วังเก่า

“หลีกไป...หลีกไป ข้ารีบ” อาทิตย์โดนใครคนหนึ่งกระแทกเข้าอย่างจังจนเกือบจะเซ เขามองไปที่ชายคนที่ชนเขาแล้วสงสัย ทำไมชายคนนี้ถึงแต่งตัวแปลกๆ เขาจึงเอ่ยถามกับชายคนนั้นด้วยความสงสัย

“เอ่อ...เกิดอะไรขึ้นหรอครับ” อาทิตย์งงมากกับสิ่งที่เกิดขึ้น

“ตอนนี้ดูเหมือนว่ากลางเมืองจะมีสงคราม เจ้ารีบกลับไปเรือนของเจ้าเถอะ เรียนเมืองนอกเมืองนามาท่าทางจะกำดาบ กำปืนไม่เป็น เดี๋ยวข้าขอตัวก่อนนะ เจ้ารีบไปเถอะ เร็วเข้า!”

“อะไรนะครับ ?” ดูเหมือนจะไม่ทันเสียแล้ว ชายผู้นั้นรีบวิ่งไปอย่างรวดเร็ว อาทิตย์ไม่เข้าใจเลยว่าเกิดอะไรขึ้น เขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร บ้านเมืองก็แปลกๆดูเก่าแก่พิกล

อาทิตย์เดินไปเรื่อยๆอย่างไม่มีจุดหมาย จะถามอะไรแต่ละคนก็ดูรีบร้อนผิดปกติ เขาเดินไปเรื่อยๆจนถึงประตูใหญ่โตมโหฬารอยู่กลางเมืองคล้ายกับเป็นพระราชวัง เขาเดินเข้าไปในพระราชวังอย่างกล้าๆกลัวๆ

ภายในพระราชวังนั้นแตกต่างจากภายนอกราวฟ้ากับเหว ทุ่งหญ้าเขียวขจีรอบๆพระราชวัง ต้นไม้น้อยใหญ่ที่ดูให้ความร่มรื่นยิ่งนักตัดกับพระราชวังที่เป็นสีขาว มีรอยแตกผุพังไปตามกาลเวลาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เหมือนกับในหนังที่อาทิตย์เคยดูสมัยเป็นเด็กไม่มีผิด นี่เขามาอยู่กลางกองละครไหนรึเปล่านี่ ?

อาทิตย์ค่อยๆเดินเข้าไปในพระราชวัง มองหาคนซักคนก็ไม่มี พลันสายตาของเขากลับเหลือบไปเห็นคนใส่ชุดเหมือนทหารนั่งพิงกำแพงอยู่ก้มหน้าก้มตา เขาไม่รู้จะทำอย่างไร จึงเดินเข้าไปถามคนใส่ชุดเหมือนทหารนี้

“พี่ครับ ๆ ที่นี่ที่ไหนครับ แล้วผมจะกลับบ้านได้อย่างไร” ทันทีที่อาทิตย์ถามทหารคนนั้น ทหารสะดุ้งอย่างแรงและดูเหมือนจะตกใจมาก

“เจ้าเป็นใคร เข้ามาที่นี่ได้อย่างไร ที่นี่เป็นวังของพระชัยประสิทธิ์สรณ์ ผู้ใดที่ไม่เกี่ยวข้องไม่สามารถเข้ามาได้ แต่ในเพลานี้ผู้คนต่างไปทำสงครามกลางเมืองกัน มีแต่ข้ากับทหารอีกนายที่เฝ้าพระราชวังแห่งนี้ แต่ เอ่อ...ข้าไม่ได้หลับข้าแค่งีบนิดหน่อย เจ้าไม่มีธุระอะไรก็กลับไปซะเถิด ส่วนจะกลับบ้านอย่างไรก็เรื่องของเจ้า” ทหารร่ายยาวราวกับไม่เคยมีใครพูดด้วยเป็นเวลานาน

“พระชัยนี่คือใครหรือครับ” อาทิตย์กำลัง งง กับสิ่งที่ทหารบอก

“นี่เจ้ามาจากเมืองใดรึ ถึงอยู่ต่างเมืองก็เถอะ ต้องรู้จักพระชัยประสิทธิ์สรณ์อยู่แล้ว ท่านมีสัมพันธ์กับเมืองต่างๆมากมาย ท่านเป็นเจ้าเมืองของที่นี่แหละ”

“นี่ถ่ายหนังกันหรอครับ” อาทิตย์ยังไม่เข้าใจสิ่งที่ทหารพูด

“หนังอะไรของเจ้าหรือ ? พูดอะไรข้าไม่รู้เรื่อง หากไม่กลับข้าจะลากตัวเจ้าออกไปเอง” ทหารเริ่มพูดจริงจัง

อาทิตย์เริ่มสงสัยว่านี่เกิดเรื่องอะไรขึ้น หรือว่าเขาจะย้อนกลับมาในอดีตแบบในหนังที่เขาเคยดู ระหว่างที่เขาสงสัยทันใดนั้น เขาได้คิดแผนอะไรออกขึ้นมา

“ผม เอ้ย ข้านึกออกแล้ว ข้ามีธุระกับเจ้าเมืองที่นี่” อาทิตย์เริ่มอยากเล่นสนุก อยากเข้าไปดูให้เห็นกับตาว่าที่เขาเป็นอยู่คือเรื่องจริงหรือไม่หรือว่ามีใครแกล้งเขากันแน่

“ธุระอะไร ? “ ทหารถามอาทิตย์

“ข้าจะมาคุยเรื่อง เอ่อ เรื่องถวายเครื่องติดต่อสื่อสารจากเมืองของข้า” เมื่อพูดจบ อาทิตย์จึงหยิบโทรศัพท์มือถือที่บังเอิญพกติดตัวมาด้วยขึ้นมาพลางส่งให้ทหาร ทหารค่อนข้างระแวงแต่ก็รับโทรศัพท์เครื่องนี้ขึ้นมาดู

“นี่หรือสิ่งที่เจ้าบอก มันดูแปลกพิลึกนะ เอาหละข้าจะลองติดต่อผู้แทนพระองค์ให้ เจ้ารออยู่ตรงนี้แหละ”

“ไม่ต้องๆ ข้าขอเข้าไปเอง หากท่านไม่ให้ข้าไปข้าจะฟ้องเจ้าเมืองท่านแน่ว่าท่านแอบหลับ ดีไหมท่านทหาร” เมื่อพูดดีๆก็แล้ว ชักแม่น้ำทั้งห้าก็แล้วก็ยังไม่มีทีท่าจะทหารจะให้เข้าไป อาทิตย์จึงจำเป็นต้องใช้ไม้แข็ง ทหารทำท่าคิดซักครู่หนึ่งก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา

“เจ้าจะไปไหนก็ไปเถอะ ประเดี๋ยวเจ้าเข้าไปก็มีทหารอีกนายมารับเจ้าตรงก่อนถึงท้องพระโรง แต่ข้าขอเตือนไว้ก่อนนะให้เข้าไปแค่ทำธุระของเจ้าให้เสร็จแล้วก็รีบๆออกมา”

“ขอบคุณท่านมากนะครับท่านทหาร ผม เอ้ย ข้าจะรีบเข้าไปทำธุระแล้วจะรีบออกมาเลยครับ” เมื่อพูดจบอาทิตย์ก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าไปที่ด้านในของพระราชวัง