司文妙ยอดหญิงเเห่งเเผ่นดิน

รัชศกคังซีปีที่ห้าสิบห้า

ตะเข็บชายเเดนมณฑลซินเจียง 

กลางยามอิ่ว

เค่อเอ้อร์ซื่อซือเหวินเมี่ยวในอาภรณ์สีเเดงขาวปักไหมลายดอกเหมยฝีเข็มงดงามนั่งไขว่ห้างกอดอกขมวดคิ้วพลางมองโต๊ะอาหารที่ไร้เเล้วซึ่งวี่เเววของสำรับใดๆทั้งสิ้นด้วยสีหน้าเริ่มมีน้ำโห

"อาหารของข้าอยู่ที่ใด! เหตุใดจึงมิจัดขึ้นโต๊ะ! หรืออยากให้ข้าต้องเเล่เนื้อพวกเจ้ามาทานเเทน!"

บ่าวบุรุษสะดุ้งเฮือกใหญ่รีบลนลานพยักหน้ารองรับอารมณ์ของคุณหนูใหญ่ "ขอรับ! บ่าวจะรีบไปเร่งหยุนเยว่ขอรับ!" ก่อนถอยหลังวิ่งหายออกจากห้องไป

"ชักช้าน่ารำคาญ"ซือเหวินเมี่ยวบ่นออดเเอดรำคาญมิยอมลดละเพื่อรออันใด

"พี่ใหญ่ก็กล่าวไปนั่น"เค่อเอ้อร์ซื่อเหวินเถียนยิ้มบางๆตบไหล่พี่สาวเบาๆเผื่อช่วยคลายอารมณ์ที่พร้อมเผาวอดของนางลงบ้าง "ท่านพ่อสั่งถอดสั่งไล่คนใช้บุรุษสตรีออกหมดจวน จนเหลือพี่เมิ่งเหยากับพี่หยุนเยว่เพียงสองคน อันใดช้าไปบ้างก็มิน่าใช่เรื่องต้องเเปลกใจ" สตรีในวัยสิบสามพยายามเกลี้ยกล่อม "เช่นนั้นพี่ใหญ่จะเกรี้ยวกราดไปเพื่ออันใดเล่าเจ้าคะ"

คุณหนูใหญ่ซือเหวินเมี่ยวปรายตามองมือที่เกาะวางอยู่ชั่วครึ่งอึดใจ เเล้วจึงสะบัดไหล่หนี "ยุ่ง" ก่อนหันหน้ากลับดังเดิมมิยินดีรับคำเกลี้ยกล่อมอันใดทั้งนั้น "เห็นใจกันนักก็ไปช่วยหยุนเยว่ยกอาหารมาขึ้นโต๊ะ"

"โถ่พี่ใหญ่ ใจพี่นั้นก็ช่างร้อนรนดั่งอัคคีเสียจริง ทำข้าร้อนรุ่มเหงื่อซกไปหมด"เหวินเถียนกล่าวเหย้าเล่น 

"หุบปากไป! หากเจ้ายังมิหยุดกล่าวน่ารำคาญเช่นนี้ ข้าจะเผาปากเจ้าให้วอด"

"น่ากลัวจริงๆพี่ข้า"คุณหนูรองเบ้ปากพยักหน้าเข้าตาจน มิอาจกล่าวอันใดเพิ่มอีก

"มาเเล้วขอรับคุณหนู!"เมิ่งเหยาส่งเสียงเป็นสัญญาณก่อนรีบเปิดประตูเข้ามาในห้อง "สำรับมาเเล้วขอรับ"

หยุนเยว่รีบซอยขาตามเมิ่งเหยาเข้าห้องผ่านประตูมาพร้อมสีหน้าเร้นไปด้วยความเหนื่อยหอบที่ต้องเร่งปรุงสำรับเเลต้องรีบเดินตามเมิ่งเหยามา นางค่อยๆวางข้าวถ้วยเล็กๆเเละกับจานเล็กๆอย่างละหนึ่งไว้บนโต๊ะตรงรัศมีการมองของคุณหนูใหญ่ ก่อนถอยเท้าออกมายืนห่างๆข้างบุรุษผู้เป็นคนรับใช้ด้วยกัน

"ผัดผักมากี่วันเเล้วหยุนเยว่"ซือเหวินเมี่ยวหลุบสายตาลงต่ำมองกับข้าวในจานไม้ก่อนกล่าวเสียงเรียบที่เรียบเสียจนทำนายทายทักอารมณ์นางมิออก

"เอ่อ...สอง..สาม"หยุนเยว่หลุบหน้าลงพลางนับนิ้วหาจำนวนวัน

"กี่วันเเล้ว!"ซือเหวินเมี่ยวกล่าวเสียงเเข็งพร้อมด้วยอารมณ์ที่เริ่มประทุ "เห็นหน้าข้าเป็นวัวหรืออย่างไร!"

