Zone D Hunter

ตอนที่ 12
เวียนกลับมาเจออักครั้ง
--------------------
               เช้าตรู่ของอีกวันถัดมาพระอาทิตย์ขึ้นอยู่กลางหัว อาลิซยังนอนสลบอยู่
ในห้องขังเหล็กที่มีแต่สนิมอยู่ทั่วทุกซอกมุมเสียงรถเมืองวิ่งกระทบบางสิ่งอย่างบนพื้น
รถสะเทือนเบาๆครั้งหนึ่งอาลิซเริ่มรู้สึกตื่นขึ้นมา เธอหันหัวไปมาซ้ายขวาพร้อมเสียง
ครางจากการตื่นนอนและค่อยๆลืมตาขึ้น เธอเห็นโคมไฟสีขาวที่หลอดไฟสีเหลือง
กำลังส่องสว่างอยู่ในห้องที่ไร้แสงสว่างอยู่ดวงเดียว อาลิซค่อยๆลุกขึ้นนั่งจากเตียง
นอนเก่าๆที่ดูจะผุพังอยู่ด้วย
          "ที่นี่มัน..." เธอจำอะไรไม่ได้นอดจากมองห้องเหล็กสนิมนี่ไปและก็รู้สึกตัวขึ้น
มาทันทีที่รู้เกิดอะไรขึ้นเธอก็ตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นนั้น ใจเธอสั่นและหวาดกลัวเหมือน
กำลังจะโดนใครฆ่าอะไรแบบนั่น
 
               เธอลุกวิ่งไปที่ประตูเหล็กเก่าๆที่มีสนิมเกสะบานหนึ่งพร้อมกับเคาะประตู
ไม่สิ เรียกว่ากำมือทุบประตูดีกว่า เธอทุบประตูเหล็กสองรอบ ตูม ตูม "ปล่อยฉันออก
ไปนะ!" เสียงเคาะประตูดังลั่นทำให้ผู้ชายคนหนึ่งเดินมาที่ประตูห้อง เธอได้ยินแต่
เสียงเท้าเดินเข้าหาอย่างช้าๆและเสียงหยิบพวงกุญแจขึ้นมาไขบานประตู อาลิซ
รู้สึกกลัวขึ้นมา เธอค่อยๆก้าวเดินถอยหลังออกห่างจากประตูทีละก้าวๆสลับกับเสียง
กุญแจไขบิดประตู
 
               ประตูถูกผลักเปิดออกอย่างรวดเร็ว ผู้ชายรูปร่างท้วมตัวสูงใหญ่จ้องมอง
หน้าเธออย่างนิ่งๆ อาลิซตกใจกลัวเมื่อเห็นผู้ชายร่างสูงใหญ่นั่น มันทำให้รู้สึกหวาด
กลัวเข้าไปอีก "ได้เวลาแล้ว" ผู้ชายคนนั้นพูด
          "เวลา...?" "เวลาอะไร...!?!"
 
          "เดี๋ยวก็รู้" ชายคนนั้นเดินเข้ามาหาเธอในระยะประชิด เขาจะทำอะไรเธอ
หรือเปล่า หรือว่าจับเธอกันแน่ ในหัวของแาลิซมีแต่สิ่งที่เธอล้วนแต่กลัวทั้งสิ้น
'เขามาทำอะำรกับฉันหนือเปล่า! มาจับฉันเหรอ...หรืออะไร!?!' ผู้ชายคนนั้น
ไม่รอช้า เขาเอื้อมมือไปหยิบสายรัดพลาสติกสีขาวออดมาจากดระเป๋าพร้อมกับสั่ง
เธอ "หันหลังไป" เขาสั่งด้วยสีหน้าที่มีแต่อารมณ์แปรปรวน "เอามือไขว้หลัง" อาลิซ
ผลัดมือไขว้หลังยอมให้โดนรัดข้อมือ
          "จะพาไปใหน...?" อาลิซหันหลังถามในระหว่างที่กำลังโดนรัดข้อมืออยู่
 
