วุ่นนัก รักคุณผู้จัดการ

ตู๊ม!! 

“ซารัง!!!” ผมและคนอื่นตะโกนเรียกชื่อเธอด้วยความตกใจ

เธอตกลงไปในสระขณะที่กำลังห้ามผมไม่ให้ทะเลาะกับพี่ซองมิน ตอนนี้ผมทำอะไรไม่ถูกเลยรีบปล่อยมือออกจากคอเสื้อของเขาและหันไปมองหาเธอ เธอจมหายลงไปในสระไม่นานก็โผล่ขึ้นมา ซารังพยายามตะกายแต่สระนี้ก็ลึกมากสำหรับผู้หญิงตัวเล็กอย่างเธอ ขณะที่ผมกำลังจะกระโดดลงไปเพื่อช่วยเธอ แต่…

ตู้ม ตอนนี้กลายเป็นซีโน่ที่ยืนเงียบอยู่นานกระโดดลงไปอย่างไว เพราะซารังเอาแต่พยายามถีบตัวเองให้พ้นน้ำทำให้เธอยิ่งลอยห่างออกไปจากขอบสระมาก ผมคิดว่าให้ซีโน่ไปจะดีกว่า เขาเป็นนักกีฬาว่ายน้ำเก่า ซึ่งแน่นอนว่าเขาว่ายน้ำเร็วมากและคงจะรู้วิธีช่วยคนจมน้ำเป็นอย่างดี 

ไม่นานซีโน่ก็ว่ายไปถึงตัวของซารัง เขาพาซารังที่ตอนนี้เหมือนหมดสติไปแล้วเพระสำลักน้ำเข้าไปเยอะขึ้นมาที่ขอบสระ

“ฮยอนจุน ไปตามคนมาช่วย เรียกหมอของโรงแรมมาก็ได้ เร็วๆ” พี่ซองมินหันไปสั่งฮยอนจุน

“เธอไม่หายใจ” จุนโฮเอาหูไปแนบที่จมูกของซารัง

ตอนนี้พวกผมตกใจจนแทบจะทำอะไรไม่ถูก ผมเองก็ช็อคกับเหตุการณ์นี้มากๆถ้าเธอเป็นอะไรไปจะทำยังไง ซีโน่กำลังพยายามปั้มหัวใจของซารัง

“หายใจสิซารัง หายใจ” อย่าเป็นอะไรนะ ฉันขอโทษอย่าเป็นอะไรนะ 

แค่กแค่ก..แค่ก ในที่สุดความพยายามปั้มหัวใจอยู่นานของซี่โน่ก็เหมือนจะสำเร็จ ยัยลูกหมาสำลักน้ำออกและกลับมาหายใจเหมือนเดิม

“เธอหายใจแล้ว” จุนโฮทำหน้าตาตื่นเต้นเมื่อได้ยินเสียงหายใจของซารัง 

“ พี่ๆๆๆ หมอมาแล้ว” ชาย2คนรีบวิ่งตามหลังฮยอนจุนและตรงมาที่ซารังนอนอยู่ พี่มีรันกับพี่อึนจูก็ตามมาด้วย

“ขอทางหน่อยครับ” หมอคนหนึ่งพูดขึ้นทำให้พวกเราต้องขยับออกห่างจากตัวเธอ

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมซารังถึงตกน้ำได้” พี่มีรันถามขึ้นด้วยความตกใจเมื่อเห็นยัยลูกหมานอนหมดสติอยู่

“พี่ เดี๋ยวผมเล่าให้ฟัง” ฮยอนจุนเดินมาจับแขนของพี่มีรัน

“เธอหายใจอยู่แต่เบามาก เราต้องให้อ็อกซิเจนเธอก่อน พาขึ้นไปที่ห้องพักเถอะครับเดี๋ยวผมไปเอาอุปกรณ์ก่อน”

ผมกำลังจะอุ้มซารังขึ้นมาและพาเธอไปที่ห้อง แต่ถูกพี่ซองมินห้ามเอาไว้

"นายไม่ต้อง" เขาพูดพร้อมกับพลักให้ผมออกห่างจากเธอ ทำไมผมรู้สึกเหมือนเรื่องนี้มันจะไม่เกิดขึ้นถ้าไม่ใช่เพราะผมที่เอาแต่ทำร้ายซารังโดยที่เธอไม่รู้เรื่องอะไรครั้งแล้วครั้งเล่า นี่ก็เป็นครั้งที่สองแล้วที่ผมทำให้เธออยู่ในสภาพแบบนี้ พี่ซองมินช้อนร่างของซารังขึ้นมา

"พี่ครับ ช่วยบอกให้ทีมถ่ายรายการเลื่อนการถ่ายวันนี้ก่อนนะครับ" พี่ซองมินไม่ลืมที่จะสั่งให้พี่อึนจูขอเลื่อนการถ่ายรายการ เกิดเรื่องแบบนี้ใครจะไปถ่ายต่อได้ลงคอ

"ส่วนพวกนาย อยู่คุยกับพวกพี่เขาให้รู้เรื่อง" จากนั้นพี่ซองมินก็อุ้มซารังออกไป ผมไม่ได้อยู่กับคนอื่นตามที่เขาสั่ง แต่กลับเดินตามไปด้วย ตอนนี้ผมเป็นห่วงเธอมากจริงๆ 

"พี่ พาเธอไปห้องผมดีกว่า" ผมบอกให้พี่ซองมินพาซารังไปที่ห้องเพราะผมนอนคนเดียว ซารังจะได้พักผ่อน

"เธอปลอดภัยแล้วนะครับ ไม่ได้เป็นอะไรมากแค่อาจจะหายใจไม่ถนัดเพราะเธอสำลักน้ำ" 

"แล้วทำไมเธอไม่ฟื้นละครับ" ผมร้อนใจเพราะถ้าเธอไม่เป็นอะไรมากก็น่าจะฟื้นได้แล้ว

"อาจเป็นเพราะเธอตกใจน่ะครับ แต่ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ผมขอตัวก่อนนะครับ" คุณหมอเก็บอุปกรณ์และเดินออกไปจากห้องทันที

