วุ่นนัก รักคุณผู้จัดการ

เช้าวันใหม่ที่แสนสดใสขอให้วันนี้เป็นวันดีๆ ฉันตื่นขึ้นมาแต่งตัวแต่เช้าลงไปนั่งรอยองวอนที่ชั้น1 พร้อมกับเปิดดูรายการทีวีตอนเช้า

“เตรียมพบกับการกลับมาของ โกอึนบี ดาราสาวมากความสามารถ ทั้งร้องทั้งเต้นทั้งการแสดงที่กำลังจะกลับมาในลุคsexy…”

“ว้าวววว! เธอสวยจังเลย ทำไมฉันไม่สวยแบบนี้บ้างนะ ชีวิตฉันมันอาจจะง่ายกว่านี้ก็ได้” ฉันได้แต่บ่นพึมพำคนเดียวเป็นภาษาไทย

“เธอพูดภาษาไทยทำไม แอบด่าฉันอยู่หรอ?” เสียงยองวอนดังมาจากทางด้านหลังของโซฟาที่ฉันนั่ง ทำให้ตกใจมากนึกว่าผีหรอก ความจริงฉันเป็นคนที่กลัวผีมากเลยแหละ

“เปล่านะ จะด่านายทำไมล่ะ” ฉันหันไปตอบยองวอน ในขณะที่เขาเอาแต่จ้องทีวีที่กำลังฉายการสัมภาษณ์โกอึนบีอยู่ สีหน้าของเขาดูแปลกไปแต่แฟนคลับอย่างฉันรู้สึกว่ามันเป็นสีหน้าที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน เขาไม่เคยแสดงมุมนี้ออกมาให้แฟนคลับเห็น

หลังจากที่จ้องเขาอยู่นานก็เหมือนยองวอนจะรู้ตัวว่าฉันแอบจ้องเขาอยู่ เขาสะดุ้งเล็กน้อยแล้วก็ก้มลงมามองหน้าฉัน

“มีอะไร จ้องฉันทำไม?” เขาถามพร้อมทำเสียงเข้มใส่ ฉันก็จ้องเพราะนายหล่อไง

“ก็เปล่า แค่คิดว่านายคงชอบเธอเหมือนฉันใช่ไหม เธอทั้งสวยชื่อก็เพราะ โก อึน บี” ยองวอนยืนมองหน้าฉันนิ่งทำเอาฉันไม่รู้จะทำยังไงเลย อย่ามายืนมองฉันแบบนี้นะ ถึงนายจะร้ายกาจกับฉันไว้มาก แต่นายก็ยังเป็นพโยยองวอน ใจฉันกำลังเต้นตึกตักๆ เพราะสายตาของนายรู้ตัวบ้างหรือเปล่า

“พโย ซา รัง” หื้ออออ!! เขาเรียกชื่อใหม่ที่พวกเขาเป็นคนตั้งให้ฉัน แต่ทำไมนามสกุลถึงเป็นนามสกุลเขาล่ะ ตอนนี้ใจฉันเต้นหนักกว่าเดิมมันเหมือนจะทะลุออกมาจากอกแล้ว หายใจไม่ทั่วท้องเลยเลิกจ้องฉันสักทีนายจะจ้องฉันแบบนี้ไม่ได้

เขาก้มตัวเข้ามาใกล้ๆฉันขึ้นเรื่อยๆจนหน้าของเข้าใกล้จะติดหน้าของฉันแล้ว พโยยองวอนนายมันคนร้ายกาจคิดจะแกล้งฉันอีกแล้วหรอ

“ชื่อเธอเพราะกว่าอีก” อร้ายยยยย ใจฉันๆ จะหวั่นไหวกับคนเกี้ยวกราดแบบยองวอนไม่ได้ ใจฉันเป็นของพี่ซองมินคนเดียว เขาพูดจบก็ขยับตัวออกห่างไปเหมือนเดิมและหันหลังเดินไปที่ประตูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย

“เดี๋ยว! ทำไมเป็นพโยซารังล่ะ” ฉันรีบหยิบกระเป๋าแล้ววิ่งตามเขาไปทันที

“ทำไม? เป็นพโยซารังไม่ดีตรงไหน?” 

