มาร่วมเดินทางไปกับฉันในโลกที่ไม่ธรรมดา

เขียนโดย แอปเปิ้ลแสนอร่อย

วันที่ 9 ธันวาคม พ.ศ. 2561 เวลา 10.45 น.

11 ตอน

1 วิจารณ์

12.37K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 17 มกราคม พ.ศ. 2562 08.11 น. โดย เจ้าของนิยาย

7) ตอนพิเศษ รถไฟแห่งความทรงจำ2

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ณ สถานที่จัดงาน คอนเสิร์ต

''อะ ดะเหดียวสิคับ จะพาผมไปไหนน่ะคับ''

✧โชอิจิที่กำลังโดนฮิโตมิจังพาไปที่ๆไม่ใช้ทางเข้าหน้างาน✧

''มีอะไรหรอค่ะ''

''ก็ทางนั้นมันไม่ใช่ทางเข้านี่คับ ผมต้องเข้าทางหน้างานน่ะคับ''

พอฮิโตมิจังได้ฟังคำพูดของโชอิจิก็เอานิ้วชี้มาจิ้มที่คาง

''อย่างงั้นเองหรอค่ะ แต่ฉันจะพาคุณเข้าทางประตูหลังค่ะ''

ฮิโตมิยิ้มแล้วจึงดึงแขนของโชอิจิไป

''ดะ เหดียวสิคับ''

✧แล้วเธอก็พาโชอิจิไปทางประตูหลังของสถานที่จัดคอนเสิร์ตโดยไม่สนใจว่าโชอิจิจะพูดอะไร✧

''มาแล้วค่าาา ช่วยพาเพื่อนของฉันไปแต่งตัวแล้วบอกบทให้ด้วยน่ะค่ะ''

✧ฮิโตมิพาโชอิจิไปหาผู้ชายที่ดูท่าทางเจ้าระเบียบ✧

✧พอชายที่ดูเจ้าระเบียบเห็นโชอิจิก็เอานิ้วขึ้นมาดันแว่นพร้อมมองมาที่โชอิจิตั้งแต่หัวจรดเท้า✧

''จะให้ผู้ชายคนนี้มาแทนงั้นเหรอ มันจะไม่ทำให้เสียงานหรือยังไงกันหน่ะ''

✧เขาพูดด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยจะพอใจ✧

''เขานี้แหล่ะ ที่เหมาะสมที่สุด เชื่อฉันเถอะค่ะ''

✧พอฮิโตมิพูดไปแบบนั้นเขาก็พูดกลับด้วยอารมณ์ที่ไม่พอใจมากขึ้น✧

''มันจะไม่มากไปหน่อยเหรอ! ที่หนีออกไปเที่ยวเล่นแล้วยังพาผู้ชายที่ไม่ได้มีความเหมาะสมมาแบบนี้ โดยรวมแล้วดูเป็นคนที่ห่วยแตกสิ้นดี''

ผมที่ได้ยินแบบนั้นก็งุนงงว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นแล้วทำไมผมถึงต้องมาเกี่ยวด้วยแล้วยังมาด่าผมอีก มันจะไม่มากไปหน่อยเหรอ แต่ก็ทำได้แค่เงียบ

''เธอชักจะเอาแต่ใจมากขึ้นทุกทีๆแล้วน่ะ พอดังแล้วอย่าให้มันได้ใจมากนักน่ะ ใครกันที่พาเธอมาถึงขนาดนี้หัดฟังคนอื่นเขาบ้างสิ!!''

พอผมได้ยินแบบนั้นก็ทิ้งอารมณ์ทุกอย่างออกไปแล้วเดินเข้าไปคว้าคอเสื้อของไอแว่นนั้น

พึบ!!!!

''ใครกันที่เอาใหญ่ คุณจะรู้อะไร ขนาดผมแค่ได้อยู่กับเธอไม่นานก็ยังรู้เลย''

ไอแว่นที่โดนผมกระชากคอเสื้ออยู่มันก็พูดขึ้นว่า

''ไอเศษสวะ ปล่อยมือโสโคลกๆออกจากสูทของฉัน''

คนที่กำลังมองเหตุการณ์อยู่นั้นมีเป็นสิบ เขาทุกคนคือทีมงานในส่วนต่างๆของงานนี้ ทุกคนพลางมองมาทางผมด้วยความไม่เข้าใจว่ากำลังเกิดเรื่องอะไรขึ้น ฮิโตมิที่ยืนมองด้วยอารมณ์ที่ทำอะไรไม่ถูกก็ตัดสินใจเดินเข้ามาหาผม

''โชอิจิ ปล่อยเขาน่ะ!''