ผมนั่งมองซารังมานานเท่าไหร่แล้วไม่รู้ ในใจคิดแค่ว่าอยากให้เธอตื่นขึ้นมาสักที พี่ซองมินก็คงเหมือนกัน เขานั่งอยู่ที่เก้าอี้ข้างเตียงตรงข้ามกับผม เรานั่งเงียบแบบนี้มานานมากไม่แม้แต่จะพูดอะไรสักคำ

ตั้งแต่เราอยู่ด้วยกันมา นี่น่าจะเป็นครั้งที่2ที่เราทะเลาะกันแรงขนาดนี้ ก่อนหน้านี้ผมเคยทะเลาะกับพี่เพราะเขาบอกผมเรื่องของอึนบี แต่ผมกลับคิดว่าเขาโกหกทั้งๆที่พี่ซองมินเป็นคนหนึ่งที่รักและเป็นห่วงผมที่สุด

พอมาคิดแบบนี้ผมก็ยิ่งรู้สึกผิดที่ทำแบบนี้ ทั้งกับซารังและพี่ซองมินด้วย

"ผมชอบเธอ" 

"ฉันรู้" 

"พี่รู้หรอ" ผมว่าเรื่องนี้ไม่น่ามีใครรู้นอกจากผมกับจุนโฮที่เห็นเราอยู่ด้วยกันเมื่อวันก่อน

"ไม่อย่างนั้นนายคงไม่ยอมกลับไปคบกับเธอหรอก ทั้งๆที่เธอทำกับนายไว้ขนาดนั้น" แต่เดี๋ยวก่อนนะ ทำไมเหมือนพี่ซองมินจะพูดคนละเรื่องกับผม

"ฉันไม่ได้จะห้ามถ้านายคิดดีแล้ว แต่อย่าเอาเรื่องอะไรมาลงที่ซารังแล้วก็อย่าทำร้ายเธอเพราะคนอื่นอีก เธอไม่เกี่ยว" ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าทำไมผมคุยกับพี่ซองมินไม่รู้เรื่องสักที

"เดี๋ยวนะพี่ ผมไม่ได้จะกลับไปคบกับอึนบี ที่ผมพูดไม่เกี่ยวกับอึนบีเลย ทั้งตอนนี้แล้วก็ตอนที่อยู่ที่สระว่ายน้ำด้วย" ตอนนี้พี่ซองมินดูแปลกใจมากๆ

"แล้วนายหมายถึงใคร?" ผมยังไม่ทันจะตอบคำถามของพี่ซองมินแต่ก็ดูเหมือนเขาจะรู้แล้ว เพราะเขาทำตาโตด้วยความตกใจพร้อมกับมองหน้าซารังสลับกับผมไปมา "อย่าบอกนะว่า นะ นายชอบซารัง"

"ใช่" ผมตอบคำถามพี่ซองมินทันที "แล้วผมก็รู้ด้วยว่าพี่กับซารังชอบกันอยู่"

"นายจะบ้าหรอ ฉันไม่ได้ชอบซารัง" พี่ซองมินทำท่าขำกับสิ่งที่ผมพูด "แสดงว่าที่นายหงุดหงิดโมโหจนทำน้ำร้อนหกใส่เธอก็เพราะฉันชวนเธอไปกินข้าว แล้วที่ตามอาละวาดถึงสระน้ำเพราะฉันพาซารังมาทำแผล"

"ผมไม่แน่ใจ แต่คิดว่าใช่นะ" ผมไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน โดยเฉพาะกับพี่ซองมิน ไม่คิดว่าจะโมโหเขาได้ขนาดนี้

"555+" เขาหัวเราะกับคำตอบของผม

"นายนี่เด็กจริงๆเลย ยองวอนน้องรัก" เขาทำเสียงล้อเลียนผม นี่ไม่โกรธแล้วสินะ

"ไม่ต้องมาเรียกน้องรักเลย เราชอบผู้หญิงคนเดียวกันนะ"

"555+ ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ได้ชอบซารัง" 

"แล้วทำไมต้องปกป้องเธอนัก" 

"เพราะฉันก็เคยเป็นคนหนึ่งที่โดนนายทำแย่ๆใส่เพราะอึนบีไง ไม่ใช่แค่ฉันนะ Trust5ทุกคนด้วย แต่ฉันไม่ได้ชอบเธอแน่ๆ แล้วซารังก็ไม่ได้ชอบฉันด้วยเหมือนกัน อีกอย่างฉันไม่ชอบให้นายมาอี๋อ๋อกับอึนบีต่อหน้าซารังและก็พวกเราทุกคนด้วย" พี่ซองมินคงฝังใจเกลียดอึนบีแน่ๆ 

"เพราะถ้านายจะกลับไปคบกันฉันขอบอกเลย เราทุกคนไม่เห็นด้วย นายคงพาเธอเข้าคอนโดหรือมากินข้าวกับพวกเราเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้แล้ว" นี่เขาเข้าใจผิดไปใหญ่โตมาก

"ผมไม่ได้จะกลับไปคบกับอึนบี พี่ก็รู้ว่าผมชอบซารังทำไมยังไม่เลิกคิดแบบนี้นะ" 

"แล้วที่นายทำอยู่คืออะไร มันชัดเจนซะขนาดนั้น แถมยังถามเรื่องให้อภัยไม่ให้อภัยอะไรก็ไม่รู้กับซารังอีก" นี่เธอเล่าให้เขาฟังหรอเนี้ย ยัยคนนี้! รู้ว่าชอบรู้ว่ารักแต่ไม่ต้องพูดทุกเรื่องให้เขาฟังก็ได้มั้ง แล้วแบบนี้จะไว้ใจได้ยังไง

"ผมแค่คิดว่า ผมอาจจะยกโทษให้เธอได้ แล้วก็อาจจะมองเธอเป็นเพื่อนเหมือนเมื่อก่อนได้ พี่ก็รู้เรารู้จักกันมานานพ่อกับแม่เธอก็ฝากให้ผมดูแลเธอ ก็เลยให้เธอลองพยายามทำให้ผมลืมเรื่องแย่ๆที่เธอเคยทำไว้แค่นั้นเอง"