          "....." ชายคนนั่นเงียบกริบไม่พูดอะไรเลยสักอย่าง เขาสอบสายพลาสติกอีก
ด้านเข้าซ้อนช่องพลาสติกอีกด้านหนึ่งอย่างแน่นหนาและมันก็ไม่สามารถดึงออกได้
นอกจากการใช้ของมีคมตัดมันออกอย่างเดียว ชายนั่นพาเธอเดินออกมาจากห้อง
"เดินไป...!" เขาพูดพร้อมผลักหลังเธอให้เดินนำหน้า เสียงฝ่าเท้าของทั้งสองเดินไป
ตามพื้นเหล็กดังโป๊งเป๊งผ่านห้องขังซึ่งแต่ละห้องก็มีคนอื่นๆถูกจับมาเช่นกัน พวกเขา
ถูกรัดข้อมือและโดนะาเดินออกมาเช่นเดียวกับเธอ สีกน้สอต่ละคนดูกลัวและหวั่นใหว
กับสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นอย่างมาก
 
               เมื่อเดินผ่านระหว่างจะถึงห้องเครื่องยนต์ แสงแดดจากระเบียงซ้ายมือส่อง
ผ่านมา เมื่อเดินผ่านเธอเหลือบตาไปมองก่อนจะค่อยๆหันหน้าไปดูตาม เมืองล่านี้
ได้ขับเข้ามาในเขตน่านน้ำพิษ น่าน้ำที่เจ็มไปด้วยต้นได้แห้งและต้นไม้ที่ยังมีชิวิตและ
ไอหมอกอยู่มากมาย ล้อยางเหล็กขนาดใหญ่ขับเคลื่อนผ่านเหยียบต้นไม้หักโค่น
อย่างง่ายดายและไม่ช้ารถเมืองนี่ก็หยุดลง เมื่อเบรคหยุดสนิท สปริงล้อก็กระเด้งกลับ
คืนสู่สะภาพเดิมทันที นั่นทำให้ฐานเมืองกระชากอย่างรวดเร็วจนเกือบทำให้อาลิซ
ล้มลง
          "เดิน..." ชายคนนั้นผลักตัวเธอให้เดินไปต่อ ลิฟท์สมัยโบราณมีปุ่มกดมากมาย
อาลิซกับชายนั่นกพลังลงมายังภาคพื้นดิน ลิฟท์นั่นก็คือลฟท์ในอดีตที่อยู่ตึกสูงสมัย
ก่อนๆ หรือจะเรียกว่าลิฟท์โบราณก็ได้
 
