The Witch story เรื่องราวของเเม่มด

          " นี่ ปิดเเอร์ ตื่นได้เเล้ว " ฉันปลุกเจ้าอีกาขี้เซาให้ตื่น หลังจากฉันได้เดินทางโดยใช้เวลาครึ่งวันในการเดินมาถึงเขตพรมเเดนของยมทูตเเละมนุษย์ พวกมนุษย์นั้นจะเห็นเขตเเดนนี้เป็นเหวลึกลงไปใต้ดิน เเละย้งไม่มีใครไปสำรวจที่เเห่งนี้ที่เเห่งนี้จึงถูกเรียกว่า 'ประตูนรก' ซึ่งในมุมมองของพวกยมทููููต เเละปีศาจ หรือเเม้กระทั่งเเม้ผู้ใช้เวทย์ จะสามารถมองเห็นเมืองที่อยู่่่่่่่ ใจกลางหุบเหว ที่ปกคลุมที่ปกคลุมด้วยเมฆหมอกลวงตา ที่เมืองนั้นเป็็นเมืองทีี่ีอันตรายนักบวชไม่ย่างกราย พเนจรต่างพากันหลีกเลี่ยง เเต่กลัับเป็นที่ๆเหมาะสมเเก่การขึ้นของสมุนไพรในการใช้ฟื้นฟูพลังเวทย์ เเละยารักษาบาดเเผล นั่นจึงเป็นหนึ่งในเหตุผลที่ฉันเลือกเมืองนี้ในการเป็นทางผ่าน เพราะสามารถข้ามไปอีกฝั่งได้อย่่่างรวดเร็วโดยการใช้เวทย์ลมสำหรับบินเหาะข้าม ซึ่งประหยัดเวลาในการเดินทางอ้้้้้อมได้ถึง 2 วัน เเละเป็นจุดรวมสมุนไพรที่ฉันต้้้้้องการด้วย 

          " นี่ปิเเอร์ พวกเราจพวกเราจะลักลอบไปเอาสมุนไพรกันตรงไหนงั้นเหรอ? " 

          " ตรงในป่าของเมืองนี้ที่มีพืชขึ้น มันดูไม่ยากหรอก ตรงใจกลางป่าเป็นศูนย์รวมเวทย์ ยมทูตมักไม่ชอบนักหรอก เพราะไม่สามารถเพิ่มพลังได้มากเท่ากับเลือดหรือวิญญาญ " ปิเเอร์พูดขึ้น

          " ได้เลย งั้นฉันจะเหาะละนะถ้าไม่เกาะดีๆก็บินไปเองล่ะ " ฉันบอกปิเเอร์ เสร็จเเล้วฉันจึง ร่ายคาถาปิดการรับรู้ให้ปิเเอร์เเละตนเอง ทำสมาธิเเละท่องคาถาในใจสักครู่นึง ฉันจึงสามารถเหาะตามคาถาได้ 

          " ตรงนั้นใช่ไหม " ฉันเริ่มมองเห็นป่าสีเขียวขจีผิดกลับเมืองสีฟ้าหม่น อยู่ไกลๆ เเละเริ่มชะลอความเร็วเพื่อลงสู่พื้น 

          " ระวังด้วยนะริส เช็คดูรอบๆดีๆเพื่อมียมทูตอยู่พวกเราจะซวยกัน " ปิเเอร์พูดเตือน 

          " งั้นพวกเราจะลงตรงใจกลางป่าละกัน เราน่าจะเราน่าจะเเคมป์ตรงนั้นได้ในคืนนี้ เเละเก็บสมเเละเก็บสมุนไพรมาทำยาส่วนที่ขาดของเราตามที่ต้องการ " ฉันพูดพร้อมร่อนลงเเละหาต้นไม้สักต้นเพื่อขึ้นไปส่องข้างบน 

          " ปิเเอร์ฝากกางเต้นท์ด้วยนะ ฉันจะไปฉันจะไปดูสมุนไพร " ฉันพูดเเละวิ่งออกมาเลยโดยที่ไม่สนใจว่าเขาจะทำเป็นรึเปล่า (เเต่ก็ได้ยินเสียงไล่มาทีหลังเเหละว่าทำยังไง) 

          " ลำธารนี่นา " ฉันเจอลำธารที่มีน้ำเเร่ที่ปรกคลุมด้วนพลังเวทย์สูง ฉันสามารถหาสมุนไพรที่จำเป็นได้จากที่นี่  ฉันเดินดูต่อไปเรื่อยๆ เก็บผลไม้ไปฝากปิเเอร์เเละหาสมุนไพรต่อไปเรื่อยๆ 

          " นี่!! " มีเสียงผู้ชายเรียกฉันจากด้านหลัง พร้อมดึงมือฉันไป 

          " อึก.. เจ็บ นาย!! " ฉันตกใจกับชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา ที่ในมือถือเคียวอันใหญ่ ที่กำลังฉุดข้อมือฉัน 

          " ยะ..ยม..ยมทูตเหรอ !! " ฉันตะโกน พร้อมพลักเขาออกเเล้ววิ่งหนีมาตั้งหลัก 

          ิ" ขอเตือนนะ อย่าปากมากไปพูดกับคนอื่นเเละออกไปจากที่นี่อย่ามายุ่งกับฉัน!! ไม่งั้นนายได้กลายเป็นยมทูตย่างเเน่ๆ !!! " 

          " เฮ้ๆใจเย็นก่อนเเม่สาวน้อย นี่ตาพิการเเล้วยังจะเเสบอีกนะเนี่ย ฉันไม่ได้จะทำอะไรเธอสักหน่อยนี่ อะฉันเก็บเคียวลงเเล้ว ส่วนเธอก็เก็บเจ้าคฑานั่นลงได้เเล้ว " 

