คิไมระ

พอจัดการธุระที่หน้าประตูทางเข้าเสร็จแล้ว ผมก็ได้เข้าเมืองได้สักที
 
     เมืองวายุแห่งนี้ทุกที่เป็นตลาดสดทั้งหมด ยืนๆ มองก็ไม่ได้ต่างจากความทรงจำที่เคยอยู่โลกมนุษย์หรอกนะ
 
     ผมเดินชมเมืองเรื่อยๆ ตามที่อยากดู บางร้านก็ดูเก่าแก่ บางร้านก็ดูธรรมดา เหมาะกับมนุษย์ธรรมดาดีนะ บางร้านก็สมัยใหม่ไปหน่อย จนผมคิดว่าอยู่โลกต่างดาวรึยังไง
 
     แต่ทุกสิ่งก็ไม่เด่นสะดุดตาเท่าประสาทสีขาวที่ตั้งบนจุดสูงสุดตรงกลางตลาดเด่นสง่า อย่างกับประสาทเจ้าชายเจ้าหญิง
 
     พอผมเดินเข้าไปใกล้ๆ และมองอย่างชัดๆ แล้วก็คิดว่าไม่ใช่อย่างที่คิด
 
     สิ่งที่อยู่ตรงหน้าคือ กิลด์ ถ้าจะถามผมว่ามันคืออะไรล่ะก็ จะบอกเลยว่ามันก็คือไอ้นั่นนั้นแหละ ที่ปรากฏในเกมแนวผจญภัยบ่อยๆ
 
     เคยเจอผ่านๆ ทางวิดีโอไม่เคยสัมผัสด้วยตนเองเลยนะเนี่ย อยากเข้าไปดูจัง
 
     ถึงในใจจะคิดแบบนั้น แต่ขาผมก็ก้าวเข้าไปแล้ว
 
     พอเข้าไปผมถึงกับตะลึง!
 
     ว้าว นี่มันกว้างสุดๆ ไปเลย แต่ทำไมพอดูด้านนอกมันถึงเล็กกันนะ
 
     ภายในก็เหมือนตลาดเล็กๆ แบ่งเป็นซุ้มต่างๆ แต่ไม่เหมือนข้างนอกแฮะ
 
     ข้างนอกเป็นตลาดสด ข้างในต้องเป็นร้านสำรับนักผจญภัยแน่นอน ทำไมน่ะหรือ ก็บางร้างก็ขายดาบ บางน้ำก็ขายไอเท็มน่ะสิ และอื่นๆ อีกมากมายที่ไม่รู้จะอธิบายยังไง รู้สึกตื่นตาตื่นใจไปหมด
 
     ว่าแต่เจ้าของปราสาทนี้อยู่ตรงไหนกันน่ะ?
 
     พอผมมองหาไปรอบๆ ก็รู้สึกผิดสังเกตุ เพราะร้านทุกร้านจะมีหลังคาสีขาวทั้งหมด จะมีก็แต่อยู่ที่หนึ่งที่มีหลังคาสีดำ และมีตัวอักษรอะไรไม่รู้แขวนไว้อยู่ ด้วยความสงสัยปนอยากรู้
 
     ผมจึงเข้าไปดูและสอบถามและได้ความว่า ที่นี่คือที่ติดต่อเควสของเมืองนี้นี่เอง พอผมบอกไปว่าอยากจะออกจากเมืองนี้เธอก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย
 
     ทำไมอ่ะ คำขอของผมมันแปลกไปหรอ?
 
     ในใจของผมก็รู้สึกว้าวุนใจกลัวจะไม่ได้คำตอบอย่างที่คิด ก่อนที่เธอจะถอนหายใจเฮือกใหญ่
 
     " เควสนี้ไม่ค่อยมีคนทำแล้วเจ้าค่ะ เพราะมันยากเกินไปจนพวกเขาได้ตัดสินใจจะอยู่ที่นี่แทน "
 
     " ขนาดนั้นเลยรึ "
 
     ผมถามเพราะผมไม่เชื่อ ยังไม่ลองเลยจะรู้ได้ยังไง
 
     แต่เธอก็ยังจะเลือกข้อเสนออื่นให้กับผม
 
     " อยู่ที่นี่ก็ไม่ลำบากนะเจ้าค่ะ "
 
     ผมเลยพูดตรงๆ " ข้าชอบลำบากขอรับ ให้ข้าได้ทำเถอะ "
 
     พอได้ฟังความมั่นใจของผมเธอก็ยื่นหนังสือเล่มหนามาให้ เป็นหนังสือที่เก็บอัณมณีทั้งเก้า และเควสก็มีเก้าเช่นกัน
 
     ผมรับไว้และถามเธอว่าต้องไปทางไหน เธอให้แผ่นที่ไว้กับผม
 
     ผมจึงเดินออกมาจากกิลด์โดยที่ไม่แยแสต่อความสงสารของเธอเลย
 
     เกลียดจริงๆ ไอ้คนที่มันชอบมองผมด้วยความสงสารน่าสมเพช!