The king of the king
เขียนโดย 
สหฤทธิ์
วันที่ 17 พฤศจิกายน พ.ศ. 2561 เวลา 12.59 น.
แก้ไขเมื่อ 17 พฤศจิกายน พ.ศ. 2561 13.22 น. โดย เจ้าของนิยาย
2) ข้ามีนามว่า ซูหลิน
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ตอนที่1 ข้าคือซูหลิน
“ไม่ท่านพ่อท่านแม่ข้าจะอยู่กับท่านข้าจะไม่ไปไหน ข้าจะอยู่สู้กับพวกท่าน”เด็กหนุ่มกล่าว
“ไม่ซูหลินลูกแม่เจ้าจงมีชิวิตอยูต่อเจ้าเป็นความหวังของตระกูลเราเป็นลูกรักของพ่อและแม่ เจ้าจงมีชีวิตอยู่ต่อไป”
“ซูหลินพ่อเชื่อว่าในภายภาคหน้าเจ้าจะแข็งแกร่งแล้วเป็นอนาคตดวงไหม่ของตระกูลเราไปซะอย่ากลับมาที่นี่ถ้าเจ้ายังไม่แข็งแกร่งพอ จากนั้นเขาหันไปทางทิศนึง ซูหลงเจ้าพาซูหลินหนีไปทางนี้ข้าและภรรยข้าจะต้านพวก4มหาวิหารเอง เร็วไปซะ”
“ ข้อรับนายท่าน”จากนั้นเขารีบเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วคว้านายน้อยของเขาแล้วรีบพุ่งออกจากกระโจม
“ ฮือๆม่ายท่านลุงปล่อยข้าลงไปข้าจะไปช่วยท่านพ่อท่านแม่”
“ นายน้อยข้าขอโทษ ปึก” ซูหลงได้ทำการซับศอกไปตรงที่คอของเด็กหนุ่มสลบไป
ภายใต้รัติกาลอันมืดมิดได้มีมนุษย์2กลุ่ม 1.คือกลุ่มของซูหลงที่กำลังพานายน้อยหนี 2.กลุ่มมือสังหาร
“หยุดซะ ซูหลง เจ้าและเด็กนั้นไม่รอดแน่”หนึ่งในมือสังหารตะโกนบอก
“หึแน่จริงเจ้าก็จับข้าให้ได้สิ” เขาเย้ยออกมาก
จากนั้นซูหลงได้ระเบิดพลังภายในของตัวเอง เคลื่อนที่อย่างรวดเร็วไปข้างหน้าอันห่างไกล
“ หึ ไม่เสียชื่อ เทพสายฟ้าเลย เคลื่อนที่ได้เร็วแม่แต่เหล่า นักบวชระดับสูงของวิหารมนต์ดำคงตามไม่ทันแน่” หนึ่งในมือสังหารกล่าว
“ อืมใช้แล้วแต่มันโดนพวกเราโจมตีอย่างหนักไม่ช้าก็เร็วพลังภายในของมันหมดแน่ ยิ่งระเบิดพลังด้วยแล้ว ไม่นานหรอก”
“ อืมม ข้าพวกเราวิ่งไล่ตามดีกว่า”มือสังหารอีกคนพลันกล่าว
ภายใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง
“ แฮกๆ นี่คงทิ้งการไล่ตามของพวกนั้นได้สักพัก” จากนั้นเขาได้วางนายน้อยของเขาลง นายน้อยข้าคงไม่สามารถอยู่ปกป้องท่านได้ ข้ายังต้องอยู่ปกป้องตระกูลซูต่อไปถึงแม้จะขัดคำสั่งนายใหญ่ก็ตาม เขาคิดในใจ อืมเอาล่ะเขาพลันลับตา” เข้าสู่จิตใต้สำนึกแล้วทำการผนึกความทรงจำบางส่วนของนายน้อย
“อึบ” จากนั้นเขาลืมตาใช้แขนทั้ง2ข้างฉีกอากาศออกเป็นช่องหว่างมิติขนาดเล็ก
“ ลาก่อนนายน้อยสักวันเราจะได้พบกัน เขาได้ทำการส่งนายน้อยไปจากนั้นรอยแยกมิติก็ปิดตัวลง
ในอาณาจักรฟ้าคราม ณ บริเวณชายเมือ อวีโหล่ ที่ตั้งของบ้าน สกุลซู