"แต่มันไม่ถูกต้อง นายกำลังให้ความหวังเธอ"

"ผมพูดกับเธอชัดเจนทุกคำ ไม่มีคำพูดไหนที่ให้ความหวังเธอสักนิด"

"งั้นนายก็ควรบอกเรื่องนี้กับซารัง"

"แล้วทำไมผมต้องเล่าให้ยัยลูกหมาขาสั้นฟังด้วย ผมอายนะที่เธอรู้เรื่องนี้ พี่ก็หลุดปากพูดไปจนหมดแล้วนี่" จะมีประโยชน์อะไรที่ผมจะพูด อึนบีเป็นแฟนเก่าผมไม่ใช่พี่ ผมจะกลับไปคบกันหรือเปล่ามันก็ไม่สำคัญสำหรับเธออยู่แล้ว

"ยองวอน เพราะฉันไม่มั่นใจในเรื่องบางอย่างถึงบอกนายไม่ได้ แต่ที่แน่ๆคือฉันไม่ได้ชอบซารังและซารังก็ไม่ได้ชอบฉัน" เสียงเขาดูจริงจังขึ้นจากเมื่อกี้มาก

"พี่ไม่ได้ชอบเธอผมเชื่อ เพราะผมได้ยินจากปากพี่ แต่เรื่องที่ซารังชอบพี่ผมก็ได้ยินจากปากเธอเหมือนกัน" เธอยืนยันกับผมเองเรื่องนี้ผมคงเชื่อพี่ไม่ได้

"แล้วนายจะทำยังไงต่อ จะบอกเธอหรอแล้วถ้าอึนบีรู้ล่ะ" พี่ซองมินถามขึ้นมาอีกครั้ง

"ผมจะพูดไปทำไม เธอชอบพี่ไม่ใช่ผม"

"นายนี่น้าาา เห้อออ!" 

และนี่คือสิ่งที่เราคุยกันเมื่อคืน ผมกับพี่อย่างน้อยก็ไม่ได้ชอบผู้หญิงคนเดียวกัน ถึงเขาจะบอกว่ามีเหตุผลที่ต้องทำแบบนั้นกับซารังแต่ผมก็เชื่อเขา มันเป็นแบบนั้นมาตลอดอยู่แล้ว พี่พูดน้องๆก็เชื่อ แต่มันก็ไม่มีเหตุผลที่ผมต้องดีใจเพราะยังไงซารังก็ไม่ได้ชอบผมอยู่ดี

ผมกับพี่ซองมินเฝ้าซารังทั้งคืน จนเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ จากนั้นพี่มีรันก็มาปลุกให้เรากลับไปพักผ่อนเพราะ  พรุ่งนี้เขาตกลงเลื่อนถ่ายเป็นช่วงเช้าแทน

ผมที่ตั้งใจเอาไว้ว่าจะไม่บอกซารังเรื่องที่ชอบเธอ แต่ตอนนี้กลับทนไม่ไหวและสารภาพไปจนหมด

“นายพูดเรื่องอะไรของนาย นี่ยังไม่หายป่วยหรอ” ซารังดันตัวออกจากอ้อมกอดของผม หลังจากที่ผมบอกว่าชอบเธอ

“ฉันไม่ได้ป่วย และตอนนี้ ก็มีสติดีด้วย” ผมจับแขนของซารัง เธอดูตกใจมากตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว แถมตอนที่เราจูบกันเธอกลับไม่หายใจซะงั้น แล้วนี่ถ้าผมไม่หยุดยัยนี่จะไม่ขาดอากาศหายใจตายหรอเนี้ย 

“ฉันว่าฉันกำลังชอบเธอ” ซารังสะบัดแขนออกจากมือของผม

“ฉันอยากกลับโรงแรมแล้ว พาฉันกลับเถอะที่นี่มันหนาว” 

นี่หมายความว่ายังไง ผมอุตส่าสารภาพกับเธอแต่นอกจากซารังจะไม่ตอบอะไรแล้วยังไม่มองหน้าผมด้วยซ้ำ นี่ยัยลูกหมาขาสั้น เธอกล้าเมินฉันหรอ คิดว่าได้เป็นพโยซารังแล้วจะเมินพโยยองวอนยังไงก็ได้หรอ โดนเมินขนาดนี้แล้วจะให้ทำยังไงได้ เพราะถึงผมจะชอบเธอจริงๆ แต่คนที่เธอชอบไม่ใช่ผม ไม่ใช่พโยยองวอน แต่เป็นอูซองมิน

ผมพาซารังขึ้นรถและขับกลับมาที่โรงแรม เธอเอาแต่นั่งเงียบไม่พูดอะไรเลยสักคำ นี่ผมตัดสินใจอะไรผิดไปหรือเปล่า ก็แค่ไม่อยากเห็นซารังร้องไห้เพราะผมอีก ร่างกายมันทำอะไรลงไปไวกว่าความคิดซะอีก

ตอนนี้เรากำลังเดินทางกลับกันแล้ว แต่มีสลับรถกันนิดหน่อยเพราะฮยอนจุน ซีโน่แล้วก็จุนโฮมีงานต้องไปทำต่อ ส่วนผมกับพี่ซองมินวันนี้ได้พักพอดี ซีโน่ฝากให้ผมกับพี่พาซารังไปทำเลสิคเพื่อรักษาสายตาของเธอที่โรงพยาบาล ซึ่งเขาจองคิวไว้ให้เรียบร้อยแล้วเพราะกลัวว่าถ้าให้ซารังหาโรงพยาบาลเองเธอจะไม่ยอมไปทำ แต่เขากลับลืมคิดไปว่าถึงจองแล้วก็ไม่ไปได้อยู่ดี

"ฉันกลัว ถ้าตาบอดจะทำยังไง ฉันยังอายุน้อยอยู่เลย" เธอพูดประโยคนี้มาร้อยรอบแล้วมั้งตั้งแต่ออกจากโรงแรม ตอนนี้ซารังนั่งอยู่ที่เบาะหลังกับพี่ซองมิน แล้วทำไมผมดูเหมือนคนขับรถของคู่สามีภรรยาเลย

