คิไมระ

     ผมสะลึมสะลือตื่นกึ่งหลับและรู้สึกว่าบนตัวเมือนมีอะไรมาทับทั้งหนักแล้วก็เย็นๆ หนืดๆ เหมือนวุ้น
 
     พอลืมตาขึ้นมาจนเต็มตาก็พบว่า! สไลม์นับสิบตัวต่างพากันมานอนทับบนตัวผม
 
     " นี่มันอะไรกันเนี่ย "
 
     ผมปัดสไลม์ออกจนพวกมันกระเด็นกระดอนกระจัดกระจายไปทั่ว
 
     (( ตื่นแล้วหรอ โซระ ))
 
     " ข้าเป็นอะไรไป? เกิดอะไรขึ้น! "
 
     (( ใจเย็นๆ ไม่ต้องทำหน้าตื่นตกใจขนาดนั้นก็ได้ ))
 
     (( เจ้าโดนพิษเพลิงของเจ้าโกร่าไปน่ะ นี่ถ้าข้าไม่ช่วยเจ้าและพวกสไลม์ล่ะก็....ป่านนี้เจ้าคงไปเยี่ยมยมบาลไปแล้ว ขอบคุณพวกเขาซะสิ ))
 
     ผมอุ้มสไลม์ตัวหนึ่งพร้อมกับใบหน้าที่ยิ้มแย้มและกอดอย่างใกล้ชิด
 
     " ขอบคุณนะ ที่ช่วยข้าเอาไว้ "
 
     สไลม์จากสีเขียวอ่อนก็กลายเป็นสีชมพูด้วยความเขิน
 
     (( บุ๋งบุ๋ง ))
 
     - เพิ่มตราสัญลักษณ์ ผีเสื้อสีม่วงอ่อน ปรากฏบนหน้าผาก
 
     - เพิ่มตราสัญลักษณ์ ปีกนกคู่สีส้ม ปรากฏบนหลังคอ
 
     (( เอาล่ะ เจ้าก็หายดีแล้ว ต้องการไปชำระแค้นไหม? แน่นอนคือโกร่า เพราะเจ้านั่นยังไม่ตายแถมสามวันต่อจากนี้เป็นช่วงที่เจ้านั่นอ่อนแอที่สุดเพราะเพิ่งคืนชีพขึ้นมา ))
 
     เอาสิ รีบจบตั้งแต่ตอนนี้เลยเถอะ
 
     คิดได้ดังนั้นโซระก็ใช้ทักษะผึ้งคือ ก้าวพริบตา จนมาถึงถิ่นของสไลม์ที่อยู่ด้านนอกโพรง จากนั้นจึงใช้ทักษะของมังกร ทะยานด้วยปีกนกและบินไปยังท้องฟ้า
 
                                   ...............................................
 
     ถ้ำเพลิง
 
     ณ ห้องบูชา
 
     ข้าต้องรออีกสามวันเท่านั้น รอหน่อยนะสเนล ข้าจะไปคิดบัญชีแค้นกับเจ้า
 
     ยังไม่ทันได้เข้าสู่ฌาน หลังคาก็โดนเจาะทะลุด้วยกรดพิษสไลม์งู
 
     " อะไร! เกิดอะไรขึ้น! "
 
     เสียงที่มาพร้อมกับฝูงผีเสื้อนับล้านและกล่าวคำเยี่ยมเยือนอย่างยินดี
 
     " สวัสดี เจ้าถิ่นผู้น่าชัง "
 
     หลังจากทักทายผมก็ปรากฏตัวในร่างมนุษย์พร้อมกับปีกสีส้มสุดเท่บาดตาบาดใจ
 
     " นี่เจ้า! "
 
     โซระยื่นมือจะโจมตี แต่โกร่าก็เตรียมพร้อมไว้แล้ว
 
     " ไม่มีทาง! ฮึ๊ย! "
 
     เขาใช้นิ้วเขี่ยไปที่วงแหวนที่เขานั่งอยู่ จากนั้นปฏิกิริยาตอบสนองของผู้ร่ายเวทย์ก็สร้างโล่สุดแข็งแกร่งปกป้องผู้ที่ร่าย
 
     ผมยิ้มอย่างมีเสศนัย " คิดว่าของกระจอกแบบนั้นจะปกป้องเจ้าได้ตลอดรึ! หึ! น่าขำ! "
 
     โซระประกบมือเข้าด้วยกันและใช้ทักษะของผึ้งจนมือทั้งสองกลายเป็นหอกเหล็กและมีละออกเกสรราตรีครอบคลุมอยู่และพุ่งทั้งอย่างนั้นเข้าไปที่โล่โดยตรง
 
     " ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า "
 
     ผมหัวเราะด้วยความสนุกสนานเหมือนได้เล่นเกมที่รอคอยมานานจนทำให้อีกฝ่ายแทบบ้าคลั่ง
 
     " อ๊ากกกก! หัวเราะอะไรของเจ้า! "
 
     โล่เริ่มแตกร้าว พอดีกับทาสรับใช้ที่ชอบมาทีหลังเป็นประจำ โกร่าจึงสั่งพวกมันให้เข้าไปขัดขวางโซระ แต่...เขาไม่ได้มาคนเดียว
 
     (( ฮาย! จะรีบไปไหนมาเล่นกับข้าก่อนสิ ))
 
     (( ลองชิมลมหายใจพิษของข้าดูสักอึกไหม? ))
 
     สเนลขยายร่างจนกลายเป็นงูยักย์ จากนั้นก็ปล่อยลมหายใจพิษจนทำให้ขี้ข้าถึงกับทรุดลงไปนอนกับพื้น
 
     สร้างความตะลังงันให้กับโกร่า แบบอึ้งแดก
 
     (( ฮ้า....พอได้ยืดเส้นยืดสายก็รู้สึกสุดชื่นสุดๆ ))
 
     บางคนอาจจะคิดว่าทำไมตาแก่ถึงใช้พลังได้ทั้งที่ก่อนหน้านี่ตนเองบอกเองว่ากลายเป็นงูธรรมดาไปแล้ว
 
     ส่วนสาเหตุที่ตาแก่เล่าให้ผมฟังว่า เกิดจากตัวของผมเอง เมื่อผมพัฒนาร่างกายและพลังจะส่งผลต่อเขาไปด้วยเพราะแต่เดิมทีผมกับตาแก่เคยเป็นหนึ่งเดียวกันมาก่อน ถึงจะต่างคนต่างเจ็บก็เถอะ