The end of us (วันตะวันดับจักวาลพิโรธ)

      ...เช้าที่สดใสพระอาทิตย์ยังอยู่ที่เดิม มันช่างมันมีคุณค่าเหลือเกินเมื่อคนที่จ้องมองรู้อยู่ในหัวใจว่าอีก 35 วันเท่านั้นมันจะดับไปตลอดกาล... "สตีฟ" เค้าลุกขึ้นมาจากเตียงและปฏิบัติกิจวัตรเหมือนทุกวันอาชีพของเค้าคือนักบินอวกาศฝึกหัดและวันนี้...ไม่รู้ตัวเลยว่าจะมีเรื่องที่เค้าคาดไม่ถึงเข้ามาในชีวิตเค้า "สตีฟลูก... วันนี้ไม่ทานอาหารเช้าหรอจ้ะ" เสียงผู้เป็นแม่ไถ่ถามพร้อมกับอาหารเช้าที่วางบนโต๊ะ "ไม่ครับแม่ผมไปก่อนะครับ.." สตีฟหันมาพูดกับแม่พร้อมรอยยิ้ม ก่อนที่แม่ของเค้าจะเข้ามากอด "ลูกเก่งเหมือนพ่อเลยนะทุกวันนี้พ่อของลูกเฝ้าดูลูกจากบนฟ้าเค้าคงภูมิใจมาก.." สตีฟกอดแม่ทั้งๆที่เค้าไม่เคยเห็นหน้าพ่อเลย พ่อของเค้าเสียชีวิตจากภารกิจ อพอลโล่ 1 ได้ 26 ปีแล้วถึงแม้เค้าจะไม่เคยเห็นหน้าพ่อแต่แม่ของเค้าเล่าให้ฟังเสมอว่าพ่อของเค้ารักอวกาศมาก และอยากไปปฏิบัติภารกิจต่างๆให้มวลมนุษยชาติ "ผมรักแม่เช่นกันครับถึงแม้ว่าเราต้องจากกันอีกไม่นานแต่ผมจะกอดแม่ในทุกๆวันจนถึงวันสุดท้าย.." สตีฟเดินทางไปทำงานปกติ

     "840:59:58" ณ ห้องปฏิบัติการภัยภิบัติทางอวกาศ 

"แปดร้อย แปดร้อยสี่สิบชั่วโมง... ทำไมเราถึงยังไม่มีมาตรการอะไรเลย??.." ผอ.เอ็ดเวิด เดินไปเดินมาเค้าไม่ได้พักผ่อนมา 24 ชั่วโมงแล้ววิคกี้ ไอโกะ และเจ้าหน้าที่คนอื่นๆก็เช่นกัน "ก็อย่างที่เสนอไปดูเหมือนว่า ทางออก อดัมกับอีฟเป็นหนทางออกที่ดีที่สุดในการดำรงเผ่าพันธ์เราไว้" ดร.คนหนึ่งได้เสนอวิธีในการดำรงเผ่าพันธุ์ไว้ ด้วยการส่งมนุษย์ชายหญิงคู่หนึ่งลงไปใต้ดินลึกโดยอยู่ในแคปซูลดำรงชีพ... "ดร.คะ!! แต่อดัมกับอีฟจะอยู่ได้แค่ 5 ปีเท่านั้นนะคะและพวกเค้าจะขึ้นมาจากใต้ดินยังไงต่อให้หลบอุณหภูมิที่หนาวเหน็บได้...??" ทิษฎีโต้แย้งต่างๆมากมายถูกถกขึ้นในที่ประชุมจนกลายเป็นถกเถียงกัน ปัง...!! "พอแล้ว..หยุดเถียงกันสักที.."ชายวัยบั้นปลายชีวิตเค้าคือ.. ชาลส์ แฟรงค์ อดีต ผอ. Nasa แต่วันนี้เค้าถูกเรียกตัวมาเป็นที่ปรึกษาพิเศษในวิกฤษครั้งนี้ ทุกคนในห้องต่างเงียบฟัง.. "ก่อนอื่นเราต้องรู้ให้ได้ว่าก่อนที่จะดับการกระพริบครั้งต่อไปจะเกิดขึ้นเมื่อไหร่... และมันมีผลต่อโลกยังไงตราบใดที่มันยังไม่ดับ!!" ทุกคนในห้องต่างหยุดเงียบหันมาที่เค้าสายตาเดียว "อ..เอ่ออ ท่านหมายความว่า จะส่งยานอวกาศขึ้นไปทดลองหรอครับ??" สิ้นคำถาม ซิทก้าถูกหยิบขึ้นมาจุด.. และเสียงอันเคร่งครึมของชายแก่คนนั้นได้พูดขึ้นว่า "ฉันเอง...และลูกเรืออีก 2-3 คน" ทุกคนในห้องต่างรู้ดีว่าภารกิจนี้ไม่มีใครอาสาแน่นอนเพราะถ้าเกิดการกระพริบขึ้นมาอีกครั้งกล้องทุกตัวในโลกจะไม่สามารถจับการเปลี่ยนแปลงครั้งนี้ได้ นอกจากมีกล้องที่ติดไว้กับดาวเทียมทำมุมกับดวงอาทิตย์พอดีและส่งภาพมายังโลก... "ฉันจะเอาไอกล้องบ้านี้ไปติด.. มีใครอาสามั้ย" ทุกคนต่างก้มหน้า... สักพัก ผอ.เอ็ดเวิดได้เอ่ยขึ้นว่า "เรามีสตีฟ ..." ความคิดที่จะเอานักบินฝึกหัดไปทำภารกิจนี้ ถือว่าบ้ามากๆแต่ ณ เวลานี้ไม่มีคำว่าฝึกหัด ไม่มีคำว่าอ่อนประสบการ์ณ "ไม่ใช่สตีฟได้มั้ยคะท่าน ..?!!" เสียงตะโกนนั้นออกจาก ดร.สาว วิคกี้นั้นเอง ใช่แล้ววิคกี้กับสตีฟเค้าชอบพอกันอยู่นานพอสมควร "นี่คือคำสั่ง..!" เสียงย้ำจากผอ. วิคกี้ทำอะไรไม่ถูกตอนนั้นรอบกายของเธอมืดมนไปหมดดวงอาทิตย์ของเธออาจจะดับเร็วกว่าคนอื่น เธอรีบวิ่งออกจากที่ประชุมไป เธอได้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและโทรหาสตีฟบอกเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้น "สตีฟเธอไม่จำเป็นต้องรับภารกิจนี้ก็ได้นะ.." วิคกี้พยายามบอกโน้มน้าวสตีฟไม่ให้ไปทำภารกิจฆ่าตัวตายนี้..

