" ปรักปรำ " by KK ก้านแก้ว

 
"ปรักปรำ" ตอนที่ ๓ by KK ก้านแก้ว
 
๑๙.๐๐ น.
"พี่แพรว"
หลังจากที่เจอกันในห้องน้ำ หวานก็ได้ขอเบอร์แพรวไว้ติดต่อพูดคุยกัน ซึ่งแพรวเองก็ให้ความร่วมมือแต่โดยดี
(ว่าไง)
"แฟนหนูทำตัวแปลกๆ"
หวานพูด เธอสังเกตตั้งแต่มีอะไรกันเสร็จเมื่อตอนเช้า ปกติแล้วต้นต้องรอเธอแต่งตัวเสร็จก่อนถึงจะเดินออกไปพร้อมกัน แม้ว่าต้นจะโกรธอะไรเธอ ก็ไม่เคยทิ้งเธอเลย
จนวันนี้ ทำไมต้นถึงเดินออกไปไม่หันกลับมา แถมยังตีตัวออกห่างเธออย่างกับว่าทำอะไรผิดมากมาย
ช่วงกลางวัน ปกติต้นจะซื้อข้าวกล่องมาให้ แต่วันนี้ก็กลับไม่เห็นแม้แต่เงา เขาหายไปอย่างลึกลับ ไม่รับโทรศัพท์และไม่ตอบแชท
(มันนอกใจมึงชัวร์)
แพรวพูด
หวานสะอึกไป 'นอกใจ' งั้นหรอ เธอไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้เลย
"ไม่ใช่หรอก"
(โอ๊ย ให้กูด่ามึงว่าอีควายดีไหม มันแปลกยังไงล่ะ ไม่รับโทสับ ไม่ตอบแชทใช่ไหม)
"ใช่พี่ใช่"
หวานรีบตอบอย่างรวดเร็ว
หัวใจเธอเต้นระรัว
(นอกใจ เชื่อกู กูว่าตอนนี้ไม่ใช่แค่นอกใจ แม่งนอกกายด้วยแล้วมั้ง)
นอกกาย...?
นี่ขนาดท้องอยู่นะ?
"พี่แพรว หนูท้องอยู่"
(ถามจริง!!?)
"จริง สามเดือนเข้าเดือนที่สี่แล้ว"
(นี่พวกมึงจะรีบเอากันไปไหนวะ แฟนมึงอายุเท่าไหร่?)
"มอห้าพี่"
(หลอกเอาเด็กปะผัวมึงอะ)
"ไม่หรอก พวกหนูรักกัน"
(รักกัน? มึงอย่าลืมนะ ว่ามึงอยู่มอหนึ่ง อายุ13ปีเท่านั้น ขนขึ้นยังวะเนี้ย)
"ถ้ารักกัน ใครๆเขาก็เอากันทั้งนั้นแหละ"
(มึงไปเอาความคิดนี้มาจากไหนวะ)
"หนูก็เห็นเขาทำกัน"
(เออ ช่างแม่งเหอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้กูจะคอยสังเกตให้ ส่งเฟซผัวมึงมาละกัน)
"โอเค ขอบคุณมากนะพี่"
(เออ ละจะดูดหรี่ปะ)
"...ดูดดิพี่"
(ดี เจอกันที่เดิมเวลาเดิม)
"ฝันดีพี่"
(เหมือนกันมึง)
 
