miss call of love (remake)

   "โอ้ยยทำไมวันนี้งานมันเยอะจังเลย!!" เสียงบ่นจากสาวออฟฟิศ คนหนึ่งที่ทำงานมาจนถึงเวลา 4 โมงเย็นใกล้เวลาเลิกงานเต็มที... "แหมม ยัยทราย ยังไม่ชินอีกหรอ เธอทำทุกวัน เธอก็บ่น ทู๊กกวัน มีวันไหนบ้างที่ไม่บ่น" คู่สนทนาของเธอ"เหมียว"นั้นเอง วันนี้ก็เป็นอีกวันเช่นเคยที่กิจวัตรของเธอดำเนินไป "น้องเหมียวครับ..วันนี้พี่ไปส่งนะ.." เหมียวหันไปหาเสียงที่คุ้นเคย "ดิว" นั้นเองเค้าเป็นหัวหน้าแผนกสุดหล่อ ที่มั้นไปรับไปส่ง คอยซื้อขนมมาฝาก คอยพาไปกินข้าว ภาษาชาวบ้านๆเรียกว่า..จีบ นั้นแหละ "อ่อ..ค่ะได้ค่ะพี่ดิว" จบประโยคเพียงไม่กี่วินาที "อุ้ยๆๆๆๆ หวานจังเลยนะคู่เนี้ย เมื่อไหร่แต่งคะเนี้ย!!" เหมียวได้หันไปตีแขนทรายเบาๆก่อนจะพูดขึ้นว่า "แต่งเติงบ้าไร" พร้อมกับยิ้มเบาๆ ด้วยความเขิน 

   ...ณ กลางสี่แยกแห่งหนึ่ง "น้องเหมียววันนี้ไปกินข้าวกับพี่มั้ยครับ" ด้วยความที่รถติดตามประสาเมืองหลวง ดิวจึงชวนเหมียวคุย "อืม..ขอเป็นวันหลังได้มั้ยคะ วันนี้เหมียวรู้สึกง่วงๆอ่ะค่ะ แถมต้องเอางานเสนอราคากลับมาทำที่ห้องอีก" หลังจบประโยค "อ่องั้นถือว่าเหมียวนัดพี่แล้วนะห้ามเบี้ยว" ด้วยความ งง งวย เหมียวจึงหันไปถาม"เอ่อ..วันไหนหรอคะพี่" ดิวค่อยๆหันหน้ามา "งั้นเอาเป็นวันเสาร์ดีมั้ยครับ" เหมียวได้แค่ยิ้มแล้วพยักหน้า จริงๆแล้วก็เป็นเรื่องปกติที่คนดูใจกันจะไปกินข้าวด้วยกันทำอะไรร่วมกัน "อ่า...ถึงแล้วครับ" รถค่อยๆจอดเข้าที่จอด "ขอบคุณมากนะคะพี่ดิว บ๊ายบายค่ะ" เธอค่อยๆเปิดประตูแล้วลงมา ในห้องนอนของเธอหลังจากที่เธอปฏิบัติบัติภาระกิจเรียบร้อย เธอกำลังนั่งทำงานอยู่หน้าโน๊ตบุ๊คของเธออยู่ "ติ๊ดดึ่ง" เสียงแจ้งเตือน Line ดังขึ้นเธอจึงเปิดดู "ฝันดีนะครับ" พร้อมกับสติ๊กเกอร์น่ารักๆ เธอยิ้มและตอบกลับว่า "ฝันดีเช่นกันค่ะ" และในขณะที่เธอกำลังก้มหน้าทำงานของเธอต่อ..

     "ติ๊ดๆๆๆๆ.." เสียงโทรเข้าจากโทรศัพท์ของเธอ หน้าจอขึ้นเบอร์ที่เธอไม่คุ้นเลย แต่เธอคิดว่าเป็นเบอร์ลูกค้าเธอจึงรับสาย "ฮัลโหล แม่..." "แม่ครับวันนี้วันนี้ผมก็ยังทำได้ไม่ดีเท่าไหร่ แม่อยู่ที่นั้นเป็นไงบ้าง..? หนาวมั้ยเดี๋ยววันเสาร์นี้ถ้าโค้ชไม่เรียกซ้อมผมว่าจะกลับไปกินกับข้าวฝีมือแม่นะ แล้วก็...ผมเหนื่อยมากเลยแม่ ผมพยายามแล้วนะครับแต่ทำไมผมยังไม่ชนะแต่ไม่เป็นผมจะทำตามที่พ่อเคยบอกไว้... ว่าถ้าไม่หยุดซ้อมซักวันผมจะสำเร็จ" สิ้นประโยคยาวๆที่เด็กหนุ่มในสายร่ายมาแบบไม่เว้นช่วงเจ้าของโทรศัพท์ก็พูดขึ้นว่า "เอ่อ..ขอโทษนะคะฉันว่าคุณน่าจะโทรผิดแล้วล่ะ ฉันยังไม่มีลูกแล้วก็... ไม่รู้จักคุณด้วย" หลังจากเงียบไปสักพักไม่กี่วินาที "อ้าว..ขอโทษครับพี่สงสัยผมจะโทรผิด" เจ้าของโทรศัพท์ขำเบาๆ และตอบไปว่า "ไม่เป็นไรคะ เห็นคุณพูดอยู่ก็ไม่อยากขัด" สิ้นเสียงนั้นไม่มีเสียงตอบกลับใดๆ นอกจากวินที่ขอโทษและกำลังวางหูไป.. "สู้ๆนะไม่ว่าน้องเจออะไรอยู่แต่ถ้าน้องมีความพยายามพี่ว่ามันต้องสำเร็จ" เป็นประโยคที่วินไม่คิดจะได้ยินก่อนวางหู.. ซึ่งไม่ได้เตรียมตัวมาก่อนแต่หัวใจเค้าเริ่มเต้นแรงพร้อมกับโทรศัพท์ที่ตัดไป... ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมากอาจจะเป็นเพราะเสียงหวานๆของ เหมียว หรือเปล่าที่ทำให้วิน รู้สึกแบบนี้..แต่ทุกอย่างเกิดจากความไม่ตั้งใจ....

                                    จบ EP.1

          "ความรู้สึกดีเกิดขึ้นได้ทุกที่ ทุกเวลา และใครก็ได้.."