วุ่นนัก รักคุณผู้จัดการ

เมื่อกลับมาถึงคอนโดสิ่งที่ต้องทำก็คือเก็บของ ฉันเริ่มเก็บของทีละอย่างเริ่มจากเสื้อผ้าในตู้ ดีนะที่ของมีไม่เยอะไม่งั้นการที่ต้องย้ายไปย้ายมาคงเหนื่อยแย่ เป็นคนจนมันก็มีข้อดีนะคะทุกคน
วันนี้พี่มีรันกับพี่อึนจูไม่อยู่ พวกเขาได้หยุดพักก่อนที่จะต้องทำงานยาวกับการกลับมาของTrust5 แม้ว่าจะไม่ได้คอยดูพวกเขาใกล้ๆแต่ก็จะคอยติดตามและรอดูผมงานเหมือนเดิมแน่ ถึงงานที่ฉันไม่คาดฝันว่าจะได้ทำ มันจะพังไม่เป็นท่าแต่ความแฟนคลับก็ยังมีอยู่เหมือนเดิม100% ยิ่งรู้จักพวกเขามากขึ้นแบบนี้ความเป็นแฟนคลับก็กลายเป็น 200% แล้ว อร้ายยยย!
แต่น่าเสียดายได้กินข้าวกับพี่ซองมินแค่ไม่กี่ครั้งเอง พวกเรากำลังสนิทกันแท้ๆ ทั้งๆที่ทุกอย่างกำลังจะดีขึ้น ฉันกับยองวอนก็เหมือนจะเริ่มทำงานด้วยกันได้ดีขึ้น ทุกคนที่นี่ก็ดีกับฉันมากห้องนี้ก็สวยมาก อยู่ๆน้ำตาของความเสียดายและเสียใจก็ไหลออกมาทั้งที่พยายามกลั้นมาตลอดตอนที่อยู่ต่อหน้ายองวอน ฉันกำลังจะเสียทุกอย่างไปอีกครั้งทุกอย่างที่พยายามมาตลอด2ปี ต้องกลับไปเริ่มนับ1ใหม่ทั้งๆที่ยังนับไม่ถึง100เลย พึ่งเป็นซารังได้ไม่นานแท้ๆ
ฉันเก็บของไปน้ำตาก็ไหลไป ไม่นานก็เก็บทุกอย่างใส่กระเป๋าเรียบร้อยพร้อมทั้งทำความสะอาดห้องและเตียงให้พี่มีรันกับพี่อึนจูด้วย และตอนนี้ก็มาหยุดยืนอยู่หน้าห้องของยองวอน ควรจะบอกเขาก่อนดีไหม แต่เขากำลังพักผ่อนแล้วอีกอย่างทำไมเขาต้องมาอยากรู้เรื่องของคนที่เขาเกลียดด้วยล่ะ พอคิดได้แบบนั้นฉันก็ลากกระเป๋าใบน้อยๆลงบันไดไปทันที
วันนี้ไม่มีใครอยู่เลย ทุกคนคงออกไปเที่ยวกันหมดฉันไม่ได้บอกใครว่าจะต้องออกไปจากที่นี่ถ้าทำงานไม่สำเร็จ น่าจะมีแค่พี่อึนจูกับพี่มีรัน แล้วก็ยองวอน พวกเขาจะตกใจไหมนะที่ฉันไปโดยไม่บอกลา แต่ก็ตกลงกับยองวอนไว้แล้วว่าจะออกไปจากที่นี่ทันทีและในเมื่อข้อตกลงของเราจบลงแล้วฉันก็ไม่สมควรอยู่ที่นี่อีก

บริษัท PST จำกัด
แต่ก่อนจะไปก็ต้องเคลียร์ทุกอย่างให้เรียบร้อยเพื่อป้องกันไม่ให้คนพวกนั้นมาทำร้ายยองวอนได้อีกไม่ว่าจะทางไหนก็ตาม ตอนนี้เลยฉันเลยมาอยู่ที่หน้าห้องของท่านประธานบริษัทPST
“เชิญคุณพาราดาค่ะ”เสียงเลขาของท่านประธานเดินออกมาเรียกให้ฉันเข้าไปภายในห้อง พาราดาหรอ เพราะชินกับการถูกเรียกว่าซารังจนเคยตัว ทุกคนในTrust5 รวมถึงพี่มีรันกับพี่อึนจูก็เรียกฉันแบบนั้น “พโยซารัง ชื่อเธอเพราะกว่าอีก” อยู่ดีๆคำพูดของยองวอนก็เขามาในหัว ฉันส่ายหัวแรงๆสบัดความทรงจำเดิมๆออกไปและรีบเดินเข้าไปในห้องท่านประธานทันที
