Zone D Hunter

Chapter 5
คนฆาตกร
--------------------
   หนึ่งชั่วโมงระหว่างการไล่ล่าเมือง คูเปอร์กำลังทำงานถูพื้นในร้านอาหารบน
ฐานเมืองชั้นสี่แห่งหนึ่ง อาจารย์คนหนึ่งเดินเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับเสียง
กรุ้งกริ้งของกระดิ่งเมื่อเปิดประตูดังขึ้น
 
"ไง~" อาจารย์สินหนังสือคนนั้นเดินเข้ามาพร้อมกับทักทาย
 
คูเปอร์ยืนถือไม้ถูกพื้นพร้อมกับพยักหน้า "สวัสดีครับ"
 
   อาจารย์เดินไปนั่งที่เบาะโซฟาสีแดงยาวและถามพูดคุยกับเขา "วันนี้เป็นไง
บ้างละ?"
 
"ก็ดีครับ วันนี้เรามีเมนูพิเศษมาใหม่" คูเปอร์หันไปหยิบหนังสือเมนูทางด้าน
หลังของเขามาให้
 
"วันนี้มีเมนูพิเศษมาใหม่ครับ" เขาบื่นให้อาจารย์และกำลังเปิดอ่าน
 
"วันนี้มีสเต็กอบฟาง สลัดแลาแซลม่อน และปลาย่างบาบีคิวครับผม" อาจารย์
เปิดดูเมนูพร้อมกับฟังคูเปอร์ไปด้วย อาจารย์เริ่มชี้เลือกเมนูและบอกให้
คูเปอร์จดตาม "ขอเป็นสเต็กอบฟาง และก็...ราซันย่าผักขมแล้วกันนะ"
 
   คูเปอร์จดรายการอาการตามคำบอก "โอเคครับ มีสเต็กอบฟางกับราซันย่า
ผักขมนะครับ"
 
   เขาก้มโค้งให้กับอาจารย์ "รอสัดครู่ครับผม" เขากล่าวจบก็หันเดินไปเตรียม
สิ่งของทำอาหารทันที
 
"ได้ยินมาว่าพวกเขากำลังล่าเมืองกันดุเดือด" เขาเตรียมเนื้อเตรียมตะหลิว
และจุดไฟเตรียมย่าง
 
   อาจารย์หยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาเปิดอ่าน "กำลังล้ากันเอาเป็นเอาตายเลย"
 
"เหรอครับ?" คูเปอร์ย่างเนื้อและถามคุยถามไปด้วย "ถ้าเป็นแบบนั้นทำไม
พวกเขาถึงต้องรีบไล่ล่าขนาดนั้นด้วย?"
 
"ตอนที่ฉันเดินมาที่นี่...มีคนพูดว่าเป็นเมืองเหมืองแร่อะไรแบบนั้น"
อาจารย์ตอบและอ่านหนังสือต่อไป
 
   ประโยคสุดท้ายของเขาทำให้คูเปอร์เงิยหน้าขึ้นมาถาม "เหมืองเหรอ?"
"แถวนี้มีเหมืองด้วยเหรอ?"
 
"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันนะ" อาจารย์ตอบ
 
   ขณะเดียวกัน ขวดแก้วเริ่มสั้นกรุ้งกริ้งๆ โคมไฟเหวี่ยวไปมา พื้นฐานของเมือง
สั่นสะเทือนแรงขึ้นเรื่อยๆจนอาจารย์กับคูเปอร์ต้องหันมองสภาพรอบๆก่อนจะ
วิ่งออกไปข้างนอกร้าน และสิ่งที่เห็นคือผู้คนกำลังวิ่งไปที่หน้าเมืองกันยกใหญ่
 
"ไปกันเถอะ" อาจารย์วิ่งนำหน้าออกไป คูเปอร์วิ่งตามหลัง ทั้งคู่วิ่งลงบนรรได
ไปยังหน้าเมิองที่ฐานเมืองชั้นสาม เมื่อพวกเขามาถึงหน้าเมืองอาจารย์เดิรแทรก
ตัวผ่าฝูงชนเป็นจำนวนมาก คูเปอร์เดินเกาะเสื้ออาจารย์เดินมาหลังมา
 
   เมื่อถึงระเบียบกั้นหน้าสุดของเมือง อาจารย์ชี้บางสิ่งให้คูเปอร์ดู "ดูนั่น!"
 
"ว้าว~" คูเปอร์เห็นเมืองเหมืองถ่านหินกำลังโดนโซ่ตะขอลากดึกเข้ามาช้าๆ
 
"เหมืองถ่านหินจริงๆด้วย ลอนดอนกำลังขาดของพรรนี้อยู่พอดีเลย" คูเปอร์
ฟังอาจารย์พูด
 
"มีนเป็นแหล่งแร่ธาตุสินะ" เขาตั้งห้นาตั้งตามองดูเหมืองที่กำลังถูกลากเข้า
มายังข้างใน ประตูบานใฐาของลอนดอนก็ได้ปิดลง เสียงชาวเมืองเฮกันดังลั่น
ขณะเดียวกัน คูเปอร์กับอาจารย์ก็เดินกลับร้านอาหารดั่งเดิม
เมื่อคูเปอร์เปิดประตูเข้าไป ปรากฏว่าเนื้อสเต็กกำลังจะไหม้
 