“ฉันก็แค่สงสัยเอง”

“ก็เธอเป็นผู้จัดการส่วนตัวของฉันแล้วฉันก็เป็นคนคิดชื่อนี้ให้เธอ เป็นพโยซารังนั่นแหละถูกแล้ว” เราเดินมาหยุดหน้าลิฟต์ เขาหันมาพูดกับฉันด้วยใบหน้ากวนๆที่แปลกไปอีกแบบ

“นายไม่ได้เป็นคนตั้งสักหน่อย พี่จุนโฮต่างหาก” 

“แต่ฉันเป็นคนบอกให้จุนโฮตั้งชื่อเธอตามนางเอกคนล่าสุดของเขา ลืมแล้วหรอ? หรือเธออยากเป็นอูซารังมากกว่า” อูซารังหรอ นั่นนามสกุลพี่ซองมิน แล้วเขารู้ได้ยังไงว่าฉันชอบพี่ซองมิน ฉันหันไปถลึงตาใส่เขาทันทีด้วยความตกใจ เขายิ้มเจ้าเล่ห์แบบคนที่มีชัยชนะแล้วเดินเข้าลิฟต์ไป ทิ้งให้ฉันยืนมึนอยู่ข้างนอก

“เธอจะไม่ไปหรอ หรือรอพี่ซองมิน?” โอ๊ย! ฉันไปทำอะไรให้เขาจับได้นะ แล้วจะล้ออีกนานไหมเนี้ย

ฉันรีบก้าวเท้าเข้าลิฟต์ทันที ไม่งั้นเขาต้องล้อเลียบฉันอีกแน่ และหลังจากนั้นฉันก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเลยจนมาถึงที่รถ

“ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันไม่บอกพี่ซองมินกับคนอื่นๆหรอก ว่าเธอเป็นแฟนคลับของTrust5 แล้วเธอก็ชอบพี่ซองมินมากกกกก ถึงขนาดเอารูปพี่เขาตั้งวอลเปเปอร์” เขาพูดปนๆหัวเราะ แต่รู้ได้ยังไงว่าฉันตั้งรูปพี่ซองมินเป็นวอลเปเปอร์ รู้ขนาดนี้เลยหรอ

“นี่! นายแอบดูมือถือฉันหรอ” ฉันหันควับกลับไปถามทันที ว่าแล้วว่าใครเป็นคนปิดประตูระเบียงวันนั้นนายนี่เอง

“นายนี่ ว่าแต่คนอื่นไม่มีมารยาท ตัวเองกลับมาแอบดูมือถือคนอื่น” ฉันพูดต่อว่าเขา แต่ดูเหมือนยองวอนจะไม่สลดเลยสักนิด

“55555+ ฉันไปแอบดูตอนไหน เธออยากหลับเป็นตายแล้ววางมือถือไว้เอง ว่าแต่เธอคงไม่ใช่โรคจิตหรอกนะ ฉันเริ่มกลัวจริงๆแล้วเนี้ย” เขาทำท่าทำทางล้อเลียนฉัน มันไม่ตลกนะไอ้บ้า

“นี่ หยุดขำเลย ฉันไม่ใช่โรคจิต ก็แค่เป็นแฟนคลับปกติทั่วไป”

“ว่าแล้ว ถึงได้รู้ทุกอย่างว่าฉันชอบอะไรไม่ชอบอะไร หึ้ยยยย น่ากลัว”

“นี่ บอกให้หยุดไง” เขาหัวเราะไม่ยอมหยุดฉันเลยใส่เกียร์เหยียบคันเร่งใส่เลย ยองวอนหงายหลังจนหัวไปชนกับเบาะ

“โอ้ยยย นี่!มันเจ็บนะ”เขาเอามือจับที่หัวของตัวเองบริเวณที่กระแทกกับเบาะ สมน้ำหน้าอยากล้อเลียนดีนัก

ตอนนี้ฉันขับรถมาถึงสถานที่ถ่ายทำรายการของยองวอนแล้ว แต่ดูมันเงียบเหมือนยังไม่มีใครมาเลย หรือว่าเรามาเร็วเกินไป ฉันก้มมองนาฬิกาทันทีแต่นี่มันก็เวลานัดถ่ายรายการนี่ ไม่ได้การละต้องโทรไปถาม

ตื้ดดดดดด!

