วังเก่า

นานเท่าไหร่แล้วไม่รู้ที่ “อาทิตย์” หนุ่มนิสิตสถาปัตฯ ได้ติดเข้ามาอยู่ในวังหลังเก่าแห่งนี้ เขาพับแขนเสื้อขึ้นพลางเช็ดเหงื่อที่ไหลเต็มลำคอของเขา “ทางออกมันอยู่ไหนวะเนี่ย” ชายหนุ่มได้แต่บ่นพึมพำกับตัวเองเบาๆ แต่ขาของเขาก็เดินไปข้างหน้า เมื่อเดินไปถึงตรงส่วนห้องโถงของวัง ชายหนุ่มได้แต่ยืนตะลึงในความสวยงามของวังเก่าหลังนี้
               ข้างนอกวังเก่านี้ดูวังเวง รอบๆวังมีต้นไม้น้อยใหญ่ปกคลุมไปทั่ว บรรยากาศรอบๆวังดูไม่น่ามาทีนี่เสียเลย แต่หากเข้ามาข้างในแล้ว จะเห็นความแตกต่างอย่างเห็นได้ชัด ภายในสะอาด โล่ง เสมือนกับว่ายังมีใครอาศัยอยู่ตลอดเวลา เฟอร์นิเจอร์ต่างๆเพียงแค่มีฝุ่นเกาะเท่านั้น ไม่ได้มีการผุพังแต่อย่างใด การตกแต่งต่างๆเน้นความเรียบง่าย ดูผ่านๆคล้ายกับเป็นสถาปัตยกรรมของฝรั่งเศสผสมของไทย ดูแล้วมีความลงตัว เหมาะกับการเป็นวังของกษัตริย์เสียจริง
               ตุ้บ!...เสียงของอะไรบางอย่าง ทำให้อาทิตย์ถึงกับหยุดชะงัก เขาสาบานได้ว่าหากไม่มีเหตุจำเป็นจริงๆเขาไม่มีทางมาที่นี่เด็ดขาด แต่เห็นแก่ว่าทางมหาวิทยาลัยได้ส่งเขามาดูงาน เนื่องจากต้องทำโปรเจคชิ้นใหญ่ เขาจึงจำใจต้องมา “เสียงอะไรวะ” เขาบ่นกับตัวเองถึงแม้ไม่มีใครได้ยินก็ตาม เขาค่อยๆเดินไปตามหาที่มาของเสียง เดินเข้าไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ และเรื่อยๆ ทันใดนั้นเองตาของเขาก็ไปสะดุดกับอะไรบางอย่าง…บางอย่างที่ไม่น่าหันไปมอง เขามองไล่ไปตามผนัง ผนังที่เรียบๆตกแต่งด้วยลายดอกไม้อย่างปราณีตแต่กลับมีรอยคราบอะไรบางอย่างคล้ายกับคราบเลือด เขามองตามขึ้นไปทางต้นตอของคราบเลือดนี้
“เฮ้ยยยยยยย !!!” เขาอุทานขึ้นมาด้วยความตกใจ แข้งขาแทบไม่มีแรง สิ่งที่เขาเห็นมันน่ากลัวซะเหลือเกิน หากเขาไม่ได้ตาฝาด เขาเห็นเป็นหัวของผู้ชายห้อยลงมาผมสีน้ำตาลเข้มปิดหน้าปิดตา แต่เพียงแค่ไม่กี่วินาทีสิ่งที่เขาเห็นก็หายไป
               “เฮ้อ...สงสัยเหนื่อยมากมั้งเนี่ย เห็นอะไรมั่วไปหมดแล้ว” ทันใดนั้นเองก็มีเสียงคนแก่ถือเครื่องมือทำสวนเดินเข้ามาหาเขาพลางทำหน้าสงสัย
               “ไอ้หนุ่ม...มาทำอะไรในนี้เล่า รู้ไหมเค้าไม่ให้เข้ามาในนี้”ชายแก่ทำหน้าสงสัย
               “เอ่อ...พอดีว่าผมมาดูงานที่นี่อะครับ บริษัทของผมส่งมา ลุงทำงานที่นี่หรอครับ แล้วทางออกมันอยู่ตรงไหนครับ ลุงช่วยพาผมไปที ผมอยากออกจะแย่อยู่แล้ว” อาทิตย์พูดอย่างเร่งรีบ กลัวว่าจะไม่สามารถออกไปจากที่นี่ได้แล้ว
               “ใจเย็นๆก่อนไอ้หนุ่ม แค่ทางออกไม่เห็นต้องโวยวาย ทำยังกะเห็นผีมาอย่างไงอย่างงั้นแหละ แหม่”ชายแก่บ่นพลางส่งยิ้มให้เขา โดยหารู้ไม่ว่าเขาไม่ได้ทำเหมือนเห็นผี แต่เขาเห็นผีจริงๆ “เอาหละๆ ตามมาทางนี้” ชายแก่ผู้นั้นเดินไปจนสุดทางเดินแล้วเลี้ยวขวาก็เจอกับประตูทางออก “ถึงแล้วหละพ่อหนุ่ม”
               “ขอบคุณมากครับนี่ถ้าไม่ได้ลุงผมคงแย่ ว่าแต่ลุงชื่ออะไรครับ พอจะมีเบอร์ติดต่อไหม เผื่อผมต้องมาดูงานอีก ผมจะได้โทรติดต่อลุงให้พาผมเดินสำรวจที่นี่หน่อย” อาทิตย์ถามแล้วจึงก้มลงหาโทรศัพท์ในกระเป๋าเสื้อ “อ้าว...หายไปไหนเนี่ย จำได้ว่าเอาใส่กระเป๋าเสื้อไว้นี่หน่า เดี๋ยวแป๊ปนะลุงผมไปเอาโทรศัพท์ในรถก่อน” พอเขาเงยหน้าขึ้นมอง เขาก็ไม่เห็นลุงอยู่ตรงนั้นแล้ว “ลุงไปไหนซะแล้ว ยังไม่ทันได้คุยกันเลย ช่างมันเถอะ เอาไว้โอกาสหน้าแล้วกัน”