หวานวางสายโทรศัพท์ แล้วหยิบการบ้านออกจากกระเป๋าขึ้นมา เธอลงมือทำการบ้านจนเสร็จ
๒๑.๓๐ น.
หวานหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เข้าแอพๆหนึ่ง เป็นแอพไลฟ์สด และมีผู้คนเข้ามาชมมากมาย
หวานกดไลฟ์สด แล้วหันกล้องหน้ามาหาตัวเอง เธอกล่าวทักทายเหล่าผู้ติดตามในช่องของเธอนับพันคน มีคอมเมนต์ลวนลามมากมาย เธออ่านข้อความของแต่ละคนที่ส่งเข้ามาอย่างล้นหลามจนเธอแทบจะตอบกลับไม่ทัน
คำพูดส่วนใหญ่จะเป็น 'คิดถึง' และ 'น่ารัก'
เธอไปสะดุดกับข้อความแชทส่วนตัวที่ใครสักคนส่งมาให้เธอ
'ขอดูนมหน่อยเดี๋ยวให้ห้าพัน'
5 0 0 0
หวานทวนตัวเลข เป็นจำนวนเงินมากมายสำหรับเธอ หวานรีบถอดเสื้อของตัวเองออก ผู้คนในไลฟ์เริ่มเข้ามาชมเธอเป็นจำนวนมาก จนยอดคนดูขึ้นหลักหมื่น เธอเริ่มย่ามใจ ค่อยๆ ถอดเสื้อชั้นใน โชว์เนื้อหนังให้คนนับหมื่นได้เชยชม
ไม่นานนัก ข้อความจากคนเดิมถูกส่งมา
เธอรีบเปิดอ่านอย่างเร็วไว
'โง่จังครับ อิอิ ขอบคุณสำหรับนมนะ'
หวานรู้สึกอายจนทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ ก่อนจะกดปิดไลฟ์สดนั้นลง แล้วปาโทรศัพท์ลงบนเตียงของตัวเอง
น้ำตาของเธอไหลออกมาเป็นทาง...
ทำไมเธอถึงโง่ขนาดนี้
เธอครุ่นคิด
รู้สึกเจ็บปวดจนบอกไม่ถูก
ลนลานจนไม่สามารถอยู่นิ่งได้
หวานสวมเสื้อกลับเข้าไปใหม่ แล้วเดินออกจากห้องไปที่ห้องครัว เธอหยิบมีดมาเล่มหนึ่ง ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องตัวเอง
"โง่จังวะ โง่ โง่"
เธอทวนคำพูดนั้นไม่หยุด
"โง่ โง่ หวาน มึงมันโง่"
หวานถกแขนเสื้อขึ้น เธอหงายแขนของตนขึ้น แล้วใช้มีดกรีดไปที่ต้นแขนเป็นทางขวาง จนเลือดซึมออกมาจำนวนมาก เธอกรีดไปเรื่อยๆ จนพอใจ
เป็นจำนวน ๕ รอย
"โง่ โง่"
เธอใช้มีดฟันไปที่ผ้าห่มบนเตียงจนขาดรุ่งริ่ง
"ฮ่าๆๆๆ อีโง่!!!"
แล้วหวานก็หัวเราะเสียงดัง เธอเริ่มรู้สึกอ่อนเพลีย แต่ไม่ง่วงนอนเลย แปลกจริงๆ
เธอโยนมีดไว้ที่ข้างเตียง แล้วนอนมองรอยกรีดแขนของตัวเอง หวานก้มหน้าลงไปเลียเลือดที่ซึมออกมา เพราะนึกว่าเป็นน้ำหวานสีแดง เธอเลียแผลไปเรื่อยๆ จนเลือดหยุดไหล เธอก็คิดว่าน้ำหวานหมดแล้ว จึงหลับไป
๐๗.๑๒ น.
แม่ของหวานออกไปทำงานแต่เช้า จึงไม่ได้ทำอาหารทิ้งไว้ให้เธอ หวานตื่นขึ้นมาอย่างอ่อนเพลีย และมึนงงกับการกระทำเมื่อวานของตนเอง
"รอยนี้มาได้ไงวะ"
หวานพูดทวนกับตัวเองแล้วหันไปมองรอบเตียง เห็นผ้าห่มที่ขาดรุ่งริ่ง และมีมีดตกอยู่ข้างเตียง
เธอรู้สึกตกใจและปวดหัวอย่างรุนแรง
เธอจึงคิดว่าตัวเองไม่สบายเข้าเสียแล้ว..
หวานลุกขึ้นจากบนเตียง จำได้ว่าเมื่อวานแม่บอกจะออกไปทำงานแต่เช้า
โชคดี
ที่แม่ไม่เข้ามาเห็นอะไรๆที่เธอทำไว้...โดยไม่รู้ตัว
 
จบตอน