"ฮัลโหลสวัสดีค่ะ" ไม่นานปลายสายก็รับ

"ฉันเป็นผู้จัดการของพโยยองวอนค่ะ คือตอนนี้เราอยู่หน้าตึกที่ถ่ายรายการแต่ทำไมไม่เห็นคนอื่นเลย หรือว่าเปลี่ยนที่ถ่ายคะ"

"อุ้ย! ขอโทษด้วยค่ะ วันนี้เรายกกลองถ่ายเพราะคุณแทยังป่วยกระทันหันค่ะ ขอโทษนะคะที่ไม่ได้แจ้งคุณ" ปลายสายทำเสียงตกใจได้สตอลูกใหญ่มาก

"ห้ะ! แล้วคุณลืมแจ้งเราได้ยังไงคะ นี่มันเป็นเรื่องที่ควรลืมหรอ" ฉันที่โมโหมากหลุดขึ้นเสียงใส่ยัยสตอลูกใหญ่ไป

"ขอโทษจริงๆค่ะ" ฉันรีบตัดสายทันทีเพราะไม่อยากหงุดหงิดไปมากกว่านี้

ก่อนจะหันไปมองหน้ายองวอนที่นั่งทำหน้านิ่งเหมือนไม่รู้สึกอะไรเลยนั่นยิ่งทำให้ฉันโมโห ฉันรู้ว่าเขากำลังโกรธและรู้สึกแย่มากๆ เริ่มเกลียดรายการนี้แล้วสิทำไมชอบทำกับเขาแบบนี้อยู่เรื่อย ที่ฉันอดทนอยู่ตอนนี้เพราะมันเป็นงานของฉันหรอกนะ ถ้าเป็นแค่แฟนคลับจะด่าให้ยับตั้งแต่ทีมงานช่างแต่หน้าทำผมจนโปรดิวเซอร์รายการเลย หึ้ย! โมโหๆๆๆ

"ซารัง" ยองวอนเรียกฉันด้วยเสียงเรีบยเฉยตามนิสัยของเขา

"อะไร!" โอ้ยยย ตายแล้วฉันเผลอขึ้นเสียงใส่เขาไป ยองวอนคนเกรี้ยวกราดจะออกมาหรือเปล่าเนี้ย

"นี่ขึ้นเสียงใส่ฉันทำไมเนี้ย? ฉันทำอะไรผิด?" 

"ฉันขอโทษ ลืมตัวน่ะ" รีบเปลี่ยนเสียงทันที

"ไปกันเถอะ ฉันหนาวแล้วก็ง่วงด้วย" เขาพูดเสร็จก็ทำตัวงอเข้าไปในเสื้อเอนตัวลงกับเบาะและหลับตาลง ท่าทางน่ารักของเขามันทำให้ฉันหายหงุดหงิดไปเลยจริงๆ

ฉันขับรถออกมาเรื่อยๆจากสถานที่ถ่ายรายการ แอบมองเขาเป็นระยะๆจากกระจกมองหลัง เขาดูแปลกๆตั้งแต่มาถ่ายรายการแล้ว ไม่หงุดหงิดกับอะไรเลย ไม่ว่าจะห้องพักที่มีแต่ฝุ่น เครื่องสำอางกับอาหารที่เหมือนของหมดอายุแล้วนี่ยังต้องนั่งรถมาแล้วไม่ได้ถ่ายอีก มันทำให้ฉันสงสัยและดูเหมือนเขาจะชินกับมันแต่กลับเป็นฉันเองที่หงุดหงิดและไม่พอใจกับทุกสิ่งอย่าง