“สวัสดีค่ะ”
“เชิญนั่งครับ”
“ฉันมาขอลาออก” ฉันเข้าเรื่องทันทีที่ก้นลงถึงเก้าอี้ ก็เป็นคนไปตั้งข้อเสนอให้เขาเองทำไม่ได้ก็ต้องยอมรับสิ
“ทำไมละครับ ได้ยินมาว่าคุณทำให้ยองวอนยอมไปถ่ายรายการได้นี่ แล้วทำไมต้องลาออก”
ฉันไม่รู้จะตอบเขายังไง เลยยื่นโทรศัพท์ที่อัดเสียงของทีมงานหญิงเอาไว้ได้ให้เขาฟัง

“จำได้ไหม เมื่อหลายปีก่อนที่เขาแกล้งให้ยองวอนกับซีโน่ลงไปในน้ำน่ะ เขาโหดจริงๆนะ วันนั้นอากาศหนาวจะตาย…………”

ติ้ด! เรื่องราววีรกรรมมากมายที่แทยังสันหามาแกล้งยองวอนท่านประธานคงจะตกใจน่าดู เพราะเขาไม่เคยรู้เรื่องนี้เลย ฉันคิดว่าเพราะเป็นแทยังที่เคยเป็นเพื่อนรัก ยองวอนถึงไม่เคยบอกท่านประธานเรื่องนี้
“ฉันทำให้เขาไปออกรายการนี้ได้ก็จริง แต่ฉันทนเห็นเขาถ่ายรายการนี้อีกแม้แต่นาทีเดียวไม่ไหวแล้วค่ะ” ฉันเริ่มอธิบายความรู้สึกที่ฉันกับยองวอนต้องเจอ “และเพราะคิดว่าถ้าคุณรู้เรื่องนี้ก็คงไม่อยากให้ยองวอนไปออกรายการนี้เหมือนกัน ฉันเลยขอยกเลิกการร่วมงานในครั้งนี้ไปแล้ว” ท่านประธานนิ่งไปพักหนึ่ง เขาคงจะคิดไม่ถึงกับเรื่องนี้
“คุณทำถูกต้องแล้วเพราะถ้าผมรู้มาก่อนต่อให้รายการนี้จะดีสักแค่ไหนก็ไม่มีทางให้คนของผมไปแน่ๆ และเรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดคุณ คุณก็ไม่จำเป็นต้องลาออก อีกอย่างคุณสามารถทำให้เขาไปออกรายการได้ก็ถือว่าคุณทำงานสำเร็จแล้ว เรื่องนี้แม้แต่สมาชิกของTrust5 เองยังทำไม่สำเร็จเลย” ถ้าท่านรู้ว่าที่เขายอมไปเป็นเพราะเกลียดฉัน คงไม่พูดแบบนี้ ฉันจะกลับไปทำงานได้ยังไงเมื่อเขาเกลียดฉันจนต้องพาตัวเองไปเจอเรื่องแบบนั้น
“เพราะคิดว่าตัวเองไม่มีคุณสมบัติในการทำงานนี้เลยจะขอจะลาออก ขอโทษด้วยค่ะ” ก่อนจะเดินออกจากห้องก็ไม่ลืมที่จะก้มหัวเพื่อแสดงถึงความเคารพและคำขอโทษที่ทำให้งานต้องพังด้วย
“เดี๋ยวจะส่งคลิปเสียงนี้ไว้ที่เลขาของคุณ ฉันบอกพวกเขาว่าถ้าออกมาให้ข่าวว่าร้ายยองวอนจะส่งคลิปนี้ให้ทางบริษัท เพราะฉนั้นคุณช่วยเก็บเอาไว้จนกว่าจะถึงตอนนั้นนะคะ” พูดจบฉันก็เดินออกมาจากห้องของท่านประธานทันที

เห้ออออ ทุกอย่างผ่านเข้ามาเร็วและผ่านไปเร็วจนตั้งตัวไม่ทัน ในช่วงที่หางานใหม่คงต้องไปทำงานที่ร้านสะดวกซื้อก่อน โชคดีที่ร้านนั้นเป็นของญาติยัยสหพันธ์ฟุตบอลนานาชาติฉันเลยสามารถไปทำได้ตามที่ต้องการ ช่วงนี้ไม่ค่อยได้คุยกับฟีฟ่าเลย ยัยนั่นมัวแต่สนุกกับการเป็นทีมงาน ได้ออกไปทำงานต่างจังหวัดบ่อยๆ โชคดีจังเลยนะ น่าอิจฉาจริงๆ
