คิไมระ
6.3
เขียนโดย 
หนึ่งตัวตน
วันที่ 17 ตุลาคม พ.ศ. 2561 เวลา 03.15 น.
30 ตอน
1 วิจารณ์
26.87K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 17 ตุลาคม พ.ศ. 2561 03.18 น. โดย เจ้าของนิยาย
แชร์นิยาย
23) เชลย
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ ปราสาทเหมันต์
ผมได้เข้าไปแบบง่ายๆ โดยไม่มีพิรุท แม้จะมีทหารเฝ้ายามถึงสองตนตรงหน้าประตูก็ตาม ผมมาในชุดกิโมโนสีขาวคลุมฮู้ดบนหัว
แค่เห็นชุดก็รู้แล้วว่ามาจากไหน เป็นลูกเต้าเหล่าใครถ้าไม่ใช่ลูกผู้สูงศักดิ์อย่างเจ้าหญิง
" ลูกหญิง เจ้ากลับมาแล้วหรอ "
ผู้เป็นพ่อถามขึ้น
ผมใช้ทักษะภูติของคิเรียคือ สาวงาม เลียนเสียงของเธอ
" เจ้าค่ะ ท่านพ่อ "
ผมปรายตามองเจ้าของต้นเสียง แต่ไม่มีร่างของผู้ใดแม้แต่เงา
จะมีก็แต่ คริสตัลสีน้ำเงินที่ส่องสว่างเป็นออโรร่า
" แล้วไหนล่ะ เชลยที่จำตัวมา "
ผมถอดหมวกฮู้ดแล้วทำเสียงเข้ม " ก็อยู่นี่ไงล่ะขอรับ "
โซระแผ่ความโกรธของตนเองจนพลังด้านลบของสาวงามขยายเป็นวงขว้างจนทำให้ภายในประสาทราวกับห้องแช่แข็ง
สร้างความตกตะลึงให้กับเจ้าของประสาทเป็นอย่างมาก
" นี่เจ้า! "
" รู้จักข้ามากนักรึไงถึงได้ถามข้าแบบนั้น "
ผมเดินเข้าไปใกล้ๆ จนแม้แต่พื้นก็ถูกแช่แข็ง
" คิดจะทำอะไร! "
" เจ้าเองสินะที่บงการคิเรียจนข้าต้องฝืนบังคับฆ่านางโดยที่ข้าไม่ต้องการ " จ้องเขม็งหมายเอาชีวิต
หวาดกลัว " ทะ...ทหาร! "
" เสียเวลาเปล่า มดปลวกกระจอกของเจ้า แม้จะเดินยังทำไม่ได้เลย "
(( เรื่องนี้ข้าจัดการเอง ข้าชอบนัก ))
สเนลกลายร่างตนเองกลายเป็นงูเหมันต์ที่มีเกล็ดหิมะรอบตัวแล้วบินข้ามหัวโซระ จนไปรัดคริสตัลสีน้ำเงิน
" ใจเย็นๆ ค่อยๆ พูดกันก็ได้ " ประนีประนอม
" ไม่จำเป็น! "
ผมกระดิกคิ้วทีหนึ่งเพื่อบอกให้อาจารย์ได้รับรู้ สเนลจึงรัดแน่นขึ้นไปอีกจนคริสตัลเกิดรอยร้าวเข้าไปทุกที
" อ๊ากกก! อย่าฆ่าข้า ข้าขอร้องไว้ชีวิตข้าด้วยเถิด "
โซระมองด้วยสายตาอย่างเลือดเย็น ไม่กระดิก ไม่แม้แต่จะยิ้ม อยู่อย่างเช่นตุ๊กตาที่ไม่มีชีวิต
และอยู่ๆ ก็อยากหัวเราะขึ้นมา เสียงราวกับยมบาลที่รอเอาชีวิตคนเป็น
รอยร้าวที่ค่อยๆ จากแตกเล็กๆ ก็ลามใหญ่ขึ้นจนคริสตัลทั้งชิ้นกลายเป็นผุยผง
" อึก! อ๊ากกกก! "
" ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า สะใจจริงๆ "
ผมที่หัวเราะเหมือนได้แก้แค้นภายในตัวได้ดูดคริสตัลสีน้ำเงินเข้าไปในตัวจนหมด
- ทักษะภูติปลดล็อก
หางหนาม
เพิ่มตราสัญลักษณ์ หางลูกศรสีน้ำเงิน ปรากฏบนเหนือสะโพกขึ้นมา
เพิ่มระดับทักษะ
ดวงตาแห่งการหยั่งรู้ ระดับ 2
" หึ! "
ผมไม่ได้พูดอะไรต่อ สเนลก็กลับมาร่างตัวเล็กเหมือนเดิม
เมื่อจัดการเจ้าของประสาทได้ การคงอยู่ของประสาทก็ได้มลายหายไปเหลือไว้เพียง แท่นบูชาประจำเผ่า
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
6 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
5 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
