Demon สัตว์อสูรจอมราชันย์

บทที่ 2


Who is he? : บุรุษลึกลับ


Judy : มนุษย์ไม่มีวันเลิกเห็นแก่ตัวหรอก ตราบเท่าที่หายนะยังไม่มารออยู่ตรงหน้า


 


"แนต! จริงเหรอที่เธอเล่ามาน่ะ" จูดี้ถามขึ้นด้วยความสนใจ หลังจากนาตาลีเล่าประสบการณ์สยองหน้าโรงพยาบาลร้าง ในช่วงเวลาที่ทุกคนพักทานอาหารกลางวัน


 


"ตึกร้างนั่นต้องมีผีสิงอยู่แน่เครื่อง DC ที่พวกเราทำมันใช้ได้จริงเหรอเนี่ย!" จูดี้พยักหน้ายืนยันความเชื่อของตัวเอง


 


"ไม่ได้เจอกับตัวก็ไม่รู้หรอกว่ามันน่ากลัวขนาดไหน" นาตาลีพูดเสียงสั่นนึกถึงภาพเหตุการณ์ที่ตัวเองพบมา เธอไม่น่าลืมถอดเจ้าเครื่องบ้านั้นเลย


 


"แล้วดวงไฟสีเขียวนั่น แน่ใจนะว่ามันไม่ใช่แสงสะท้อนหรือแสงไฟฉายน่ะ" อาเธอร์ถามย้ำเพื่อความแน่ใจ


 


"ไม่ใช่หรอกอาร์ท มันต้องเป็นดวงไฟวิญญาณแน่ๆ หึหึ" จูดี้ทำหน้าตาหลอกผีใส่นาตาลี


 


"นายว่าไงล่ะแพทริก"


 


"ไม่ขอแสดงความเห็น" แพทริกพูดจบก็ส่งสายตาถามความคิดเห็นของหนุ่มแว่นคนสุดท้าย อาเธอร์ใช้นิ้วชี้ นิ้วกลาง และนิ้วโป้ง จับกรอบแว่นตาครุ่นคิดครู่หนึ่ง ก่อนหันมาบอกกับทุกคน


 


"งั้นเย็นนี้เราไปพิสูจน์กัน ฉันว่าริชาร์ดจะต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้แน่"


 


นาตาลีอดขนลุกไม่ได้เมื่อรู้ว่าต้องไปที่โรงพยาบาลร้างอีก แต่มันก็ดีกว่าที่ครั้งนี้เธอไม่ได้ไปคนเดียว


และที่สำคัญ เรื่องนี้อาจมีบางอย่างเกี่ยวข้องกับริชาร์ดเหมือนที่อาเธอร์บอกก็ได้


 


…………………………………………………………


 


บนท้องฟ้ายามเย็นสะท้อนแสงสีส้มของดวงอาทิตย์ลงมาสู่ตัวเมือง บรรยากาศยามนี้ช่างชักชวนจิตใจของผู้คนให้นึกถึงบ้าน เมื่อเปรียบเทียบระหว่างอารมณ์สบายๆ ของแสงแดดอ่อนๆ ตอนเช้าตรู่กับตอนนี้แล้ว ก็ยิ่งเห็นความอัศจรรย์ของแสงสีที่สามารถเปลี่ยนความรู้สึกนึกคิดในใจของมนุษย์ได้


 


หน้าอาคารโรงพยาบาลร้างที่ถูกย้อมไปด้วยแสงอาทิตย์สีส้ม เด็กหนุ่มผมสีดำขลับเป็นประกายยืนอยู่อย่างเดียวดายภายใต้เงามืดของบ้านตรงข้ามอาคารร้าง บนใบหน้าอันหล่อเหลาของเขามีรอยแผลเป็นที่ลากยาวมาตั้งแต่หางคิ้วขวาไปจนถึงปลายคาง เสื้อและกางเกงขายาวที่สวมใส่เป็นเครื่องแบบอันหรูหราของสถาบันศึกษาอันดับหนึ่งในมหานครยิ้มแฉ่ง ดวงตาสีดำขลับของเขาทั้งดูมีเสน่ห์และแฝงกลิ่นอายอันลี้ลับ

 

"มาแล้ว"


 


แพทริกโบกมือให้กับเด็กหนุ่มที่ซ่อนตัวอยู่ข้างๆ


 


