ผมอยากกิน(คุณลุง)ขนมเบื้อง

» ครีมสด «


 


7.30 น.


“ครีมสดดดด ตื่นได้แล้ว เดี๋ยวไปสอบสายนะ” แม่เขย่าตัวผมแรง


“อื้อ...ตื่นแล้วๆ” ผมตอบทั้งที่ตัวยังมุดอยู่ใต้ผ้าห่ม


“รีบๆ วันนี้สอบปลายภาคไม่ใช่หรอ” ผ้าห่มถูกกระชากออก ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศกระทบผิวหนัง ทำเอาผมสั่น


“ครับๆ ลุกแล้วๆ” ผมลุกขึ้นตามแรงดึงของแม่ เดินเข้าห้องน้ำทั้งที่ยังงัวเงีย


 


“แม่มีอะไรให้กินบ้าง” ผมตะโกนถามในขณะเดินลงบันไดจากชั้น 2


“ผัดผักรวม กับแกงจืดหมูสับ” แม่ตะโกนตอบจากในห้องครัว


ผมเดินตรงมาที่ห้องครัวเพื่อรับประทานอาหารเช้า สมองจะได้ตื่นตัวก่อนไปสอบปลายภาค


“วันนี้แม่ไปทำงานมั้ยครับ” แม่ผมเป็นดีไซเนอร์ให้กับแบรนด์เสื้อผ้าเก่าแก่จากฝรั่งเศสอย่างเชฟวี่ (chevy)


“ไปสิ สอบเสร็จไปซื้อของให้แม่ด้วย นี่โน้ต” แม่ยืนกระดาษแผ่นสีขาวประมาณฝ่ามือ


“คร๊าบ คร๊าบท่านแม่” ผมตอบรับเสียงยืดยาวตามความขี้เกียจที่ประดับอยู่บนสันหลัง


อาหารเช้าดำเนินไปเงียบๆ เพราะแม่ต้องดูรายละเอียดงานคอลเลคชั่นล่าสุดที่ออกแบบ ส่วนผมก็ต้องทบทวนบทเรียนครั้งสุดท้ายก่อนออกจากบ้าน ผมไม่ชอบไปยืนอ่านหน้าห้องสอบมันทำให้สับสนจนลืมของเก่าที่ท่องไว้แม่นพอตัว


 


 


-[โรงเรียนมัธยมนฤทัย]-


 


8.30 น.


วันสอบปลายภาคของโรงเรียนนฤทัย จะไม่มีเข้าแถวเคารพธงชาติในช่วงเช้า ผอ. แจ้งว่าอยากให้เวลากับนักเรียนในการทบทวนการเรียนให้ได้มากที่สุด เพื่อพัฒนาความรู้ความสามารถของนักเรียน นำไปสู่การยกระดับให้ติดโรงเรียนชั้นนำของจังหวัดนั้นเอง


ผมเรียนสายศิลป์ฝรั่งเศส เรียนเพราะแค่อยากจะเรียน ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจบจะไปทำอะไรดี ยังไม่มีเป้าหมายในชีวิตเลยตอนนี้


 


-ม.5/1-


“ดรีมมี่รอกูด้วย” ผมตะโกนเรียกเพื่อนสนิทมันกำลังจะเดินเข้าห้องสอบ แต่ยังไม่ถึงเวลาสอบหรอกครับ ไอ้ดรีมชื่อผู้หญิงขนาดนี้แต่มันเป็นผู้ชาย เรารู้จักกันตั้งแต่ม. ต้น เลยสนิทกันอยู่สองคนแต่ไหนแต่ไร


“สัส เรียกดีๆ ไม่งั้นกูไม่คอย”


“ครับๆ คุณดรีม ดูที่นั่งสอบให้กูด้วย” เลขที่นั่งสอบจะทำการสุ่มทุกวันที่มีการสอบทั้งกลางและปลายภาค เพื่อป้องกันการทุจริตในห้องสอบ


ผมมีสอบตั้งแต่ 9 โมงเช้า ถึงเที่ยงครึ่ง ไทย อังกฤษ ฝรั่งเศสอย่างละชั่วโมง ให้เวลาพักเปลี่ยนวิชาสอบละ 15 นาที ถึงจะสอบสามวิชาในวันเดียวผมก็ไม่หวั่นแม้วันมามาก ผมอ่านและทบทวนมาเป็นอย่างดี คะแนนผมก็ติดท็อปตลอด


 


12.45 น.