ฉันกลับมาที่ถึงห้องนอนรังหนูก็เริ่มทำความสะอาดก่อนเลยเป็นอย่างแรก ฮืออออ เจ้าห้องรังหนูที่รักของฉัน คิดถึงจังเลย เมื่อทำความสะอาจและจัดของเสร็จก็ทิ้งตัวลงนอนที่เตียงน้อยๆทันที
“ห้ะ! ลืมกล่องรูปของTrust5 ไว้บนเตียง แล้วก็ลืมเจ้าวีโก้ไว้ที่คอนโดด้วย” โอ้ยยยย ยัยซื่อบื่อ แต่ไว่ค่อยกลับไปเอาวันหลังแล้วกันเพราะวันนี้เหนื่อยมากแล้ว พรุ่งนี้ก็ต้องไปหาสมัครงานตอนเช้าส่วนตอนเย็นก็ต้องไปทำงานที่ร้านสะดวกซื้อด้วย

เพราะชีวิตของฉันคือการเริ่มใหม่เสมอ เช้าวันใหม่ที่แสนสดใสกับการหางานใหม่และวันนี้ก็ตระเวนไปตามบริษัทต่างๆที่มีประกาศรับสมัครงานไปจนทั่ว ในระหว่างที่รอบริษัทเรียกสัมภาษณ์ก็ต้องทำงานที่ร้านสะดวกซื้อไปเรื่อยๆ ป่านนี้ยองวอนจะเป็นยังไงบ้างนะ เขาจะหายเหนื่อยจากงานหรือยัง ฉันได้แต่นั่งคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมา และยอมรับว่ามันค่อนข้างน่าเสียดายที่ต้องลาออกจากงานที่PST เพราะใครๆก็รู้ว่ากว่าที่จะเข้าทำงานที่นั่นได้มันลำบากขนาดไหน ขนาดที่มีนักเรียนไทยแค่2คนเท่านั้นที่ผ่านการคัดเลือกให้มาเป็นพนักงานฝึกหัดที่นี่ แต่ฉันก็ทำลายโอกาสนั้นไปแล้ว
ตอนนี้ก็เป็นเวลาเกือบ1ทุ่ม หลังจากกลับมาจากการสมัครงานก็ต้องมาทำงานที่ร้านสะดวกซื้อทันที เงินเก็บที่ฉันเก็บสะสมไว้ใกล้จะหมดแล้วด้วยหวังว่าจะหางานใหม่ได้ในเร็วๆนี้ การหางานนี่มันยากจริงๆ ยิ่งเป็นนักศึกษาไทยยิ่งทำให้บริษัทต่างๆชอบดูถูกความสามารถของฉัน
ทำไมผู้คนชอบตัดสินเราทั้งๆที่ยังไม่รู้จัก ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันสามารถทำอะไรได้บ้าง พูดไปแล้วก็นึกถึงเรื่องที่ยองวอนทำไว้กับฉันทั้งๆที่ไม่เคยไปทำอะไรให้เขาด้วยซ้ำ ทำไมถึงต้องเกลียดฉันขนาดนั้น ฉันเป็นแฟนคลับเขานะ
แล้วทำไมต้องเป็นฉันที่เป็นห่วงเขาจนทนไม่ได้ซะเอง ก็รักและติดตามเขามาตั้ง5ปี ทั้งดูแลสนับสนุน ทั้งคอยเป็นห่วง แต่กลับตอบแทนฉันด้วยความเกลียด แค่แฟนคลับยังไม่ให้เป็นเลยมั้ง ไม่ยุติธรรมเลยจริงๆ เห้อออ! โลกก็ไม่เคยยุติธรรมกับฉันอยู่แล้วนี่นะ

พโยยองวอน