               "พระเจ้า..." อาลิซพูดเบาๆ
               "เดินต่อไป..." ชายคนนั้นก็ยังสั่งเธอไม่หายขาด เธอก้มมองดูที่พื้น ซึ่ง
มันเต็มไปด้วยเงาอยู่ทั่วทุกทิศทาง ล้อเหล็กของเมือง ล้อยางของเมืองและสายพลาน
โซ่ตะขาบของเมืองได้จอดล้อมรอบเอาไว้อย่างแน่นหนา ใจกลางที่ล้ิมริบไปด้วยเมือง
มีโต๊ะแป่นกระดานขนาดใหญ่วางตั้งไว้พร้อมกับมีคนในกลุ่มพวกนั้นอยู่มากมาย
เสียงคนๆหนึ่งเคาะค้อนไม้ลงที่โต๊ะสีน้ำตาลขัดเงา ตุบ!!! "เอายัยนี่ไปเลย~!"
พวกนั้นกำลังทำการขายคนกันอยู่ นั่นเป็นการขายประเวณีชัดๆเลยและอาลิซเธอก็
กำลังเป็นรายต่อไปด้วย! ไม่มีใครมาช่วยเธอจริงๆหรือ กลุ่มคนที่ถูกจับต่อแถวเดิน
กันอย่างช้าๆ หน้าแต่ละคนก้มมองลงพื้นตีสีหน้าแห่งความหมดหวังกันทั้งสิ้น
          "เอาละ คนถัดไป..." พ่อค้าใหญ่เรียกเชิญเหยื่อคนถัดไป เขาหันไปเหลือบมอง
อาลิซค่อยๆก้าวเดินขึ้นมาบนแผ่นไม้และก้มหน้าไม่สบตามองใครเลยแม้แต่คนที่อยู่
ตรงหน้าของเธอ "โอ้ว...แม่นี่ดูมีราคาดีแฮะ"
          "เอาละใคีจะเอายัยนี่!" พ่อค้าหันไปตะโกนถาม กลุ่มคนที่ยืนยั๊วเยี๊ยะอยู่กันอย่าง
กับฝูงมดที่แตกรัง
          "ฉัน...."
          "ของฉัน...!"
          "ฉันเอา มันเป็นของฉัน...!"
          "เอามาให้ฉัน...!" คนแต่ละคนมีแต่อยากจะได้ตัวอาลิซไปเป็นของตัวเองกันทั้งนั้น
เธอเปรียบเสมือนทองคำที่มีค่าที่สุดสำหรับพวกเค้า จนคนพวหนั้นแห่เดินกรูกันเข้ามา
แย่งเธอจนพ่อค้าต้องเคาะโต๊ะ "โปรดเงียบ~!"
"นางนี่มีดีสำหรับทุกคนแน่..." เขายื่นมือข้างหนึ่งค่อยๆเข้าลูบคางเบา แต่หวังเหรอ
ว่าเธอจะรู้สึกเคลิ้มตาม
          "อย่าเอามือสกปรกมาแตะหน้าฉัน!" เธอพูดด่าเบาๆ แต่พ่อค้าก็สบัดมือออกเสียก่อน
          "...นางนี้มีใครให้ราคาบ้างมั้ย?"
 
         "สามเหรียญ...!" แต่ละคนยกมือตอบ
         "สี่เหรียญ...!"
         "แปดเหรียญ...!"
         "สิบสองเหรียญ...!"
 
               แต่ในระหว่างที่กลุ่มคนกำลังตีราคาแลกเงินกับตัวของเธอ จู่ๆก็มีเสียงผู้ชาย
คนหนึ่งตะโกนดังมาขวามือของเธอ ทางซ้ายของกลุ่มคนว่า "ยี่สิบเหรียญ...!"
 
                "หืม..." พ่อค้าที่กำลังจะทุบค้อนตีราตา เขาก็หันไปมองดูคนส่งเสียงคนนั้น
อารมณ์ของผู้คนหมดทันทีเมื่อได้ยินเสียงตะโกนนั้น พวกเขาก็หันไปมองกันเป็รคลื่น
และคนๆนั้นเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก...
          "คุณมาติน คลีตัส" พ่อค้าพูดขึ้น อาลิซก็ตกใจวืบ (มาตินเหรอ?)
 
               มาตินเดินถือปืนสั้นที่ยิงรัวได้เข้าฝ่ากลางฝูงชนเดินตรงเข้ามาหาพ่อค้า
พลอยเหลือบตามองอาลิซ ทั้งสองมองหน้ากันนิ่งๆ อาลิซเริ่มวิตกกังวลเมื่อได้เห็นหน้า
ของเขาที่อึมทมิฬหวังจะฆ่าเธอ
 
               พ่อค้านั่งย่อตัวลงมองหน้ามาตินและยอ้มให้ มาตินส่งยิ่มกลับไป ทั้งสองคุย
กันเบาๆกระซิบกันสุดขั้ว
          "ฉันรู้ว่าคนอย่างนายต้องขอได้" มาตินพูด
          "ผมเข้าใจครับคุณมาติน แต่ยายนี่ดูมีราคามากเลยนะ บางทีผมอาจจะขอเก็บ
ไว้สำหรับทำการขายก่อนนะครับ เพราะเธอดูมีค่ามากด้วยสิ" เขาพูดพร้อมกับหัยมอง
ดูสรรรูปของเธอ อาลิซหันมองดูมาติน เธอนึกอะไรไม่ออกแล้วในตอนนี้ มันเป็นอะไร
ที่ดูกดดันสำหรับเธอ หัวใจเต้นรัวและยังหายใจถี่ ในหัวมีแต่พื้นที่ว่างเปล่า
          "เก็บเหรอ?" มาตินเริ่มไม่พอใจขึ้นเรื่อยๆ
          "อ่า~ ใช่....มันสำคัญมาก"
 