ผมมองหน้าฮิโตมิแล้วจึงปล่อยมือ

''ฉะ ฉันขอโทษน่ะ ฮิโตมิจัง''

ฮิโตมิมองหน้าผมแล้วบอกว่า

''ไม่เป็นไร''

เธอหันไปหาไอแว่นแล้วบอกมันว่า

''ช่วยดูแลเขาแทนฉันที ถือว่าฉันขอร้อง''

ไอแว่นนั่นมองหน้าฮิโตมิแล้วเอานิ้วชี้ดันแว่นแล้วพูดว่า

''ยังไงก็คงหาคนไม่ทัน ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาฉันไม่รู้ด้วยน่ะ ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะความเอาแต่ใจของเธอคนเดียว''

พอเจ้าแว่นบ้านั่นพูดแบบนั้นก็หันมาทักผม

''นายหน่ะ ชื่ออะไร''

ผมก็ตอบไปว่า

''โชอิจิ.. ทานากะโชอิจิ''

''งั้นเหรอ ตามฉันมา''

''คะ คับ''

จากนั้นเขาก็พาผมเดินออกจากห้องแล้วพาผมเข้าไปที่อีกห้องนึง

''เอ่อ..คือ''

''มีอะไร ถ้าสงสัยอะไรก็ถามมาซ่ะตรงนี้''

ผมที่ได้ยินแบบนั้นก็เกิดอาการกลัวนิดๆขึ้นมา

''กำลังจะพาผมไปไหนเหรอคับ''

เจ้าแว่นก็เอานิ้วชี้ดันแว่นแล้วเอ่ยมาว่า

''จะพานายไปเปลี่ยนชุดหน่ะ ตามเข้ามา''

''ปละ..เปลี่ยนชุด ทำไมต้องเปลี่ยนชุดด้วยล่ะคับ''

พอเจ้าแว่นได้ยินแบบนั้นก็หัดมามองผม

''นายคิดว่าชุดของนายมันมีค่าพอที่จะให้ใส่อย่างงั้นเหรอ''

แล้วเขาก็เอามือมาดึงคอเสื้อของผม

''ถ้าเกิดว่านายทำให้งานนี้ต้องเละรับรองเลย..ว่าฉันจะไม่ให้อภัยนายแน่''

ผมมองตาเขาที่กำลังโมโหแล้วตัดสินใจพูดกลับไป

''ผ..ผมสัญญาว่าจะไม่ทำให้ทุกคนต้องเดือดร้อนแน่นอนคับ''

ผมบอกออกไปแบบนั้นทั้งๆที่ยังไม่รู้ว่าทำไมต้องดึงผมมาที่นี่ ผมสับสนไปหมด

ผมไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี ผมจะวิ่งออกไปเลยดีไหม หรือจะชกหน้าไอหมอนี่ซักที แต่พอคิดอะไรแบบนั้นมันก็ทำให้ผมนึกถึงใบหน้าของฮิโตมิจังที่กำลังมองผมด้วยความไว้ใจ

ผมได้แต่คิดอะไรเรื่อยเปลื่อยแล้วก็เดินเข้าไปในห้องที่อยู่ข้งหน้าผม พอเปิดประตูมา

''โหหห!!''

ผมถึงกับตกใจเมื่อเห็นของที่อยู่ในห้องนี้ มันมีเสื้อผ้ามีชุดแฟชั้นต่างๆมากมายแขวนเรียงไว้เพียบ

''☆คนนี้หน่ะหรอ ที่จะมาแทนหน่ะ''

มีผู้ชายท่าทางไม่ใช่ผู้ชายเดินเข้ามา เขาใส่ชุดรัดๆ ทรงผมเหมือนไอศครีมย้อมสีผมเหมือนขนมสายไหมหลายๆสี แล้วเจ้าแว่นก็พูดขึ้นมาว่า

''ฝากจัดการให้ด้วยหล่ะ เอาให้ดูดีที่สุดเท่าที่จะทำได้''

พอเจ๊คนนั้นได้ยินก็พูดขึ้นว่า

''☆เจ้าหนู เธออายุเท่าไหร่ แล้วชื่ออะไร''

ห๊ะ...จะถามทำไมกันน่ะ

''ผะ..ผมชื่อ ทานากะโชอิจิ อายุ 19 ปี''

''☆งั้นเองหรอ กำลังจะเข้าเรียนต่อที่มหาลัยสิน่ะดีจังเลยน่ะเด็กๆเนี่ย☆''