อาเธอร์พยักหน้าตอบรับกระชับเครื่องDCบนหัว และส่งสัญญาณมือพร้อมกับเต้นแร้งเต้นกาไปให้กับจูดี้และนาตาลี บนศีรษะของทุกคนคาดไว้ด้วยเครื่องDCสีเงินวาววับ


 


"เราตามเข้าไปเลยดีไหม" แพทริกถามด้วยสีหน้ากระวนกระวาย เมื่อเห็นเป้าหมายเดินหายเข้าไปในตึกร้าง


 


"รอก่อน…เดี๋ยวเขารู้ตัว" อาเธอร์เก๊กหล่อแล้วเลื่อนมือไปขยับแว่นตาให้เข้าที่

 

เวลาผ่านไปได้ครู่หนึ่งเมื่อแสงอาทิตย์ได้เปลี่ยนจากสีส้มเป็นสีแดง จูดี้ก็เริ่มออกอาการวัยรุ่นใจร้อน


 


"นี่! ฉันว่ามันนานพอแล้วนะ เข้าไปดูกันเถอะ"


 


แพทริก พยักหน้าตอบรับแล้วรีบออกเดินนำหน้าทุกคนไป พอเข้าไปในตัวอาคารได้พักหนึ่ง ทั้งหมดก็


ต้องเผชิญกับกลิ่นอันเหม็นเน่าน่าสะอิดสะเอียน และความมืดมิดลี้ลับ


 


นาตาลีใช้ไฟฉายจากมือถือเปิดส่องไปรอบๆ


 


"มันเก่ามากเลยนะเนี่ย" เธอพูดพร้อมกับเอามือปิดจมูก


 


"ฉันว่าเราแยกย้ายกันสำรวจเถอะ หมอนั่นหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้" อาเธอร์บอก


 


"ลองสำรวจบริเวณนี้ก่อนนะอย่าเพิ่งขึ้นไปชั้นสอง"


 


"ว้าย ฉันลืมเอาไฟฉายมาล่ะ" จูดี้โวยวายทันทีที่คิดได้ว่ามือถือของเธอไม่มีไฟฉาย นาตาลีจึงจำเป็นต้องรับหน้าที่ดูแลหล่อน แต่มันก็ช่วยเธอให้อุ่นใจขึ้น ดีกว่าให้เธอแยกไปสำรวจเพียงคนเดียว


 


หลังจากอาเธอร์ และ แพทริกแยกย้ายกันไปทิ้งนาตาลีและจูดี้ไว้ที่เดิม นาตาลีก็คิดว่าถึงเวลาออกตามหานักเรียนใหม่สุดลึกลับคนนั้นแล้ว


 


"เราเข้ามาจากทางทิศตะวันตกสินะ งั้นตอนนี้เราก็ยืนหันหน้าไปทางทิศตะวันออก จูดี้ช่วยฉันจำหน่อยนะ"


 


"ได้สิ แต่ในนี้มันมืดมากเลย"


 


ในความมืดเด็กสาวทั้งสองออกเดินไปเรื่อยๆ จนในที่สุด พวกเธอก็เดินทะลุออกมาจากประตูหลังของอาคารร้างอย่างไม่ได้ตั้งใจ ทำให้จูดี้ออกอาการวัยรุ่นหงุดหงิดขึ้นมาทันที


 


"อะไรกันเนี่ย! ไม่น่าตื่นเต้นเอาซะเลย ด้านหลังนี่ก็เป็นป่า! นี่แนตฉันว่าเราลองขึ้นไปบนชั้นสอง


กันเถอะ" พูดจบเธอก็เดินกลับเข้าไปในอาคารทั้งๆ ที่ไม่มีไฟฉายในมือ


 


ก่อนที่จะเดินตามจูดี้เข้าไปนาตาลีสังเกตเห็นมุมเหลี่ยมที่แปลกตาของตัวตึก ราวกับมันไม่ใช่อาคารฐานสี่เหลี่ยมเหมือนตึกที่สร้างขึ้นตามปกติ ยังไม่ทันที่เธอจะได้เดินเข้าไปสำรวจมุมตึกให้หายสงสัย จูดี้ก็วิ่งออกมาดึงตัวนาตาลีเข้าไปในอาคารเสียก่อน


 