"ถ้าเธอตาบอดพี่จะดูแลเธอเอง ไหนจะมีTrust5คนอื่นๆอีก ไม่ต้องกลัวเธอไม่อดตายหรอก" พี่ซองมินพูดแกล้งซารัง คุยกันกระหนุงกระหนิงได้น่าหมั่นใส้มาก นี่ขนาดบอกไปแล้วนะว่าชอบ บอกทั้งคู่เลยด้วย โอ้ย!! หงุดหงิดๆๆๆ

"ไปเถอะนะ เธอไม่สงสารตัวเองหรอ ไม่อยากกลับมามองเห็นชัดแบบคนอื่นเขาบ้างหรอ" พี่ซองมินกำลังเกลี้ยกล่อมให้เธอไปโรงพยาบาลและดูเหมือนใกล้จะสำเร็จแล้วด้วยสิ 

"เธอไม่ต้องกลัวนะ พี่จะรออยู่ข้างนอกไม่ไปไหนหรอก" เหมือนสามีที่รอภรรยาเข้าห้องคลอดยังไงยังงั้น แต่ถ้าทำให้ซารังยอมไปก็เต็มที่เลย ผมก็อยากให้เธอทำเหมือนกันเห็นแล้วลำบากแทน ตอนซารังไม่ใส่แว่นก็น่ารักมากๆซะด้วยสิ

ตอนนี้เราก็มาถึงโรงพยาบาลแล้วและซารังก็กำลังดำเนินการเกี่ยวกับการทำเลสิคอยู่ ซึ่งผมกับพี่ไม่ได้ตามไปดูเพราะมีพยาบาลคอยดูแลตลอด 

"เธอชอบพี่มากจริงๆ กลัวขนาดนี้ยังยอมมาทำ"

"นายบอกชอบเธอแล้วใช่ไหม" อยู่ๆเขาก็ถามขึ้นมา แต่เขารู้ได้ยังไงหรือว่าซารังบอกอีกแล้ว

"พี่รู้เรื่องนี้ได้ยังไง" ผมถามด้วยความแปลกใจ

"เมื่อวานหายไปด้วยกันมาทั้งคืน พอมาวันนี้ซารังก็ไม่คุยกับนายแถมหลีกเลี่ยงนายสุดๆเลย ถ้านายไม่ได้ไปบอกชอบเธอ แล้วซารังจะหลบหน้านายทำไม" หือ รู้จักกันดีเหลือเกิน

"พี่ก็รู้แล้วนี่จะถามทำไม" ผมตอบและหันหน้าหนีไปทางอื่น

"แล้วซารังว่าไงบ้าง"

"ไม่พูดสักคำ แถมหลบหน้าอย่างที่เห็น ถึงได้บอกว่ายัยนั่นชอบพี่ไง" 

"นายจูบเธอหรือยัง" คำถามนี้ของเขาทำให้ผมตกใจมาก

"พะพี่จะบ้าหรอ ผมจะไปจูบเธอทำไม" ผมไม่ชอบการโกหกเลยจริงๆ

"นายโกหก จูบเธอแล้วแน่ๆ" เขาชี้หน้าผมพร้อมกับยิ้มเจ้าเลห์ใส่

"แล้วพี่จะพูดขึ้นมาทำไมเล่า" มันน่าอายจะตาย ที่พโยยองวอนบอกชอบผู้หญิงแต่ดันโดนเมินใส่เนี้ย

"แล้วเธอเป็นยังไงบ้าง ตอนนายจูบ" 

"พี่ มันน่าอายนะเรื่องแบบนี้ใครเขาเอามาพูดกัน" ผมโวยวายเมื่อเห็นว่าเขาไม่หยุดถามง่ายๆแน่

" ฉันกำลังยืนยันข้อสงสัยอยู่ บอกมาเถอะน่า นายก็รู้ฉันไม่บอกใคร ฉันจะพิสูจน์ให้นายเห็นเองว่าเธอไม่ได้ชอบฉัน" พิสูจน์หรอ ทำไมเขาถึงมั่นใจนัก "ตอนนายจูบเธอ เธอเป็นยังไงบ้าง"

"เธอก็... เธอก็หยุดหายใจไปเลย" ตอนนั้นเธอกลั้นหายใจไปตั้งนาน

"ห้ะ! หยุดหายใจคือตายหรอ" พี่ยองวอนทำหน้าตกใจ ทำไมรู้สึกว่าเขาโง่นะ

" ไม่ใช่ เธอตกใจแล้วก็กลั้นหายใจไปเลย แล้วพอบอกเธอว่าผมชอบ เธอก็รีบออกห่างจากผมทันที แล้ววันนี้ก็เป็นอย่างที่พี่เห็นนี่แหละ" ผมตัดสินใจพูดให้จบๆไปเขาจะได้ไม่ต้องมาเซ้าซี้ผมอีก

"แล้วตอนที่นายจูบเธอ เธอก็ยืนนิ่งอยู่เฉยๆเลยหรอ"

"ใช่ ผมถึงต้องหยุดเองไงเพราะเธอกลั้นหายใจไว้ คงตกใจมากๆที่ผมทำแบบนั้น"

" ยองวอน วันนี้ฉันจะพิสูจน์ให้นายเห็นเอง แต่นายต้องรับปากไม่ว่าฉันจะทำอะไรลงไป นายต้องห้ามเข้ามายุ่ง”จะพิสูจน์อะไรของเขา

"ก็ได้ ถึงผมจะไม่ค่อยเข้าใจก็เถอะ" 

หลังจากที่ซารังทำอะไรเสร็จเรียบร้อย หมอก็เรียกเราเข้าไปเพื่อบอกวิธีดูแลดวงตาของยัยลูกหมาต่อจากนี้ โชคดีที่ตอนนี้ผมไม่มีงานอะไรนอกจากซ้อมยาวๆ ซารังจะได้พักผ่อนด้วย เพราะช่วงนี้เธอคงทำงานไม่ได้เลย ต้องพยายามไม่ให้ตาของเธอเจอแสงจัดหรือว่าฝุ่นละออง ดังนั้นเธอเลยต้องนอนหลับตามาตลอดทาง แถมมีที่ครอบตาอะไรก็ไม่รู้ครอบอยู่ด้วย