"วันนี้เธอว่างหรือเปล่า?" เขาถามขึ้นมาทำให้ฉันต้องหยุดความคิดเอาไว้

"งานของฉันคือนาย ถ้านายว่างฉันก็ต้องว่างสิ" ฉันพึ่งรู้สึกตัวว่าเราคุยกันเป็นกันเองมากกว่าที่ผ่านมา ยองวอนอายุเยอะกว่าฉัน2ปี แต่ฉันเรียกเขาว่าพี่ไม่ได้เลยจริงๆ

"พาฉันไปเที่ยวหน่อยสิ เธอมีอะไรสนุกพาฉันไปทำหน่อย ฉันเบื่อ" ยองวอนพูดขณะที่ยังนอนอยู่กับเบาะ

"นายอยากไปไหนล่ะ"

"ที่ไหนก็ได้ ฉันให้เธอเลือก" 

เขาคงกำลังหงุดหงิดและเสียความรู้สึกแน่ๆ ก็แน่สิเจอเรื่องแบบนี้เป็นใครก็ต้องเสียความรู้สึก ฉันมีสิ่งที่ชอบทำตอบที่รู้สึกแย่อยู่นะ คราวนี้ต้องให้เจ้าวีโก้ช่วยล่ะ

"นายมีจักรยานหรือเปล่า?" ฉันเริ่มถามเขาขณะที่คิดว่าจะพาเขาไปไหนอยู่นาน

"ฉันไม่มีหรอก แต่ฮยอนจุนมี" เขาลุกจากเบาะและมองมาที่ฉัน

"นายปั่นของฮยอนจุนได้หรือเปล่า หรือนายต้องขอเขาก่อน"

"ทำไมฉันต้องขอเขา ก็ฉันเป็นคนซื้อให้เขา" 

สมกับการเป็นพี่ที่ตามใจน้องจริงๆ เหมือนที่ฮยอนจุนบอกไว้เลย เขาชอบซื้อของให้น้องๆในTrust5

"งั้นดีเลย"

"เราจะไปปั่นจักรยานกันหรอ"

"เดี๋ยวก็รู้เอง" ฉันยิ้มและมองเขาทางกระจก หวังว่านายจะชอบและรู้สึกดีขึ้นนะ

เมื่อมาถึงหน้าคอนโดของTrust5 ฉันก็ขับรถไปจอดและไปเข็นเจ้าวีโก้ออกมาจากที่เก็บรถจักรยานพร้อมกับยองวอนที่เข็นจักรยานของฮยอนจุนมาข้างๆ วันนี้อาาศค่อนข้างเย็นแต่หิมะยังไม่ตก ทำให้เราสามารถไปปั่นจักรยานเล่นได้

"นี่เธอขโมจักรยานเด็กมาหรอ5555+” เขาหันมามองจักรยานของฉันและหัวเราะ หึ! อารมณ์ดีแล้วสิน่ะ

"อย่ามาเวอร์ ถึงจะคันเล็กแต่มันแรงนะ" พูดจบฉันก็คล่อมจักรยานแล้วปั่นหนีเขาทันที

"นี่ รอด้วยสิ" เขาตะโกนตามหลังฉันมา

เราปั่นออกมาเรื่อยๆตามถนน วิวข้างทางสวยมากจริงๆแต่ถ้าเป็นฤดูใบไม้ร่วงอาจจะสวยกว่านี้

"ว้าววว! ฉันไม่เคยออกมาปั่นข้างนอกแบบนี้เลย มันสวยแบบนี้นี่เองฮยอนจุนถึงอยากได้จักรยานนักหนา" เขามองรอบๆตัวอย่างตื่นเต้น ทำไมต้องมาทำตัวน่ารักด้วย

"นี่ ถ้าฤดูใบไม้ร่วงปีหน้ามาถึงฉันจะพานายมาปั่นใหม่ เพราะมันสวยมากๆเลยแหละ" ฉันหันไปตอบเขาที่กำลังชื่นชมบรรยากาศรอบข้าง

