Zone D Hunter

ตอนที่ 12

เวียนกลับมาเจออักครั้ง

--------------------

               เช้าตรู่ของอีกวันถัดมาพระอาทิตย์ขึ้นอยู่กลางหัว อาลิซยังนอนสลบอยู่

ในห้องขังเหล็กที่มีแต่สนิมอยู่ทั่วทุกซอกมุมเสียงรถเมืองวิ่งกระทบบางสิ่งอย่างบนพื้น

รถสะเทือนเบาๆครั้งหนึ่งอาลิซเริ่มรู้สึกตื่นขึ้นมา เธอหันหัวไปมาซ้ายขวาพร้อมเสียง

ครางจากการตื่นนอนและค่อยๆลืมตาขึ้น เธอเห็นโคมไฟสีขาวที่หลอดไฟสีเหลือง

กำลังส่องสว่างอยู่ในห้องที่ไร้แสงสว่างอยู่ดวงเดียว อาลิซค่อยๆลุกขึ้นนั่งจากเตียง

นอนเก่าๆที่ดูจะผุพังอยู่ด้วย

          "ที่นี่มัน..." เธอจำอะไรไม่ได้นอดจากมองห้องเหล็กสนิมนี่ไปและก็รู้สึกตัวขึ้น

มาทันทีที่รู้เกิดอะไรขึ้นเธอก็ตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นนั้น ใจเธอสั่นและหวาดกลัวเหมือน

กำลังจะโดนใครฆ่าอะไรแบบนั่น

 

               เธอลุกวิ่งไปที่ประตูเหล็กเก่าๆที่มีสนิมเกสะบานหนึ่งพร้อมกับเคาะประตู

ไม่สิ เรียกว่ากำมือทุบประตูดีกว่า เธอทุบประตูเหล็กสองรอบ ตูม ตูม "ปล่อยฉันออก

ไปนะ!" เสียงเคาะประตูดังลั่นทำให้ผู้ชายคนหนึ่งเดินมาที่ประตูห้อง เธอได้ยินแต่

เสียงเท้าเดินเข้าหาอย่างช้าๆและเสียงหยิบพวงกุญแจขึ้นมาไขบานประตู อาลิซ

รู้สึกกลัวขึ้นมา เธอค่อยๆก้าวเดินถอยหลังออกห่างจากประตูทีละก้าวๆสลับกับเสียง

กุญแจไขบิดประตู

 

               ประตูถูกผลักเปิดออกอย่างรวดเร็ว ผู้ชายรูปร่างท้วมตัวสูงใหญ่จ้องมอง

หน้าเธออย่างนิ่งๆ อาลิซตกใจกลัวเมื่อเห็นผู้ชายร่างสูงใหญ่นั่น มันทำให้รู้สึกหวาด

กลัวเข้าไปอีก "ได้เวลาแล้ว" ผู้ชายคนนั้นพูด

          "เวลา...?" "เวลาอะไร...!?!"

 

          "เดี๋ยวก็รู้" ชายคนนั้นเดินเข้ามาหาเธอในระยะประชิด เขาจะทำอะไรเธอ

หรือเปล่า หรือว่าจับเธอกันแน่ ในหัวของแาลิซมีแต่สิ่งที่เธอล้วนแต่กลัวทั้งสิ้น

'เขามาทำอะำรกับฉันหนือเปล่า! มาจับฉันเหรอ...หรืออะไร!?!' ผู้ชายคนนั้น

ไม่รอช้า เขาเอื้อมมือไปหยิบสายรัดพลาสติกสีขาวออดมาจากดระเป๋าพร้อมกับสั่ง

เธอ "หันหลังไป" เขาสั่งด้วยสีหน้าที่มีแต่อารมณ์แปรปรวน "เอามือไขว้หลัง" อาลิซ

ผลัดมือไขว้หลังยอมให้โดนรัดข้อมือ

          "จะพาไปใหน...?" อาลิซหันหลังถามในระหว่างที่กำลังโดนรัดข้อมืออยู่

 