"เจ็บหรือเปล่า" พี่ซองมินหันไปถามซารังส่วนผมก็ได้แค่แอบมองจากกระจกมองหลัง

"ก็ไม่เจ็บค่ะ มันแค่ตึงๆแปลกๆ ฉันก็บอกไม่ถูก" 

"ดูแลให้ดีนะ จะทำอะไรก็ระวังด้วย ตอนนี้เธอก็อย่าพึ่งทำอะไรเลย นอนพักไปเลยแล้วก็ใส่ที่ครอบตอนนอนด้วย"

"อีกนานไหมกว่าฉันจะหาย"

"อาทิตย์เดียวก็หายแล้วมั้ง ไม่ต้องห่วงเรื่องงานหรอกตอนนี้ยองวอนไม่มีงานอะไรนอกจากซ้อม เธออยู่คอนโดดูแลตาตัวเองให้หายดีก็พอ จะได้ทันคอนเสิร์ตโปรโมทอัลบั้มที่ไทย"

@คอนโด 12:00 น.

"พี่คะ ไปไหนกันมาฉันโทรหาก็ไม่รับ" อยู่ๆอึนบีก็มาอยู่ที่หน้าตอนโดของพวกเรา

"เธอมาได้ ไงมีอะไรหรือเปล่า ฉันบอกแล้วไงว่าอย่ามายืนรอหน้าคอนโดแบบนี้" ผมรีบเดินเข้าไปหาอึนบี ส่วนพี่ซองมินก็ต้องคอยเดินจูงซารังที่ตอนนี้มองทางไม่เห็น

"ก็ฉันโทรหาพี่แล้ว พี่ก็ไม่รับเลยวันนี้ฉันว่างเราออกไปเที่ยวกันไหม" ที่ผมยอมให้อึนบีทำแบบนี้ เพราะพ่อแม่ของผมกับอึนบีสนิทกันมาก ผมไม่อยากให้ผู้ใหญ่ต้องมาผิดใจกันเพราะเรื่องของเรา แต่ไม่ใช่ว่าอยากจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ใช่ว่าผมลืมเรื่องทุกอย่างที่เธอทำได้แล้ว เพราะที่ผ่านมาผมทุกข์กับมันมากจริงๆ

"ฉันเหนื่อย อยากพัก" ผมตอบอึนบีสั้นๆ ถ้าผมไปซารังก็อยู่กับพี่ซองมินแค่สองคนนะสิ

"นายจะยืนคุยกันอีกนานไหม ฉันจะพาซารังเข้าห้อง" พี่ซองมินพูดขึ้น

ผมเลยรีบกดรหัสให้พวกเขาเข้าไปพร้อมกับพาอึนบีเข้าไปด้วย เธอไม่ควรมาที่นี่บ่อยๆเลยจริงๆ ถ้ามีข่าวขึ้นมาจะทำยังไง

"งั้นวันนี้ฉันขอนั่งเล่นอยู่นี่นะ ฉันอยู่คนเดียวอะน่าเบื่อจะตาย" อึนบีทำเสียงออดอ้อนขอนั่งเล่นอยู่ที่ห้องด้วย

"ไม่ได้หรอก ถ้าพี่มีรันกับพี่อึนจูกลับมาพวกเราจะโดนว่าเอา อีกอย่างซารังก็จะโดนดุหนักด้วย ยิ่งพวกเธอสองคนไปทำเรื่องแบบนั้นไว้ที่กองถ่าย" พี่ซองมินรีบตอบอึนบีทันที

"งั้นฉันจะกลับก่อนพี่มีรันกับพี่อึนจูจะมา" อึนบียืนยันที่จะอยู่ ผมเองก็ไม่รู้จะพูดยังไงเพราะแม่ก็เคยบอกให้ผมพาอึนบีออกไปเที่ยวบ้างเพราะเธอพึ่งกลับมา แต่กว่าคนอื่นจะกลับมามันก็ดึกอยู่ "ซารังเป็นอะไรหรอ" อึนบีถามขณะที่พี่ซองมินพาซารังเดินขึ้นไปที่ชั้น2

"เธอแค่ไปรักษาสายตามา" ผมตอบพร้อมกับนั่งลงที่โซฟาและเปิดทีวี อึนบีจึงเดินมานั่งข้างๆ เธอจับมือผมข้างที่โดนช็อกโกแลตร้อนลวกขึ้นมาดู

"วันนั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้น ทำไมพี่ถึงโดนน้ำร้อนลวกได้ แล้วยังเจ็บอยู่หรือเปล่า ไปหาหมอมาหรือยัง" 

"แค่อุบัติเหตุ ฉันไม่ได้เป็นอะไรมากแล้ว" สถานการณ์ตอนนี้มันดูคุ้นๆ เมื่อก่อนเธอก็มาที่นี่บ่อยๆช่วงที่ผมเดบิ้วได้ไม่นาน เธอสนิทกับทุกคนที่นี่มากทั้ง Trust5ทุกคนแล้วก็ผู้จัดการของผมทุกคนด้วย 

อึนบีเหมือนน้องสาวของผมคนหนึ่งถึงเข้าออกที่นี่ได้ตามที่เธอต้องการ จนวันหนึ่งเมื่อสถานของเราเปลี่ยนไป ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ผมมองเธอมากกว่าน้องสาว เธอเป็นคนที่สวยร่าเริงและคอยเป็นห่วงพวกเราอยู่เสมอ 