"เธอพูดแล้วนะ ฉันจะหยุดงานทุกอย่างแล้วออกมาปั่นจักรยานกับเธอ" เขาหันมายิ้มให้ฉัน โอ้ยยย! จะมาน่ารักใส่ฉันไม่ได้ นายทำฉันเกือบตายไม่หวั่นไหวง่ายๆหรอก แต่เข้าใจความหมายของคำว่ายิ้มแล้วโลกสดใสก็วันนี้นี่แหละ

“นายรู้ไหม จักรยานของฉันมันมีชื่อด้วย”

“ทำไมจักรยานต้องมีชื่อ” ยองวอนทำหน้าสงสัยกับสิ่งที่ฉันพูด

“มันไม่ได้เป็นแค่จักรยาน มันเป็นเพื่อนของฉัน”

“5555555+ ฉันพึ่งรู้ว่ามีคนเป็นเพื่อนกับจักรยานด้วย” นี่คงเป็นครั้งแรกตั้งแต่เราเจอกันที่ฉันเห็นเขาหัวเราะออกมาจนเสียงดังแบบนี้

“ฉันพูดจริงนะ มันชื่อ วีโก้” ฉันพูดต่อเมื่อเขาหยุดหัวเราะแล้วมองเจ้าวีโก้ “นายก็ตั้งชื่อให้จักรยานดัวยสิ”

“นี่ไม่ใช่ของฉัน ไว้ฉันซื้อจักรยานของตัวเองแล้วจะให้เธอตั้งให้”

“รับทราบค่ะ พโยยองวอน” 

“55555+ เธอนี่ชอบทำตัวตลกๆอยู่เรื่อย” ฉันทำให้นายยิ้มได้ก็พอใจแล้ว

พวกเราปั่นมาตามทางเรื่อยๆจนเริ่มไกลจากคอนโดมากแล้ว ตอนนี้หยุดพักตรงร้านสะดวกซื้อข้างทาง ฉันคิดว่าเขาคงหิวที่จริงแล้วฉันหิวเองแหละ เราจอดรถจักรยานไว้หน้าร้านสะดวกซื้อและเดินเข้าไปซื้อของข้างใน ยองวอนเดินไปนั่งตรงที่นั่งภายในร้านเพื่อรอฉันซื้อของ 

"พี่คือยองวอนใช่ไหมค่ะ" เสียงผู้หญิงคนนึงถามขึ้นเสียงดังจนได้ยินมาถึงเคาน์เตอร์คิดเงินที่ฉันกำลังจ่ายเงินอยู่

"พี่ยองวอนจริงๆด้วย พวกแกพโยยองวอนอยู่ตรงนี้"

ผู้หญิงคนนั้นตะโกนเรียกเพื่อนๆ ฉันที่กำลังคิดเงินอยู่รีบวางเงินให้พนักงานทันทีโดยไม่สนใจเงินทอนเลย

ซวยแล้ว ยองวอน ไม่ได้ใส่แว่นตาหรือหมวกมาเลย เขาใส่แค่เสื้อโค้ทหนาๆมาตัวเดียวเอง

ฉันรีบวิ่งเข้าไปกันแฟนคลับที่กำลังรุมยองวอนอยู่ประมาณ10คนได้ โอ๊ยยย ฉันจะทำยังไงดีเนี้ย ฉันวิ่งเข้าไปแทรกระหว่างกลางพวกเขาและหันหน้าเขาหาแฟนคลับของยองวอน

"ขอโทษนะคะๆ ตอนนี้ยองวอนต้องขอตัวกลับก่อนนะคะ" ฉันตะโกนออกไปท่ามกลางเสียงแฟนคลับผู้หญิงที่เจี้ยวจ้าวมาก 

"พี่ยองวอน ขอลายเซ็นหน่อยนะคะ"

"พี่ยองวอน ขอถ่ายรูปหน่อยค่ะ"

&$€##£!¥.....

