miss call of love (remake)

     ..ท่ามกลางแดดยามเย็นและลมโชยเบาๆของหน้าหนาว

"ในที่สุดนานก็พัฒนาสักที.." วินซึ่งขยับอันดับตัวเองจากที่ 8 มาที่ 7 ซึ่งไม่ใช่อันดับสุดท้ายในการวิ่งร้อยเมตร เค้ายิ้มร่ากับผลงานของเค้า ถึงจะไม่ใช่อันดับที่โค้ชต้องการแต่เค้าก็สามารถพัฒนาตัวเองขึ้นมาได้อีกก้าวหนึ่ง ในขณะที่เค้ากำลังดีใจอยู่นั้นเอง "โค้ชครับผมเจ็บข้อเท้า.." นักวิ่งอันดับที่ 8 ในการซ้อมเมื่อกี้เดินมาหาโค้ช "นายบาดเจ็บหรอ หนักแค่ไหนดูหน่อยสิ" ในขณะที่โค้ชกำลังก้มดูข้อเท้าของนักกีฬานั้น วินที่ยืนยิ้มเมื่อกี้ "..นี่ตรูชนะคนเจ็บคนเจ็บข้อเท้าหรอเนี้ย" เค้าคิดในใจ ความดีใจเมื่อกี้ทุกพังลงเหมือนโดนลากไปตบกลางสี่แยก... "น่าจะหนักแหะเดะโค้ชพาไปให้หมอเช็คอาการ แย่จริงๆเลยดันมาเจ็บอีก 3 วันก่อนแข่ง อ้าววันนี้พอแค่นี้แหละพรุ่งนี้เวลาเดิม ฉันจะประกาศรายชื่อนักกีฬาที่ได้ไปแข่งกีฬาจังหวัด" วินเดินกลับห้องพักโดยที่ไม่ซ้อมต่อเหมือนวันที่ผ่านๆมา เค้ารุ้สึกกับตัวเองว่าเค้าไม่มีทางที่จะได้แข่งเหมือนเพื่อนๆ และชีวิตตามความฝันเค้าคงจบลงแค่นี้..  เค้าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาแม่ และแค่แม่รับสาย..น้ำตาลูกผู้ชายก็ไหลออกมาทันที ทั้งๆที่เค้าพยายามกลั้นเอาไว้ แต่ผู้เป็นแม่ก็รู้ทันทีว่าลูกคนนี้ได้บอกทุกสิ่งทุกอย่าง "ไม่เป็นไรนะลูก.." เสียงปลอบใจจากแม่ทำให้เค้าเช็ดน้ำและตอบกับแม่ไปว่า "ครับ.. ไม่ว่าวันพรุ่งนี้จะเป็นยังไงผมก็จะไม่ยอมแพ้ครับ" ทั้งสองคนแม่ลูกได้คุยสาระทุกข์สุกดิบกัน..

