บุหลันกระจ่างใจ

       หลังจากทศพลกลับไปประเทศไทยได้ไม่กี่เดือนก็เริ่มงานกับธุรกิจของทางบ้าน โดยเริ่มจากการเป็นผู้จัดการดาราให้กับดาราหนุ่มดาวรุ่งของวงการ ได้ข่าวว่าเป็นนักเรียนนอกที่มาจากตระกูลมีชื่อเสียงและกำลังเป็นที่ต้องการในสื่อทุกสื่อทั่วฟ้าเมืองไทย ซึ่งนั่นก็ทำให้ทศพลภูมิใจกับความสำเร็จในการเข้ามาดูแลดาราหนุ่มคนนี้เป็นอย่างมาก เพราะเป็นงานชิ้นแรกของเขาแล้วมันก็ไปได้ดีเสียด้วย

        บุหลันไม่สนใจเรื่องเหล่านี้ นานๆจะได้คุยโทรศัพท์ทางไกลกับทศพลเพื่อไถ่ถามสารทุกข์สุขดิบตามประสา และดูเหมือนว่าทศพลจะสนุกกับงานนี้มาก เขามักจะเล่าเรื่องการทำงานและชื่อเสียงของดาราในสังกัดคนนั้นไม่จบสิ้น จนบางครั้งบุหลันและอรอุมาต้องตัดบทบ่อยๆ

       ส่วนนักธุรกิจหนุ่มนามว่าศรันย์ก็ยังคงติดต่อมาหาสองสาวบ้างเป็นบางครั้ง  บุหลันมารู้ทีหลังว่าอรอุมาให้เบอร์โทรศัพท์ของเธอกับเขาไป แม้บุหลันจะเคืองเพื่อนรักแต่เธอก็ยังรักษามารยาทพูดคุยด้วยดี และเขาก็วางตัวได้ดีไม่มีอะไรแอบแฝงนอกจากจะถามเรื่องการเรียนและเรื่องอื่นๆทั่วไป ศรันย์ติดต่อมาไม่บ่อยนักและเขาก็ไม่ได้กลับมาที่นี่เพื่อทำงานอย่างที่เคยบอกไว้ ซึ่งบุหลันก็ไม่ได้รู้สึกแปลกใจอะไรเพราะเขาเป็นนักธุรกิจที่งานรัดตัวจนไม่น่าจะปลีกตัวไปไหนมาไหนได้ง่ายๆ และเธอก็ไม่ต้องการแสดงท่าทางสนใจเขามากนักเพราะอรอุมาจะเอามาล้อไม่จบสิ้น บุหลันแน่ใจว่าไม่เคยพูดจาหรือมีท่าทางใดๆที่จะทำให้ศรันย์คิดไปว่าหล่อนมีใจให้ และตัวชายหนุ่มเองก็ไม่ได้แสดงท่าทีใดๆให้ตะขิดตะขวงใจที่จะพูดจาด้วย บุหลันไม่ปฏิเสธว่าศรันย์เป็นคนดีและถ้าเขาอยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ให้มากกว่านี้ก็คงจะต้องใช้เวลาศึกษาดูใจกันก่อน เพราะหน้าที่ที่สำคัญที่สุดคือการเรียนให้จบแล้วรับใบปริญญาใบนี้เอากลับไปให้พ่อแม่และพี่ชายตามที่ได้สัญญาไว้

        และแล้วสองสาวก็เรียนจบได้รับปริญญาโทสมใจ หลังจากนี้ก็ถึงเวลาเตรียมตัวกลับบ้าน แต่ก่อนหน้านั้นทั้งสองได้วางแผนท่องเที่ยวไว้ล่วงหน้าแล้ว โดยจะเป็นการเดินทางจากฝั่งตะวันตกของสหรัฐอเมริกาไปฝั่งตะวันออกแล้วจึงจะขึ้นเครื่องบินกลับจากที่นั่น หลังจากส่งของใช้ส่วนใหญ่กลับทางเรือแล้วก็เหลือเพียงของใช้ส่วนตัวไม่มาก และเมื่อร่ำลาเพื่อนๆแล้วก็พากันออกเดินทาง