และอีกสาระพัดคำขอมากมาย ฉันพยายามดึงแขนของยองวอนให้เดินออกไปทางประตู พอเขาออกไปได้ฉันก็หันหลังและจับมือของเขา จากนั้นก็วิ่งสิครับรออะไรล่ะ

ฉันจับมือยองวอนแน่นและก็วิ่งนำหน้าเขา แฟนคลับของยองวอนก็ยังวิ่งตามมาไม่หยุด หลังจากนั้นก็กลายเป็นยองวอนที่กำมือของฉันแน่นและสปีดวิ่งนำกึ่งๆลากฉันไป 

ไม่นานเราก็วิ่งหนีกลุ่มแฟนคลับของยองวอนพ้น และหยุดนั่งข้างทางด้วยความเหนื่อย 

"เห้อออ เหนื่อย!" ฉันบ่นออกมาสลับกับการหายใจที่ไม่เป็นจังหวะ

ยองวอนที่ก้มหน้าหอบหายใจอยู่ก็หยุดแล้วมองมาที่แขนของฉัน เขากระชากมือของฉันไปตรงหน้าเขา

"มือเธอไปโดนอะไรมา ทำไมเลือดออก?" ยองวอนถามด้วยความตกใจ มือของฉันโดนข่วนจนเป็นแผลยาวและมีเลือดไหลออกมา

"อ่อ ฉันคงโดนแฟนคลับข่วนตอนที่กันนายออกมา พวกเธอแรงเยอะมากฉันเกือบโดนทับแบนแล้ว555" ฉันหัวเราะใส่เขาแต่เขากลับทำหน้าเคลียดมาก

"มันไม่ตลกนะ ทำไมต้องเอาตัวเองมาเจ็บตัวแทนฉันด้วย ถ้าทำเพราะหน้าที่คราวหลังไม่ต้องฉันไม่ชอบให้ใครต้องมาเสี่ยงอะไรเพื่อฉัน" ทำไมเขาต้องโมโหด้วย แผลฉันก็ไม่ได้ใหญ่สักหน่อย และฉันก็ไม่ได้ทำเพราะหน้าที่ด้วย เด็กพวกนั้นแรงเยอะจะตายฉันจะเอาแค่หน้าที่ไปสู้ได้ยังไง

"ทำไมนายต้องโกรธด้วย ฉันไม่ได้เป็นไรมากสักหน่อย อีกอย่างฉันไม่ได้ทำเพราะนายด้วยแต่ทำเพื่อเด็กพวกนั้นต่างหาก" พูดจบฉันก็ดึงมือกลับมาและเอาปลายเสื้อโค้ทที่ฉันใส่อยู่ค่อยๆเช็ดเลือดออก

ยองวอนยืนทำหน้างงคงไม่เข้าใจที่ฉันพูดสินะ ก็แน่ละนายจะไปเข้าใจได้ยังไง แฟนคลับกับแฟนคลับอย่างฉันเข้าใจกันดี

"ถ้ามีข่าวออกไปว่าพโยยองวอน ขณะที่เขาเข้าร้านสะดวกซื้อกลับเจอแฟนคลับกลุ่มหนึ่ง เข้ามารุมขอลายเซ็นและถ่ายรูปจนทำให้เขาได้รับบาทเจ็บที่มือถึงขั้นเลือดไหลแผลยาวเป็นกิโล” ฉันทำเสียงเลียนแบบนักข่าวหญิงของรายการข่าวที่ฉันชอบดู 

"แบบนี้หรอ นายคิดว่าเด็กๆแฟนคลับกลุ่มนั้นจะมีความสุขที่ทำให้นายเจ็บได้หรอ แล้วแฟนคลับกลุ่มอื่นเขาจะเป็นห่วงนายแค่ไหน" ยองวอนดูเริ่มเข้าใจสิ่งที่ฉันพูด อารมณ์โกรธของเขาก็เริ่มหายไป แล้วก็ดึงมือของฉันกลับไปพร้อมกับเอาผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าออกมาเช็ดเลือดที่มือของฉัน

"แฟนคลับชอบฉันมากเลยหรอ" เขาถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนมากเหลือเกิน

"มากสิ มากแบบที่นายคิดไม่ถึงเลยแหละ” หลังจากเช็ดเลือดที่แผลของฉันเสร็จยองวอนก็เอาแต่จ้องหน้าของฉัน