ตอนนั้นผมรักเธอมากจริงๆเพราะเรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็กเธอจึงเหมือนเป็นคนที่รู้จักผมมากที่สุด เวลาที่เหนื่อยที่ท้อเธอมักจะคอยอยู่ข้างๆและปลอบใจผมเสมอ เพราะเรารู้จักกันมานานเธอจึงเข้าใจความรู้สึกของผมดี และสาเหตุที่ผมยอมมาเป็นศิลปินฝึกหัดนั่นก็เพราะเธอ มีช่วงหนึ่งที่อึนบีป่วยหนักมากจากโรคภูมิแพ้ ผมสัญญากับเธอว่าถ้าเธอหายดีจะยอมมาเป็นศิลปินฝึกหัดตามที่เธอขอ และในที่สุดอาการป่วยของเธอก็เริ่มดีขึ้นผมเลยได้มาเป็นพโยยองวอนในวันนี้

แต่สุดท้ายอึนบีก็ทำร้ายความรักของผม เธอก็ทำสิ่งที่ผมไม่คาดคิดว่าเด็กน้อยคนหนึ่งที่โตมาด้วยกัน ที่พูดว่ารักผมมาก คนที่ดูเหมือนจะเข้าใจผมที่สุด กลับทำเรื่องที่ทำร้ายหัวใจของผมจนไม่เหลือชิ้นดี ทั้งๆที่ผมตั้งใจว่าจะเปิดตัวเธอให้คนอื่นได้รู้ว่าเราคบกันอยู่แล้ว แต่ความตั้งใจทุกอย่างก็พังลง ความรักความผูกพันตลอดหลายปีเหมือนไม่มีคุณค่าเลยสำหรับเธอ

แต่อึนบีก็เอาแต่พูดว่าทั้งหมดที่ทำไปมันเป็นเพราะผม ที่ทำไปเพื่อผม ผมจมกับความรู้สึกที่ว่าเป็นคนทำให้เธอต้องไปอยู่ตรงจุดนั้น ทั้งเสียใจที่โดนหักหลัง เสียใจที่ต้องเป็นต้นเหตุของเรื่องทุกอย่างโดยที่ตัวเองไม่ได้ต้องการด้วยซ้ำ จนผมไม่คิดว่าวันหนึ่งจะสลัดความคิดพวกนี้ออกไปได้ 

ไม่ว่าจะคิดยังไงเรื่องทั้งหมดก็อาจจะไม่เกิดขึ้นถ้าไม่ใช่เพราะผม ถ้าไม่มาเดบิ้วก็ไม่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ เราอาจจะได้คบกันเหมือนคู่รักวัยรุ่นปกติทั่วไป ไปเดทกันมีความสุขกัน ดูหนังฟังเพลง

แต่อยู่ๆผมก็เริ่มรู้สึกถึงเหตุผลที่ได้มาเป็นพโยยองวอนในวันนี้ จริงอยู่ที่อึนบีเป็นต้นทางของการเป็นศิลปิน แต่ระหว่างทางนั้นไม่ใช่เธอ กลับเป็นแฟนคลับทุกคนที่รักผมและแฟนคลับบางคนอาจจะอยู่กับผมมาตั้งแต่ต้น เช่นซารัง เธออยู่กับพวกเราTrust5 มาตลอดตั้งแต่วันแรกที่เราเปิดตัวจนถึงวันนี้ เธอเป็นแฟนคลับอันดับ1ของพวกเรา เธอคอยสนับสนุนและให้กำลังใจเราโดยที่เราไม่เคยรู้มาก่อน

ผู้หญิงที่ไม่ต้องรู้จักกันมาทั้งชีวิต เธอไม่ได้รู้เรื่องของผมทุกอย่างเหมือนที่อึนบีรู้ แต่เธอรู้ว่าตอนนี้ผมต้องการอะไร คำพูดไม่กี่คำของเธอการกระทำของเธอแค่ในฐานะของแฟนคลับ มันช่วยรักษาความรู้สึกของผมได้หลายต่อหลายครั้ง

"ตอนนี้ก็เหมือนกัน..นายกำลังทำร้ายฉันอยู่" เช่นคำพูดนี้ที่มันดังอยู่ในหัวของผมตลอดเวลาเหมือนคอยเตือนสติ  ผมทำร้ายเธอหลายต่อหลายครั้งเพราะคนอื่น แต่เธอกลับไม่เคยพูดมันออกมา แต่ครั้งนี้มันแตกต่าง เพราะที่ผมกำลังจมปลักกับความรู้สึกตลอด2ปี จนซารังทำให้รู้ว่ามันไม่ได้ทำร้ายแค่ผมแต่มันทำร้ายเธอด้วย ถ้าแฟนคลับของผมรู้พวกเขาก็จะเจ็บปวด ซึ่งมันไม่ควรเป็นแบบนั้น สิ่งที่ทำให้ผมมาอยู่ที่จุดนี้ไม่ใช่ความรักที่ผมมีต่ออึนบี แต่เป็นความรักที่พวกเขามีต่อผม

ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว อึนบีก็กลับไปแล้วเหลือแค่ผมที่นอนดูทีวีอยู่คนเดียว ผมมองขึ้นไปที่ชั้น2ตั้งแต่กลับมาซารังยังไม่ลงมาจากห้องเลย เธอจะเป็นยังไงบ้างนะจะเจ็บแผลหรือเปล่า 

เมื่อกี้พี่ซองมินเดินลงมาเอาผลไม้ขึ้นไปให้เธอกิน ตอนนี้สองคนนั้นก็อยู่ด้วยกันในห้อง ถึงผมจะรู้แล้วก็เถอะว่าพี่ไม่ได้ชอบซารัง แต่มันก็ยังแอบโมโหอยู่ดี ถ้าผมไม่ปากโป้งไปบอกเธอและไปทำกับเธอแบบนั้น คนที่ดูแลเธออยู่ตอนนี้ก็คงจะเป็นผม

ตือดือดื้อ.. เสียงข้อความจากมือถือดังขึ้นทำให้ผมละสายตาจากระเบียงชั้น2มองไปที่มือถือของตัวเอง มันมาจากพี่ซองมิน อยู่กันแค่นี้จะส่งข้อความมาทำไมมีอะไรลงมาคุยกันก็ได้มั้ง

"นายอยากรู้หรือเปล่า ว่าซารังชอบใคร" นี่คือข้อความที่เขาส่งมาหาผม

"ไม่! เพราะผมรู้แล้ว" 

