สงครามเขตแดนซากศพ ภาค Academy โรงเรียนซากศพ

                พรุ้งนี้ผมต้องพานักเรียนกลุ่มที่มีซาราเนะกับมากะละสิเดี๋ยวต้องไปเช็คการฝึกของซาราเนะ เสียงดังแบบนี้ยังฝึกอยู่ด้วยสินะผมเปิดประตูไปยืนดูซาราเนะที่มัดผมหางม้าใส่ชุดขาสั้นเสื้อแขนสั้นตัวเล็กๆ ที่เปียกไปด้วยเหงื่อขยันจริงๆเด็กคนนี้
  "เอาๆพอได้แล้ว เดียวกล้ามเนื้อบาดเจ็บ"
  "อ้าวมาเมื่อไหร่ค่ะ"
  "ซักพักแล้วล่ะ เป็นไงพอจะซึมซับกับมันบ้างรึยัง"
  "พอจะชินและเข้าใจมันบ้างแล้ว"
  "ดีแล้วล่ะ"
        กริ้งๆ.....กริ้งๆ.....กริ้งๆ
            "โทษทีขอรับโทรศัพก่อนนะ" ผมหยิบโทรศัพออกมารับเป็นเสียงผู้หญิงที่คอยดูแลระบบเฝ้าระวัง เสียงของเธอดูตกใจมากผมพอเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะผมฝากเธอดูพื้นที่ๆนึงอยู่ เธอบอกผมว่ามีสัญญานของพวกซากศพ ผมรีบปลีกตัวจากซาราเนะรีบไปบอกฮินะให้แต่งตัวใส่ชุดกับหน้ากาก ตัวผมใส่เสื้อคลุมกับหน้ากากแล้วโดดขี่มอเตอร์ไซค์ออกจากบ้านไป เพราะพื้นที่ืนั้น พื้นที่ ที่ฝากเจ้าหน้าที่ดูคือบ้านของมายะ ผมปิดรถไปอย่างไม่เกรงกลัวต่อสิ่งไดที่จะเกิดขึ้นขอแค่ไปให้ถึงที่นั้นทันเวลา ผมเห็นบ้านหลังนั้นอยู่สุดสายตาผมทิ้งมอเตอร์ไซค์แล้วกระดูดไปกลางอากาศแล้วลงที่หน้าของหญิงวัยกลางคน
  "ทำไมยังไม่อพยพไปอีกอยากตายอยู่นี้รึไง"
  "ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น ฉันจะไม่ทิ้งบ้านหลังนั้นเด็ดขาด"  เธอพยุงตัวเองลุกขึ้นมา
  "บ้านมันสำคัญกว่าชีวิตรึไง"  ผมตวาดใส่เธอไปแต่เธอกลับทำหน้าไม่รู้สึกอะไร
  "คุณเคยมีสถานที่ในความทรงจำรึป่าวคงจะไม่มีถึงพูดแบบนี้ได้ บ้านนั้นมีความทรงจำของฉันกับคุณแม่อยู่ ฉันจะไม่ทิ้งมันไป" เธอพูดพร้อมกับตั้งท่าเตรียมรับมือ ส่วนผมที่ฝังเธอก็ค่อยจับพวกซากศพเอาหัวกดลงพื้น
  "เธอฟังฉันนะ สถานที่ในความทรงจำที่ถูกเรียกแบบนั้นเพราะยังมีคนที่จดจำมัน แต่ท่าเธอตายไครจะจดจำมัน มันก็จะกลายเป็นเพียงเศษซากของวัตถุที่ไร้ค่า จงอยู่จดจำมันดีกว่าตายและถูกลืม" ผมหันไปบอกเธอแบบนั้น ตอนนั้นฮินะก็มาถึงพอดี ผมพยักหน้าส่งสัญญานให้ฮินะ
       มุมฮินะ
            ฉันที่มาถึงจดรถแล้วรีบวิ้งไปหาคุณพ่อกับมายะ คุณพ่อส่งสัญญานให้ฉันวางยาสลบมายะ พอเธอทรุดตัวลงด้วด้วยฤทธิ์ของยาฉันเลยเลื่อนหน้ากากขึ้นเพราะคิดว่าเธอสลบแล้วแต่ก่อนเธอจะสลบไปเธอกลับพูดออกมาคำนึง คือ คุณแม่