2 วันมาแล้วที่ผมได้พักผ่อนอย่างจริงจังจากการทำงานเหนื่อยมาตลอดทั้งปี พวกเราทุกคนในTrust5 ก็เหมือนกัน คนอื่นๆออกไปเที่ยวต่างจังหวัดกันหลายวันแล้ว ผมเองที่ตอนแรกคิดว่าจะต้องถ่ายรายการนั้นจนจบและไม่รู้ว่าอีกนานเท่าไหร่จะถ่ายเสร็จ เลยไม่อยากให้พวกเขารอวันนี้ก็เลยต้องมานั่งเหงาอยู่หน้าทีวีที่คอนโดคนเดียว ส่วนพี่มีรันกับพี่อึนจูเองก็ได้วันหยุดเหมือนกัน
ผมมองขึ้นไปที่ชั้น2 ซึ่งถ้ามองขึ้นไปจากตรงนี้ก็จะเห็นประตูห้องของพวกเราทั้งหมด4ห้อง ห้องแรกของเจ้าน้องเล็ก2คน ห้องที่สองของผมกับจุนโฮเพื่อนรัก ห้องที่สามของพี่ใหญ่ของเราพี่ซองมิน ส่วนห้องสุดท้ายเป็นของผู้จัดการทั้งหลายรวมถึงซารังด้วย ซึ่งผมไม่เห็นมันเปิดออกมา2วันแล้วตั้งแต่วันที่เรากลับมาจากถ่ายรายการวันนั้น
ยัยลูกหมาขาสั้นคงหนีไปเที่ยวโดยไม่ได้บอกแน่ๆ แต่ผมก็ไม่ได้โทรตามเธอนะ เพราะมันควรเป็นวันหยุดของเธอเหมือนกัน หลังจากที่ต้องคอยดูแลผม และรับหน้ากับเรื่องลำบากใจมาตั้งหลายอย่าง ควรให้เธอพักผ่อนและได้ออกไปเที่ยวตามประสาบ้าง
แต่มันก็เหงาจริงๆอย่างน้อยเธอก็ควรชวนผมไปทำอะไรสนุกๆบ้าง อย่างเช่นออกไปปั่นจักรยานกันอีก หรือเที่ยวที่อื่นผมว่าเธอคงพาผมไปเที่ยวได้และก็น่าจะสนุกด้วย เวลาอยู่กับยัยลูกหมามักมีเรื่องตลกให้ผมได้หัวเราะตลอด เหมือนอยู่กับซีโน่และฮยอนจุนเลย การมีเด็กที่อายุน้อยกว่าอยู่ใกล้ๆมันก็เป็นแบบนี้แหละ บางครั้งก็หัวเราะกับคำพูดไร้สาระท่าทางแปลกๆที่เด็กไม่รู้จักโตพวกนั้นชอบทำ มันเลยทำให้คนที่อยู่ใกล้อย่างผมรู้สึกสดใสไปด้วย
ติ้ด ติ้ด ติ้ด ตื้อดือดือ!
เสียงกดรหัสที่ประตูดังขึ้น ผมที่นั่งดูทีวีอยู่รีบหันกลับไปมองทันที พวกเขาคงกลับมาแล้ว
“โหย่!! ว่าไงยองวอนเพื่อนรัก” เป็นอย่างที่คิดจริงๆ จุนโฮรีบวิ่งเขามาหาผมที่นั่งอยู่บนโซฟาแล้วก้มหน้าลงมาใกล้ ไอ้หน้าหล่อนี่ชอบเล่นแบบนี้อยู่เรื่อยจนแฟนคลับจะเข้าใจผิดว่าเราเป็นคู่เกย์กันแล้ว
“นี่ ฉันบอกนายกี่รอบแล้วว่าอย่าเล่นแบบนี้” ผมทำเสียงดุใส่จุนโฮ
“โหว ไรอ่าเมื่อก่อนเราก็ทำแบบนี้บ่อยไป” จุนโฮทำหน้าเซ็งแล้วเงยหัวขึ้นไปทันที
“วันนี้นายไม่มีถ่ายรายการหรอ หรือว่าถ่ายเสร็จแล้ว” คราวนี้เป็นพี่ซองมินที่เดินมานั่งข้างๆผมถามขึ้นมา
“พอดีมีปัญหานิดหน่อยน่ะ ผมเลยไม่ได้ไปถ่ายรายการแล้ว”
“มีปัญหา? แล้วนายยกเลิกถ่ายกระทันหันแบบนี้จะไม่มีปัญหามากกว่าหรอ” พี่ซองมินเป็นพี่ที่คอยดูแลพวกเรามาตลอด เวลามีปัญหาพี่ก็จะคอยช่วยพวกเราแก้ไขตลอดเป็นธรรมดาที่เขาจะเป็นห่วง