เขาเอาหน้าเข้ามามองผมใกล้ๆแล้วพูดว่า

''☆แบบนี้คงไม่ยากหลอก จัดทรงนิดๆหน่อยๆ ก็เก๋แล้วหล่ะ''

พอเจ้าแว่นได้ยินแบบนั้นก็พูดขึ้นมาว่า

''งั้นก็ฝากด้วยหล่ะแมร์''

''☆วางใจเดี๊ยนได้เลยน่ะ''

พอเจ้าแว่นได้ฟังแบบนั้นก็เดินออกไปจากห้อง

''☆เอาหล่ะไหนดูซิ ก่อนอื่นก็ต้องเริ่มจากทรงผมหล่ะน่ะ''

พอผมที่ได้ยินแบบนั้นก็พยัคหน้าแบบงงๆ

''☆เธอเนี่ยไว้ผมเผ้าลุงรังไม่เป็นทรงเอาซ่ะเลยน่ะ บุคลิกมันก็เลยดูแย่หน่ะ☆''

แล้วเขาก็เอามือมาเปิดผมหน้าของผมที่มันปิดหน้าปิดตาผม

''☆แหม่หน้าตาดีทีเดียวเลยน่ะถ้าจับมาแต่งนิดหน่อยต้องได้เป็นดาราดังได้แน่ๆ หนูฮิโตมิก็ตาถึงน่ะเนี่ยไม่อยากจะเชื่อว่าจะเลือกได้ถูกคน☆''

ผมที่ได้ฟังแบบนั้นก็เหมือนจะดีใจอะน่ะ แต่ไม่เคยจะมีสาวคนไหนยอมเข้าใกล้ผมบ้างเลย ดีใจไปก็เท่านั้นแหล่ะ

''☆มาเริ่มกันเลยน่ะ เริ่มที่ทรงผมที่มันปิดหน้าปิดตาของเธอกันก่อนเลยย☆''

ผมได้แต่นิ่งแล้วทำตามที่เจ๊บอก เพราะเขาดูใจดีกับผมมาก เอาวะขอทรงเท่ๆหน่อยเหอะ

****

''แมร์ เสร็จรึยัง''

ผมที่กำลังนั้งหลับเพราะกำลังโดนตัดผมอยู่ ก็ลืมตาตื่นเพราะมีคนเปิดประตูเข้ามา

''☆ใกล้แล้วล่ะ''

แล้วเจ้าแว่นก็เดินเข้ามามองหน้าผมแล้วก็ทำท่าเหมือนจะเข้าใจอะไรขึ้นมา

''โชอิจิ ฉันเอาบทมาให้ อ่านซ่ะล่ะ''

พอผมได้ยินแบบนั้นก็ตกใจขึ้นมา

''บทเหรอ!!!''

ผมลุกขึ้นจากที่นั้งแล้วหันไปมองเจ้าแว่น ในห้องนี้มีคนอยู่สามสี่คน ผมไม่เข้าใจว่าทำไมพวกพี่สาวที่เขามองหน้าผมถึงต้องหน้าแดงกันด้วย

''ก็ใช่หน่ะสิ นายต้องเล่นละครสั้นกับ ฮิโตมิ หลังจบคอนเสิร์ต''

พอผมได้ยินแบบนั้นก็ตัวแข็ง(ฮ่ะ นี่มันอะไรกัน หลังจบคอนเสิตผมต้องเล่นละคร แต่เหดียวก่อนประเด็นหลักมันไม่ได้อยู่ตรงนั้น วันนี้ผมตั้งใจเพื่อจะมาดูคอนเสิร์ต ฮิโตมิจังเองน่ะ แต่แล้วทำไมผมต้องไปเล่นละครสั้นหลังจบคอนเสิร์ตด้วย งั้นก็แสดงว่าผมก็ไม่ได้ดูคอนเสิร์ตหน่ะสิ!!)

