The Secret of Cosmic

คุณคิดว่าคุณมีบางอย่างที่วิเศษมั้ย? 

ใช่! ฉันมี ฉันได้รับมันมาจากบรรพบุรุษพวกเขาบอกกับฉันว่าฉันมีสิ่งที่เทพพระเจ้าให้ฉันมาพวกเขาบอกว่าฉันได้รับพลังจากราศีมังกรพลังของเอลฟ์ฉันมีหูที่ไม่เหมือนใครบางทีฉันก็คิดว่ามันเป็นคำสาปด้วยซ้ำฉันต้องไว้ผมปิดหูเสมอเพราะทุกครั้งที่ใครเห็นหูของฉันพวกเขาจะมองฉันเป็นตัวประหลาดฉันถูกมองประหลาดมาตั้งแต่เด็กจนฉันเริ่มโตขึ้นฉันจึงต้องเริ่มรู้แล้วว่าฉันควรใช้ชีวิตยังไง โลกนี้ ไม่ยุติธรรมสำหรับฉันเลย

"ยอรึม! เธอกลับมาแล้วหรอดีใจจังเลย" 

เจ้าหมาน้อยดุ๊กดิ๊กสั่นหางด้วยความดีใจก่อนที่จะวิ่งและยืนสองขาใส่ฉัน

"ว่าไงดุ๊กดิ๊ก ฉันออกไปซื้อของแปปเดียวเองจะคิดถึงอะไรขนาดนั้นหื้ม?"

"ฉันรักเธอฉันเหงาฉันเป็นห่วงเธอนะยอรึม" 

เจ้าหมาน้อยทำหน้าทำตาน่าสงสาร 

และนี่คือพลังวิเศษของฉัน คือการพูดคุยกับสัตว์และต้นไม้ได้ มันจึงทำให้ฉันไม่จำเป็นที่จะต้องมีเพื่อนเป็นมนุษย์แม้แต่หมายังซื่อสัตย์มากกว่าคนเลยฉันคงใช้ชีวิตทั้งชีวิตอยู่กับสัตว์ไปตลอดแล้วล่ะมั้งนะ 555

เห็นแบบนี้แล้วบ้านฉันนั้นอาศัยอยู่ในป่านะครอบครัวของฉันเราอาศัยอยู่นี่มาหลายชั่วอายุคนแต่ฉันก็ไม่ได้ล้าหลังอะไรขนาดนั้นหรอกนะบ้านของฉันก็มีสัญญาณมีอินเตอร์เน็ตมีสิ่งที่คนในเมืองมีทุกอย่างแต่แค่อยู่ในป่าคอยปกป้องป่าไว้จากพวกผู้บุกรุกเคยมีหลายคนที่พยายามจะเข้ามาล่าสัตว์ตัดต้นไม้แต่ก็ถูกบางสิ่งบางอย่างในป่านี้ทำให้หายไปฉันจึงนับถือเทพที่คอยปกป้องผืนป่าเสมอมานั่นเอง

"แย่แล้วยอรึม! มีมนุษย์ยิงเพื่อนของเราไปแล้ว!" 

หมาป่าตัวสีขาวโพลนโพลงตะโกนเรียกฉันจากหน้าบ้านฉันรีบเดินเปิดประตูให้เขาหลบในบ้านฉันทันที

"ฟังนะพวกมันมากันหลายคนมากเลยพวกมันฆ่าเพื่อนของเราไป6ตัวแล้วเธอต้องช่วยเรานะ!" หมาป่าพยามขอร้องฉัน

"ตะ...แต่...." 

ภาพในหัวความทรงจำในวัยเด็กก็แว๊บขึ้นมาในหัวฉันภาพของพ่อและแม่ฉันที่ออกไปปกป้องเผ่าหมีแต่กลับถูกมนุษย์ใจร้ายยิงจนล้มลงไปพวกเขาไม่สนใจด้วยซ้ำว่านั่นจะหมีหรือคนแค่ใครเข้ามาขวางเขาก็พร้อมจะยิง

"ก็ได้! ฉันจะช่วยเธอเอง" 

พูดจบฉันก็คว้าหินแร่ดำที่เป็นเครื่องรางประจำตระกูลของฉันออกไปด้วย

ฉันเดินออกจากบ้านของฉันมาไกลพอสมควรจนฉันพบกับคนกลุ่มนึงพวกนั้นมีทั้งปืนและอาวุธครบมือพวกมันมีกันประมาณ5คนแต่ละคนถือซากชิ้นส่วนสัตว์ป่าไว้ด้วย คนพวกนี้เลวมากฉันจะต้องจัดการให้สาสม!

ฉันเฝ้ามองคนพวกนั้นอยู่ในพุ่มไม้พร้อมทั้งให้กระรอกและนกคอยเป็นหูเป็นตาให้ฉันด้วย

"พวกแกได้กลิ่นอะไรเปล่าวะ!" ชายคนนึงในกลุ่มล่าสัตว์พูดขึ้น

"เออว่ะ กลิ่นหอมๆเหมือนดอกไม้เลย" 

"แต่แถวนี้ก็ไม่มีดอกไม้หรอกนะเว้ย ช่างมันเหอะมึงเดี๋ยวจะมืดแล้วรีบหาทางกลับกันก่อน" ชายอีกคนพูดขึ้น

"แต่ตอนนี้พวกเราหลงทางแล้วนะ!" 

"งั้นให้ฉันหาทางกลับให้ไหมล่ะคะ?"