ความมืดมิดได้เข้ามาปกคลุมสายตาอีกครั้งเมื่อจูดี้ฉุดลากนาตาลีกลับเข้ามาในตัวอาคาร…จูดี้ค้นพบทางขึ้นชั้นสองอย่างรวดเร็วจนนาตาลีนึกสงสัยในใจ


 


"ไม่ต้องสงสัยหรอกย่ะ ฉันเห็นบันไดนี่ตั้งแต่ก่อนออกไปแล้ว" จูดี้พูดราวกับว่าเธออ่านความคิดของนาตาลีออก


 


นาตาลีเพิ่งจะรู้ว่าชั้นแรกของโรงพยาบาลแห่งนี้ไม่มีหน้าต่าง ก็ต่อเมื่อเธอได้เห็นแสงสว่างจากดวงอาทิตย์ยามเย็นผ่านหน้าต่างบนชั้นสอง ‘แต่มันก็มืดอยู่ดี’ เธอนึกในใจ


 


พรึบ!


นาตาลีรีบหันหลังกลับไปมองตามเสียง เหมือนกับมีอะไรบางอย่างวิ่งผ่านหลังเธอไป แต่เธอมองเห็นเพียงเหล่าแมงมุมที่กำลังชักใยดักล่อเหยื่อเท่านั้น


 


"มีอะไรเหรอแนต" จูดี้ถาม


 


"เปล่า…ไม่มีอะไร"


 


ทั้งสองพากันเดินสำรวจตามห้องต่างๆ จนลืมสังเกตว่าบนท้องฟ้ายามนี้ไร้ซึ่งแสงอาทิตย์ส่องสว่างแล้ว


 


เสียงเตือนสายเรียกเข้ามือถือดังขึ้น นาตาลีปิดไฟฉายรับโทรศัพท์ทำให้รอบตัวเธอนั้นมีแต่ความมืด เมื่อพบว่าชื่อที่แสดงบนหน้าจอเป็นของอาเธอร์ นาตาลีจึงกดรับทันที


 


"ว่าไงอาร์ท ทางนั้นเจอ ริชาร์ด รึเปล่า"


 


"ไม่เจอเลย หมอนั่นหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ฉันกับแพทริกกำลังจะขึ้นไปสำรวจบนชั้นสอง เธอสองคนอยู่ที่ไหนกัน"


 


"พวกเราอยู่บนชั้นส…"


 


พรึบ!


 


คราวนี้ทั้งนาตาลี และจูดี้ต่างก็หันหลังกลับไปมองพร้อมๆ กันเมื่อรู้สึกเหมือนมีบางอย่างพุ่งผ่านตัวไป


 


"อะไรน่ะ" จูดี้หันหน้าไปมาด้วยความกลัว


 


"ไม่รู้สิ"


 


นาตาลีเริ่มเกิดลางสังหรณ์ที่ไม่ดีขึ้นมา เธอรู้สึกเหมือนกับมีอะไรบางสิ่งกำลังจ้องมองเธออยู่ ความรู้สึกสะอิดสะเอียนยากจะบอกกล่าวเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนเธอแน่นหน้าอก


 


"ชั้นรู้สึกไม่ดีเลย เรารีบลงไปกันเถอะ"

 

แต่ไม่ทันไรกระจกหน้าต่างรอบๆ ตัวพวกเธอก็แตกออก!


 


กรี๊ด!!! จูดี้หวีดร้องสุดเสียงจนหูของนาตาลีชาไปหมด


 


"แนต! เกิดอะไรขึ้น" อาเธอร์ตะโกนถามผ่านโทรศัพท์เสียงหลง


 


แต่นาตาลีไม่สามารถตอบกลับไปได้ เพราะสิ่งที่อยู่ในความมืดตรงหน้านั้นทำให้โทรศัพท์มือถือในมือเธอร่วงหล่นลงไปบนพื้นและเปลี่ยนเป็นโหมดไฟฉาย ภาพเหตุการณ์ในคืนก่อนเกิดขึ้นกับตัวเธออีกครั้ง


 


ดวงตาสีเขียวเรืองรองคู่หนึ่งปรากฏขึ้นในความมืดตรงหน้า! มันอยู่ห่างจากเธอในระยะไม่ถึงสิบก้าว!