"ห้า..วันเเล้วเจ้าค่ะ"สตรีผู้เป็นคนใช้กล่าวเสียงค่อย 

"พะโล้"คุณหนูใหญ่กลับมากล่าวเสียงเรียบอย่างมิมีปี่มิมีขลุ่ย "ข้าจะทานพะโล้"

"คง...เอ่อ...คงยากเจ้าค่ะคุณหนู!"หยุนเยว่กล่าวพลีชีพเสี่ยงตาย ชีวิตนี้นางจะพร้อมตายเเล้วก็ต่อเมื่อหาคู่ครองเป็นพ่อค้าเศรษฐีได้สักคน เเต่ตอนนี้ยังหามิได้ นางก็จะยังตายมิได้! "หมูเห็ดเป็ดไก่หมดห้องครัว...เอ่อ...ส่วนร้านรวงยามนี้ก็น่าจะปิดเกลี้ยงหมดเเล้ว"

"หยุนเยว่!"เค่อเอ้อร์ซื่อซือเหวินเมี่ยวตบโต๊ะยกกายขึ้นเสียงดังจนทั้งน้องสาวเเละคนใช้สองชีวิตสะดุ้งเป็นเเถว

"พี่ใหญ่ใจเย็นๆ กินผักเเล้วผิวงามนะเจ้าคะ"เหวินเถียนเกลี้ยกล่อม

"เหวินเถียนหุบปาก!"

หยุนเยว่สั่นทรุดตัวลงก้มหน้ารับโทษ "ยามนี้มีวัตถุดิบปรุงเพียงเเค่ผัดผักจริงๆเจ้าค่ะคุณหนูใหญ่"

"ถ้ามีเพียงเเค่นี้ ก็ให้มันหมดไปเลย! ถ้าหากวันนี้ข้ามิได้ทานพะโล้ ก็มิมีผู้ใดได้ทานอันใด!" คุณหนูใหญ่ถอยห่างออกมาก่อนกระชากดึงผ้าปูโต๊ะด้วยอารมณ์เกรี้ยวกราด จนเป็นผลให้ถ้วยเเละชามที่เคยตั้งวางอยู่ของมันดีๆตกลงกระจัดกระจายทั่วพื้น 

คุณหนูรองเหวินเถียนเห็นสถานการณ์มิดีตั้งเเต่ที่พี่สาวจะเผาปากเเล้ว นางรีบลุกขึ้นเดินย่องออกจากห้องไปหาผู้ที่จะมาดับไฟล้างผลาญจวนของพี่ใหญ่ได้....ท่านเเม่

เมิ่งเหยารีบเนียนเดินก้มหน้าไปลากหยุนเยว่ออกมาให้ห่างจากระเบิดยุทโธปกรณ์ลูกใหญ่ที่พร้อมจะระเบิด "เจ้านี่นะ ไปราดน้ำมันลงกองไฟเช่นนี้ได้อย่างไร" เขากระซิบเสียงเบา

"ข้าก็อยากให้คุณหนูใหญ่ได้ทราบบ้างนี่ว่าในครัวเราเกลี้ยงเลย...อีกอย่างโชคดีที่ข้าใช้ภาชนะไม้ ถึงตกกระจัดกระจายอย่างไรก็มิเเตก"หยุนเยว่กล่าวกระซิบตอบ

"กระซิบอันใด!"ซือเหวินเมี่ยวกล่าวตะคอก

"มิมีอันใดเจ้าค่ะ!"หยุนเยว่กล่าวเสียงเสียง เสียงที่กล่าวถามตะคอกมานั้นช่างน่าเกรงกลัวจนตัวสั่นเหลือเกิน

"หยุนเยว่!เจ้านี่มันจริงๆเลย!"คุณหนูใหญ่สกุลเค่อเอ้อร์ซื่อกำมือเเน่นระงับอารมณ์โกรธก่อนที่จะห้ามมิอยู่ให้ต้องเผลอพลั้งมือตบหลังเเหวนคนสนิท

"ท่านเเม่มาเเล้ว!ทุกคนรอดเเล้ว!"เหวินเถียนกล่าวเสียงดังด้วยความปรีดาหลังจากที่รีบไปจูงมือท่านเเม่ที่อยู่เรือนถัดไปมา นางรีบเดินเข้ามาในห้องพร้อมอาการหอบเล็กน้อย

