มาร่วมเดินทางไปกับฉันในโลกที่ไม่ธรรมดา

เขียนโดย แอปเปิ้ลแสนอร่อย

วันที่ 9 ธันวาคม พ.ศ. 2561 เวลา 10.45 น.

11 ตอน

1 วิจารณ์

12.36K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 17 มกราคม พ.ศ. 2562 08.11 น. โดย เจ้าของนิยาย

4) เสียงที่ไม่คุ้นหู2

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

....ในบางครั้งคนเราก็ต้องมีช่วงเวลาที่มีทุกข์....

....ในบางครั้งคนเราก็จะมีช่วงเวลาที่มีความสุข....

''(ฉันทำใจยอมรับมันถึงจะยากแต่ฉันก็จะอดทน)''

เธอเงยหน้าแล้วพูดกับตัวเองในใจ

''(ฉันทำได้เพียงแค่ยื่นมือออกไปจากกรง กรงที่กักขังฉันไว้มาเนิ่นนาน)''

ทั้งๆที่ความงดงามของเธอนั้นน่าจะทำให้บรรยากาศรอบๆมีแต่ความสดชื่นและสดใส 'แต่มันกลับไม่เป็นแบบนั้น'

เธอยื่นแขนออกไปเหมือนกำลังจะคว้าอะไรซักอย่าง

''ฉันหวังว่าซักวันจะมีคนมาคว้ามือของฉัน แล้วพาฉันออกไปจากที่นี่'' เธอกำลังนั้งคุกเข่าอยู่ภายในกรงนกสีทอง

ภายในกรงนกนั้นมีเพียงเตียงนอนที่ดูหรูหราและตัวเธอที่ดูเศร้าสร้อย ที่แห่งนี้อยู่บนดาดฟ้าของประสาทที่สามารถมองเห็นท้องฟ้าและดวงอาทิตย์

''ฉันเฝ้าแต่สวดภาวนาถึงพระผู้เป็นเจ้า แต่ก็ไม่ได้รับความเมตตา ฉันไม่รู้ว่าฉันควรจะต้องทำอย่างไร ''เพราะสิ่งที่ฉันทำได้ ก็ทำไปหมดแล้ว''

ตุบ ! ตุบ ! ตุบ ! จู่ๆเสียงฝีเท้าที่ดังมาจากข้างนอก ก็ค่อยๆดังเข้ามาภายในห้อง และมีชายตัวสูงผู้หนึ่งมาปรากฏตัวอยู่ที่หน้ากรงนกสีทอง

''ต่อให้มีพระผู้เป็นเจ้าซักกี่หมื่นคน หรือต่อให้มีมากมายจนฉันนับไม่ได้''ฉัน! ก็จะ! ฆ่ามัน! ให้หมด!''

ชายที่ยืนอยู่หน้ากรงนกยื่นศรีษะเข้ามามองหน้าเธอ

''จำเอาไว้ เอลินเซอร์เบล ฉันจะฆ่ามันทุกคน ใครที่บังอาจมาขวางอำนาจของฉัน ฉันจะกินมันให้หมด!!''แล้วฉันก็จะกินเธอด้วย'' ....เขายิ้ม....

''แล้วฉันก็จะครอบครองทุกอย่าง! ที่ฉันต้องการ! แม้แต่พลังอันยิ่งใหญ่! ก็ต้องมาเป็นของฉัน!!!''

''แต่ท่านไม่สามารถจะกินผู้กล้าได้ แล้ววิญญาณของท่านก็จะต้องดับลงด้วยอำนาจที่ยิ่งใหญ่ ของชายผู้ที่อยู่เหนือทุกสรรพสิ่ง!!''

ชายที่ยืนอยู่หน้ากรงนกแสดงสีหน้าที่ไม่ค่อยพอใจ แต่เธอก็ยังคงมองหน้าชายที่ยืนอยู่หน้ากรงนกด้วยแววตาที่ไม่ยอมแพ้

เขาแสยะยิ้มด้วยใบหน้าที่บิดเบี้ยวแล้วหัวเราะออกมา

''หึ หึ หึ เฮื้ออ ฮ่าาาาาา ฮ่าาาา ฮ่าาาาาาาาาา!!!''

