สงครามเขตแดนซากศพ ภาค Academy โรงเรียนซากศพ

           วันต่อมาผมได้รับหมายเวลานัดการเริ่มประลอง คือวันพรุ้งนี้ตอนเย็นผมนั่งอ่านหนังสือตามปกติจนยัยตัวเล็กเดินมาถามผมว่าไม่กังวลเลยรึไง ผมตอบเธอกลับไปว่ากังวลให้ได้อะไรละฉันก็คงเป็นฉัน แต่ตอนนั้นก็เสียงสัญญานโปรแกรมข่าวกรองดังมาที่หู ผมลุกขึ้นเดินไปห้องข้างล่าง หยิบเสื้อคลุมแบบมีฮูดและหยิบหน้ากากยักษ์แล้วเดินไปที่ประตูบ้าน

  "จะไปไหนจะได้เวลาข้าวเย็นละนะ"

  "ไปจัดการอะไรนิดหน่อย ไม่อยากให้มีเรื่องแบบเมื่อ2ปีก่อน"

  "อืมไปดีมาดีละ แล้วกลับมาให้ทันข้าวเย็นละ"

                ห้องกินข้าว

         ผมกลับมาเกือบไม่ทันข้าวเย็นหลังจากกลับมาถูกไล่ให้ไปอ้าบน้ำ แต่ทุกคนก็รอผมผมมองทุกคนพวกคุณเชื่อไหมบางครั้งผมก็กลัวภาพแบบนี้จะหายไป แต่ก็คิดว่าเมื่อไหร่ที่คนบนโต๊ะกินข้าวนี้ขาดหายไป มันคงจะทำใจยาก

              วันต่อมา

          วันนี้ตั่งแต่10โมง จะเริ่มประลอง ผมเดินมามาที่ดาดฟ้าโรงเรียน ผมนั่งลงหลับตาปล่อยตัวเองให้กลายเป็ยสายลมปลอยให้สมาธิมาธินั้นิ่งลงที่สุดสัมผัสกับสิ่งรอบข้าง หลังจากได้ที่ผมเดินไปที่สนามประลอง

  "เอานี้นาย ฉันตรวจสภาพให้แล้ว"

  "ขอบใจมาก ฉันไม่มีเธอคงลำบากแน่"

  "อย่าเอาถึงตายละเอาแค่เจ็บก็พอ"

          ผมเดินขึ้นลาน ทาฝั่งนั้นก็ขึ้นมาด้วย ดูจากภาพรวมของเค้าแล้วน่าจะเก่งเอาเรื่องอยู่ แต่สำหลับผมคงไม่ใช่ปัญหา

  "ผม10สุดยอด ลำดับที่10 เรย์เนย์ครับ"

  "คลาสA ชูร่า"

             ทั้งสองเคารพ     เริ่มได้

          ฉันที่นั่งดูชูสู้จากข้างสนาม ทั้งสองเริ่มปะทะกันอยากฝ่ายสายต่อสู้ระยะกลาง ด้วยอาวุธคงต้องบอกว่าชูเสียเปรียบเพราะชูใช้ดาบ แต่เรื่องประสบการณ์คงต้องบอกอีกฝ่ายหมดหวังชนะ นั้นไงบนลานความต่างของประสบการณ์ เริ่มออกมาแล้วสามีฉัน เจ้าเล่ห์จริงๆ จบละสินะการต่อสู้นี้ไม่มีอะไรมากเลยเพราะอีกฝ่ายอ่อนประสบการณ์เกินไป เค้ามานั้นละ

  "เป็นไงบ้างละ"

  "เธออ่านออกหมดแล้วนิจะถามฉันทำไม"

  "วันนี้จบแค่นี้หลอ"

  "ไม่หลอกฉันจะสู้จนกว่าฉันจะเห็นว่าตัวเองไม่ไหว"

          ผมเดินจากฟูกะแล้วไปบอกประธานนักเรียนตามที่ผมบอกฟูกะว่าจะสู้ต่อจนกว่าจะไม่ไหว ถึงทางเค้าจะไม่เห็นด้วยแต่ก็ทำตาม ผมเดินกลับขึ้นลานประลอง และแล้วเค้าก็ส่งคนไปต่อไปขึ้นมา

  "ผมลำดับที่9 โคเซย์ครับ"

  "ผมชูร่าครับ"

            เคารพ     เริ่ม

         ผมยืนมองดูเค้าอย่าใจเย็น โคเซย์เริ่มตั้งกาด เค้าไม่บุกเลยเค้ามองผมอย่างใจเย็นมากๆ หลังผ่านซักนาทีมั้งเค้าบุกเข้ามา แต่ไม่ได้ทุ้มสุดตัว ค้าพยายามดูท่าทีของผม

         ฉันนั่งดูชูสู้กับคนที่สอง โอ้เด็กคนนี้เก๋ง และที่สำคัญจากที่ดูการบุกโจมตีของเค้า บอกได้เลยเด็กคนนี้ไม่ใช่พรสวรรค์แต่เป็นประสบการณ์ล้วนๆ แต่คนนี้ผ่านการฝึกฝนอย่างมาก เด็กคนนี้ยังไปได้อีกไกล อ๊ะจบซะละ เอ๊ะชูไปพูดอะไรกับเด็กคนนั้น

  "ชูนายพูดอะไรกับเด็กคนนั้น"

  "ก็แค่บอกว่าเค้ายังไปได้ไกลกว่านี้"

  "เอาละกินน้ำพักซักหน่อยเดียวต่องสู้ต่อ"

       หลังจากนั้นก็มีคนเดินมาหาชูและคุยกอะไรกันนิดหน่อย แล้วก็ไปสีหน้าชูดูดีใจปนหงุดหงิดนิดหน่อย

  "มีอะไรรึป่าวดุหน้านายหงุดหงิด"

  "ก็แค่อันดับที่8ขอไม่ขึ้นประลอง เพราะเค้าเป็นลูกศิษย์ของลำดับที่9"

  "แล้วที่ยิ้มละ"

  "ก็จะได้สะสางปัญหา ซักทีไงละ"

          รอบยิ้มของชู มันชวนขนหัวลุกแปลกๆ ไม่ชอบใจจริงๆ

                     ติดตามตอนต่อไป