้ยพวกมันโดนแดดไม่ได้มันคงจะมาตอนเช้าละจะบ้าตาย
  "ฮินะปลุกนักเรียนทุกคนมาให้ตั้งรับ"
  "ค่ะ"
  "ฟูกะ"
  "มันมาแล้วชู"
  "ริทสึเช็คจำนวน"
  "รู้แล้วน่า ทำอยู่"
               นักเรียนปี1 เกาะกลุ่มกันอยู่ตรงกลางแล้วให้นักเรียนที่โดนเด่นทางพละกำลังกางโล้ล้อมเป็นวงกลมส่วนคนที่มีส่วนสูงก็กางโล้ปิดด้านบนรูปร่างเหมือนกระดองเต่า ส่วนปี2ที่โดดเด่นทางต่อสู้ตอนนี้ก็ล้อมปิดพวกปี1อีกที และมาช่วยกำจัดวงนอกอีกกลุ่ม เสียงของพวกมันไกล้เข้ามาเรื่อยๆ เสียงของคีปเปอร์
  "ทุกคนมันมาแล้ว"
              พอผมตะโกนไม่ทันหมดคำหางตาผมก้มันตัวนึงพุ้งขึ้นมาแล้วไปทางนักเรียนตรงกลาง แต่ทางนักเรียนก็ยังรับมือกันได้โดยไม่แตกตื่น
  "ทุกคนใจเย็นๆคอยฟังคำจากอาจารย์"
              พวกมันเพิ่มจำนวนเข้ามาเรื่อยๆผมเริ่มมองไปที่นักเรียนทุกคนเริ่มมีอาการหายเร็วกันแล้ว เอายังไงดีเป็นแบบนี้ต่อไปจะแย่เอามันจะแย่เอามากๆถ้ามีนักเรียนตาย
         เหลือ2.35นาทีก่อนพระอาทิตย์ขึ้น
           ในตอนที่ผมเหลือบตาไปมองนาฬิกาแค่เพียงวิเดียวก็มีพวกมันตัวนึงกระโดดผ่านหน้าผมไป สายตาของผมมองตามมันไปตอนนี้นักรียนไม่มีไครสามารถไปจัดการมันได้ ส่วนผมก็โดนตัวที่สองเข้ามาสกัดไว้ ทำให้ไปไหนไม่ได้ผมรีบจัดการมันแล้วหันไปมองอีกครั้งผมพยายามโจมตีแต่ไม่เข้าเพราะติดโล้อยู่ มันถอยออก ผมพุ้งเข้าไปหามันแต่กลับกันมันก็พุ้งเข้าหาโล้ชั่วพริบตาที่มันคลาดสายตาผมไป ผมได้ยินเสียงร้องของนักเรียนผมหันหน้าตาสองเสียงนั้นไปก็เห็นโล้ที่ขาดออกพร้อมกับแขนของนักเรียนที่ถูกคีปเปอร์ตัดขาด ผมรีบเข้าไปจัดการมันก่อนจะมีคนบาดเจ็บเพิ่ม
  "ฟูกะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ"
         ผมตะโกนสุดเสียงแบบไม่กลัวพวกมันได้ยิน ฟูกะเองที่ได้ยินเสียงของนักเรียนก็กำลังรีบเคลียตัวเองมาดูนักเรียน
  "ฟูกะเป็นไงบ้าง"
  "แขนถูกตัดขาด"
  "ฉันเห็นแล้วพอจะรักษาได้ไหม"
  "อุปกรตอนนี้ไม่รู้ทำได้แค่ไหน"
  "งั้นรอส่งตัวกลับ"คอยรักษา ตอนนี้ห้ามเลือดก่อน"
  "ทำไม่ได้ถ้าปล่อยไว้นานไปเส้นเลือดจะหดตัวจนไม่สามารถเย็บได้"
  "งั้นต้องทำอะไรบ้าง"
  "ตอนคงต้องผ่าตัดเย็บต่อเส้นเลือดเส้นประสาทและเย็บแผลเท่าที่ทำได้และใช้สเปลเฝือกแชร์เย็นเอาไวก่อน"
  "เอาเลย"
  "ฉันต้องกลางห้องฆ่าเชื้อแบบฉุกเฉินและห้ามมีอะไรมารบกวนเด็ดขาด"
   "ฮินะริทสึ มาช่วยฟูกะทำการผ่าตัด ฝากด้วยนะฟูกะ"
            ผมหันมาสั่งคำสั่งรายบัคคลทันที