ทำไมช่วงนี้จ้าอสูรร้ายเอาแต่จ้องฉันอยู่ได้ มันเขินจนฉันทำอะไรไม่ถูกได้แต่ดึงมือออกมาและเดินหนีเขาเพื่อไม่ให้รู้ว่าตอนนี้ใจฉันเต้นแรงอีกแล้ว

"นี่! ยัยลูกหมาขาสั้น แล้วจักรยานล่ะ" ยองวอนตะโกนมาจากด้านหลัง

"เดี๋ยวฉันกลับมาเอาเอง เจ้าอสูรร้ายนิสัยไม่ดี"

ดีนะที่เราปั่นไปไม่ค่อยไกลจากคอนโดเท่าไหร่ ไม่นานเราก็กลับมาถึง 

"อ่าวพี่ ไม่ไปถ่ายรายการหรอวันนี้" ซีโน่ที่นั่งเล่นเกมส์อยู่กับฮยอนจุนหันมาถามยองวอนทันทีที่เขาเข้ามาในห้อง

"พวกเขาเลื่อนกลองถ่าย แถมไม่บอกยองวอนด้วย" ฉันตอบเป็นภาษาไทยและเดินไปนั่งข้างๆซีโน่

"โหวว พวกนั้นทำแบบนี้อีกแล้วหรอ" ซีโน่ที่กำลังสนใจที่จอเกมส์แต่ก็ยังคุยกับฉันอยู่ เราชอบคุยกันเป็นภาษาไทยจนติดเป็นนิสัย แต่เดี๋ยวนะ! ทำแบบนี้อีกแล้วหรอของซีโน่หมายความว่ายองวอนเคยเจอเรื่องแบบนี้มาแล้วหรอ ถึงว่าเขาดูเหมือนไม่รู้สึกอะไรเลย

"พวกเขาเคยทำแบบนี้มาแล้วหรอ" ยังไม่ทันที่ซีโน่จะตอบฉัน ยองวอนก็ขัดขึ้นมาซะก่อน

"พวกนายเลิกคุยกันเป็นภาษาไทยได้ไหม จะคุยกัน2คนหรอ" ยองวอนทำหน้าหงุดหงิดแล้วก็เดินขึ้นห้องไปเลย

แล้วเขาจะหงุดหงิดอะไรอีก อารมณ์เปลี่ยนไปเปลี่ยนมายิ่งกว่าผู้หญิงตอนมีประจำเดือน

พโยยองวอน

ผมพึ่งรู้ว่าการออกไปปั่นจักรยานเที่ยวเล่น ซื้อของร้านสะดวกซื้อ วิ่งหนีแฟนคลับ มันสนุกแล้วก็ทำให้ผมหายหงุดหงิดได้ เข้าใจเลยว่าทำไมฮยอนจุนเอาแต่ตื้อให้ผมซื้อจักรยานให้เป็นของขวัญวันเกิด เขาบอกว่าถ้าผมซื้อให้เขาก็จะหวงและรักษาอย่างดีแต่ผมกลับทิ้งไว้ที่ร้านสะดวกซื้อซะงั้น นี่ฮยองจุนยังไม่รู้เลยนะเนี้ย 

วันนี้ผมทำอะไรโดยที่ไม่รู้ตัวไปเยอะเลย ทั้งตอนที่เรียกยัยลูกหมาขาสั้นว่าพโยซารัง ตอนแรกผมตกใจมากเลย ซารังก็คงตกใจเหมือนกัน เลยแกล้งเธอต่อซะเลย หน้าตาเธอตลกมากตอนที่โดนแกล้ง55555 ตอนนี้ผมเริ่มคิดได้ว่าซารังอาจจะไม่ได้คิดร้ายอะไรกับผมจริงๆก็ได้ เพราะบางทีเธอก็ชอบทำอะไรโง่ๆจนเหมือนไม่ได้คิดอะไรอยู่ในสมองเลย55555 นี่ไม่ได้ด่านะ ยัยนั่นเป็นแบบนั้นจริงๆ 