 


แสงไฟฉายจากโทรศัพท์มือถือทำให้พวกเธอมองเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้าได้อย่างชัดเจน มันคือเด็กทารกที่หน้าตาน่าเกลียดมากที่สุดเท่าที่นาตาลีเคยพบมา


 


บนใบหน้าของมันสวมไว้ด้วยหน้ากากตัวตลกที่ยิ้มแสยะจนน่ากลัว หัวของมันบิดเบี้ยวไม่ได้รูปทรง ผิวหนังคล้ายเมือกใส...ใสจนสามารถมองเห็นโครงกระดูกได้อย่างชัดเจน เส้นเลือดปูดโปนออกมาอยู่นอกผิวหนังของมันเต้นตุบตับไปมาตามจังหวะชีพจร


 


ภาพตรงหน้าทำให้นาตาลีแทบทรุดลงไปกองกับพื้น


 


นาตาลีรู้สึกว่ามันกำลังจ้องมองเธออยู่…และค่อยๆ คลานเข้ามาหาเธอ

 

เสียงแหบแห้งที่เปล่งออกมาจากภายในลำคอของมันถึงกับทำให้นาตาลีก้าวขาไม่ออก "ผ…ผ ผีเด็ก"


 


จูดี้ถึงกับเข่าอ่อน ทรุดตัวลงไปกองกับพื้น


 


"หนีเร็ว!" นาตาลีพยายามฉุดลากเพื่อนของเธอให้ลุกขึ้น แต่ก็ไม่เป็นผล มันค่อยๆ คืบคลานเข้ามาใกล้ทั้งคู่


 


อีกสี่ก้าว….


 


สามก้าว.....มันแสยะยิ้ม ดวงตาของมันฉายแววแห่งความพอใจ


 


สองก้าว


 


ตุบ ตุบ ตุบ


 


เสียงฝีเท้าของใครบางคนดังขึ้นที่ด้านหลัง แต่นาตาลีกลับไม่ได้สนใจ เพราะสายตาของเธอถูกบังคับให้มองแต่สิ่งตรงหน้าเท่านั้น ปีศาจทารกคืบคลานเข้ามาแสยะแยกเขี้ยวออก พร้อมที่จะกระโจนเข้าหาเหยื่อ


 


แต่วัตถุบางอย่างพุ่งเข้ากระแทกหน้าเด็กปีศาจอย่างจัง!

 

ถังน้ำ! มันคือถังน้ำ! นาตาลีพยายามรวบรวมสติเรียบเรียงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น


 


"ถอยออกมา!"


 


เธอก้าวถอยออกห่างจากมันอย่างรวดเร็ว และก็ไม่ลืมลากจูดี้ออกมาด้วย


 


ใครกัน…เธอไม่สามารถมองเห็นชายผู้มาช่วยเหลือได้ถนัดนัก เนื่องจากไฟฉายจากโทรศัพท์มือถือได้ส่องให้เห็นเพียงคราบสกปรกบนพื้นห้องเท่านั้น


 


ฮูมมมม!!!!


 


ปีศาจร้ายร้องคำราม มันพุ่งกระโจนหาชายผู้นั้น


 


เปรี้ยง!


 


เขาต่อยมัน…นาตาลียืนยันได้ว่าเขาต่อยเจ้าเด็กผีนั่นจนกลิ้งกระเด็นไปนอนแน่นิ่งบนพื้น ชายคนนั้นยังยืนสงบอยู่กับที่ สายตายังคงจดจ่อกับศัตรูตรงหน้า…


 


ทันใดนั้นพื้นอาคารบริเวณที่ทารกปีศาจนอนแน่นิ่งอยู่ก็ได้เกิดรอยแตกร้าวขึ้น มันรีบพลิกตัวขึ้นมาจ้องมองชายคนนั้นด้วยสายตาอาฆาตก่อนที่พื้นอาคารรอบตัวมันจะทลายลงไปพร้อมกับร่างอันสุดแสนน่าเกลียด


 


"นาตาลี! จูดี้!"


 


อาเธอร์ และ แพทริก วิ่งเข้ามาสมทบกับพวกนาตาลี…แสงจากไฟฉายของพวกเขาได้ทำให้เธอเห็นถึงโฉมหน้าของชายผู้มาช่วยเหลือ


 


ริชาร์ด!


 


ชายหนุ่มหันหน้ากลับมามองทางนาตาลีก่อนที่จะกลืนหายเข้าไปในความมืดมิดของอาคารร้าง……


 


 


 


 


To be continued…