มาร่วมเดินทางไปกับฉันในโลกที่ไม่ธรรมดา

 

ตอนพิเศษ รถไฟแห่งความทรงจำ 
 
 
 
          สวัดดีครับ ผมชื่อ ทานากะ โชอิจิ ยินดีที่ได้รู้จักถ้าถามว่าทำไมผมต้องแนะนำตัวเหรอ 
 
          เพราะวันนี้เป็นวันพิเศษของผมยังไงละ ผมเลยอยากทำให้อารมณ์มันเป็นวิชาการๆขึ้นมา มันใช้เหรอมันไม่น่าจะเกี่ยวกันนี้น่ะ ฮ่ะฮ่ะ ฮ่ะ 
 
          ถ้าถามว่ามันพิเศษยังไง หึหึ เพราะวันนี้ผมจะได้ไปเจอสาวสุดน่ารักคนนึง เธอก็คือไอดอลสาวสุดน่ารักที่ตอนนี้กำลังมาแรงสุดๆในยุคนี้เลยยังไงล่ะ ชื่อของเธอก็คือ ฮิโตมิจังเองน่ะ ยังไงล่ะ 
 
          กว่าผมจะได้บัตรนี้มาคลอบคลอง ผมต้องอดข้าวออมเงินเพื่อเอามาซื้อบัตรโดยเฉพาะ ที่ผ่านมามันอาจยากลำบากที่ต้องอดข้าว แต่วันนี้ผมกับรู้สึกมีความสุขสุดๆ ผมคิดอะไรในใจพลางหยิบบัตรที่มีพลังความสำเร็จอัดแน่นอยู่เต็มเปลี่ยมขึ้นมาดู 
 
     ''มันช่างเลอค่าอะไรอย่างนี้น่ะ'' 
 
          ถึงจะเอาเพชรเอาทองมาแรกผมก็ไม่ยอม ถึงจะเป็นบัตรแบบเดียวกันผมก็ไม่ยอม เพราะบัตรใบนี้เท่านั้นที่ผมใช้เงินที่อู่ส่าลำบากลำบนเก็บออมมาแทบตายเพื่อซื้อมันมา 
 
          ''ขอโทดน่ะค่ะ ตรงนี้ว่างอยู่ขอนั้งได้ไหมค่ะ'' 
 
มีผู้หญิงใส่แว่นดำแต่งตัวปกปิดไม่น่าไว้ใจมาขอนั้งฝั่งตรงข้าม 
 
          ''มันว่างอยู่ เชิญเลยครับ'' 
 
          เอ๊ะ!!! นี่ผมตัดสินใจพูดออกไปแบบนั้นแล้วสิน่ะ จริงๆก็ระแวงแต่ก็ช่างเถอะ สิ่งสำคัญก็คือน้ำใจอะน่ะ สุดท้ายก็ต้องแยกย้ายอยู่ดี ฮิ่ ฮิ่ ฮิ่ 
 
          ''บัตรใบนั้นคุ้นๆน่ะค่ะ คอนเสิร์ตอะไรเหรอค่ะ'' 
 
เธอถามผมแล้วยิ้ม 
 
          ''บัตรนี้น่ะ เป็นบัตรคอนเสิร์ต ฮิโตมิจังเองน่ะ หน่ะคับ'' 
 
          ผมพูดโดยที่ส่งลอยยิ้มแห่งความขี้อวดออกไป แต่ผมเดาไม่ได้เลยว่าเธอคิดอะไรอยู่เพราะเธอใส่แว่นดำเลยมองใบหน้าไม่ชัดเจน 
 
          ''คุณชอบฮิโตมิจังเหรอค่ะ'' 
 
          ผมเกาแก้มแล้วตอบไปว่า 
 
          ''แน่นอนอยู่แล้วคับ ผมต้องอดทนออมเงินอย่างยากลำบากเพื่อจะได้บัตรนี้มาเลยล่ะน่ะ'' 
 