"แล้วถ้าที่นายรู้มันผิดล่ะ ฉันเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าเธอชอบฉันแบบที่นายพูดหรือเปล่า ขึ้นมาห้องซารัง" ผมไม่รู้ว่าพี่จะทำอะไรแต่ก็อยากรู้ให้แน่ใจเหมือนกัน ผมเดินขึ้นมาที่ชั้น2ตอนนี้ก็ยืนอยู่หน้าห้องของซารัง ได้ยินเสียงเพลงและเสียงหัวเราะของพวกเขาดังออกมาจากในห้อง

จากนั้นก็ตัดสินใจเปิดประตูเข้า ไปก็เห็นพี่ซองมินกำลังนั่งคุยกับซารังอยู่ที่หน้าประตูระเบียง ตรงที่ซารังชอบนั่งหลับบ่อยๆ พี่ซองมินหันมามองผมแต่ซารังคงจะไม่รู้ว่าผมเข้ามาเพราะในห้องเปิดเพลงเสียงดังจนแทบไม่ได้ยินอะไร เขาเห็นผมแล้วนะทแต่ไม่พูดอะไรผมเลยได้แต่ยืนนิ่งอยู่หน้าประตู

"ปิดเพลงทำไม เพลงนี้เพลงโปรดฉันเลย" ซารังถามขึ้นเมื่อพี่ซองมินกดปิดเพลงทันทีที่ผมเข้ามาในห้อง

"ซารัง" เขาเรียกชื่อเธอในขณะที่ตอนนี้สายตามองมาที่ผม 

"มีอะไรคะ" ซารังที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยถามออกมาด้วยเสียงที่แสนจะไร้เดียงสา นี่ผมกับพี่ทำอะไรอยู่เนี้ยถ้าเธอรู้จะโกรธหรือเปล่า

"พี่ขอโทษนะ" จบประโยคนั้นพี่ก็ทำสิ่งที่ทำให้ผมอึ้งจนทำอะไรไม่ถูก เขาขยับเข้าไปใกล้ซารังและ จูบ!!!!

นี่เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ทั้งๆที่รู้ว่าผมชอบเธอ ทั้งๆที่พูดออกมาเองว่าไม่ได้ชอบซารัง ทั้งๆที่รู้ว่าผมจูบเธอไปแล้ว ทำไมยังกล้าตามผมเข้ามาในห้องเพื่อทำแบบนี้ต่อหน้าผม

ตอนนี้ความโมโหปนความไม่เข้าใจของผมมันพุ้งปรี๊ด จนไม่มีสติจะควบคุมตัวเอง ขณะที่ผมกำลังจะเดินไปกระชากเขาออกมาจากซารัง แต่

พลัก!! ซารังพลักพี่ซองมินออกจากตัวเธออย่างแรง

"พะพี่ ทำอะไรของพี่" เธอดูตกใจมากและถามออกมาทันที

"พี่ขอโทษ พี่แค่อยากรู้ว่าเธอชอบพี่หรือเปล่า" เขารีบขอโทษเธอและหันมามองหน้าของผม เหมือนกำลังจะบอกให้อยู่เฉยๆ ก่อนหน้านี้ที่บอกว่าไม่ว่าจะทำอะไรลงไปก็ห้ามผมเข้าไปยุ่ง เพราะคิดจะทำเรื่องบ้าๆแบบนี้ต่อหน้าผมสินะ

"แล้วทำไมไม่ถามฉันตรงๆ ทำแบบนี้ทำไม" เธอโวยวายใส่พี่ซองมินยกใหญ่

"ก็พี่ไม่รู้จะถามยังไงนี่ จะให้พี่พูดว่าซารังเธอชอบพี่หรือเปล่าอยากเป็นแฟนกับพี่ไหม แบบนี้หรอ" 

"ฉันชอบพี่ก็จริง แต่ไม่ได้ชอบแบบนั้น ฉันไม่ได้อยากจะเป็นแฟนพี่ แค่อยากเป็นแฟนคลับอันดับ1แบบที่เป็นอยู่ทุกวันนี้" ห้ะ! แค่แฟนคลับอันดับ1หรอ คำตอบของซารังกลับทำให้ผมอึ้งกว่าสิ่งที่พี่ซองมินทำลงไปอีก

"555+" พี่ซองมินหัวเราะลั่น ทำให้ผมกับซารังแปลกใจมากๆ

"พี่ก็ว่าแล้ว เธอไม่ได้คิดแบบนั้นหรอกจริงไหม พี่ดีใจที่เธอไม่ได้อยากเป็นแฟนพี่แต่อยากเป็นแค่แฟนคลับอันดับ1" เขาพูดพร้อมกับเอามือลูบหัวของซารัง

"นี่พี่แกล้งฉันหรอ" เธอทำหน้างอใส่พี่ซองมิน ตอนนี้ผมทั้งดีใจทั้งโล่งใจ เธอไม่ได้ชอบพี่อย่างที่เขาบอกจริงๆด้วย “อย่ามาเล่นแบบนี้อีกนะ ฉันตกใจแทบแย่ ถ้าหัวใจวายตายไปจะทำยังไง"

"เธอไม่ได้ชอบพี่ งั้นก็ชอบยองวอนสินะ" แต่คำถามต่อจากนั้นยิ่งทำให้ผม ที่ยังไม่หายใจเต้นจากเหตุการณ์เมื่อกี้ ต้องใจเต้นแรงกว่าเดิมอีก นี่เขาถามอะไรออกไปแล้วทำไมผมถึงลุ้นกับคำตอบขนาดนี้

"นี่ซีโน่บอกพี่หรอ" ซีโน่เกี่ยวอะไรด้วย แล้วตกลงมันแปลว่าอะไร ผมเริ่มงงไปหมด

"อย่าบอกนะ ว่าที่เธอหลุดปากพูดเป็นภาษาไทยที่ห้องอาหารของโรงแรมวันนั้นคือ..เธอบอกชอบยองวอนหรอ!!" ห้ะ! ทำไมผมไม่รู้เรื่อง ผมเริ่มนึกเรียบเรียงเหตุการณ์วันนั้นแล้วก็นึกขึ้นได้ว่า ผมกำลังนั่งกินข้าวอยู่แล้วซารังก็เดินเข้ามาพร้อมซีโน่ ต้องเป็นตอนนั้นแน่ๆ ต้องใช่แน่ๆ