          " อย่าประมาทศัตรู " ฉันพูดออกไป พร้อมร่ายเวทย์กำเเพงน้ำกั้นเเล้วเตรียมวิ่งไปหาปิเเอร์ 

          " จงออกมาทาสผู้ซื่อสัตย์ ป---- " ฉันยังร่ายคาทาไม่จบก็มีนิ้วมือเรียวยาวมาปิดปากเอาไว้  

          " ปล่อยฉันนะ !!! " ฉันใช้วิชาต่อสู้ที่เรียนมาขัดขืนจนดิ้นหลุดจากมือเขา เเล้วเรียกดาบไฟ ออกมาเตรียมป้องกันตัว 

          " ฉันบอกเธอเเล้ว เเค่อยากคุยดีๆด้วยเเค่นั้นเอง " สักพักหมอนั่นก็เรียกเคียวอันใหญ่ออกมาเเละตวัดพลังสีเเดงออกมา ฉันจึงใช้ดาบตัดเเละหมุนตัวกระโดดหนีออกมาจากจุดเดิม 

          " หลงกลซะเเล้วสิ " สักพักหมอนั่นก็เรียกโซ่ออกมาจากดิน ฉันที่รู้เเผนการอยู่เเล้วเเอบร่ายเวทย์บิน เเละบินออกมา 

          " คิดจะหนีฉันพ้นหรอ !! " หมอนั่นตวัดเเสงสีเเดงตามมา ฉันที่สมาธิจดจ่ออยู่ที่คาถา ไม่สามา

ไม่สามารถชักดาบหรือคทาออกมาร่ายเวทย์หรือตัดพลังได้ทัน ฉันจึงเลือกร่อนลงไปใกล้ๆต้นไม้ใหญ่ หวังจะพรางตัว 

          " กรี้ดดดดด " สักพักข้อเท้าฉันเหมือนโดนหนามทิ่ม เเละถูกกระฉากกลับไปอย่างเเรง 

          " เฮ้ นานจะทำอะไรเจ้านายฉัน !! " ปิเเอร์ที่วาปมาทัน ได้ใช้ดาบตัดโซ่เเละเถียงกลับหมอนั่นไป ฉันว่าเขาคงเห็นเเสงสีเเดงนั่นเลยใช้พลังมองเห็นมาที่ตาฉันเเน่เลย 

          " เธอเป็นผู้บุรุก ตอนเเรกฉันกะจะไว้ชีวิตเธอเพราะเห็นเเก่เธอที่เป็นผู้หญิง เเต่เธอร่ายเวทย์ใส่ฉันก่อน " เขาเเย้ง

          " เเต่คุณก็ควรบอกเธอดีๆ ไม่ใช่ใช้กำลังกับเธอเเบบนี้!! " ปิเเอร์ตวาดใส่เขาเเละมองขาของฉ้นที่ฉันกำลังใช้เวทย์เเละสมุนไพรรักษาอยู่ 

          " ว่าไง.. คุณยมทูตชั้นสูง กลิ่นไอของคุณช่างไม่ธรรมดาเลยนะเนี่ย "ิ ปิเเอร์พูด เดี๋ยวนะ เขาเป็นอีกาโรคจิตชอบดมกลิ่นชาวบ้านตั้งเเต่เมื่อไหร่ ?? 

          " เออ ขอโทษก็ได้วะ " เขาพูดปนหงุดหงิด 

          " เเล้วคุณชื่ออะไรเหรอคะ? " ฉันถาม

          " ลอร์ด เกรเบธ รอยด์ "  เขาพูด

          " ฉันเรียกคุณว่ารอยได้ใช่ไหมคะ? "

          " เเน่นอน เเล้วเธอ ?  " 

          " วาริส เเวร์ อควาริส ค่ะ " 

          " นักเวทย์ชั้นสูงงั้นเหรอ เธอมาทำอะไรที่นี่ ? "เขาถาม ฉันหวังว่าฉันหวังว่าเขาคงไม่ใช่สายสืบหรอกนะ 

            " ฉันต้องไปเข้าร่วมสงครามค่ะ คุณก็ด้วยใช่ไหมคะ? " ฉันถาม

          " ใช่ " เขาตอบสั้นๆ ฉันไม่สามารถอ่านความรู้สึกของเขาได้เลย 

          " คืนนี้พวกเราจะเเคมป์ที่นี่ค่ะ เเละจะเดินทางข้ามเหวไป คุณสามารถอยู่กับพวกเราได้นะคะถ้าคุณต้องการ ส่วนพรุ่งนี้เช้าพวกเราจะเเยกกันก็ได้นะคะ " ฉันเสนอ ถ้าเขาคิดทำร้ายฉัน ฉันจะได้ลงมือฆ่าเขาได้เลยโดยไม่ต้องกังวล เเละจะได้ตัดกำลังของฝ่ายนั้นด้วย เพราะเขาดูเหมือนเป็นกองหลักด้วยเเฮะ 

          " เเน่นอน มันน่าสนใจดีนะ ฉันก็ไม่มีที่พักคืนนี้ด้วย งั้นฉันจะตามพวกเธอไป ตรงทุ่งใช่ไหม? ฉ้นต้องไปเก็บของจากอีกฟากของป่าก่อน " เขาพูดชึ้น

          " ยินดีต้อนรับเสมอค่ะ ^^ " เเละรอยยิ้มที่ปิดความรู้สึกของฉันเเละเขาก็สื่อถึงกันเรียบร้อย -_- ถ้าเขาเปิดฉากก่อน ฉันก็พร้อมทุกเมื่อ