คิไมระ

     ปราสาทเหมันต์
 
     ผมได้เข้าไปแบบง่ายๆ โดยไม่มีพิรุท แม้จะมีทหารเฝ้ายามถึงสองตนตรงหน้าประตูก็ตาม ผมมาในชุดกิโมโนสีขาวคลุมฮู้ดบนหัว
 
     แค่เห็นชุดก็รู้แล้วว่ามาจากไหน เป็นลูกเต้าเหล่าใครถ้าไม่ใช่ลูกผู้สูงศักดิ์อย่างเจ้าหญิง
 
     " ลูกหญิง เจ้ากลับมาแล้วหรอ "
 
     ผู้เป็นพ่อถามขึ้น
 
     ผมใช้ทักษะภูติของคิเรียคือ สาวงาม เลียนเสียงของเธอ
 
     " เจ้าค่ะ ท่านพ่อ "
 
     ผมปรายตามองเจ้าของต้นเสียง แต่ไม่มีร่างของผู้ใดแม้แต่เงา
 
     จะมีก็แต่ คริสตัลสีน้ำเงินที่ส่องสว่างเป็นออโรร่า
 
     " แล้วไหนล่ะ เชลยที่จำตัวมา "
 
     ผมถอดหมวกฮู้ดแล้วทำเสียงเข้ม " ก็อยู่นี่ไงล่ะขอรับ "
 
     โซระแผ่ความโกรธของตนเองจนพลังด้านลบของสาวงามขยายเป็นวงขว้างจนทำให้ภายในประสาทราวกับห้องแช่แข็ง
 
     สร้างความตกตะลึงให้กับเจ้าของประสาทเป็นอย่างมาก
 
     " นี่เจ้า! "
 
     " รู้จักข้ามากนักรึไงถึงได้ถามข้าแบบนั้น "
 
     ผมเดินเข้าไปใกล้ๆ จนแม้แต่พื้นก็ถูกแช่แข็ง
 
     " คิดจะทำอะไร! "
 
     " เจ้าเองสินะที่บงการคิเรียจนข้าต้องฝืนบังคับฆ่านางโดยที่ข้าไม่ต้องการ " จ้องเขม็งหมายเอาชีวิต
 
     หวาดกลัว " ทะ...ทหาร! "
 
     " เสียเวลาเปล่า มดปลวกกระจอกของเจ้า แม้จะเดินยังทำไม่ได้เลย "
 
     (( เรื่องนี้ข้าจัดการเอง ข้าชอบนัก ))
 
     สเนลกลายร่างตนเองกลายเป็นงูเหมันต์ที่มีเกล็ดหิมะรอบตัวแล้วบินข้ามหัวโซระ จนไปรัดคริสตัลสีน้ำเงิน
 
     " ใจเย็นๆ ค่อยๆ พูดกันก็ได้ " ประนีประนอม
 
     " ไม่จำเป็น! "
 
     ผมกระดิกคิ้วทีหนึ่งเพื่อบอกให้อาจารย์ได้รับรู้ สเนลจึงรัดแน่นขึ้นไปอีกจนคริสตัลเกิดรอยร้าวเข้าไปทุกที
 
     " อ๊ากกก! อย่าฆ่าข้า ข้าขอร้องไว้ชีวิตข้าด้วยเถิด "
 
     โซระมองด้วยสายตาอย่างเลือดเย็น ไม่กระดิก ไม่แม้แต่จะยิ้ม อยู่อย่างเช่นตุ๊กตาที่ไม่มีชีวิต
 
     และอยู่ๆ ก็อยากหัวเราะขึ้นมา เสียงราวกับยมบาลที่รอเอาชีวิตคนเป็น
 
     รอยร้าวที่ค่อยๆ จากแตกเล็กๆ ก็ลามใหญ่ขึ้นจนคริสตัลทั้งชิ้นกลายเป็นผุยผง
 
     " อึก! อ๊ากกกก! "
 
     " ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า สะใจจริงๆ "
 
     ผมที่หัวเราะเหมือนได้แก้แค้นภายในตัวได้ดูดคริสตัลสีน้ำเงินเข้าไปในตัวจนหมด
 
     - ทักษะภูติปลดล็อก
 
       หางหนาม
 
     เพิ่มตราสัญลักษณ์ หางลูกศรสีน้ำเงิน ปรากฏบนเหนือสะโพกขึ้นมา
 
     เพิ่มระดับทักษะ
 
     ดวงตาแห่งการหยั่งรู้ ระดับ 2
 
     " หึ! "
 
     ผมไม่ได้พูดอะไรต่อ สเนลก็กลับมาร่างตัวเล็กเหมือนเดิม
 
     เมื่อจัดการเจ้าของประสาทได้ การคงอยู่ของประสาทก็ได้มลายหายไปเหลือไว้เพียง แท่นบูชาประจำเผ่า