สอบปลายภาควันสุดท้ายผ่านไปได้ด้วยเกรด 4 รึเปล่าก็ไม่รู้ แต่ที่รู้ๆ ผมต้องไปซื้อของให้แม่ก่อนเข้าบ้าน


“ดรีมมี่ไปมินิมาร์ทป้าใจกับกูมั้ย”


“ไม่ไปได้มั้ยกูเพลีย เมื่อคืนยังไม่ได้เลยสัส” คุณดรีมมี่ออกจากห้องสอบในสภาพซอมบี้สุด


“โอเค เจอกันเมื่อชาติต้องการ บาย” ผมโบกมือลา วิ่งไปขึ้นวินมอไซด์หน้าโรงเรียนอย่างรวดเร็ว เพราะอยากกลับไปทิ้งดิ่งบนเตียงเร็วๆ เหมือนกัน


 


 


-[มินิมาร์ทป้าใจ]-


ผมเดินเลือกซื้อของเข้าบ้านตามกระดาษโน้ตที่แม่จดมาให้


“ไข่ 1 แผง ซอสปรุงรสฝาเขียว ซีอิ๊วขาว แล้วทำไมกูไม่เอารถเข็นมาวะ ถ้าจะมีแต่ของหนักๆ” ผมเดินกลับไปหน้าร้าน วางตะกร้าที่หยิบของเมื่อกี้ไว้ด้านใน


‘ตื้อ ดือ~’


“อ๊ะ! ขอโทษครับ” ผมเดินก้มหน้าก้มตาออกจากร้านอ่านกระดาษโน้ตเรื่อยเปื่อย ชนเข้ากับใครสักคนไม่ทันตั้งตัว ทั้งเขาและผมต่างล้มลง


“โอ๊ะ! ไม่เป็นไรครับ”


ผมเงยหน้าตามเสียงที่ส่งมา เชี้ย! ใครวะ?


“ลุงไม่ใช่คนแถวนี้หรอครับ อุ๊ป” คำถามในความคิดหลุดออกจากปาก ผมรีบเอามือปิดปากอย่างลืมตัว มินิมาร์ทป้าใจเป็นมินิมาร์ทที่ใหญ่กว่าซูเปอร์มาร์เก็ตมีครบครันทุกสิ่งอย่างราคาย่อมเยา อยู่ประจำหมู่บ้านที่ผมอาศัยอยู่ เพราะงั้นคนในหมู่บ้านแทบจะรู้จักกันหมด แต่ผมไม่เคยเห็นลุงคนนี้เลย


“อ่อ เพิ่งย้ายมาไม่กี่วันนี้เองครับ” ยิ้มมุมปากเล็กน้อยส่งตรงมาที่ผม


“ครับๆ ขอโทษนะครับ ผมขอตัว” ไอ้ความรู้สึกใจเต้นเขินๆ นี่มันอะไรกันวะ ลุงเขาผู้ชายนะเว้ย ผมไม่อยากถูกต่อยกลางที่สาธารณะหรอกนะครับ


ถึงผมจะชอบผู้ขายด้วยกัน แต่ก็แค่ชอบไม่เคยหลงรัก หรือมีความรู้สึกเขินบ้าเขินบอแบบนี้เลย


 


ผมรีบเข็นรถออกมาเดินเลือกซื้อของตามกระดาษแผ่นเดิม หยิบของในตะกร้าย้ายลงรถเข็น


“น้ำ~ ตาล~ ปี๊บ~ อยู่ไหนวะ” ผมวนหาน้ำตาลปี๊บตามล็อกขายเครื่องปรุงหลายรอบก็หาไม่เจอสักที


“หานี่อยู่หรอครับ” เสียงหนึ่งดังมาจากด้านหลัง


“อ๊ะ! ครับ” ด้วยความตกใจ เขิน กลัว ผมรีบก้าวถอยหลังอย่างเผลอตัว ลุงเขาทำหน้าเหวอเล็กน้อยแต่เปลี่ยนกลับเป็นยิ้มในเสี้ยววิ


“นี่ครับน้ำตาลปี๊บ”


“ขะ ขอบคุณครับ” ผมยิ้มแหยๆ คว้าน้ำตาลปี๊บในมือคุณลุงคนนั้นก่อนออกตัววิ่งไปยังล็อกอื่น

 

___________________________________________________


 


» ขนมเบื้อง «


 


‘Krrrrr’ เสียงนาฬิกาปลุกดังลั่นภายในห้องนอน ผมเอื้อมมือไปปิดอย่างจำใจ


‘Rrrrrr’ พร้อมสายเรียกเข้าในยามเช้า “ใครวะ เช้าขนาดนี้” ผมบ่นๆ แต่ก็ต้องหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู


“ครับ” กดรับสายอย่างว่องเมื่อหน้าจอปรากฏคนที่โทรเข้ามา


[ตื่นยังลูก] เสียงแม่กรอกมาตามสาย


“ตื่นแล้วครับ มีอะไรหรอครับ โทรมาเช้าขนาดนี้”


[เช้าอะไรลูกเมืองไทยนี่เที่ยงแล้วนะ ไม่ไปซื้อของทำขนมหรอ] ผมสะดุ้งตัวลุกนั่ง มองนาฬิกาฝาผนังบอกเวลา 12.30 น.