ฉันเดินออกมาจากพุ่มไม้และยิ้มด้วยท่าทางที่เป็นมิตรทั้งกลุ่มนั้นจ่อปืนมาที่ฉันกันอย่างพร้อมเพียง

"เธอเป็นใครเนี่ย?" ชายคนนึงพูดขึ้น

"เป็นคนหลงทางเหมือนกันน่ะค่ะ แต่ไม่ต้องกลัวนะคะฉันไม่เป็นภัยเหมือนพวกคุณหรอกค่ะ ตามฉันมากันดีกว่า"

พูดจบฉันก็หันหลังและเดินหนีอกมาทันทีคนพวกฉันก็เดินตามฉันมาแต่ก็ไม่วายจ่อปืนมาที่ฉันซึ่งนี่มันเป็นแผนของฉันเองฉันกำลังล่อลวงคนพวกนี้ไปยังที่ที่ขาดน้ำและอาหารพวกนั้นจะต้องหลงทางหนักกว่าเดิมและตายอย่างทรมานที่สุด

"เธอกำลังพาเราไปไหนกันแน่เนี่ย?" ชายคนนึงพูดขึ้น

"ทางออกไงคะ" ฉันหันหลังกลับไปตอบ

"แกเป็นใครกันแน่!"

คราวนี้เสียงอีกคนนึงพูดขึ้นและฉันก็รู้แล้วว่าคนนี้คงจะรู้ตัวตนของฉันแล้วแน่นอน

"จัดการ!!" 

พูดจบฉันก็วิ่งหนีเหล่านกกระรอกและสัตว์เลื้อยคลานก็เข้าโจมตีผู้ชายทั้ง5ทันทีฉันรีบวิ่งหนีและมองดูอย่างห่างๆ คนพวกนั้นใช้ทั้งปืนและมีดพยามจะฆ่าเหล่าสัตว์ที่พยามจะโจมตีพวกเขาอยู่

"จับได้แล้ว!"

อยู่ๆก็มีผู้ชายอีกคนนึงเดินมาล็อคคอฉันจากด้านหลังเมื่อเหล่าสัตว์เห็นอย่างนั้นจึงถอยทัพออกไป

"หึ!! ร้ายนักนะ"

ชายอีกคนเดินเข้ามาและดึงผมของฉัน

"เพี๊ยะ!!"

และเขาก็ตบหน้าของฉันอย่างแรง

"เห้ย!! ดูหูมันดิ" ชายคนนึงเอ่ยขึ้น

"เชี่ย แม่ง ชนเผ่าไรวะเนี่ย!"

"ถุ้ย!!" ฉันถุยน้ำลายใส่มัน

"ชนเผ่ากินคนมั้งมึงไม่จบแค่นี้หรอก!" ฉันตะคอกกลับ

"ปากดีจริงๆเลยน้า" 

"ตุ้บ!!" 

ชายคนนั้นต่อยหน้าฉันจนฟันของฉันหักออกมาเลือดนั้นไหลอาบปากของฉันเต็มไปหมดแถมพวกเขายังพลักฉันล้มลงกับพื้นและรุมกระทืบฉันไว้ 

'นี่แหละนะชีวิต' 

'ฉันจะยอมแพ้ไปแบบนี้หรอ?'

เมื่อพวกเขาอัดฉันจนน่วมจนฉันแน่นิ่งไปแล้วพวกเขาก็รีบเก็บข้าวของแล้วเดินหนีฉันไป 

ฉันพยามตะเกียกตะกายแววตาของฉันเต็มไปด้วยน้ำตาและความแค้นฉันจะต้องเอาคืนฉันจะเอาคืน!

หินสีดำที่ฉันกำไว้ในมือเรืองแสงขึ้นท้องฟ้าจากที่สว่างไสวค่อยๆดำมืดฝนที่ค่อยๆหยดลงมา มันทำให้ฉันรู้สึกมีแรงขึ้นมองเห็นทุกอย่างได้ชัดขึ้นฉันลุกขึ้นและยืนมองพวกนั้นที่กำลังเดินหลงทางกันอยู่ฉันจะต้องฆ่าพวกมัน!

"เห้ย อีนั่นสรุปมันเป็นตัอะไรวะ!"

"กูก็ไม่รู้นะว่ามันเป็นตัวอะไร"

"เอลฟ์"

"ห้ะ!!"

"พวกเอลฟ์น่ะพวกนี้มันคอยปกป้องป่ากูเคยอ่านๆเจอ"

"เชี่ย! ไม่ไปถ่ายรูปศพมันหน่อยวะ"

"กลัวว่าจะถ่ายไม่ได้น่ะสิ!"

ฉันกอดอกเดินออกมาในสภาพที่บอบช้ำหน้าที่บวมและเลือดเต็มไปหมด

"นี่มึงยังไม่ตายอีกหรอ!" 

"ปั้ง!!" 

ชายคนนึงยิงปืนมาทางฉันแต่ก็มีกวางกระโดดรับกระสุนแทนฉันอีกที

"แหม.. แกยิงฉันยังไงก็มีคนมาคอยกันให้ฉันอยู่ดี"  

"จัดการพวกมัน จาร์กัว" 

เสือนับ10ตัวกระโดดขย้ำพวกผู้ชายทันทีปืนที่พวกเขาถือไม่สามารถช่วยอะไรได้อีกฉันได้แต่ยืนมองด้วยความสะใจเลือดของพวกนั้นกระเด็นผ่านหน้าฉันแล้วมันทำให้ฉันมีพลังขึ้นมากจริงๆฉันเริ่มชอบการปกป้องผืนป่าแล้วสิ....

จบตอน