       สองสาวเที่ยวไปในเมืองต่างๆจนกระทั่งมาถึงเมืองที่เป็นจุดสุดท้ายที่จะต้องขึ้นเครื่องบินกลับบ้าน บุหลันดีใจที่ในที่สุดก็ถึงเวลากลับบ้านเสียที เธอคิดถึงครอบครัวเหลือเกินแล้ว การเดินทางครั้งนี้ทั้งบุหลันและอรอุมาตกลงกันว่าจะให้เป็นเรื่องเซอร์ไพรส์กับทั้งสองครอบครัว แต่แล้วเรื่องเซอร์ไพรส์ก็เกิดขึ้นกับหล่อนเสียเองเมื่อกำลังจะเข้าไปเช็คอินก่อนจะขึ้นเครื่อง ขณะที่กำลังต่อแถวอยู่นั้นก็มีเสียงผู้ชายคนหนึ่งทักขึ้นมาจากด้านหลังว่า

       “ สวัสดีครับคุณบุหลัน ’’  ก่อนที่หญิงสาวจะทันพูดอะไรเพราะมัวแต่ตะลึงที่หันไปเห็นชายหนุ่มมาดดียืนอยู่ข้างหลัง อรอุมาก็พูดขึ้นว่า

       “ สวัสดีค่ะคุณศรันย์ มาทำธุระที่นี่หรือคะ ’’  

       บุหลันยังคงอยู่ในอาการงงๆว่าเขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร หลังจากไม่ได้เจอกันมาเป็นเวลาปีกว่ามีเพียงบางครั้งที่ได้คุยกันผ่านโทรศัพท์ แต่คราวนี้ได้เจอเจ้าตัวมายืนอยู่ตรงหน้าในเวลาที่ไม่คาดคิดจึงวางหน้าไม่ถูก อรอุมาจึงสะกิดบอก

       “ นี่อะไรกันมัวแต่อึ้ง คุณศรันย์เค้าพูดด้วยน่ะ ’’  เมื่อนั้นบุหลันจึงรู้สึกตัว

       “ เอ้อ คุณศรันย์มาทำงานหรือคะ บังเอิญจังเลยที่มาเจอกันที่นี่ได้ ’’ 

       เมื่อไม่ได้ตั้งตัวมาก่อนว่าจะมาเจอเขาที่นี่ เธอจึงพูดได้เพียงแค่นี้แล้วก็นิ่งเงียบไปอีก

       “ ผมมาทำงานครับ พอดีสาขาทางนี้ต้องการตัวด่วนและกำลังจะกลับวันนี้ ดูท่าเราจะได้ไฟลท์เดียวกันนะครับ ดีใจที่ได้เจอคุณทั้งสองอีก ’’ 

       เขาตอบพร้อมส่งยิ้มกว้างตามแบบฉบับของเขาให้บุหลันและอรอุมา ครั้งนี้บุหลันไม่แน่ใจว่าจะเป็นเพียงแค่เรื่องบังเอิญหรือเปล่าที่เขาจะได้กลับเครื่องบินเที่ยวเดียวกัน เพราะเมื่อมองไปที่เพื่อนรักก็เห็นอรอุมาไม่ยอมสบตาแถมยังเอาแต่ชวนศรันย์คุยหน้าตาระรื่น

       ตลอดการเดินทางบุหลันไม่สามารถหลับได้สนิทเพราะใจมัวแต่คิดถึงพ่อแม่และพี่ตะวัน สองปีกว่าที่จากบ้านมาเรียนไกลขนาดนี้ทำให้เธอเติบโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้น และเมื่อคิดย้อนกลับไปถึงสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นในช่วงเวลาที่อยู่ที่นั่นก็อดยิ้มกับตัวเองไม่ได้ นึกถึงเพื่อนๆที่เคยทำงานและเรียนด้วยกัน แต่แล้วความสุขเหล่านั้นก็เริ่มจางหายไปเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในตรอกเล็กๆคืนนั้น บุหลันบอกตัวเองว่าลืมมันไปแล้วแต่ทำไมครั้งนี้เมื่อนั่งเงียบๆอยู่กับตัวเองแล้วจึงคิดถึงขึ้นมาอีก คิดถึงดวงตาคู่นั้น อ้อมกอดแนบแน่นและสิ่งที่เธออยากจะลืมมากท่ีสุดก็คือจูบหนักหน่วงที่เขาทิ้งไว้ บุหลันละอายใจเหลือเกินที่คิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา แม้พยายามจะบอกตัวเองให้ลืมแต่ดูเหมือนภาพนั้นจะยังคงแจ่มชัดในความทรงจำ