  "ฮินะลูกพามายาเข้าไปบ้านไปและดูและเธอค่ะ ข้างนอกพ่อจัดการเอง"
  "คะ ระวังตัวด้วยคุณพ่อ"
           ฉันอุ้มมายะขึ้นทำให้รับรู้ถึงน้ำหนักของมายะฉันที่ไม่ได้อุ่มเธอมา20กว่าปีแล้วสมัยก่อนถึงจะอยู่ ม.ปลายแล้วก็ชอบกระโดดมากอดฉันเสมอชอบทำตัวเหมือนเด็กเล็กไม่รู้จักโตชอบขี่หลังพอนึกถึงเรื่องสมัยก่อน มันทำให้น้ำตามันขึ้นมาอยู่ที่ขอบตาโดยไม่รู้ตัว เพราะเด็กคนนี้ที่ฉันพยายามหลบหน้าเธอมามากกว่า15ปีแล้ว  แย่แล้วยาลืมหมดฤทธิ์ ฉันรีบใส่หน้ากากเหมือนเดิมแล้วลุกออกมาจากเธอ เธอค่อยลุกขึ้นส่วนผมฉันก็ยืนหันหลังให้เธออยู่
  "นั้นคุณใช่ไหมคะ"
  ".........."
  "ทำไมละค่ะ ทำไมต้องแกล้งตายด้วย"
  "........."
  "ทำไมไม่กลับมาหาหนูบ้าง"
  "........."
  "จะเงียบแบบนี้ใช่ไหมค่ะ จะไม่ตอบหนูใช่ไหมค่ะคุณแม่"
  ".........."
  "งั้นคุณจะกลับมาทำไมตอนนี้" มายะเริ่มถามฉันทั้งน้ำตา
          ทำให้ความอดทนอดกลั้นของฉันพังลงฉันถอดหน้ากากลงแล้วหันมาดึงมายาเข้ามากอด
  "ตอนนี้ลูกตัวโตกว่าแม่ละนะ แม่ไม่ได้อยากทิ้งลูกไป"
  "งั้นแล้วทำไม ทำไมต้องแกล้งตายแล้วทิ้งหนูไป"
  "ลูกโตขึ้นและแก่ลงทุกวัน แล้วลูกดูแม่สิ"
  "คุณแม่ไม่เปลี่ยนไปเลย"
  "ใช่ แม่ถูกสาปให้ต้องต่อสู้กับพวกซากศพและต้องอยู่แบบนี้ไปตลอด คุณ่พอของแม่ปูของลูก พูดเสมอว่าไม่อยากดึงไครเข้ามาในวงวารของเราอีก"
  "หมายความว่ายังไง ดึงเข้าไปในวงวารของพวกคุณแม่"
  "เวลาผ่านไปความผูกพันจะทำให้ไม่อาจปล่อยลูกให้เป็นไปตามธรรมชาติของมนุษย์ได้ มีทางเดียวคือต้องให้เป็นพวกเรา แล้วผลสุดท้ายก็ต้องต่อสุ้ไปจนตาย"
  "ก็อย่างที่ฮินะพูดและมายะ การที่เธอเข้ามาเกี่ยวของกับพวกเรา" คุณพ่อที่เดินเข้ามาในบ้านตอนไหนก็ไม่รู้
  "แต่ฉันก็มีสิทธิ์เลือกเองสิ ว่าจะให้ชีวิตเป็นยังไง"
  "นั้นสินะหลานมีสิทธิ์"
  "หลาน?"
  "มายะนั้นปู่ของหลาน"
  "ปู่? หน้าตาแล้วอายุน้อยกว่าคุณแม่อีก"
  "ฮินะพ่อจัดการข้างนอกหมดแล้ว พาหลานกลับไปที่บ้านที พ่อจะคุยอะไรกับหลาน"
  "แล้วคุณพ่อ จะไปไหนต่อ"
  "พ่อจะเฝ้าพื้นที่และส่งต่อก่อน"
  "มายะมากับแม่"
  "คุณแม่ค่ะแวะรับมากะก่อนได้ไหม"
  "ได้สิ" 
             จบมุมฮินะ
              ติดตามตอนต่อ