The king of the king

     
ตอนที่1 ข้าคือซูหลิน
 
     “ไม่ท่านพ่อท่านแม่ข้าจะอยู่กับท่านข้าจะไม่ไปไหน ข้าจะอยู่สู้กับพวกท่าน”เด็กหนุ่มกล่าว
“ไม่ซูหลินลูกแม่เจ้าจงมีชิวิตอยูต่อเจ้าเป็นความหวังของตระกูลเราเป็นลูกรักของพ่อและแม่ เจ้าจงมีชีวิตอยู่ต่อไป”
“ซูหลินพ่อเชื่อว่าในภายภาคหน้าเจ้าจะแข็งแกร่งแล้วเป็นอนาคตดวงไหม่ของตระกูลเราไปซะอย่ากลับมาที่นี่ถ้าเจ้ายังไม่แข็งแกร่งพอ จากนั้นเขาหันไปทางทิศนึง ซูหลงเจ้าพาซูหลินหนีไปทางนี้ข้าและภรรยข้าจะต้านพวก4มหาวิหารเอง เร็วไปซะ”
“ ข้อรับนายท่าน”จากนั้นเขารีบเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วคว้านายน้อยของเขาแล้วรีบพุ่งออกจากกระโจม
“ ฮือๆม่ายท่านลุงปล่อยข้าลงไปข้าจะไปช่วยท่านพ่อท่านแม่”
“ นายน้อยข้าขอโทษ ปึก” ซูหลงได้ทำการซับศอกไปตรงที่คอของเด็กหนุ่มสลบไป
ภายใต้รัติกาลอันมืดมิดได้มีมนุษย์2กลุ่ม 1.คือกลุ่มของซูหลงที่กำลังพานายน้อยหนี 2.กลุ่มมือสังหาร  
“หยุดซะ ซูหลง เจ้าและเด็กนั้นไม่รอดแน่”หนึ่งในมือสังหารตะโกนบอก
“หึแน่จริงเจ้าก็จับข้าให้ได้สิ” เขาเย้ยออกมาก
จากนั้นซูหลงได้ระเบิดพลังภายในของตัวเอง เคลื่อนที่อย่างรวดเร็วไปข้างหน้าอันห่างไกล
“ หึ ไม่เสียชื่อ เทพสายฟ้าเลย เคลื่อนที่ได้เร็วแม่แต่เหล่า นักบวชระดับสูงของวิหารมนต์ดำคงตามไม่ทันแน่” หนึ่งในมือสังหารกล่าว
“ อืมใช้แล้วแต่มันโดนพวกเราโจมตีอย่างหนักไม่ช้าก็เร็วพลังภายในของมันหมดแน่ ยิ่งระเบิดพลังด้วยแล้ว ไม่นานหรอก”
“ อืมม ข้าพวกเราวิ่งไล่ตามดีกว่า”มือสังหารอีกคนพลันกล่าว
ภายใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง
“ แฮกๆ นี่คงทิ้งการไล่ตามของพวกนั้นได้สักพัก” จากนั้นเขาได้วางนายน้อยของเขาลง นายน้อยข้าคงไม่สามารถอยู่ปกป้องท่านได้ ข้ายังต้องอยู่ปกป้องตระกูลซูต่อไปถึงแม้จะขัดคำสั่งนายใหญ่ก็ตาม เขาคิดในใจ อืมเอาล่ะเขาพลันลับตา” เข้าสู่จิตใต้สำนึกแล้วทำการผนึกความทรงจำบางส่วนของนายน้อย
“อึบ” จากนั้นเขาลืมตาใช้แขนทั้ง2ข้างฉีกอากาศออกเป็นช่องหว่างมิติขนาดเล็ก
“ ลาก่อนนายน้อยสักวันเราจะได้พบกัน  เขาได้ทำการส่งนายน้อยไปจากนั้นรอยแยกมิติก็ปิดตัวลง
ในอาณาจักรฟ้าคราม ณ บริเวณชายเมือ อวีโหล่ ที่ตั้งของบ้าน สกุลซู   
 ฟิ้วๆๆเสียงลมพัดผ่าน
 
