มาร่วมเดินทางไปกับฉันในโลกที่ไม่ธรรมดา
-
เขียนโดย 
แอปเปิ้ลแสนอร่อย
วันที่ 9 ธันวาคม พ.ศ. 2561 เวลา 10.45 น.
11 ตอน
1 วิจารณ์
12.33K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 17 มกราคม พ.ศ. 2562 08.11 น. โดย เจ้าของนิยาย
แชร์นิยาย
10) จุดเริ่มต้นในครั้งสุดท้าย3
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความหลังจากที่ผมออกมาจากโรงพยาบาล พวกเราทั้งห้าคน ได้วางแผนกันว่าจะไปกินอาหารร้านอร่อยๆ
โดยมีคนแนะนำร้านคือคุณ คุรุมิ
''ร้านราเมงที่นี้อร่อยๆมากๆเลย เป็นร้านโปรดของหนูเลยคะ''
''พี่คุรุมิ วันนี้ไม่มีงานถ่ายเหรอคับ''
''วันนี้ไม่มีหลอกน่ะ เลยตั้งใจจะมาเอาตัวเคนตะไปเป็นพรีเซ็นเตอร์ผลิตภัณฑ์ใหม่ซักหน่อย''
''พี่เคนเหมาะกว่าไม่ใช่เหรอ?''
''ไม่ได้หลอกน่ะ เคนเป็นของฉันคนเดียว จะเอาออกกล้องไม่ได้หลอก''
''...….''
เป็นร้านเล็กๆที่ดูธรรมดา
แต่รสชาติช่างกลมกล่อมบวกบรรยากาศเงียบสงบ
มันดีจิงๆเลยน่ะ
ผมได้แต่บรรจงกินเส้นราเมงที่อยู่ในชาม มันเหนียวนุ่มเข้ากับน้ำชุปได้เป็นอย่างดี
''นายไม่กินไข่ต้มเหรอเคนตะ''
เคนจ้องจะคีบไข่ต้มของเคนตะขึ้นมา
แต่เคนตะเอามือมาบังไว้
''พี่โชอิจิไม่กินราเม็งเหรอ เอามานี่ๆ''
''เจ้าบ้า! ฉันกินอยู่''
แล้วลุงก็ยกราเม็งมิโซะมาเสิฟ
''ราเม็งมิโซะได้แล้วคร๊าบบบ''
พี่เคนที่นั้งรออยู่ก็ยิ้มหน้าบาน
''ไม่พูดมากแล้วหม่ำเลยดีกว่า ฮ่า ฮ่า''
♣♣♣♣
พวกเราที่กำลังเดินออกจากร้านเล็กๆ
ก็พากันมีใบหน้าที่พึงพอใจกับอาหารมื้อนี้
''คุณแม่ค่ะ เราไปไหนกันต่อดีค่ะ หนูพาไปดูเสื้อผ้าสวยๆไหมค่ะ มีร้านดีๆอยู่ด้วยค่ะ ราคาก็ไม่แพง''
''เหรอจ๊ะงั้นไปดูซักหน่อยก็แล้วกันน่ะ''
นานๆทีพวกเราจะได้ออกมาเที่ยวกันพร้อมหน้าพร้อมตา
ผมรู้สึกว่าปีนี้เรายังไม่ได้ออกไปไหนกันเลย
พอมีคุณคุรุมิทุกอย่างก็ดูสนุกสนานขึ้นเยอะเลย
''เฮ่ เคนตะ ฉันจะพาไปดูร้านหนังสือดีๆเอาไหม อยากได้อะไรเหดียวฉันซื้อให้''
''ถ้าพี่เคนพูดแบบนี้ผมคงเกรงใจไม่ได้แล้วละน่ะ''
''โชอิจิมาด้วยกันสิๆ''
ผมไม่รู้เลยว่าวันพรุ้งนี้ชีวิตของผมจะเป็นยังไง
แค่ผมได้อยู่กับครอบครัวผมก็รู้สึกพอใจมากๆแล้ว
ผมที่กำลังคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยก็สังเกตเห็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ
เธอยืนอยู่ตรงตรอกเล็กๆของร้านค้า
''เอ๋ะ....เด็กคนนั้น''
ผมรู้สึกคุ้นๆกับเธอมาก
เส้นผมแดง เธอเงยหน้าขึ้นมาสบตาผม
เอ๋ะ! ผมได้แต่ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก
''นั่นเธอ ''ยะ...ยูอิหรอ'' ใช้หรือป่าว!''