               มาตินพยักหน้า "อย่างงั้นเหรอ?" พ่อค้ายิ้มเอาใจเขาอย่างเจาะจงแต่ว่าเขาก็
เหลือบจามองพร้อมกับยกปืนสั้นขึ้นมา "งั้นก็..."
          "หือ...!!!" พ่อค้าไม่ทันพูด มาตินเหนี้ยวไกปืนค้าง กระสุนยิงใส่รัว จนตาย
เสียงปืนทำให้ผู้คนแตกตื่นโวยวายวิ่งหนีแตกตื่นมั่วไปหมด อาลิซเลยอาศัยจังหวะนี้
ค่อยๆหลบหนีออกจากเมืองนักล่านี่และมาติน แต่ว่ามีชายคนหนึ่งวิ่งเช้ามาจับตัวเธอ
ไว้อีกรอบและดึงรั้งเธอเข้าไปในห้องเครื่อง "มานี่ยัยตัวดี!" มันจบพาเธอเดินเข้าไป
ขังไว้ไม่รู้เวลาออก มีเพี่ยงแต่หน้าต่างสีเหลี่ยมจากการตัดเหล็กเป็นช่องอยู่ อาลิซ
วิ่งยื่นหน้าออกไปมองดู เมืองแต่ละเมืองสตาร์ทเครื่องยนต์อละรีบขับหนี รถเมือง
บางคันขับวิ่งมาทางมาติน เขาหันมองดูล้อเหล็กขนาดใหญ่กำลังวิ่งเข้ามา มาติน
รีบหันไปกระโดดหลบอย่างฉิวเฉียวอีกนิดเดียวไม่ถึงสองเมตรเขาก็จะถูกทับจนแบน
บนรถเมืองคันหนึ่งอาลิซชโงนหน้ามองดูมาตินกำลังวิ่งไปในทิศทางตรงข้ามกับที่เมือง
ขับมานั้น เสียงยานบินเครื่องยนต์ดังคล้ายกับเครื่องบินมาบนหัวของเธอ เธอแหงนมอง
ขึ้นไป ยานรูปร่างสามเหลี่ยมไอพ่นข้างละสามท่อกำลังบินไปลงจอดใกล้ๆมาตินที่
กำลังวิ่งไปหา ยานเปิดประตูด้านท้ายรับมาตินวิ่งขึ้นไปและขับยานขึ้นบินผ่านหัวเธอไป
 
               อาลิซมองยานบินนั่นไปติดระหว่างที่เมืองกำลังเคลื่อนที่ออกห่างไป สิ่งที่
เธอได้เห็นต่อจากนั้นคือ ยอดรัฐสภาสีขาวและเก่า และยังเห็นโดมรัฐสภา โดยรอบ
มียานบินแบบนั้นอีกอีกมากมายกำลังบินออกมาที่กลุ่มเมืองเหล่านี้ เมื่ออาลิซมอง
จามไปเธอก็เห็นเข้ากับฐานเมืองชั้นห้าชั้นบนสุด และฐานเมืองชั้นอื่นๆเรียงตามลงมา
ลอนดอนกำลังเครื่องเข้ามาตามพวกนักล่าขนาดเล็กนี่ ชั่งเข้าที่ดีจริงๆเพราะลอนดอน
กำลังหาเมืองไปเป็นเชื้อเพลิงอยู่พอดีและแถมยังต้องการตัวของอาลิซอีกด้วยเช่นกัน
 
********************