พอผมคิดแบบนั้นผมก็หันหน้ามองหานาฬิกา มันไม่มี ในห้องนี้ไม่มีนาฬิกา แล้วผมก็หันไปถาม เจ๊

''ขอโทษน่ะคับ ตอนนี้กี่โมงคับ''

เจ๊ที่ได้ยินคำถามของผมก็ทำหน้างงๆ แล้วก็เอามือถือขึ้นมาดู

''☆19.00 นะ☆''

แล้วผมก็เข้าไปหาเจ้าแว่นนั้น

"นี่คุณพาผมมาทำอะไรอยู่เนี่ย ผมมาที่นี่เพื่อมาดูคอนเสิร์ต ฮิโตมิจังเองน่ะ น่ะคับไม่ได้จะมานั้งตัดผมแบบนี้''

''นายพูดอะไร นายมาที่นี้เพื่อมาเล่นละครแทนคนที่ถูกยกเลิกไปไม่ใช่หรือไงกัน''

เจ้าแว่นพูดพลางเอานิ้วชี้ดันแว้น ผมรู้สึกโกรธแล้วพูดออกไปว่า

''ใช่ซ่ะที่ไหน ผมตั้งใจจะมาดูคอนเสิร์ต ฮิโตมิเองน่ะ ตางหากหละคับ!!''

พอเจ้าแว่นได้ยินแบบนั้นก็ทำท่าคุ้นคิดแล้วพูดเบาๆว่า

''อย่างนี่นี้เองหลอกเหรอ ดันพาคนอื่นมาโดยที่ไม่บอกเรื่องราวให้เจ้าตัวรู้ ทำอะไรเอาแต่ใจอีกแล้วน่ะ''

พอเจ้าแว่นพูดเสร็จก็หันมาพูดกับผม

''ยังไงซ่ะตอนนี้ นายก็ต้องเล่นละครให้ฮิโตมิซ่ะ ไม่สามารถปฏิเสธได้ ไม่ว่าจะเป็นกรณีอะไรก็แล้วแต่ ถ้านายคิดจะทำแบบนั้นเมื่อไหร่''

พอเจ้าแว่นพูดเสร็จ ก็ทำหน้าว่าจะฆ่าผมแล้วพูดว่า

''นายจะไม่มีทางได้รอดกลับไป''

ตอนนี้ในใจของผมกำลังเห็นอสูรกายถือกรรไกรตัดผมกับปีศาจดันแว่นที่พร้อมจะเอาชีวิตผมได้ทุกเมื่อ

''เรื่องคอนเสิร์ต ฉันจะชดเชยให้นายเอง ในตอนนี้ฉันขอให้นายช่วยพวกฉันก่อนจะได้ไหม ถือว่าเป็นคำขอร้องจากฉันอีกคน''

จะชดเชยเหรอ เฮ่ออ.. ยังไงซ่ะการที่สามารถช่วยคนที่กำลังเดือดร้อนได้ก็เป็นสิ่งที่ดีนิน่ะ

''เอางั้นก็ได้ แต่ต้องชดเชยให้ผมจิงๆน่ะถ้าเบี้ยวผมไม่ยอมแน่ๆ''

พอเจ้าแว่นได้ยินผมพูดแบบนั้นก็ยิ้มแล้วเอามือมาจับไหล่ของผม

''ขอบใจน่ะ ฉันจะไม่เบี้ยวนายอย่างแน่นอนฉันขอสัญญา''

ผมกลืนน้ำลาย แล้วคิดอยู่ในใจ(ฉันจะทำได้เหรอ ไอการแสดงเนี่ยเกิดมายังไม่เคยดูละครเลยแต่ก็เอาน่าเพื่อการชดเชยคอนเสิร์ต ฮิโตมิจังเองน่ะ จะพยายามให้ถึงที่สุดก็แล้วกัน)

***

ผมพยามเข้าใจตัวหนังสือที่เรียงรายยาวเหยียบอยู่เต็มกระดาษ ถึงผมจะอ่านมันออกก็จิง แต่จะให้พูดตามนี้ทั้งหมดคงจะไม่ใช้เรื่องง่ายแน่ๆ แล้วต้องเจอคนมากมายขนาดนั้น

ผมจินตนาการไม่ได้เลยว่าผมจะทำมันได้ พอผมนึกถึงหน้าฮิโตมิจัง ผมก็เกิดความรู้สึกที่ว่า ยังไงผมก็จะต้องทำมันให้ได้ ผมพยายามอ่านมันทั้งหมดและพยายามสรุปเหตุการณ์ในบท แล้วผมค่อยจัดคำพูดที่มันคล้อง

จองกับเหตุการนั้นเอาทีหลัง อย่างเช่น ในบทเหตุการณ์นี้ที่ต้องบอกรัก ผมก็จะ

บอกรักในแบบของผม ประโยคในบทหน่ะ ฉีกทิ้งไปได้เลย ใครมันจะไปจำได้ ให้

มานั้งจำแค่ชั่วโมงเดียวแบบนี้

พอซักพักก็มีคนมาตามผมเข้าไปใส่เสื้อผ้า ผมไม่เข้าใจว่าทำไมพี่สาวที่มาตามผมต้องหน้าแดงด้วย พอผมเข้าไปในห้อง เจ๊ก็เรียกผมไปลองชุด ซึ่งมันดูหรูหรามากมาก