ทั้งเรื่องที่หงุดหงิดทีมงานรายการแล้วมาตะคอกใส่ผม ผมเป็นเจ้านายเธอนะ นี่พโยยองวอน ทำไมถึงกล้ามาตะคอกผม ตอนนั้นทั้งแปลกใจแล้วก็ตลกหน้าซารังมากๆ แล้วยังมีตอนที่เอาตัวมาแทรกระหว่างผมกับแฟนคลับอีก ตัวเธอเล็กนิดเดียวยังจะใจกล้าเข้ามาแทรกไม่โดนเหยียบแบนก็โชคดีแค่ไหนแล้ว 

แต่ก็ต้องยอมรับว่าเธอรู้ใจผมไปสะทุกเรื่อง ทั้งช็อคโกแลตร้อนกับขนมปังที่ผมชอบทั้งเครื่องสำอางเน่าๆที่ผมไม่อยากให้มาโดนหน้า "ฉันจะยอมให้เอาของแบบนั้นมาทาหน้าหล่อๆของนายได้ยังไง" ทำไมคำพูดนี้มันติดอยู่ในหัวของผมก็ไม่รู้ แล้วไหนจะอาหารกลางวันที่เป็นของโปรดของผมทุกอย่างอีกเพราะเป็นแฟนคลับเธอถึงรู้ทุกอย่าง

จริงด้วยมือเธอเป็นแผลนี่ ผมควรเอาที่ทำแผลไปให้เธอ ถึงจะเริ่มเข้าใจซารังแต่ก็ไม่มีทางรู้อยู่ดีว่าจริงๆแล้วเธอเป็นคนยังไงกันแน่ วันนี้เธอก็ดูเหมือนเริ่มจะสงสัยผมตอนที่ดูทีวีเมื่อเช้าด้วย เพราะฉนั้นการที่ให้เธอออกไปอยู่ข้างนอกน่าจะดีที่สุด ทั้งกับผมและกับเธอด้วย 

ผมยอมรับนะว่าเริ่มชอบที่มีซารังเป็นผู้จัดการ เพราะเธอรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับผมโดยที่ไม่ต้องบอก เธอดูแลผมได้ดีมากขนาดที่ไม่เคยมีผู้จัดการคนไหนเคยทำ คงเพราะเธอเป็นแฟนคลับของTrust5 ถึงได้เข้าใจทั้งผมและทั้งแฟนคลับด้วยกันเอง ผมเดินมาที่ห้องของซารังพร้อมกล่องทำแผล

ก๊อกๆๆๆๆ ซารัง

ผมเคาะประตูพร้อมเรียกชื่อซารัง พอเธอเปลี่ยนชื่อแล้วเรียกสะดวกขึ้นเยอะเลย แต่ทำไมเธอถึงไม่เปิดประตูสักที ทำไมซารังถึงชอบให้รอหน้าห้องแบบนี้ตลอดเลย

ผมเปิดประตูเข้าไปในห้องเพราะคิดว่าซารังคงไม่มาเปิดประตูให้อีกเหมือนเดิม

พอเข้ามาในห้องก็รู้สึกว่าบรรยากาศมันคุ้นๆ ทำไมยัยนี่ชอบนอนแบบนี้นะ ซารังนอนฟุ้บลงกับโต้ะเขียนหนังสือ มือข้างนึงถือโทรศัพท์ที่กำลังเปิดเพลงอยู่กับหูฟังที่กำลังเสียบอยู่ในหูของเธอ ผมเดินเข้าไปใกล้ๆมือซ้ายของเธอสิน่ะที่โดนข่วนวันนี้ ผมวางมือกล่องยาข้างๆเธอ หยิบโทรศัพท์ออกจากมือ เธอคงจะชอบTrust5มาก ในรายการเพลงของเธอมีแต่เพลงของพวกเรา น่าจะตั้งแต่อัลบั้มแรกเลยแหละ

"ขอโทษนะ ที่ทำให้เธอเจ็บตัวตลอด"

••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••