ซือเหยียนเม่ยผู้เป็นมารดาขมวดคิ้วให้กับสภาพที่เละเทะในห้อง "เมี่ยวเอ๋อเจ้าทำอันใดของเจ้ากัน"

"กระชากผ้าปูโต๊ะทิ้งเเค่นั้นเองท่านเเม่"ซือเหวินเมี่ยวหันมาหามารดาพร้อมทำหน้าใสซื่อ

"เรื่องใหญ่ที่ใดให้ท่านเเม่ต้องปวดจิตกัน"

"เมี่ยวเอ๋อ...เเม่ตั้งชื่อลูกให้มีสกุลซืออยู่ในนามเพื่อให้เจ้าสำนึกรักในความเป็นฮั่น มิใช่ให้สำนึกรักเอานิสัยหัวดื้อรุนเเรงเเบบท่านตาเจ้ามาใช้"เหยียนเม่ยส่ายหน้าเหนื่อยจิตขั้นสุดยอด

"ผู้ใดว่าข้ามิสำนึกรักกัน...เหวินเถิน หยุนเยว่ หรือเมิ่งเหยาเล่า"คุณหนูใหญ่เอียงศรีษะท่าทีสงสัย "ข้ารักความเป็นฮั่นเเละต้าชิงมากมายนัก ท่านเองก็ทราบว่าข้ามีความฝันอยากตอบเเทนคุณเเผ่นดินมากเพียงใด"

"ซือเหวินเมี่ยว...ลูกเองก็ทราบดีว่าในประวัติศาสตร์เเละขนบธรรมเนียมมิเคยมีสตรีเป็นขุนนางอยู่วังหน้า"

ซือเหวินเมี่ยวถอนหายใจเบาๆ "เมื่อก่อนมิเคยเเต่ตอนนี้หรืออนาคตมีก็ได้นี่เจ้าคะ ข้าบุกเบิกเป็นขุนนางหญิงคนเเรกเองก็ได้ ยากอันใดกัน"

"มันยากตรงที่เจ้าเป็นสตรีเเละสกุลมิได้เป็นที่นับหน้าถือตาพอ"

"ท่านเเม่!"ซือเหวินเมี่ยวกำมือเเน่นสะบัดตัวสั่นมิพอใจ "ท่านก็ชอบตัดดักทางข้าตลอด! ให้กำลังใจบุตรีของท่านบ้างก็ได้นะท่านเเม่!"

"ก็เพราะมันเป็นไปมิได้อย่างไรเล่าลูก"เหยียนเม่ยส่ายหน้ามิเห็นด้วย

"คุณหนูรองเจ้าคะ"หยุนเยว่ตีเนียนไปกระซิบเหวินเถียนที่หลบมุมหนีศึกประทะกันอยู่ "คอยหาเรื่องให้คุณหนูใหญ่เบี่ยงความสนใจเรื่องพะโล้ก่อนได้หรือไม่เจ้าคะ หยุนเยว่จะรีบออกไปดูพะโล้ข้างนอกให้ เผื่อว่ายังมีร้านรวงใดยังมิปิด"

"อื้อ!"เหวินเถียนพยักหน้า "เชื่อมือข้าเถิดพี่หยุนเยว่!"

หยุนเยว่พยักหน้าไว้วางใจก่อนจะค่อยเขยิบไปข้างๆช้าๆเเต่ทว่าถูกเสียงอันทรงพลังของคุณหนูใหญ่ดักปิดกั้นเสียก่อน

"ท่านเเม่! ท่านก็เอาเเต่ดักทางข้ามาตั้งเเต่ยังเด็ก! อันใดเหตุใดกัน!...มิส่งเสริมเเล้วยังปิดกั้นข้าอีก! ข้าอดทนร่ำเรียนตำราให้ความรู้ทรงภูมิมากกว่าบุรุษก็เพื่ออยากให้ฐานะทางบ้านเราถูกนับหน้าถือตา อยากให้สกุลเค่อเอ้อร์ซื่อของบรรพบุรุษถูกจารึกไว้ในประวัติศาสตร์ว่าได้ทำคุณเเทนเเผ่นดินเกิด มิต้องให้ลูกหลานขายหน้าผู้ใดในอนาคตให้เขามาเย้ยหยันว่าสกุลเค่อเอ้อร์ซื่อของเรานั้นมิได้ทรงเกียรติทั้งยังมิได้ทำคุณอันใดให้เเผ่นดินต้าชิงเจริญรุ่งเรืองขึ้น!"