เธอรีบอุดหูและทรมานกับเสียงหัวเราะที่ดังสนั่น มันเป็นเสียงหัวเราะที่ทรงพลังและมีพลังเวทมนต์ที่ทรงอานุภาพ ปราสาทเกิดการสั่นสะเทือนอย่างรุ่นแรง แผนดินใต้ทะเลสั่นไหว น้ำทะเลเกิดคลื่นแหวกออกรอบๆปราสาท

พลังและอำนาจของเขาทรงพลังและยิ่งใหญ่

เธอมีอาการสำลักเลือดออกมาทันที ซักพักร่างกายที่เกิดอาการผิดปกติก็ถูกเยียวยาด้วยควาสามารถพิเศษของเธอ หน้าตาที่ดูชีดจากอาการบาดเจ็บก็ค่อยๆกลับมามีน้ำมีนวลเหมือนเดิม ชายที่ยืนอยู่หน้ากรงนกได้เห็นพลังของเธอ เขาก็มีความตื่นเต้น

''ฉันจะเอาพลังนั้นมาเป็นของฉัน!!'' ให้ได้!!''

เขายิ้มอย่างพึงพอใจแล้วเดินกลับออกไป

****

ณ หมู่บ้านแห่งหนึ่ง โชอิจิกำลังขับรถกระบะรุ่นเก่าสีแดงมาจอดในที่จอดรถ

''เอาละ แค่นี้ก็เรียบร้อย''

เขารีบเข้าบ้านแล้วนำชองฝากของคุณน้าฮารุนะไปให้แม่

''กลับมาแล้วคร๊าบ''

หลังจากที่ผมกินข้าวแล้วคุยกับแม่เรื่องสับเพเหระจนเสร็จ ผมก็ออกมานอนสูดอากาศที่สวนหลังหมู่บ้านที่ใต้ต้นไม้ใหญ่

''บรรยากาศตรงนี้ มันช่างสบายจริงๆเลย''

มีนกกระจอกบินไปมา บางตัวก็บินลงมาเล่นบนทุ้งหญ้า ผมมองท้องฟ้าสีคราม บนท้องฟ้าอย่างเพลิดเพลิน ลมมันพัดเย็นสบายจนทำให้ผมรู้สึกเคลิ้มๆแล้วผมก็..... . . คอกกก ฟี่~

♠♠♠

ณ หน้าประตูบานใหญ่ภายในพระราชวัง ชายร่างใหญ่ที่ดูแข็งแกร่ง ทั้งตัวเขานั้นใส่ชุดเกราะสีเทาทั้งตัว สภาพชุดเกราะสีเทาของเขานั้น ดูสะอาดเอี่ยมเหมือนจะเป็นบุคคลที่มียศถาบรรดาศักดิ์ชั้นสูง

''ข้าจะไม่ให้เจ้าทำอะไรไปมากกว่านี้อีกแล้ว!!''

เขาจ้องมองฝ่ายตรงข้ามด้วยหน้าตาที่โกรธเกรี้ยว ชายที่ยืนอยู่หน้าเขาก็ใส่ชุดเกราะสีดำแต่มีลักษณะไปอีกแบบ

''ฉันไม่ต้องการจะฆ่าท่านหลอกน่ะ ท่านเอบิล''

ชายที่ใส่ชุดเกราะสีดำเอ่ยแล้วตั้งท่าถือดาบที่มีลักษณะโดดเด่นสีทอง

''ท่านจงเปิดทางให้ข้าซ่ะ เอบิล รัส อายออส''

''....หึ!...''เจ้าช่างกล้ายิ่งนัก! ที่อาจหาญมาบุกพระราชวังเพียงลำพัง ''แต่ก็นับว่าเจ้านั้นไม่ธรรมดา ที่สามารถฝ่าทหารนับหมื่นมาได้โดยไม่ได้รับบาดเจ็บ''

ชายใส่ชุดเหล็กสีเทาเอ่ย แล้วทั้งสองฝ่ายก็จ้องหน้ากันโดยไม่มีใครวางสายตา

''ท่านจงเปิดทางให้ข้าซ่ะ ท่านเอบิล'!'