“เห้ย!! เที่ยงครึ่ง แม่มีธุระอะไรมั้ยครับ ผมต้องรีบไปซื้อของ” ผมพูดด้วยความเร็วแสงลิ้นแทบพันกัน


[ไว้ว่างแล้วค่อยคุยกันก็ได้ ไปเถอะดูแลตัวเองด้วย]


“ครับ บาย” ผมรีบวางสายจากผู้เป็นแม่ หยิบนาฬิกาปลุกขึ้นดู สรุปด้วยความเจ็บใจเลยว่า ตั้งเวลาผิดเอง


 


-[มินิมาร์ทป้าใจ]-


ผมจอดรถไว้ที่จอดของมินิมาร์ท เหมือนว่าจะเป็นมินิมาร์ทประจำหมู่บ้านนี้ละนะ จะใหญ่กว่าห้างอยู่ละอีกนิดหนึ่ง ผมก็ไม่เข้าใจป้าใจว่าทำไมแกเรียกสิ่งนี้ว่ามินิมาร์ท = =”


ป้าใจเป็นป้าของผมเอง พี่สาวแท้ๆแม่นั่นแหละ แกมาเปิดมินิมาร์ทในหมู่บ้านตัวเองเพราะอยากลงทุนอะไรเพิ่มเติมสักอย่าง ดูเหมือนมินิมาร์ทนี้ก็ตอบสนองกำไรได้ดีเลยครับ


ผมเดินลงจากรถก้มหน้าก้มตาอ่านกระดาษโน้ตแผ่นยาว ไม่ทันได้สนใจคนที่กำลังเดินเข้าเดินออกใดๆ


“อ๊ะ! ขอโทษครับ” ผมเงยหน้าตามเสียงน่ารักๆ ที่ล้มลงกองกับพื้นเหมือนผม


“โอ๊ะ! ไม่เป็นไรครับ” ที่อุทานนี่ไม่ใช่ตกใจที่ถูกชนจนล้ม แต่ตกใจความน่ารักของคนตรงหน้า เด็กคนนี้น่ารักชิบ-


“ลุงไม่ใช่คนแถวนี้หรอครับ อุ๊ป” อื้อหือ!! เรียกลุงเลยครับท่าน น่ารักขนาดนี้ให้อภัยครับแกแค่ยังไม่ได้โกนหนวดโกนเครานิดหน่อยเอง ถึงกะอัพเกรดไปเป็นลุงเลยหรอครับ


“อ่อ เพิ่งย้ายมาไม่กี่วันนี้เองครับ” ผมยิ้มมุมปากเล็กน้อยส่งตรงให้คนน่ารักที่เรียกผมว่าลุง แอบเจ็บใจเล็กๆ


“ครับๆ ขอโทษนะครับ ผมขอตัว” ดูเหมือนเด็กน้อยจะเขินๆ กลัวๆ นะ ผมออกจะใจดี กลัวทำไมหว่า


 


ผมเก็บความสงสัยไว้เดินเข้ามินิมาร์ทพร้อมรถเข็นจากหน้าร้าน


“น้ำ~ ตาล~ ปี๊บ~ อยู่ไหนวะ” เสียงนี้เด็กคนนั้น! ผมเดินหยิบน้ำตาลปี๊บจากข้างตู้แช่ผักเดินไปยังล็อกเครื่องปรุงที่ติดกัน


“หานี่อยู่หรอครับ” ผมถามขึ้นทั้งที่ยืนอยู่ด้านหลัง


“อ๊ะ! ครับ” เด็กนั่นรีบก้าวถอยหลัง ทำเอาผมเหวอเล็กน้อยแต่เปลี่ยนกลับเป็นส่งยิ้มให้แทน


“นี่ครับน้ำตาลปี๊บ” ผมยื่นน้ำตาลปี๊บในมือให้คนตรงหน้า


“ขะ ขอบคุณครับ” เหมือนเขากำลังจะหนีผม


“เดี๋ยวครับ” ผมคว้าแขนเล็กไว้ได้ทัน “ชื่ออะไรหรอครับ” ใจผมจะละลายแล้วครับ น่ารักอะไรขนาดนี้


“คะ ครีมสด ครับ” น้ำเสียงตะกุตะกัก ใบหน้าขึ้นสีระเรื่อ


“....”


“ขอตัวนะครับ” ครีมสดแกะมือผมออกเบาๆ ผมที่ยืนค้างตึงอยู่กับความน่ารักนั้นทำให้ต้องปล่อยไปแต่โดยดี