   คูเปอร์รีบวิ่งเข้ามา "โอ่ว~ ไม่ๆๆๆๆ!" เขารีบหยิบตะหลิวกลับด้านเนื้ออย่างเร็ว
"เฮ้อ~ เกือบไปแล้วมั้ยละ"
 
   ณ เวลาปัจจุบัน ในห้องกักขังเมือง มาตินเก้าเดินนำหน้าเหล่าทหารมาที่โรง
ขังเมือง เขาเดินไปที่สะพานเชื่อม "เชื่อมสะพาน..." เขาออกคำสั่ง
ทหารคนหนึ่งกดปุ่มสวิซส์เชื่อมสะพาน สะพานค่อยๆเลื่อนออกไปเทียบ
ท่าฐานเมืองอีกฝั่งหนึ่ง
 
"ยินดีต้อนรับ...สู้ลอนดอน" เขาเอ่ยต้อนรับ ในช่วงที่มาตินกำลังพูดอธิบายอยู่นั้น
อาลิซที่ยืนอยู่หลังสุดเมืองก็ได้ยินเสียงพูดของเขาเข้ามาในหูทันที
เธอเหลือบตาไปหาเสียงพร้อมกับหันหน้านิ่งๆของเธอตามไป
 
"เอาละเชิญเลย" เมื่อสะพานเชื่อมมาถึง มาตินเดินลงจากสะพานและเรียก
คนให้เดินเก้าสะพานไปยังอีกฝั่งหนึ่งโดยมีทหารถือปืนไฟฟ้ายืนคุมอยู่
รอบข้างตัว มาตินเดินแทรกกลุ่มคนเข้าไปนำทาง "เดินตรงไปเลยครับ"
 
   อาลิซเดินตามอยู่หลังสุด ทั้งคู่ไม่เห็นหน้ากัน
เมื่อถึงอีกฝั่งของสะพานมาตินได้
จัดทหารมือดียืนจัดคิวปั้มตราทับให้กับประชาชน ตราประทับถือว่า
คนๆนี้เป็นคนกลุ่มลอนดอนแล้วแต่โดยดี แต่ในขณะนั้น มาจินได้เดินแยกตัว
ออกมาจากฝูงชน ยืนอยู่นอกแถว
 
"เอาละๆ ไม่ต้องแย่งกัน~" มาตินเดินพูดคุยไปทั่วแถว
 
   ในระหว่างที่เขาหันหลัง อาลิซได้เดินแทรกแถวคนจำนวนมากออกดูให้
เห็นกับตา "ขอทางหน่อยๆ!"
เมื่อเธอเดินออกมานอกแถวคนแล้ว เธอก็ถึงกับอึ้งตาโตในสิ่งที่เห็น
"มาติน คลีตัส" เธอเอ่ยเรียกชื่อจริงเบาๆ มาตินค่อยๆหันมามองที่ด้านหลัง
 
"อา...ลิซ" มาตินยืนนิ่งอ้าปากค้าง
 
"แกจำฉันได้มั้ย" เธอพูดเบาๆ
 
   มาตินยืนนิ่งเงียบส่ายหน้าไปมาก่อนที่อาลิซจะหยิบมีดจากเอวขวาของเธอ
ออกมาแลพุ่งแทงเข้าไปที่หน้าท้องของมาติน
 
"อ๊าก~!" มาตินร้องด้วยความเจ็บและแรงกระแทก แต่ทว่ามาตินจับด้าม
จับของมีดไว้ทั้น ด้ามมีดเลยทิ่งเข้า
แค่ครึ่งด้าม
 
"แกจำได้มั้ย ว่าแกทำอะไรไว้กับฉันบ้าง" เธอพูดกระซิบเบาๆพร้อมกับคิ้ว
ที่ขมวดเต็มไปด้วยความโกรธ
 
"จับมันไว้!" เสียงทหารคนหนึ่งสั่ง เหล่าทหารคนอื่นๆวิ่งเข้ามาล็อคแขนทั้ง
สองข้างของเธอ เธอพยายามดิ้น
 
"ปล่อยฉันนะ!" เธอออกแรงสบัดตัวอย่างเต็มที่จนหลุดออกจากการล็อคแขน
เธอรีบวิ่งหนีผ่านหน้ามาตินพร้อมกับหันมองด้วยความโกรธแค้น
 
"อย่าหนี..." มาตินวิ่งจามแต่ความเจ็บของเขาทำให้ออกแรกไปต่อไม่ใหว
"เวรเอ้ย" เขาพูดเบาๆพลอยมองดูเลือดที่มือและแผลที่โดนแทงนั่น
 
   ทหารวิ่งเข้ามาหามาตินถือผ้าพันแผลมาด้วย "ท่านครับ!" ทหารวิ่งเข้ามา
จับตัวมาตินและประคองเขา "อดทนไว้นะครับท่าน!"
 
"ตามล่ามันให้ได้!" มาตินชี้บอกทางให้ทหารออกตามล่าอาลิซ อาลิซนั้นได้
เดินขึ้นไปยังเมืองชั้นสองและสามและสี่ วิ่งหนีไปทั่วท่ามกลางคนที่มอง
ดูเธอด้วยความสงสัยและแปลกใจ
 
********************