เมื่อสิ้นเสียงของชายชุดเกราะสีดำ ชายที่ใส่ชุดเกราะสีเทาก็เริ่มเปิดศึกทันที

''ดาบของข้าเอ่ย จงแสดงความจริงออกมา''

ทันใดนั้นดาบของชายชุดเหล็กสีเทาก็กลายเป็นขวานยักษ์สีแดงเลือดที่มีลักษณะอารมณ์น่าขนลุก

พอชายชุดเหล็กสีดำได้เห็นว่าอีกฝ่ายพร้อมจะเอาจริง เขาก็พร้อมที่จะลุยทันที

''ถ้าเป็นแบบนี้คงพูดกันไม่ได้แล้วละน่ะ!''

ทั้งสองก็เข้าประทะกันต่างคนต่างโจมตีใส่กันด้วยความรวดเร็วที่เหนือกว่าคนธรรมดาๆ

''ไม่เลวเลยนี้ ชายผู้มีฉายาว่าอัศวินนักรบเกราะดำทมิฬ ''พอได้สู้กันแล้วข้ารู้ซึ้งเลยละ''

''พลังขวานของท่านก็ร้ายไม่เบาเหมือนกัน!''

ทั้งสองต่อสู้กันด้วยความเร็วที่คนปกติไม่สามารถทำได้ แต่พอสู้กันไม่นาน ''ชายชุดเกราะสีเทา'' ก็เริ่มตั้งรับการโจมตีของชายชุดเกราะดำมากขึ้น เป็นเพราะอาวุธขวานที่มีความเร็วต่ำจึงไม่สามารถเหวี่ยงไปมาด้วยความเร็วที่เหมือนกับดาบของอีกฝ่ายได้

พึบ!! พึบ!!!! เพร่ง!!! พึบ!!! เพร่ง!! เพร่ง!!! เพร่ง!!!

เสียงดาบที่แหวกอากาศไปมาอย่างรวดเร็ว และเสียงการกระทบกันของอาวุธทั้งสอง

ชายชุดเกราะสีเทาพยายามตั้งรับการโจมตีของชายชุดเกราะสีดำอย่างอดทน ดาบที่พุ่งมาฟาดฟันอย่างรวดเร็วเป็นเพียงแค่การโจมตีธรรมดาๆ มันไม่ได้เสริมพลังเวทมนต์อะไรเลย แต่กลับรวดเร็วและมีพลังโจมตีที่หนักหน่วง ''(ระดับพละกำลังช่างมากมายอะไรขนาดนี้ นี่แค่การโจมตีธรรมดาๆจริงๆหรอ!)''

ชายชุดเกราะสีเทาตั้งรับและรอเวลาให้อีกฝ่ายเกิดช่องโหว่ ''ตรงนี้แหล่ะ!!'' เมื่อชายชุดเหล็กสีเทาจับจังหว่ะการโจมตีของอีกฝ่ายได้ เขาก็หมุนตัวแล้วเหวี่ยงขวานเป็นคลื่นพลังสีแดงฉานออกไป

''ยาาาาากกก!!!!!! ''

ชายชุดเกราะสีดำที่ยืนอยู่ต่อหน้าพลังคลื่นนั้น ก็หมุนตัวแล้วฟันพลังคลื่นจนกระจายหายไปต่อหน้าต่อตาของชายชุดเกราะสีเทา

''(อะไรกัน! แข็งแกร่งจิงๆ!)''

ชายชุดเกราะสีเทาได้แต่ตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น มันเป็นเพียงแค่การฟันดาบธรรมดาๆแต่มันกับทำลายพลังเวทมนต์ระดับตำนานลงได้ ชายชุดเกราะสีเทาเริ่มจินตนาการไม่ได้แล้ว ว่าพลังจริงๆของชายที่ยืนอยู่ต่อหน้าของเขานั้น จะมีมากมายขนาดไหน

ชายชุดเกราะสีดำเริ่มรู้สึกว่าการต่อสู้ในครั้งนี้มันไม่ได้มีประโยชน์อะไรเลยถึงจะสู้กันไป ก็เสียเวลาไปเปล่าๆ''(คนบนโลกนี้น่าเบื่อชะมัดเลย คนอู่ส่ามาช่วยน่ะ)''แต่อีกฝ่ายก็ไม่ปล่อยให้โอกาสเขาได้หายใจ

ชายชุดเกราะสีเทาพุ่งตัวเข้าไปโจมตีชายชุดเกราะสีดำด้วยพลังที่มหาศาลที่ผสานกับพลังเวทมนต์แบบอัดแน่นสีแดงฉาน

บึ้มมมมมม!!!