''☆โชอิจิคุงมานี่ๆ มาลองชุดเลยน่ะ☆''

ผมได้แต่คิดในใจว่าจะให้ผมเป็นคนใส่จิงๆเหรอ ผมเนี่ยน่ะ บ้าไปแล้ว

''☆อะมา ยื่นแขนมาสิ☆''

แล้วเขาก็เอาเสื้อใส่ให้ผม มันพอดีตัวผมเลยแฮะ

''☆อะโอเค ใส่ได้พอดี แสดงว่าเธอคือผู้ที่ถูกเลือกแล้วหล่ะ☆''

ผมที่ได้ฟังแบบนั้นก็ทำหน้าหัวเราะ แหะ แหะ เป็นไปได้ไม่น่าให้ ฮิโตมิ มานั้งตั้งแต่ตอนนั้น คงจะดีกว่าที่ต้องมาเจอเรื่องยุ่งยากแบบนี้เซ็งจิงๆ

พอผมใส่ชุดที่พวกเจ๊เตรียมไว้ให้ทุกคนก็ต่างพากันมองมาที่ผมอยู่จุดเดียว

อู่หู~

ทุกคนต่างร้องเป็นเสียงเดียวกัน บางคนก็ทำหน้าตกใจเหมือนเห็นอะไรยิ่งใหญ่ บางคนก็หน้าแดง บางคนก็เขินอายแต่ก็มองไม่วางสายตา

''เจ้าหนุ่ม นายดูหล่อเหลามากๆเลยล่ะอย่างกับเจ้าชายลงมาเองจริงๆเอาใจฉันไปเลยไอน้อง''

มีพี่ผู้ชายเดินเข้ามาตบไหล่ผมแล้วพูดแบบนั้น ถ้าเกิดว่าได้เห็นผมก่อนหน้านี้คงด่าเละแน่นอน ฮ่า ฮ่า ฮ่า

''นี่ๆ หลังเสร็จงานสนใจมาทำงานในวงการกันไหมฉันจะดันเธอเองรับลองว่าดังสนั่นแน่''

มีพี่สาวที่ดูจะมีชื่อเสียงเดินมาพูดกับผมแบบนั้น

''ไม่เป็นไรคับๆ ฮ่ะ ฮ่ะ''

แค่นี้ผมก็ไม่ไหวแล้วสงสัยออกไปคงลืมเนื้อเรื่องหมดแน่ๆ อย่าเอาเรื่องมาให้ผมเลยแค่นี้ก็อยากกลับบ้านจะตายอยู่แล้ว แล้วผมก็เห็นหน้าแม่หน้าพี่เคนแล้วก็เคนตะ ผมได้แต่เซ็งอยู่ในใจ ทำไมผมต้องมาเจออะไรแบบนี้

''ฉันขอโทษน่ะที่ดูถูกนายไว้ก่อนหน้านี้''

เจ้าแว่นมาขอโทษผม ก็น่ะถ้าไม่เบี้ยวสัญญาก็จะยกโทษให้อยู่แล้ว

''อย่าลืมสัญญาของเราหละ ไม่งั้นผมไม่ยอมแน่ๆ''

แล้วเจ้าแว่นก็ยิ้ม

''ฉันว่า ฮิโตมิเลือกได้ถูกคนแล้วหล่ะ ที่เหลือฝากจัดการด้วยน่ะ''

พอเจ้าแว่นพูดแบบนั้นผมก็คิดในใจ ฝากที่เหลืองั้นเหรอ ฉันเองนี้แหล่ะที่จะไม่เหลือ พอผมหันไปหาเจ๊ที่คอยดูแลผมอย่างดีคนนั้น

''☆เดี๊ยนไม่อยากจะเชื่อ ว่าเด็กห่วยแตกคนนั้นจะกลายมาเป็นชายรูปงามได้มากมายขนาดนี้☆''

เจ๊เขาก็พูดไปร้องไห้ไป ขอบคุณที่ชมน่ะคับแต่จะเว่อร์เกินไปแล้ว!!! ผมก็คิดอยู่ในใจ เราก็ไม่เคยจะโดนชมอะไรแบบนี้ ก็ดีน่ะซักครั้งหนึ่งในชีวิตหึ

ตอน 6

สารบัญ

ตอน 8