คิไมระ

ผมเดินหาร้านตามแผนที่ที่ยัยนั้นบอกไว้ อย่าบอกว่าทำไมผมเรียกเธอว่าอย่างนั้น จะบอกไว้เลยในความคิดของผม คนที่มองผมด้วยสายตาเวทนาผมจะถือว่าเค้าเป็นคนไม่ดีไม่น่าคบ
 
     พอไปถึงก็เห็นว่าเป็นร้านขายประตู! ท่านฟังไม่ผิดครับ มันคือประตูบ้าน ประตูที่ติดกับบ้านนั่นแหละ
 
     และพอเดินเข้าไปก็เห็นตาลุงคนหนึ่งมองมาที่ผมพอดี ผมจึงเอาแผนที่ให้เขาดู ไม่รู้ว่าตอนนี้ผมคิดอะไรอยู่ รู้แต่ว่ามันคงจะช่วยอะไรได้บ้าง
 
     แต่พอยื่นไปจริงๆ ตาลุงนั่นก็จ้องผมเขม็งอีกครั้งและพยักเพยิดหันไปทางประตูบานหนึ่ง
 
     นี่ลุงเข้าใจจิงๆ น่ะหรือว่าผมต้องการจะสื่ออะไร หรือว่าในกระดาษแผ่นนั้นจะบอกใบ้อะไรไว้ แต่ก็ยังไม่ทันจะได้ถาม ตัวผมก็ได้มายืนอยู่หน้าประตูบานหนึ่งที่ติดกับผนังแล้ว
 
     พอเชื้อเชิญเสร็จตาลุงนั้นก็กลับไปที่เดิมด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย
 
     มาเปิดร้านแต่ร่างกายล่ะมั้ง เอาวิญญาณมาด้วยรึเปล่าเนี่ย
 
     ประตูบานนี้มีสีขาวและทำจากแก้วทั้งบาน ตรงขอบทั้งสี่เป็นลายผีเสื้อข้างละสองตัว มีตัวเล็กกับตัวใหญ่เหมือนกับแม่และลูก
 
     ตรงจุดกึ่งกลางได้สลักเป็นรูปตัวไอ
 
     พอมองอย่างงงๆ ว่าหมายถึงอะไร ทันใดนั้นก็มีความคิดหนึ่งแล่นเข้ามา
 
     อ้อ ผมรู้แล้ว มันคือตัวอักษรโรมัน ตัวไอหนึ่งตัวนี้หมายถึงเลขหนึ่ง เข้าใจแล้วที่อาจารย์เคยพูดไว้ว่า " พวกเราคือหนึ่งเดียวกัน " นั้นหมายถึงอะไร มันเป็นอย่างนี้นี่เอง
 
     เมื่อตัดสินใจอะไรหลายๆ อย่างได้แล้ว ตัวผมก็เปืดเข้าไปดูภายใน แต่ยังไม่ทันจะได้ดูเต็มๆ ตา อยูๆ ก็ได้มีอะไรสักอย่างถึงผมเข้าไปข้างใน
 
     " เหวอ! อะไรเนี่ย "
 
     พอลืมตาขึ้นมาก็รู้สึกร้อนขึ้นเหมือนอยู่ในห้องเซาน่า นี่ผมหลับตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย! พอพยุงตัวเองขึ้นก็มองทิวทัศน์รอบๆ อีกครั้ง
 
     ก็เห็นรอบๆ ตัวเป็นผนังที่ทำจากอิฐสีส้มทั้งหมด ดูๆ ไปแล้วที่นี่ก็เหมือนทางเข้าหอคอยชอบกล
 
     ผมเดินไปรอบๆ เพื่อหาทางออก และให้ตายสิ ที่นี่ไม่มีประตู หน้าต่างสักบานก็ไม่มีแล้วตัวผมตอนนี้มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงเนี่ย!
 
     บ่นไปก็เท่านั้น มันไม่มีทางมีประตูปรากฏออกมาหรอกถ้ายังทำแบบนี้
 
     ในขณะที่ผมกำลังอยู่ในความคิด อยู่ๆ ก็มีไอร้อนขึ้นมารอบตัวและเริ่มมีบาดแผลเต็มตัวเหมือนโดนอะไนสักอย่างจากของมีคม
 
     เสียงฟันนั้นได้กรีดเนื้อของผมจนกลายเป็นแผลทางยาว แต่เพราะผมมีทักษะในการรักษาจึงทำให้แผลสมานอย่างรวดเร็ว จึงเหลือเพียงแผลเป็นเท่านั้น
 
     แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่ชอบอยู่ดี มันเหมือนคนไม่ดียังไงไม่รู้ หมดกันความหล่อ
 
     ผมโกรธตัวเองอยู่ในใจที่ไม่สามารถหาต้นตอของไอร้อนได้
 
     และไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรเหมือนกัยที่อยู่ๆ ทักษะดวงตาแห่งการหยั่งรู้เกิดทำงานขึ้นมาเอง
 
     ลูกไฟสีเหลืองรอบดวงตากลายเป็นวงดาวห้าแฉกสองวงที่ซ้อนทับกัน และเริ่มกระตุกลนลานเพื่อหาสิ่งบางอย่าง
 
     อะไรกันฟ่ะเนี่ย! ปวดลูกตาไปหมดแล้ว
 
     แล้วสิ่งที่ดวงตาแห่งการหยั่งรู้ฉายก็ประมวลภาพภายในสมองและส่งมาถึงเส้นประสาทของดวงตา ทำให้เห็นเจ้าของต้นเหตุ
 
     เป็นสาวน้อยที่มีชื่อว่าเดร่า!?
 
     เดร่างั้นหรือ? ไม่ใช่ว่ายั่ยนั่นตายไปแล้วหรอกหรือ