          จะถามทำไมน่ะยุ่งจังเลย 
 
          ''ฉันว่าเขาออกจะเชยๆ ไม่เห็นน่าสนใจเลย'' 
 
พอผมได้ยินแบบนั้นผมก็ลุกขึ้นยืนทันที 
 
          ''คุณหน่ะไม่มีทางเข้าใจหลอกว่า กว่าฮิโตมิจังจะก้าวมาถึงขั้นนี้ได้ กว่าเธอจะได้เป็นไอดอลสุดน่ารักเธอต้องผ่านความยากลำบากอะไรมาบ้าง เธอต้องเจออุปสรรคมาตั้งมากมายแต่เธอก็ไม่เคยยอมแพ้ แล้วอย่างคุณหน่ะ ทำอะไรได้บ้าง เอาแต่พูดว่าคนที่ประสบความสำเร็จว่าเชยเคยคิดบ้างไหมว่าคุณเทียบกับฮิโตมิจังไม่ติดหน่ะคับ!!!'' 
 
ผมพูดโดยมีอาการน้ำตาคลอเพราะซึ้งในความพยายามของฮิโตมิจัง 
 
          ''อย่างงั้นเองเหรอค่ะ'' 
 
          จู่ๆคนรอบๆก็หันสายตามารวมอยู่กันที่จุดเดียว แล้วผมก็โค้งคำนับขอโทษทั้งสามทิศทาง ซักพักเธอที่นั้งอยู่ข้างหน้าผมก็ถอดแว่นออกเผยให้เห็นใบหน้าที่ยิ้มแย้ม 
 
          ''แล้วอย่างฉันพอจะเป็นเพื่อนกับคุณได้ไหมค่ะ'' 
 
เธอยิ้มอย่างอารมณ์ดี แต่ผมกับรู้สึกช๊อค 
 
          ''ฮ ฮะ..ฮิโตมิจังเองน่ะ..เหรอ'' 
 
พอเธอได้ยินผมถาม เธอก็ตอบกลับมาว่า 
 
          ''ใช้ค่ะ ฉัน มาซาโนะ ฮิโตมิค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ'' 
 
แล้วเธอก็ยื่นมือมาให้ผม ผมที่กำลังยืนตัวแข็งพลางขยับสายตามามองมืออันบอบบางและผมก็มีอาการหน้าแดง
 
          ''ดะ..ได้..เหรอคับ จับมือได้เหรอคับ'' 
 
พอผมถาม ฮิโตมิจังที่ยิ้มอยู่ก็ตอบว่า 
 
          ''ได้สิค่ะ ถ้าเป็นคุณ...เอ่อ''    
 
          'โชอิจิ! ทานากะ โชอิจิ คับ ขอโทษที่แนะนำตัวช้าคับ'' 
 
          แล้วผมก็ก้มหัวให้ พอเธอเห็นผมทำอย่างงั้นก็เอามืออีกข้างมาปิดปากพลางหัวเราะเบาๆโดยที่มืออีกข้างยังยื่นมาหาผมอยู่ 
 
          ''ฉันก็เมื่อยเป็นน่ะค่ะ อย่าให้ผู้หญิงต้องรอสิค่ะ'' 
 
พอผมได้ยินแบบนั้นก็รีบเอามือไปจับแล้วพูดขึ้นมาว่า 
 
          ''ขอประธานโทษด้วยครับ ผมจะระวังครับ!!'' 
 
          จากนั้นพวกเราก็นั้งคุยอะไรกันไปเรื่อยเปลื่อย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องตลกๆที่เคยเจอ เรื่องที่เธอแอบหนีมาโดยทิ้งจดหมายเอาไว้ แล้วก็เรื่องที่เลือกมานั้งใกล้ผม 
 
          ''ฉันเห็นคุณถือบัตรคอนเสิร์ตของฉันแล้วก็ทำหน้าตามีความสุขแบบสุดๆ ฉันไม่เคยเจอใครที่ทำตัวแบบนี้เลยค่ะ'' 
 