"พี่!! เบาๆสิจะตะโกนทำไม เดี๋ยวยองวอนก็มาได้ยินหรอก" เธอทำท่าดุพี่ซองมิน ซารังผู้น่าสงสารเธอไม่รู้เลยว่าผมได้ยินและเห็นทุกอย่างหมดเลย 

"ฉันไม่ได้บอกว่าชอบเขา แค่หลุดปากพูดอะไรบางอย่างเกี่ยวกับยองวอนแค่นั้นเอง แล้วพี่ก็ห้ามไปบอกเรื่องนี้กับยองวอนหรือว่าใครเด็ดขาดเลยนะ เพราะฉันกำลังพยายามเลิกชอบเขาอยู่" 

"เธอจะเลิกชอบเขาทำไม ชอบยองวอนมันไม่ดีตรงไหน" พี่ซองมินเริ่มถามต่อ ผมเองก็ส่งสัยเรื่องนี้เหมือนกัน

"ฉันจะชอบใครไม่ได้ทั้งนั้น ขอร้องล่ะพี่ อย่าบอกเรื่องนี้กับใคร ฉันขอร้องช่วยฉันปิดสักครั้งอย่างน้อยก็จนกว่าฉันจะเลิกคิดอะไรแบบนี้กับยองวอนได้" น้ำเสียงของเธอดูเศร้ามากถ้าเทียบกับเมื่อกี้ ความรู้สึกตอนนี้ทำไมไม่รู้สึกดีอย่างที่ควรจะเป็น ซารังชอบผม ผมชอบซารัง แต่ทำไมตอนนี้มันรู้สึกแปลกๆทำไมเธอต้องพยายามเลิกชอบผมด้วย เป็นผมไม่ได้หรอ?

พี่ซองมินหันมามองหน้าของผมเหมือนจะถามว่าจะเอายังไงต่อ ผมทำได้แค่พยักหน้าตอบรับเพื่อให้เขาทำตามคำขอร้องของซารัง 

"พี่เข้าใจแล้ว เธอไม่ต้องห่วง จะไม่มีใครรู้เรื่องนี้แน่นอน" เขาหันไปรับปากซารัง "เธอพักผ่อนเถอะอย่าคิดมาก เดี๋ยวพี่เปิดเพลงให้" พี่ซองมินกดเปิดเพลงให้เธอและลุกเดินออกมากหาผม

"รอเดี๋ยวนะพี่" ผมกระซิบบอกพี่ซองมินที่ตอนนี้มายืนอยู่ข้างๆผม 

หลังจากนั้นก็เดินไปหยิบหูฟังในกระเป๋าของเธอ เอามาเสียบกับโทรศัพท์และใส่ที่หูของเธอ

"ขอบคุณนะคะพี่ ฉันกำลังจะบอกเลยว่าใส่หูฟังแบบนี้ดีกว่าเยอะเลย" เธอยิ้มให้ผมเพราะคิดว่าเป็นพี่ซองมิน ฉันรู้แล้วซารัง ว่าเธอชอบแบบนี้มากกว่า

ผมกับพี่ออกมาจากห้องของซารังและปล่อยให้เธอได้พักผ่อน หลังจากได้รู้ความจริงจากสิ่งบ้าๆที่พี่ทำ

"ทีนี้นายก็รู้แล้วนะว่าเธอชอบใคร" พี่พูดขึ้นมาทันทีที่เราเดินมาถึงโซฟาชั้นล่าง "ถ้าซารังรู้ว่าฉันวางแผนทุกอย่างนี้เพื่อบอกความจริงกับนาย เธอโกรธฉันตายแน่"

"ใครใช้ให้พี่ทำแบบนั้นล่ะ ผมโมโหมาก เกือบจะเข้าไปลากพี่ออกมา" ผมหันไปค้อนพี่ซองมินทันที

"แหม๋ ไม่เห็นต้องหึงเลยซารังพลักฉันออกเร็วขนาดนั้น แอบเสียใจนะเนี้ย นี่อูซองมินเชียวนะแต่เธอทำเหมือนโดนสุนัขเลียปากไปได้ ทีนายนี่ยืนนิ่งให้จูบเลย 2มาตรฐานจริงๆ" ผมเกือบอดขำไม่ได้555+ จะว่าไปก็เหมือนนะ ซารังพลักพี่ออกแรงมาก

"แต่ผมไม่เข้าใจ เธอก็รู้ว่าผมชอบเธอแล้วเธอก็ชอบผม ทำไมต้องทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำไมต้องเลิกชอบผมด้วย" เรื่องนี้ผมสงสัยจริงๆ คนเราต่างคนต่างชอบกันมันก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ

"ยองวอนน้องรัก ไม่เคยมีข่าวว่าผู้จัดการส่วนตัวกับศิลปินคนไหนชอบกันแล้วคบกันมาก่อนนะ" เขาพูดพร้อมกับลูบหัวของผมแบบที่ชอบทำกับซารังแล้วก็เดินขึ้นห้องไปเลย แล้วมันยังไง? พี่ซองมินพยายามจะบอกว่าเรื่องของผมกับซารังมันเป็นไปไม่ได้หรอ 

แน่นอนว่าผมไม่เชื่อ ทำไมมันจะเป็นไปไม่ได้ ผมเจอเรื่องที่คิดว่าไม่มีทางเกิดขึ้นแต่มันกับเกิดมาหลายเรื่องแล้ว แล้วไหนจะเรื่องที่ซารังชอบผมทั้งๆที่ผมคิดว่าเธอชอบพี่มาตลอด สำหรับผมตอนนี้ก็ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้แล้ว และถ้าซารังคิดอย่างที่พี่บอกจริงๆผมจะทำให้เธอรู้เองว่าเรื่องของเรามันเป็นไปได้