ฟิ้วๆๆเสียงลมพัดผ่าน
“แฮะๆท่านพี่ ท่านเก่งจังเลยระดับพลังเลื่อนของท่านขึ้นมาอยู่สร้าง รากฐานระดับ8แล้ว ตอนนี้ท่านเป็น
หนึ่งในรุ่นเยาว์ที่เก่งที่สุดในตระกูลซู เลย ทั้งสวยทั้งฉลาดเกินควาย เห้ยเกินคน”
“!หะๆน้ตะกี้เจ้าพูดอะไรนะ”
“ เปล่าๆท่านพี่ข้าแค่บอกว่าท่านทั้งสวยทั้งสวยทั้งฉลาด แหะๆ”
“แหงละซิข้าทั้งสวยทั้งฉลาด เทพซะขนาดนี้ สะบัดผมเบาๆ”(เยสเข้ มึงมั่นหน้าจังวะ)
“ช่ายยแล้วท่านสุดยอดอนาคตไรขีดจำกัด” (เออ ยอ กันเข้าไป)
หวือๆๆครืดๆตูมมม
“เอะ ท่านพี่ท่านได้ยินเสียงอะไรมัย”
“ อืออได้ยินสิเหมือนเสียงนี้จะมาจากภูเขาหลังตระกูลเรานะเราเดินไปตรวจสอบกันสักหน่อยดีกว่า”
“ ไปกัน Let’s go.” (เอิมไม่คิดจะบอกคนในครอบครัวเลยร้ายจิง)
ทั้ง2คนได้เดินทางไปหลังภูเขาตามที่ได้ตั้งเป้าไว้เหมือนรอ อาจจะได้เจอของวิเศษ ก็เป็นได้
“ ท่านพี่ๆ !ดูนั้นดูตรงนั้นสิตรงก้อนหินก้อนนั้นมีคนนอนยุด้วย”
“หือๆไหนๆข้าบ่ยักเห็นใครเลย นิ เจ้าหอกข้ารึเปล่า”
“คุเอ้ย ตาหรืออะไรวะนี่เยสครก”
“หะๆ!น้อง6 ตะกี้เจ้าพูดอะไรนะอ่า ใหนพูดออีกที่ซิข้าไม่ได้ยิน”
“ป่าววว เสียงสูง ข้าพูดลอย 666”
“เอิมก็แล้ว=.=ไป ตูระเอือมละอา”(คิดในใจ)
“นั้นใงท่านพี่มีคนนนอนอยู่ตรงนี้จิงๆด้วย” เขาพลางชี้นิ้วไป
“หือ เออวะบักหำน้อย เห็นแว้วว”
“หำน้อยพ่องหรือจะดู=_=”
“เอะน้อง2 ตะกี้เจ้ากล่าวอะไรนะ”
“ป่าววววข้าบ่ได้พูดอะไรเบยย”
“ออแล้วไปข้าคงหูฟาดแน่=.=”
“ก่อนอื่นท่านพี่เราไปดูคนตรงนั้นดีกว่า”
“Okไปดูกัน”(แมะกว่าจะไปดูกันพระเอกกุขาดใจตายแล้วมั่ง)
จากนั้นทั้ง2คนก็เข้ามาไกล้เด็กหนุ่มผู้นั้น ที่บริเวณก้อนหิน
“ท่านพี่ๆท่านคิดว่าคนผู้นี้ตายรึยังอ่ะ”
“ห้วยเอ้ย บ่หักนี่ก็ไปเขี่ยมันดูสิฟะ=.=”
“Ok ok ท่านพี่ถ้ามีอะไรช่วยข้าด้วย You understand.”
“YES.”
จากนั้นเขาได้ทำการมองหากิ่งไม้เล็กๆกิ่งหนึ่ง
“อันนี้แหละ” เขานั่งลงแล้วเอาไม้แหย่
“นี่แนะๆ ตายยังนิ”
“อ๊ากๆๆๆ”
จากนั้นเด็กหนุ่มสดุ้งตื่นขึ้นมาแล้วหันไปรอบๆเห็นผู้หญิงและเด็กชายตัวเตี้ยเท่าเอวเขา
“ที่นี่มันที่ไหนกันพวกเจ้าเป็นใครกัน เขาตะโกนออกมา”
“ที่นี่คือ อาณาเขตที่ตั้งบ้าน สกุล ซู ข้ามมีนามว่า ซูหวิน นี่น้องชายข้า ซูฟิน แล้วเจ้าละเป็นใครมาจากไหนทำไมถึงมาอยู่บริเวณแถวนี้ได้”
เด็กหนุ่มคนนั้นนั่งนึกชื่อเขาแปบนึง (เวรเอ้ยชื่อตัวเองยังจำไม่ได้)
“ข้ามีนามว่า ซูหลิน”
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