เธอพูดแล้วก็หัวเราะชอบใจ ผมที่ได้รู้ถึงความคิดที่เธอมีต่อผมแบบนั้น ก็รู้สึกแย่อย่างบอกไม่ถูก 
 
          ''เรามาแลกเมลกันไหมค่ะ'' 
 
ผมที่ได้ฟังแบบนั้นก็ตกใจ 
 
          ''แลกเมลเหรอคับ มันจะดีเหรอคับ ผมมันแค่คนธรรมดาๆไม่ได้เหมาะสมกับคุณฮิโตมิเลยน่ะคับ'' 
 
พอผมพูดออกไปแบบนั้นฮิโตมิก็ทำหน้ามุ่ยแล้วก็พูดขึ้นมาว่า 
 
          ''ฉันก็เป็นคนธรรมดาๆเหมือนคุณนั้นแหล่ะค่ะ อยากจะมีเพื่อนบ้างมันแปลกเหรอค่ะ'' 
 
          พอผมได้ยินแบบนั้นก็คิดในใจ ฉันหน่ะเหรอจะได้เป็นเพื่อนกับฮิโตมิจัง ไม่จริงใช่ไหม นี้มันความฝันหรือภาพหลอนหรือป่าว 
 
          ''โอ้ยยยยยย!!!!'' 
 
ผมสะดุ้งตกใจเพราะอยู่ดีๆก็มีคนมาหยิกที่แขนผม 
 
          ''กำลังคิดว่าตัวเองฝันอยู่ใช้ไหมล่ะค่ะ ฮิ่ฮิ่'' 
 
พอผมรู้ว่าโดนฮิโตมิจังหยิก ผมก็รู้สึกเจ็บน่ะแต่มันกลับรู้สึกดีมากกว่า 
 
          ''เอาแบบนี้ไหมค่ะ พอไปถึงคอนเสิร์ตเราไปหาอะไรทานกันก่อนไหมค่ะ กว่าจะถึงเวลาสแตนบาย อีกตั้งหกชั่วโมงแหน่ะ'' 
 
          หือออ!...ผมมองหน้าสวยๆของเธอพลางคิดในใจ ฉันเนี่ยน่ะ กะ....กินข้าวกับฮิโตมิจัง ไม่จริงนา ไม่จริงใช่ไหมมมผมเนี่ยยยยยน่ะ 
 
          ''ฮึบบบบ!!'' 
 
แล้วจู่ๆ ฮิโตมิจังก็กระโดดมานั้งข้างๆผมพลางหยิบหูฟังอีกข้างส่งมาให้ผมแล้วก็พูดขึ้นมาว่า 
 
          ''นี้เป็นเพลงของฉันเองที่จะเอามาร้องในคอนเสิร์ตนี้ ไหนๆก็มีเพื่อนแล้วมาฟังกันเถอะ'' 
 
แล้วเราสองคนก็นั้งฟังเพลงด้วยกันโดยที่ใส่หูฟังไว้คนล่ะข้าง 
 
 
****
 
          ผมลืมตาตื่นเพราะรู้สึกเหมือนรถไฟจะหยุด พลางมองออกไปจากหน้าต่างเพื่อดูรอบๆแล้วมองมาที่ไหล่ข้างขวาของตัวเองก็พบว่ามีคนนอนเอาหัวพิงมาที่ไหล่ของผม 
 
          ''หืมมม'' 
 
          ผมตกใจจนทำตัวไม่ถูก จะปลุกดีหรือจะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ หรือจะค่อยๆหนีออกมาแต่ทันใดนั้นฮิโตมิก็ลืมตาตื่นขึ้นพลางเอามือขยี้ตา 
 
          ''เผลอหลับไปเหรอ'' 
 
แล้วผมที่กำลังหน้าแดงจนควันออกหูก็พูดขึ้นมาว่า 
 
          ''ถึงแล้วล่ะคับคนสวย...ป..ไปกันเถอะคับ'' 
 