เธอวิ่งออกมาจากซอกแล้ววิ่งไปทางถนนใหญ่
''เฮ่!!! รอเหดียวก่อนสิ รอก่อน!!!''
''โชอิจินายจะไปไหนนะ ''ม...แม่!! โชอิจิวิ่งไปไหนไม่รู้''
''พี่เคน!! รีบตามไปเร็วๆ ''เหดียวผมพาแม่ไปเอง!!''
แม่ที่ตกใจกับสถานะการณ์ก็ทำอะไรไม่ถูก
คุณคุรุมิเริ่มเข้าใจถึงบทสนทนาก็รีบประคองมิโอะตามเคนตะไป
''โชอิจิ!! นายจะไปไหนนายพึ่งออกจากโรงพยาบาลนะ ''อย่าไปไหนซี้ซั้วสิ!!''
เคนรีบวิ่งตามโชอิจิ
ซักพักก็เจอโชอิจิที่กำลังยืนอยู่แล้วเรียกเข้าไปหา
''พี่เคน!! เห็นเด็กคนนั้นไหม ''นั้น ยูอิ'' เด็กผู้หญิงในหมู่บ้านที่ตายไปแล้วนะ''
''นายพูดอะไรของนายโชอิจิ!! ไม่เห็นมีเด็กที่ไหนอยู่เลย!! ''...ดะ...เหดียวก่อน!!''
พี่เคนที่กำลังจับแขนโชอิจิ แล้วชี้นิ้วไปที่กลางถนน
มีเด็กสาวผมสั้นกำลังวิ่งไปเก็บลูกบอลที่กลางถนน
โชอิจิที่มองเห็นอยู่นั้น ก็สังเกตเห็นรถสปอร์ตที่กำลังขับมาด้วยความเร็ว จู่ๆเขาก็สบัดแขนตัวเองออกจากมือเคนอย่างแรง
ภาพทุกอย่างค่อยๆช้าลง ภาพเคนที่มีใบหน้าตกใจพยายามจะคว้าตัวน้องชาย ตัดไปที่ใบหน้าของมิโอะผู้เป็นแม่ที่พึ่งมาถึง เธอกำลังมองหลังลูกชายอย่างตกใจ
ผมไม่เข้าใจว่าทำไมผมถึงก้าวขาออกไป จิตใต้สำนึกของผมมันกำลังบอก ถ้าผมก้าวออกไปในตอนนี้มันต้องไปทันแน่ๆ ผมพยามก้าวขาไปข้างหน้า หนึ่งก้าว... สองก้าว... .. ผมพยายามก้าวออกไปด้วยความเร็วที่ตัวเองจะทำได้
ผมคว้าตัวเด็กผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าผม แล้วเหวียงตัวเธอออกไป ผมคิดอย่างเดียวว่าเธอจะต้องปลอดภัย
ผมพยายามจะก้าวขาเพื่อจะมุ่งไปที่ฟุตปาธ แต่!!
จู่ๆผมก็รู้สึกปวดหัวจนไม่มีสติจะก้าวขา ทุกๆอย่างในตาของผมก็ค่อยๆขาวโพลน
''สวัดดี โชอิจิ''
ผมรู้สึกได้ยินเสียงผู้ชายคนหนึ่ง
เสียงของเขาเหมือนกับอะไรที่เย็นสบายกว้างขวางจนไม่มีที่สิ้นสุด
ผมค่อยๆลืมตาขึ้น รอบกายผมมีแต่หมอกสีขาวๆ
มันทำให้ผมมองบริเวณรอบๆได้ลำบาก
ผมรู้แค่พื้นที่ที่ผมกำลังเหยียบอยู่นั้น มันเป็นกระจกสีขาวที่ไม่มีเงาสะท้อน
''รู้สึกตัวแล้วหรอ โชอิจิ''
ผมพยายามมองไปรอบๆแต่ก็ไม่เห็นใคร
แล้วจู่ๆก็มีเสียงคนพูดขึ้น
''นายมองฉันไม่เห็นหลอก เพราะนายเป็นแค่มนุษย์ธรรมดา''
ผมที่ได้ยินแบบนั้นจึงถามกลับไปว่า
''คุณคือใคร...''
พอผมส่งเสียงถามไปแบบนั้น ซักพักก็มีเสียงขึ้นมาว่า
''ฉันเป็นผู้สร้างสรรค์ทุกสรรพสิ่งนะ''
ผมได้ยินแบบนั้นก็เข้าใจได้แค่ว่าเขาคือ
''พระเจ้าเหรอ''
''ก็คงจะใช่อะน่ะ''
''...………….''