"ผมจะรับมัน" สตีฟไม่ฟังคำอ้อนวอนจากวิคกี้เลย... 

       1 วันสุดท้ายก่อนภารกิจติดตั้งดาวเทียวนอกอวกาศ..

"คืนนี้ดาวสวยจัง..." วิคกี้อยู่ในอ้อมกอดของชายคนรักนั้นคือสตีฟนั้นเองทั้งที่รู้ว่าพรุ่งนี้ชายคนรักของเธอต้องออกไปทำภารกิจที่ไม่รู้ว่าจะได้กลับมาอีกหรือป่าว... เธอพยายามกอดเค้าให้แน่นที่สุด อย่างที่ไม่เคยกอดใครมาก่อนน้ำตาเธอค่อยๆไหลออกมาขัดกับความเป็นสาวฉลาดของเธอ สตีฟไม่มีคำพูดใดๆ แต่กลับจูบเธอเบาๆอย่างนิ่มนวล... พร้อมลูบไล้ร่างกายเธออย่างแผ่วเบา.. เพลงรักของทั้งคู่เริ่มต้นและจบลงและกอดกันจนหลับไป...

        วันปล่อยกระสวย อพอลโล่ 30 "ได้บินโครงการเดียวกับพ่อของนายคงภูมิใจไม่น้อยนะพ่อหนุ่ม" มือบีบไหล่สตีฟเบาๆ เป็นมือของ ชาลส์ นั้นเอง "ผมไฝ่ฝันมาตลอดว่าจะได้ติดธงชาติอเมริกา และได้บินออกไปท่องอวกาศ และเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้บินร่วมกับท่าน..." สตีฟยิ้มเบาๆคนที่อยู่ตรงหน้านั้นเป็นนักบินอวกาศที่เคยเก่งที่สุดใน Nasa ลูกเรืออีกคนคือ ดร.แซม พาวเนอร์ นักภูมิศาตร์อวกาศที่อาสามาดูมุมของพระอาทิตย์ให้ในภารกิจนี้ ลูกเรืออีกคนคือ เบอร์นาด ฮอคกวิน เค้าเป็นนักบินอวกาศที่เก่งมากในยุคปัจจุบัน "สตีฟ ...สตีฟ!!!" เสียงเรียกจากหญิงสาวคนหนึ่งแหวกฝูงเจ้าหน้าที่มา วิคกี้นั้นเอง... สตีฟกวักมือบอกให้เจ้าหน้าที่ปล่อยเธอเข้ามาเธอวิ่งเข้ามากอดสตีฟอย่างไม่สนอะไรทั้งนั้น... "บอกแล้วไงว่าจะทำแบบนี้ที่ทำงาน.." สตีฟยิงมุขใส่แต่เธอได้แต่ยิ้มและมองไปที่ตาของสตีฟน้ำตาเธอค่อยๆไหลออกมา "ฉันมีบางอย่างอยากให้เธอเอาติดตัวไว้.." ยังไม่ทันที่สตีฟจะพูดอะไร เธอประกบริมฝีปากอันบางเบาเข้ากับปากของสตีฟ สตีฟกอดเธอแน่นขึ้นก่อนที่ทั้งคู่ต้องแยกออกจากกันเมื่อมีเจ้าหน้าที่มาบอกให้สตีฟขึ้นยานได้แล้ว "ฉันไปก่อนนะ" ก่อนไปสตีฟยื่นกระดาษแผ่นเล็กๆให้กับวิคกี้ เธอรับมันทั้งน้ำและมองดูคนรักเดินไปขึ้นนกเหล็กลำมหึมา ...

     "ที่นี้ฮุสตัน"

การสื่อสาร : พร้อม

เชื้อเพลิง : พร้อม

นักบิน : พร้อม

จะเริ่มการปล่อยอพอลโล่ 30 ในอีก 10..9..8..7..6..5..4..3..2..1 ... เครื่องยนต์ของจรวดส่งยานเผาพลาญเชื้อเพลิงมหาศาลยานค่อยๆลอยออกจากพื้นดินและลอยขึ้นไปเหนือท้องฟ้าที่สดใส ที่อาจเป็นความหวังเล็กๆของมวลมนุษยชาติ 

      ในมือของวิคกี้ค่อยเปิดกระดาษแผ่นเล็กๆออก มันเป็นข้อความจากสตีฟนั้นเอง

  "ถึง...วิคกี้ ผมขอโทษที่ผมไม่สามารถหันหลังให้มวลมนุษยชาติและต้องเลือกจากคุณไป.. ผมขอบคุณสำหรับทุกอย่าง... ผมไม่สัญญาว่าผมจะกลับมากอดคุณอีกครั้งแต่ผม..."  ...สัญญาจะรักคุณตลอดไป ...จากสตีฟ

                       จบ EP.3