“ซารังบอกว่าเธอจัดการทุกอย่างได้ แล้วก็น่าจะเป็นแบบที่เธอพูดเพราะนี่ก็ผ่านมา2วันแล้วก็ยังไม่เห็นมีปัญหาอะไรเลย พวกเขาก็เงียบไปเลยด้วย” ผมตอบพี่ซองมินขณะที่กำลังรื้อของในถุงที่พวกเขาซื้อมาและวางอยู่เต็มโต๊ะ
“ว้าว! ซารังนี่สุดยอดจริงๆเลย เธอเก่งกว่าที่ผมคิดไว้อีกนะเนี้ย” ฮยอนจุนที่เข้ามาทีหลังเดินมานั่งที่โซฟาอีกตัวห่างจากผมนิดหน่อย
“แล้วซารังอยู่ไหนล่ะ ผมซื้อของมาฝากเธอ” ซีโน่พูดขึ้นบ้าง
“ทำไมนายซื้อมาฝากเธอแทนที่จะเป็นฉันล่ะซีโน่”
“ก็พี่มีทุกอย่างแล้วคงไม่อยากได้อะไรหรอก อีกอย่างซารังเป็นคนไทยเหมือนกับผม การที่ต้องจากบ้านมาอยู่ที่ไกลๆแบบนี้มันเหงานะพี่ พี่ก็ควรดีกับเธอเหมือนที่ดีกับผมนะ อย่าไปแกล้งเธอนักเลย” เข้าใจกันดีเหลือเกิน ใช่สิฉันพูดภาษาไทยแบบนายไม่ได้นี่ แล้วอีกอย่างฉันไม่ได้แกล้งอะไรยัยนั่นแล้วด้วย
“ฉันเข้าใจแล้วน่า แต่ก็ไม่เจอยัยลูกหมาขาสั้นมา2วันแล้ว คงจะออกไปเที่ยวข้างนอกแบบพวกนายนี่แหละ” ผมตอบเจ้าซีโน่ที่กำลังทำหน้าสงสัย พวกเราคุยกันได้ไม่นานพี่มีรันกับพี่อึนจูก็กลับมาพร้อมของกินเยอะแยะเลย
“พวกนายมากินข้าวกันเถอะ อีกไม่กี่วันก็ต้องซ้อมใหญ่เตรียมการComeback แล้ว ต้องกินเยอะๆนะ” พี่มีรันที่กำลังจัดโต๊ะอาหารตะโกนเรียกพวกผมที่นั่งเล่นเสียงดังกันอยู่หน้าทีวี
“ซารังไปไหนล่ะ ไปตามลงมากินด้วย”
“ซารังไม่อยู่มา2วันแล้ว คงไปเที่ยว” คราวนี้ฮยอนจุนตอบแทน
“อ่าวหรอ งั้นพวกนายกินก่อนเลย เดี๋ยวพี่เอาของไปเก็บก่อน” พี่มีรันพูดพร้อมยกของที่วางอยู่เต็มไปหมดเดินขึ้นบันไดไป
“พี่ กินผักเยอะๆจะได้ไม่ป่วย” ซีโน่ตักผักมาวางไว้ที่จานของผม ถึงเจ้านี่จะชอบกวนประสาทแต่ก็เป็นคนหนึ่งที่เป็นห่วงผมมากจริงๆ ชอบซื้อของบำรุงร่างการต่างๆ มาให้ตลอด คงเพราะผมค่อนข้างจะทำงานหนักและนอนน้อยช่วงที่เราเปิดตัวTrust5 ใหม่ๆ แทบไม่ได้นอนเลย เพราะเอาแต่ไปออกรายการต่างๆอย่างบ้าคลั่งจนทำให้ป่วยอยู่บ่อยๆ
“นี่ ซารังเขาไปเที่ยวแน่นเ แล้วได้บอกพวกนายไว้หรือเปล่าว่าไปไหน” ระหว่างที่กำลังซึ้งใจกับความน่ารักของซีโน่ เสียงพี่มีรันที่ตะโกนมาจากระเบียงชั้น2ของคอนโด
“ไม่ได้บอก แต่ก็น่าจะไปเที่ยวพักผ่อนไม่ใช่หรอแบบพวกพี่ไง” ผมหันไปตอบพี่มีรัน
“ไปเที่ยวแล้วทำไมเก็บเสื้อผ้าออกไปหมดตู้เลยล่ะ รองเท้ายังไม่เหลือสักคู่ เครื่องสำอางก็เก็บไปหมดเลย”
“ห้ะ! เก็บของออกไปหมดเลยหรอ?” ซีโน่ดูตกใจมากกับคำพูดของพี่มีรันที่พึ่งได้ยิน