เสียงขวานสับลงมาใส่พื้นที่ไม่มีใครเลยพร้อมกับกระจายพลังเวทย์สีแดงฉานออกมาเป็นวงกว้าง

กึกๆๆ!!!!กึกๆๆๆ!!!!!กึกๆๆๆๆ!!!!!!!!

มันหนักหน่วงถึงขนาดพระราชวังต้องสั่นสะเทือน

''เฮ่ๆ ท่านจะพังพระราชวังเหรอ ข้าว่าท่านควรเลิกเล่นอะไรที่ไร้สาระ แล้วเปิดทางให้ข้าซ่ะ ไม่งั้นก็ลองฟังคำพูดของฉันก่อน''

พอชายที่ใส่ชุดเกราะสีเทาเห็นว่าการโจมตีที่สุดยอดของเขาก็ยังทำอะไรอีกฝ่ายไม่ได้ เขาจึงถอยหลังออกมาจากระยะการต่อสู้ แล้วจ้องมองอีกฝ่ายด้วยสายตาที่จะยอมฟังคำพูดของอีกฝ่าย พอชายชุดเกราะสีดำเข้าใจถึงความหมายที่สายตาของอีกฝ่ายส่งมาหาตน เขาก็เริ่มพูด

''โอเคๆ ฉันจะบอกให้เอาบุญแล้วจงเชื่อฉันซ่ะละ พระราชาของท่านนะ สิ้นพระชนไปนานแล้ว ที่เห็นอยู่นั่นนะเป็น....''

พอชายชุดเหล็กสีเทาได้ยินแบบนั้นก็เบิ่งตาโตแล้วพูดสวนกลับมา

''ข้าผิดหวังกับเจ้าจริงๆ!! ข้าเผลอคิดว่าเจ้าจะเป็นนักรบที่แข็งแกร่งองอาจและน่าชื่นชม แต่ไม่ใช่เลยเจ้ากับโกหกข้าว่าพระราชาสิ้นพระชน ข้าจะไม่มีวันอภัยเจ้า!!''

พอชายชุดเหล็กสีเทาพูดจบก็ตั้งท่าร่ายเวทมนต์

''พลังแห่งพันธ์สัญญาเอ่ยจงเปิดทางให้คู่หูของข้าเถิด!!''

!!!! พึบบบบ!!!!

จู่ๆรอบข้างก็ปรากฏไฟสีแดงเลือดลุกโชติช่วงขึ้นมา

แล้วก็ปรากฏสิงโตเขาแพะที่มีหางเป็นงูที่ดูน่าเกรงขามเดินออกมาจากไฟที่กำลังลุกโชติช่วงแล้วสยายปรีกขนาดใหญ่ออก 'โฮกกกก!!' สัตว์เทพตนนี้คือ Chimera ที่มีความสูงสามเมตร ผิวกายมีเพลิงสีแดงเลือดลุกโชติช่วง แสดงให้เห็นถึงพลังอันท่วมท้นเป็นตัวตนที่ทรงพลังอันมหาศาลยากจะประเมิน

''เรียกข้าเหรอ เอบิล ถ้าไม่ทำให้ข้าสนุกขึ้นมา ข้าจะเอาเรื่องกับเจ้าน่ะ''

''ข้าคิดว่าเจ้าคงจะได้สนุกในแบบที่ไม่เคยสนุกมาก่อนเลยละ''

เมื่อสิงโตได้เห็นบุคคลที่ยืนอยู่ตรงหน้าก็จ้องมองด้วยความตกตลึง

''เห่ย เอบิล นั่นมันผู้กล้าชัดๆ''

''อืมอย่างงั้นเองเหรอ มาสู้กันให้ถึงที่สุดเถอะ''

''นี่คงจะเป็นโชคชะตา'' ผู้กล้าเอ่ย'' ข้าไม่คิดว่าเราจะได้มาสู้กัน แต่ครั้งนี้ข้าขออะไรซักอย่าง''

''ว่ามา!''

''ข้าขอสอง''

ผู้กล้ายิ้มและพูดขึ้นมาว่า

''เข้ามากันได้เลยข้าจะดูแลเจ้าทั้งสองเอง ''อย่างทะนุถนอม''

เขามีกายที่เป็นแสงสีทองสว่างไสวเหมือนทองคำที่กำลังส่องแสงเจิดจรัส

ตอน 3