“แฮะๆท่านพี่  ท่านเก่งจังเลยระดับพลังเลื่อนของท่านขึ้นมาอยู่สร้าง รากฐานระดับ8แล้ว ตอนนี้ท่านเป็น
หนึ่งในรุ่นเยาว์ที่เก่งที่สุดในตระกูลซู เลย ทั้งสวยทั้งฉลาดเกินควาย เห้ยเกินคน”
“!หะๆน้ตะกี้เจ้าพูดอะไรนะ”
“ เปล่าๆท่านพี่ข้าแค่บอกว่าท่านทั้งสวยทั้งสวยทั้งฉลาด แหะๆ”
“แหงละซิข้าทั้งสวยทั้งฉลาด เทพซะขนาดนี้ สะบัดผมเบาๆ”(เยสเข้ มึงมั่นหน้าจังวะ)
 “ช่ายยแล้วท่านสุดยอดอนาคตไรขีดจำกัด”  (เออ ยอ กันเข้าไป)    
หวือๆๆครืดๆตูมมม
“เอะ ท่านพี่ท่านได้ยินเสียงอะไรมัย”
“ อืออได้ยินสิเหมือนเสียงนี้จะมาจากภูเขาหลังตระกูลเรานะเราเดินไปตรวจสอบกันสักหน่อยดีกว่า”
“ ไปกัน Let’s go.” (เอิมไม่คิดจะบอกคนในครอบครัวเลยร้ายจิง)
ทั้ง2คนได้เดินทางไปหลังภูเขาตามที่ได้ตั้งเป้าไว้เหมือนรอ อาจจะได้เจอของวิเศษ ก็เป็นได้
“ ท่านพี่ๆ !ดูนั้นดูตรงนั้นสิตรงก้อนหินก้อนนั้นมีคนนอนยุด้วย”
“หือๆไหนๆข้าบ่ยักเห็นใครเลย นิ เจ้าหอกข้ารึเปล่า”
“คุเอ้ย ตาหรืออะไรวะนี่เยสครก”
  “หะๆ!น้อง6 ตะกี้เจ้าพูดอะไรนะอ่า ใหนพูดออีกที่ซิข้าไม่ได้ยิน”
“ป่าววว เสียงสูง ข้าพูดลอย 666”
“เอิมก็แล้ว=.=ไป ตูระเอือมละอา”(คิดในใจ)
“นั้นใงท่านพี่มีคนนนอนอยู่ตรงนี้จิงๆด้วย” เขาพลางชี้นิ้วไป
“หือ เออวะบักหำน้อย เห็นแว้วว”
“หำน้อยพ่องหรือจะดู=_=” 
“เอะน้อง2 ตะกี้เจ้ากล่าวอะไรนะ”
“ป่าววววข้าบ่ได้พูดอะไรเบยย”
“ออแล้วไปข้าคงหูฟาดแน่=.=”
“ก่อนอื่นท่านพี่เราไปดูคนตรงนั้นดีกว่า”
“Okไปดูกัน”(แมะกว่าจะไปดูกันพระเอกกุขาดใจตายแล้วมั่ง)
 
จากนั้นทั้ง2คนก็เข้ามาไกล้เด็กหนุ่มผู้นั้น ที่บริเวณก้อนหิน
“ท่านพี่ๆท่านคิดว่าคนผู้นี้ตายรึยังอ่ะ”
“ห้วยเอ้ย บ่หักนี่ก็ไปเขี่ยมันดูสิฟะ=.=”
“Ok ok ท่านพี่ถ้ามีอะไรช่วยข้าด้วย You understand.”
“YES.”
จากนั้นเขาได้ทำการมองหากิ่งไม้เล็กๆกิ่งหนึ่ง
“อันนี้แหละ” เขานั่งลงแล้วเอาไม้แหย่
“นี่แนะๆ ตายยังนิ”
“อ๊ากๆๆๆ”
จากนั้นเด็กหนุ่มสดุ้งตื่นขึ้นมาแล้วหันไปรอบๆเห็นผู้หญิงและเด็กชายตัวเตี้ยเท่าเอวเขา
“ที่นี่มันที่ไหนกันพวกเจ้าเป็นใครกัน เขาตะโกนออกมา”
“ที่นี่คือ อาณาเขตที่ตั้งบ้าน สกุล ซู  ข้ามมีนามว่า ซูหวิน นี่น้องชายข้า ซูฟิน แล้วเจ้าละเป็นใครมาจากไหนทำไมถึงมาอยู่บริเวณแถวนี้ได้”
           เด็กหนุ่มคนนั้นนั่งนึกชื่อเขาแปบนึง (เวรเอ้ยชื่อตัวเองยังจำไม่ได้)
“ข้ามีนามว่า ซูหลิน”