ทุกอย่างเงียบสงัดลงซักพัก
จู่ๆก็มีเสียงของเขาดังขึ้นมา
''ฉันมีบางสิ่งบางอย่างที่อยากให้นายทำนะ ''หรือจะเรียกว่าภาระกิจก็ได้น่ะ''
''ภาระกิจ.......''
''ใช่แล้ว''
ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องการให้ผมทำภาระกิจ
''นายจะทำให้ฉันไหม''
''...……...''
ผมที่ได้ยินแบบนั้นก็มีความคิดต่อต้านเล็กๆ
''ถ้าผมไม่ทำให้ละ...''
''นายคงรู้ตัวแล้วใช่ไหม''
แล้วจู่ๆผมก็รู้สึกเหมือนเสียงเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น
''ถึงเวลาที่นายจะต้องตายแล้วละ นายจะไม่ได้อยู่กับพวกเขาอีกแล้ว''
จู่ๆผมก็มองเห็นภาพทุกคน แม่ พี่เคน เคนตะ คุณคุรุมิ ฮิโตมิจัง เจ้าแว่น พ่อ แล้วก็คนอื่นๆ
''ใช้แล้วพวกเขาคือคนที่นายจะได้อยู่ด้วยกันในวันข้างหน้า''
''...อึก....''
ผมรู้สึกช็อกขึ้นมานิดๆที่ได้รู้ว่า ผมกำลังจะจากพวกเขาเหล่านั้นไป มันเหมือนผมกำลังจะร้องไห้ออกมา
''ถ้านายตกลงที่จะทำให้ฉัน ''ฉันจะทำให้นายไม่ตาย''
''ฉันจะรอดได้เหรอ จากรถคันนั้น''
ผมคิดว่ามันไม่น่าจะเป็นไปได้ที่จู่ๆรถที่กำลังจะพุ่งมาหาผมมันจะไม่โดนผม
''นายจะไม่รอดจากเหตุการณ์นั้น แต่นายจะไม่ตาย''
''...…อึก!…….''
''นายจะทำให้ฉันไหม''
ตอนนี้ในใจของผมคิดแค่ว่าถ้ารอดได้อะไรมันก็ดีหมด
''ตกลง ฉันจะทำ''
''ดี ฉันจะมอบตำแหน่ง เทพแห่งชัยชนะให้กับนาย ''และจะให้ความปรารถนาของนายหนึ่งอย่างเป็นจริง''
''ความปราถนาหนึ่งอย่างเหรอ''
''เมื่อเวลานั้นมาถึงนายจะได้เลือก''
''...………..''
ผมที่ได้ยินประโยคนั้นถึงกับอึ้ง ผมนะเหรอจะขออะไรก็ได้หนึ่งอย่างจากพระเจ้า
แล้วก็มีเสียงของเขาดังขึ้นมา
''แล้วจงไต่เต้าขึ้นไปบนจุดสูงสุด แล้วคว้าพลังที่เหนือกว่าผู้ควบคุมทุกสรรพสิ่ง ''แล้วจงเอาชนะผู้ปกคลองกฎเกณฑ์'' แล้วจงขึ้นเป็นผู้ควบคุมเหตุและผล''
''..ฮ่ะ อะไรน่ะ?...''
จู่ๆผมก็มองเห็นแสงไฟสีขาวดวงหนึ่งค่อยๆลอยเข้ามาที่ร่างกายของผม
เมื่อร่างกายของผมส่องแสงสีขาวสว่างไสว ตรงเบื้องหน้าของผมก็ค่อยๆปราฏกร่างของชายหนุ่มที่มีความสูงเท่าๆกับผม
เขายืนอยู่ตรงหน้าผมห่างกันเพียงแค่นิดเดียว พอผมมองที่ใบหน้า เอ๊ะ!!! แต่ตัวตนที่ปรากฏขึ้นมาก็ค่อยๆสลายหายไปๆ
''ว่าไง เห็นฉันแล้วสินะ''
''อะ....อืมมม...''
ชายที่กำลังจะค่อยๆสลายไปตรงหน้าของโชอิจิยิ้มขึ้นด้วยความพึงพอใจแล้วก็พูดขึ้นมาว่า
''ลาก่อน ตัวฉัน''
แล้วร่างของโชอิจิก็ถูกรถชนจนลอยเคว้งบนอากาศแล้วตกลงมาที่เบื้องหน้าของมิโอะ โดยร่างที่นอนแน่นิ่งชุ้มไปด้วยกลองเลือดสีแดง
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
0 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
0 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