แล้วฮิโตมิจังก็พูดขึ้นมาว่า 
 
          ''ถึงแล้วเหรอค่ะ...งั้นไปกันเถอะค่ะ'' 
 
เราสองคนเดินออกมาจากสถานีรถไฟ โดยที่คุณฮิโตมิแต่งตัวปกปิดตัวเองไว้ 
 
          ''เราไปหาอะไรทานกันเถอะค่ะ ค่าอาหารเหดียวฉันจัดการเองค่ะไม่ต้องเป็นห่วง'' 
 
พอผมได้ยินแบบนั้นก็พูดขึ้นมาว่า 
 
          ''ม...ไม่ได้หลอกน่ะคับ ไม่มีผู้ชายที่ไหนเขาปล่อยให้ผู้หญิงเลี้ยงข้าวกันหลอกน่ะคับ'' 
 
พอฮิโตมิจังได้ยินแบบนั้นก็ทำหน้าตาน่ารักแบบอารมณ์ดีซักแปปเธอก็พูดขึ้นว่า 
 
          ''งั้นเราจ่ายคนล่ะครึ่งดีไหมค่ะ'' 
 
ผมที่ได้ยินแบบนั้นก็ตอบกลับไปว่า 
 
          ''แบบนั้นก็ดีน่ะคับ ฮ่ะ ฮ่ะ'' 
 
ไปๆมาๆกลายเป็นว่าตัวผมนั้นได้มานั้งกินข้าวกับฮิโตมิจัง หึหึ ผมได้แต่กระซิปในใจว่า 
 
          ''อย่างกับได้มาเดทเลยน่ะเรา'' 
 
          พอผมคิดแบบนั้นก็หน้าแดงลงไปถึงคอ พอทานข้าวเสร็จเราสองคนก็ไปเที่ยวเล่นตามจุดต่างๆแล้วฮิโตมิจังก็พาผมไปร้านไอศครีมร้านเล็กๆใกล้ๆสวนเดินเล่น 
 
          ''คุณลุงค่ะเอาสองอันค่ะ'' 
 
แล้วลุงก็ส่งไอศครีมสองอันมาให้ แล้วฮิโตมิจังก็ยื่นอีกอันมาให้ผม 
 
          ''มันจะดีเหรอคับ'' 
 
ผมถามแล้วฮิโตมิจังก็พยัคหน้าแล้วบอกว่า 
 
          ''ฉันเลี้ยงเองๆ'' 
 
พอผมได้ยินแบบนั้นก็รับไอศครีมอีกอันที่ฮิโตมิจังส่งมาให้พลางพูดขึ้นมาว่า 
 
          ''งั้นเหรอๆขอบคุณน่ะคับ'' 
 
          ผมได้แต่คิดในใจว่า  (ไม่จริง!!! ผมที่อยู่ในใจกำลังถือไอศครีมโคลนแล้วตัวสั่น ตอนนี้ผมอาจจะกลายผู้ชายที่กำลังโชคดีมาก แต่ทำไมน่ะปกติคนอย่างฉันไม่น่าจะมีผู้หญิงคนไหนอยากเข้าใกล้นี่นา)  ผมมองฮิโตมิจังที่กำลังทานไอศครีมอย่างอารมณ์ดีพลางคิดอะไรไปเรื่อยเปลื่อย 
 
          ''ไม่ทานเหดียวก็ละลายหมดน่ะค่ะ'' 
 
พอผมรู้สึกตัวว่าไอศครีมมันก็เริ่มละลายผมก็รีบกินมัน 
 
          ''อื้อหือ อร่อยยยย'' 
 
          ฮิโตมิจังที่ดูผมกำลังกินไอศครีมอย่างติดใจ เธอก็ยิ้มออกมา แต่จริงๆผมก็ไม่เคยคิดอยากจะกินมันหลอกน่ะ ไอศครีมเพราะรู้สึกไม่เห็นมันจะน่าสนใจตรงไหน แต่จากวันนี้ไปผมคงได้ซื้อมากินบ่อยๆแล้วล่ะ