เก็บของออกไปหมดเลยหรอ สิ่งที่พี่มีรันพึ่งบอกทำให้ผมกับคนอื่นๆตกใจและแปลกใจมาก ทำไมซารังต้องเก็บของออกไปหมดด้วย ถ้าแค่ออกไปเที่ยวพักผ่อน แถมยัยนั่นก็ไม่ได้บอกอะไรกับใครไว้เลย หรือถ้าคิดว่าคนอื่นไม่อยู่เลยไม่ได้บอกอย่างน้อยก็ต้องบอกผมไว้สิ เพราะผมก็อยู่ที่คอนโดตลอด นี่ออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ยังไม่รู้เลย
“หรือว่าจะเพราะเรื่องนั้น” คราวนี้เป็นพี่อึนจูถามขึ้นพร้อมกับมองไปที่พี่มีรัน เรื่องนั้นหรอมีเรื่องอะไรที่ผมไม่รู้เกี่ยวกับซารังกันแน่
“ไม่น่าใช่นะ เพราะยองวอนก็ยอมไปถ่ายรายการนี่” พี่มีรันตอบพี่อึนจูกลับมา
“งั้นจะเป็นเพราะอะไรไปได้ ออกไปโดยที่ไม่บอกใครเลยเนี้ยนะ”
เดี๋ยวก่อน!! ตอนนี้ผมงงไปหมด ผู้จัดการ2คนก็เหมือนคุยกันแต่เรื่องที่คนอื่นไม่เข้าใจ แถมมีเรื่องการถ่ายรายการของผมเข้าไปเกี่ยวอีก แล้วผมจะไปถ่ายหรือไม่ไปมันเกี่ยวอะไรกับการที่ซารังหายไป
“เดี๋ยวน่ะ นี่พวกพี่พูดถึงเรื่องอะไร? ทำไมซารังต้องหายไป แล้วเกี่ยวอะไรกับยองวอน” พี่ซองมินคงทนความสงสัยไม่ไหวเลยถามออกไป
“คืออออ” พี่มีรันอ้ำอึ้งอยู่นาน “คือซารังเคยตกลงกับท่านประธานไว้ว่า ถ้าทำให้ยองวอนไปถ่ายรายการไม่ได้เธอจะยอมลาออก” หลังจากนั้นพี่มีรันก็พูดสิ่งที่ผมคิดไม่ถึงออกมา
ผมไม่เคยคิดมาก่อนเลย ยัยลูกหมาก็ไม่เคยพูดเรื่องนี้กับผมหรือแสดงท่าทีอะไรออกมาเลย เพราะแบบนี้สินะถึงได้ยอมออกจากคอนโดเพียงเพราะจะให้ผมไปถ่ายรายการ นี่มันเรื่องบ้าอะไร ทั้งๆที่เธอจะทำงานให้สำเร็จก็ยังได้แต่เธอกลับยกเลิกสัญญาของเราเพราะไม่อยากให้ผมไปเจอคนพวกนั้น
ทำไมต้องมาทำแบบนี้เพราะผมอีกแล้ว เธอโง่หรือไง เธอเกือบหนาวตายเพราะผมโดนแฟนคลับข่วนจนเลือดไหลทุกอย่างที่ทำมาแต่กลับมายกเลิกทั้งที่ทุกอย่างเกือบเป็นไปตามที่เธอต้องการแล้ว ทำไมถึงต้องมาทิ้งมันเพราะผมอีก
ตอนนี้ทั้งโกรธที่เธอทำแบบนั้นลงไป ผมไม่ชอบเลยที่ต้องมีใครมาเสียสละหรือมาเจ็บตัวแทน มันเป็นสิ่งที่เกลียดมากๆ ซารังเหมือนอึนบีไม่มีผิด เธอทำให้ผมนึกถึงความเจ็บปวดที่เคยได้รับจากผู้หญิงคนหนึ่งที่รักมาก และผมก็เกลียดความรู้สึกนั้นมาก
“ผมขอร้องให้เธอทำแบบนี้หรอ ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย ทำไมเธอไม่ถามสักคำว่าต้องการแบบนี้หรือเปล่า”
• • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • •