The Secret of Cosmic

คุณคิดว่าคุณมีบางอย่างที่วิเศษมั้ย? 
ใช่! ฉันมี ฉันได้รับมันมาจากบรรพบุรุษพวกเขาบอกกับฉันว่าฉันมีสิ่งที่เทพพระเจ้าให้ฉันมาพวกเขาบอกว่าฉันได้รับพลังจากราศีมังกรพลังของเอลฟ์ฉันมีหูที่ไม่เหมือนใครบางทีฉันก็คิดว่ามันเป็นคำสาปด้วยซ้ำฉันต้องไว้ผมปิดหูเสมอเพราะทุกครั้งที่ใครเห็นหูของฉันพวกเขาจะมองฉันเป็นตัวประหลาดฉันถูกมองประหลาดมาตั้งแต่เด็กจนฉันเริ่มโตขึ้นฉันจึงต้องเริ่มรู้แล้วว่าฉันควรใช้ชีวิตยังไง โลกนี้ ไม่ยุติธรรมสำหรับฉันเลย
"ยอรึม! เธอกลับมาแล้วหรอดีใจจังเลย" 
เจ้าหมาน้อยดุ๊กดิ๊กสั่นหางด้วยความดีใจก่อนที่จะวิ่งและยืนสองขาใส่ฉัน
"ว่าไงดุ๊กดิ๊ก ฉันออกไปซื้อของแปปเดียวเองจะคิดถึงอะไรขนาดนั้นหื้ม?"
"ฉันรักเธอฉันเหงาฉันเป็นห่วงเธอนะยอรึม" 
เจ้าหมาน้อยทำหน้าทำตาน่าสงสาร 
และนี่คือพลังวิเศษของฉัน คือการพูดคุยกับสัตว์และต้นไม้ได้ มันจึงทำให้ฉันไม่จำเป็นที่จะต้องมีเพื่อนเป็นมนุษย์แม้แต่หมายังซื่อสัตย์มากกว่าคนเลยฉันคงใช้ชีวิตทั้งชีวิตอยู่กับสัตว์ไปตลอดแล้วล่ะมั้งนะ 555
เห็นแบบนี้แล้วบ้านฉันนั้นอาศัยอยู่ในป่านะครอบครัวของฉันเราอาศัยอยู่นี่มาหลายชั่วอายุคนแต่ฉันก็ไม่ได้ล้าหลังอะไรขนาดนั้นหรอกนะบ้านของฉันก็มีสัญญาณมีอินเตอร์เน็ตมีสิ่งที่คนในเมืองมีทุกอย่างแต่แค่อยู่ในป่าคอยปกป้องป่าไว้จากพวกผู้บุกรุกเคยมีหลายคนที่พยายามจะเข้ามาล่าสัตว์ตัดต้นไม้แต่ก็ถูกบางสิ่งบางอย่างในป่านี้ทำให้หายไปฉันจึงนับถือเทพที่คอยปกป้องผืนป่าเสมอมานั่นเอง
"แย่แล้วยอรึม! มีมนุษย์ยิงเพื่อนของเราไปแล้ว!" 
หมาป่าตัวสีขาวโพลนโพลงตะโกนเรียกฉันจากหน้าบ้านฉันรีบเดินเปิดประตูให้เขาหลบในบ้านฉันทันที
"ฟังนะพวกมันมากันหลายคนมากเลยพวกมันฆ่าเพื่อนของเราไป6ตัวแล้วเธอต้องช่วยเรานะ!" หมาป่าพยามขอร้องฉัน
"ตะ...แต่...." 
ภาพในหัวความทรงจำในวัยเด็กก็แว๊บขึ้นมาในหัวฉันภาพของพ่อและแม่ฉันที่ออกไปปกป้องเผ่าหมีแต่กลับถูกมนุษย์ใจร้ายยิงจนล้มลงไปพวกเขาไม่สนใจด้วยซ้ำว่านั่นจะหมีหรือคนแค่ใครเข้ามาขวางเขาก็พร้อมจะยิง
"ก็ได้! ฉันจะช่วยเธอเอง" 
พูดจบฉันก็คว้าหินแร่ดำที่เป็นเครื่องรางประจำตระกูลของฉันออกไปด้วย
ฉันเดินออกจากบ้านของฉันมาไกลพอสมควรจนฉันพบกับคนกลุ่มนึงพวกนั้นมีทั้งปืนและอาวุธครบมือพวกมันมีกันประมาณ5คนแต่ละคนถือซากชิ้นส่วนสัตว์ป่าไว้ด้วย คนพวกนี้เลวมากฉันจะต้องจัดการให้สาสม!
ฉันเฝ้ามองคนพวกนั้นอยู่ในพุ่มไม้พร้อมทั้งให้กระรอกและนกคอยเป็นหูเป็นตาให้ฉันด้วย
"พวกแกได้กลิ่นอะไรเปล่าวะ!" ชายคนนึงในกลุ่มล่าสัตว์พูดขึ้น
"เออว่ะ กลิ่นหอมๆเหมือนดอกไม้เลย" 
"แต่แถวนี้ก็ไม่มีดอกไม้หรอกนะเว้ย ช่างมันเหอะมึงเดี๋ยวจะมืดแล้วรีบหาทางกลับกันก่อน" ชายอีกคนพูดขึ้น
"แต่ตอนนี้พวกเราหลงทางแล้วนะ!" 
"งั้นให้ฉันหาทางกลับให้ไหมล่ะคะ?"
ฉันเดินออกมาจากพุ่มไม้และยิ้มด้วยท่าทางที่เป็นมิตรทั้งกลุ่มนั้นจ่อปืนมาที่ฉันกันอย่างพร้อมเพียง
"เธอเป็นใครเนี่ย?" ชายคนนึงพูดขึ้น
"เป็นคนหลงทางเหมือนกันน่ะค่ะ แต่ไม่ต้องกลัวนะคะฉันไม่เป็นภัยเหมือนพวกคุณหรอกค่ะ ตามฉันมากันดีกว่า"
พูดจบฉันก็หันหลังและเดินหนีอกมาทันทีคนพวกฉันก็เดินตามฉันมาแต่ก็ไม่วายจ่อปืนมาที่ฉันซึ่งนี่มันเป็นแผนของฉันเองฉันกำลังล่อลวงคนพวกนี้ไปยังที่ที่ขาดน้ำและอาหารพวกนั้นจะต้องหลงทางหนักกว่าเดิมและตายอย่างทรมานที่สุด
"เธอกำลังพาเราไปไหนกันแน่เนี่ย?" ชายคนนึงพูดขึ้น
"ทางออกไงคะ" ฉันหันหลังกลับไปตอบ
"แกเป็นใครกันแน่!"
คราวนี้เสียงอีกคนนึงพูดขึ้นและฉันก็รู้แล้วว่าคนนี้คงจะรู้ตัวตนของฉันแล้วแน่นอน
"จัดการ!!" 
พูดจบฉันก็วิ่งหนีเหล่านกกระรอกและสัตว์เลื้อยคลานก็เข้าโจมตีผู้ชายทั้ง5ทันทีฉันรีบวิ่งหนีและมองดูอย่างห่างๆ คนพวกนั้นใช้ทั้งปืนและมีดพยามจะฆ่าเหล่าสัตว์ที่พยามจะโจมตีพวกเขาอยู่
"จับได้แล้ว!"
อยู่ๆก็มีผู้ชายอีกคนนึงเดินมาล็อคคอฉันจากด้านหลังเมื่อเหล่าสัตว์เห็นอย่างนั้นจึงถอยทัพออกไป
"หึ!! ร้ายนักนะ"
ชายอีกคนเดินเข้ามาและดึงผมของฉัน
"เพี๊ยะ!!"
และเขาก็ตบหน้าของฉันอย่างแรง
"เห้ย!! ดูหูมันดิ" ชายคนนึงเอ่ยขึ้น
"เชี่ย แม่ง ชนเผ่าไรวะเนี่ย!"
"ถุ้ย!!" ฉันถุยน้ำลายใส่มัน
"ชนเผ่ากินคนมั้งมึงไม่จบแค่นี้หรอก!" ฉันตะคอกกลับ
"ปากดีจริงๆเลยน้า" 
"ตุ้บ!!" 
ชายคนนั้นต่อยหน้าฉันจนฟันของฉันหักออกมาเลือดนั้นไหลอาบปากของฉันเต็มไปหมดแถมพวกเขายังพลักฉันล้มลงกับพื้นและรุมกระทืบฉันไว้ 
'นี่แหละนะชีวิต' 
'ฉันจะยอมแพ้ไปแบบนี้หรอ?'
เมื่อพวกเขาอัดฉันจนน่วมจนฉันแน่นิ่งไปแล้วพวกเขาก็รีบเก็บข้าวของแล้วเดินหนีฉันไป 
ฉันพยามตะเกียกตะกายแววตาของฉันเต็มไปด้วยน้ำตาและความแค้นฉันจะต้องเอาคืนฉันจะเอาคืน!
หินสีดำที่ฉันกำไว้ในมือเรืองแสงขึ้นท้องฟ้าจากที่สว่างไสวค่อยๆดำมืดฝนที่ค่อยๆหยดลงมา มันทำให้ฉันรู้สึกมีแรงขึ้นมองเห็นทุกอย่างได้ชัดขึ้นฉันลุกขึ้นและยืนมองพวกนั้นที่กำลังเดินหลงทางกันอยู่ฉันจะต้องฆ่าพวกมัน!
"เห้ย อีนั่นสรุปมันเป็นตัอะไรวะ!"
"กูก็ไม่รู้นะว่ามันเป็นตัวอะไร"
"เอลฟ์"
"ห้ะ!!"
"พวกเอลฟ์น่ะพวกนี้มันคอยปกป้องป่ากูเคยอ่านๆเจอ"
"เชี่ย! ไม่ไปถ่ายรูปศพมันหน่อยวะ"
"กลัวว่าจะถ่ายไม่ได้น่ะสิ!"
ฉันกอดอกเดินออกมาในสภาพที่บอบช้ำหน้าที่บวมและเลือดเต็มไปหมด
"นี่มึงยังไม่ตายอีกหรอ!" 
"ปั้ง!!" 
ชายคนนึงยิงปืนมาทางฉันแต่ก็มีกวางกระโดดรับกระสุนแทนฉันอีกที
"แหม.. แกยิงฉันยังไงก็มีคนมาคอยกันให้ฉันอยู่ดี"  
"จัดการพวกมัน จาร์กัว" 
เสือนับ10ตัวกระโดดขย้ำพวกผู้ชายทันทีปืนที่พวกเขาถือไม่สามารถช่วยอะไรได้อีกฉันได้แต่ยืนมองด้วยความสะใจเลือดของพวกนั้นกระเด็นผ่านหน้าฉันแล้วมันทำให้ฉันมีพลังขึ้นมากจริงๆฉันเริ่มชอบการปกป้องผืนป่าแล้วสิ....
จบตอน