    ...หลังจากวางหูจากแม่ วินก็ได้เล่นโทรศัพท์อย่างที่เค้าเคยทำ เค้าเขี่ยโทรศัพท์ไปมาอย่างไร้จุดหมายเค้าเห็นเพื่อนๆรุ่นเดียวกันถ่ายรูปถ้วยรางวัลลงโซเชี่ยลอย่างภูมิใจ เค้าอาจจะเป็นคนเดียวที่ยังไม่เคยได้ลิ้มรสชัยชนะ.. แต่แล้วในความคิดเค้าก็มีความคิดเล็กๆผุดขึ้นมา... "คราวนี้โทรไม่ผิดครับตั้งใจ.." เค้าโทรหาเหมียวอย่างไม่รู้ว่าตัวเองคิดอะไรอยู่.. "ยุ่งอยู่หรือเปล่าครับ??" ปลายสายหลังจากรับโทรศัพท์ "ไม่ยุ่งจ้าแต่กำลังจะนอน มีอะไรหรือเปล่าน้อง?" เหมียวถามกลับ "พี่อายุเท่าไหร่?" เป็นคำถามที่วินยังไม่รู้เลยว่าถามไปทำไม "เอ่อ..ปีนี้ก็ 27 แล้วจ้าว่าแต่..ถามทำไมหรอ?" นั้นสิถามทำไมคนเขียนยัง งง?? "พี่เคยพยายามอะไรมากๆแล้วมันไม่สำเร็จมั้ย?" ยังไม่ทันได้ตอบอะไรวินก็พูดต่อ "ผมควรไปต่อหรือหยุดดี?" มีเสียงเอ่อเบาๆ และ "ทำไมหรอพี่ยังไม่รู้เลยเรื่องอะไรจีบสาวใช่มั้ย?" วินหัวเราะเบาๆ และเล่าเรื่องราวทั้งหมด "พี่ว่านะ ถ้าน้องพยายามมาขนาดนี้แล้วอย่าเพิ่งปล่อยไปเลยดีกว่า" "พี่ก็ให้คำปรึกษาได้แค่นี้แหละมีอะไรอีกมั้ย?" สิ้นประโยควินเริ่มใจชื้นขึ้นมาและพร้อมลุกออกไปสู้ต่อ จากที่หมดหวังกำลังใจเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา... "อ้าว 5 ทุ่มแล้วหรอเนี่ย.." เสียงวินที่เงยดูนาฬิกา "งั้นผมไปนอนก่อนนะครับ ฝันดีครับพี่..." แล้วเจ้าตัวรีบวางหูไปทั้งคำปรึกษาใช้เวลานานกว่าเมื่อวานที่สนทนา 10 เท่าวั้นนี้ทั้งสองคุยกันนานขึ้นเค้าไม่รุ้ด้วยซ้ำว่าปลายสายหน้าตาเป็นยังไงและเค้าโทรไปเพื่ออะไรแต่สิ่งที่เค้าได้กลับมาคือ แรงฮึดสู้อย่างบอกไม่ถูก

       ..."อ่าๆๆนั่งตรงนี้เลย ทุกคน" เสียงโค้ชบอกให้นั่งกีฬาฟังประกาศรายชื่อ วินได้แต่นั่งก้มหน้า คนแล้วคนเล่าถูกเรียกไปรับเสื้อแข่งของมหาลัย เวลาผ่านไปนานแค่ไหนไม่รู้แต่.. "อ้าวคนสุดท้าย.... วิน" เค้าเงยหน้าขึ้นตบหน้าตัวเอง "อุ้ย...เจ็บไม่ฝัน" เค้ารีบลุกวิ่งไปรับเสื้อด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม และกระซิบถามโค้ชว่า "สำรองหรอครับ?" โค้ชส่ายหน้าและพูดประโยคที่วินไม่คิดจะได้ยิน "ตัวจริงร้อยเมตรชาย" เค้าดีใจอย่างบอกไม่ถูกแทบจะเก็บอาการไว้ไม่อยู่...และเย็นวันนั้นหลังจากที่เค้ากลับจากซ้อม เค้ารีบโทรไปบอกแม่ต่อข่าวดีที่เกิดขึ้นและแม่ก็บอกว่าจะเตรียมมาเชียร์และจะไปบอกพ่อของวินอีกที .. คืนนั้นเค้าแทบนอนไม่หลับตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูกและสิ่งที่เค้าทำคือ "พี่ครับ...ผมได้แข่งทีมมหาลัยแล้ว" ใช่แล้ว!!!เค้าโทรไปบอกเหมียวนั้นเอง... "ยินดีด้วยนะ" เค้าโทรไปหาคนแปลกหน้าที่ไม่รู้จักอย่างเหมียว เค้ายังไม่รู้เหตุผลเลยว่าโทรไปบอกทำไม หลังจากสิ้นเสียงให้กำลังใจ 

     มีประโยคจากเหมียวพูดขึ้นว่า.."ว่าแต่น้องชื่ออะไรนะ?"

                                จบ.EP2

   "การที่วิ่งตามใครสักคนเราอาจะเหนื่อยลองหยุดสักพักสิ.."