   "ซาโยคาตานะรูปแบบอัมพาต ซาราเนะเธอเปลี่ยนมาใช้ดาบยาวเฝ้าหน้าเต้นผ่าตัด มากะช่วยซาราเนะ
             ผมจัดคำสั่งใหม่ทั้งหมดแบ่งนักเรียนออกไปกลุ่มละ4คนประจำตำแหน่ง ส่วนตอนนี้ตรงกลางที่พักพวกเราได้กลายเป้นห้องฆ่าเชื้อสำหลับผ่าตัดไปแล้ว
         เหลือเวลาอีก2.01นาทีก่อนพระอาทิตย์ขึ้น
  "ทุกคนอยู่ห่างจากขอบตุกอย่างน้อย4ก้าว"
  "รับทราบค่ะ\ครับ"
             พวกเรากำจัดพวกมันเรื่อยๆ พวกมันเริ่มน้อยลงๆยิ้งไกล้เช้ารุ้ได้ว่าพวกมันเริ่มน้อยอย่างเห็นได้ชัด
  "ตัวไหนที่แน่ใจว่าตายแล้วโยนมันลงจากตึกไป"
             ในที่สุดผมก็รู้สึกถึงแสงอาทิตย์พวกมันเองก็ถอยกันไปจนหมดผมทรุดตัวลงนั่งนี้เราคงแก่แล้วจริงๆ เพราะเหนื่อยมากพอมองไปรอบๆก็อดดีใจไม่ได้เพราะไม่มีคนบาดเจ็บร้ายแรงเลย แต่ฟูกะเองก็ยังไม่ออกมาจากเต้นผ่าตัด
  "อาจารย์น้ำคะ"
  "ขอบใจซาโย ใช้อิเร้กทริกกับฟอชเป็นไงบ้าง"
  "ก็ยังไม่คุ้นน่ะเพราะมันต้องระวังจะไปโดนพวกเดียวกัน"
  "เดียวก็ชิน"
           ดาบทั้งสองเล่มที่ผมให้ซาโยไปเล่มนึงมีไฟฟ้าเป็นคุณสมบัติเวลาใช้ฟันก็ง่ายโดนไฟดูดนะและแต่ฟอชกลับกันภายใจดาบจะมีหลอดสำหลับการไหลเวียนของไนตโรเจนเหลวอยู่เวลาฟันคอมมีดจะถูกดันกลับแล้วปล่อยไอร์ของมันออกมาทำให้เซลล์แข็งตัวประมาณนั้น ซึ้งมันใช้ยากจริงๆและมันเหมากับโซโล้คนเดียวมากกว่า
  "อาจารย์ อาจารย์ฟูกะออกมาแล้วค่ะ"
  "ฟูกะเป้นไงบ้าง"
  "ทำทุกอย่างไปแล้วอาการปลอดภัยดีแล้ว"
  "โอเคเราต้องรีบย้ายที่พักแต่ก่อนอื่นต้องยิงพลุเรียกฮอมาเอาคนเจ็บกลับก่อน"
  "เอาแบบนั้นก็ดีเหมือนกัน"
  "เป็นอันตกลง"
           ผมสั่งให้นักเรียนเก็บของแล้วตัวผมก็ยิงพลุรูปสัญญานเป็นรูปงูพันไม้เท้า แล้วรีบย้ายไปตึกที่ห่างออกไปประมาร500เมตรผมเดินนำหน้าแล้วกำจัดทุกอย่างที่ขวางส่วนริทกับฮินะก็ขนคนเจ็บที่นอนเปล ฟูกะปิดท้ายขบวนไปถึงตึกผมจัดการทำลายทางขึ้นตัดทางทุกอย่างเองให้นักเรียนได้พักผ่อน แล้วก็กลับไปไปบนดาดฟ้าพอเห็น ฮอ มาก็ยิงพลุไฟบอกว่าอยู่ตรงนี้พอ ฮอมารอยเหนือหัวก็มีคนลงมา
  "ไงชู"
  "ขอโทาที่เรียกมาแต่เช้าคุณกิง"
  "ไม่เป็นไรคนอยู่ไหน"
  "ฟูกะะะะะ   คุยกับฟูกะแล้วกันครับ"
  "หัวหน้า"
  "คนเจ็บละ"
  "รายงานก่อนส่งตัวนะค่ะ บาดแผลแขนถูกตัดขาดด้วยของมีคม ตอนเย็บต่อเส้นเลือดเส้นประสาทและเส้นเอ็นแล้ว และใส่เฝือกแข็งไว้"
  "รับทราบรายละเอียด เดียวฉันจัดการต่อเอง"
  "ฝากด้วค่ะหัวหน้า"
                                   ติดตามตอนต่อไป