คิไมระ
6.3
เขียนโดย 
หนึ่งตัวตน
วันที่ 17 ตุลาคม พ.ศ. 2561 เวลา 03.15 น.
30 ตอน
1 วิจารณ์
26.21K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 17 ตุลาคม พ.ศ. 2561 03.18 น. โดย เจ้าของนิยาย
แชร์นิยาย
29) เสียง
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความในคืนนั้นผมได้คุยกับอาจารย์สองสามคำ จะว่ายังไงดีล่ะ จะบอกว่าเหงาตอนไม่มีท่านอยู่ข้างๆ ก็คงจะไม่ผิดหรอกมั้ง
พอรู้ว่าอาจารย์ยังสบายดี ก็รู้สึกโล่งใจ
รุ่งเช้าต่อมาผมลุกขึ้นจากเตียงด้วยอาการไม่สู้ดี
" ทำไมอยู่ๆ ถึงเจ็บตาขึ้นมาได้ก็ไม่รู้ "
ดวงตาแห่งการหยั่งรู้ยังทำงานอยู่ มันเร่งพลังด้วยตัวของมันเองจนผมทนไม่ไหวได้แต่กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เผื่อว่ามันจะทุเลาลงบ้าง
" อ้ากกกก! "
ความรู้สึกของผมตอนนี้เหมือนมันกำลังจะออกมาจากเบ้าตายังไงไม่รู้
และพอมันได้พลังที่ต้องการ ดวงตาแห่งการหยั่งรู้ก็ปล่อยละอองแห่งแสงกระจายไปทั่วห้องและลามไปถึงด้านนอกจนครอบคลุมเมืองทั้งหมด
ผมไม่รู้จะทำยังไงกับสถานการณ์นี้ จึงได้ใช้ทักษะสาวงามปกปิดพลังนี้ไว้และหยุดการทำงานได้แค่ชั่วคราวเท่านั้น
อยากรู้เป็นเพราะอะไร แต่สเนลดันไม่อยู่ซะนี่ ถึงจะยังติดต่อได้ แต่คุยแบบเห็นหน้าจะดีกว่าแถมยังส่วนตัวด้วย
ถึงจะบ่นไปก็เท่านั้น ออกไปข้างนอกไปรับลมหน่อยดีกว่า
พอคิดได้ดังนั้น ผมจึงเปิดประตูออกไป แต่สิ่งที่ผมเห็นมันกลับไม่ใช่ด้านหลังของปราสาทสีขาวแต่เป็นป่าทึบแห่งหนึ่ง
ผมมองตาปริบๆ คิดว่าคงจะละเมอ จึงเข้าไปในบ้านพักแล้วออกมาใหม่ แต่สิ่งที่อยู่ตรงหน้าก็ยังเป็นป่าทึบเช่นเดิม
นี่มันอะไรกันล่ะเนี่ย!
ผมเดินออกไปแบบกล้าๆ กลัว เพื่อหาทางออก แต่ก็ไม่เจอ
มองทางไหนก็เห็นแต่ต้นไม้บังจนมิด แม้แต่แสงก็เล็ดลอดเข้ามานิดเดียวจนเห็นภาพตรงหน้าแค่สลัวๆ
ในขณะที่ผมกำลังจะถอดใจและกลับไปยังทางเดิมอยู่นั้น อยู่ๆ ก็ได้มีเสียงปริศนาดังก้องขึ้นมา เสียงนั้นยังกับเสียงร้องโหยหวนของวิญญาณที่ถูกฆ่าตายอย่างทรมาน
มันทำให้ผมแสบแก้วหูจนต้องเอามือทั้งสองมาปิดหูไว้ แต่เสียงมันดังเกินไปจนแค่มือก็ไม่สามารถที่จะดับเสียงหมดได้
เมื่อไม่มีทางเลือก ผมจึงใช้ทักษะของหมูมีเขา ดูดเสียงเข้าไปในปากจนหมด
ถ้าจะถามว่าทำได้ยังไง? ที่ทำได้ก็เพราะผมมีทักษะดูดกลืนที่มีความจุที่ไม่สิ้นสุด
พอต้นเสียงหายไปหมด มันก็เผยร่างจริงออกมา
ร่างจริงของมันนั้นคือ ดอกไม้ยักษ์ที่มีกลีบหกกลีบ จุดกึ่งกลางของดอกไม้มีสิ่งที่เรียกว่า " แก่นพลัง "
สิ่งนั้นเอาไว้สร้างเสียงเมื่อกี้ไม่ผิดแน่!
เมื่อแน่ใจแล้ว ผมก็ลองผสมลมเสียงกับกรดเพื่อสร้างอาวุธ เพื่อโจมตีนั่นก็คือ " ลมกรด "
ผมเล็งไปที่แก่นพลังและให้เจ้าลมกรดนี้โจมตีแบบทางแนวตรงเหมือนปืนฉีดน้ำ
และมันก็โดนเป้าเต็มๆ จนร่างของมันเหี่ยวเฉาเพราะกรดและสลายร่างกลายเป็นอัญมณีสีเขียว
และนั่นก็เป็นหน้าที่ของหนังสือเวทย์ที่จะต้องผนึกมัน
เมื่อโดนผนึกสำเร็จ ร่างของมันก็แตกออกเป็นเศษกระจกและกลายร่างเป็นดอกไม้ที่มีสี่กลีบและมีชื่อกำกับไว้ด้านล่างว่า " วิน โคลเวอร์ "
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
6 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
5 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