          "....." ชายคนนั่นเงียบกริบไม่พูดอะไรเลยสักอย่าง เขาสอบสายพลาสติกอีก

ด้านเข้าซ้อนช่องพลาสติกอีกด้านหนึ่งอย่างแน่นหนาและมันก็ไม่สามารถดึงออกได้

นอกจากการใช้ของมีคมตัดมันออกอย่างเดียว ชายนั่นพาเธอเดินออกมาจากห้อง

"เดินไป...!" เขาพูดพร้อมผลักหลังเธอให้เดินนำหน้า เสียงฝ่าเท้าของทั้งสองเดินไป

ตามพื้นเหล็กดังโป๊งเป๊งผ่านห้องขังซึ่งแต่ละห้องก็มีคนอื่นๆถูกจับมาเช่นกัน พวกเขา

ถูกรัดข้อมือและโดนะาเดินออกมาเช่นเดียวกับเธอ สีกน้สอต่ละคนดูกลัวและหวั่นใหว

กับสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นอย่างมาก

 

               เมื่อเดินผ่านระหว่างจะถึงห้องเครื่องยนต์ แสงแดดจากระเบียงซ้ายมือส่อง

ผ่านมา เมื่อเดินผ่านเธอเหลือบตาไปมองก่อนจะค่อยๆหันหน้าไปดูตาม เมืองล่านี้

ได้ขับเข้ามาในเขตน่านน้ำพิษ น่าน้ำที่เจ็มไปด้วยต้นได้แห้งและต้นไม้ที่ยังมีชิวิตและ

ไอหมอกอยู่มากมาย ล้อยางเหล็กขนาดใหญ่ขับเคลื่อนผ่านเหยียบต้นไม้หักโค่น

อย่างง่ายดายและไม่ช้ารถเมืองนี่ก็หยุดลง เมื่อเบรคหยุดสนิท สปริงล้อก็กระเด้งกลับ

คืนสู่สะภาพเดิมทันที นั่นทำให้ฐานเมืองกระชากอย่างรวดเร็วจนเกือบทำให้อาลิซ

ล้มลง

          "เดิน..." ชายคนนั้นผลักตัวเธอให้เดินไปต่อ ลิฟท์สมัยโบราณมีปุ่มกดมากมาย

อาลิซกับชายนั่นกพลังลงมายังภาคพื้นดิน ลิฟท์นั่นก็คือลฟท์ในอดีตที่อยู่ตึกสูงสมัย

ก่อนๆ หรือจะเรียกว่าลิฟท์โบราณก็ได้

 

               "พระเจ้า..." อาลิซพูดเบาๆ

               "เดินต่อไป..." ชายคนนั้นก็ยังสั่งเธอไม่หายขาด เธอก้มมองดูที่พื้น ซึ่ง

มันเต็มไปด้วยเงาอยู่ทั่วทุกทิศทาง ล้อเหล็กของเมือง ล้อยางของเมืองและสายพลาน

โซ่ตะขาบของเมืองได้จอดล้อมรอบเอาไว้อย่างแน่นหนา ใจกลางที่ล้ิมริบไปด้วยเมือง

มีโต๊ะแป่นกระดานขนาดใหญ่วางตั้งไว้พร้อมกับมีคนในกลุ่มพวกนั้นอยู่มากมาย

เสียงคนๆหนึ่งเคาะค้อนไม้ลงที่โต๊ะสีน้ำตาลขัดเงา ตุบ!!! "เอายัยนี่ไปเลย~!"

พวกนั้นกำลังทำการขายคนกันอยู่ นั่นเป็นการขายประเวณีชัดๆเลยและอาลิซเธอก็

กำลังเป็นรายต่อไปด้วย! ไม่มีใครมาช่วยเธอจริงๆหรือ กลุ่มคนที่ถูกจับต่อแถวเดิน

กันอย่างช้าๆ หน้าแต่ละคนก้มมองลงพื้นตีสีหน้าแห่งความหมดหวังกันทั้งสิ้น

          "เอาละ คนถัดไป..." พ่อค้าใหญ่เรียกเชิญเหยื่อคนถัดไป เขาหันไปเหลือบมอง

อาลิซค่อยๆก้าวเดินขึ้นมาบนแผ่นไม้และก้มหน้าไม่สบตามองใครเลยแม้แต่คนที่อยู่

ตรงหน้าของเธอ "โอ้ว...แม่นี่ดูมีราคาดีแฮะ"

          "เอาละใคีจะเอายัยนี่!" พ่อค้าหันไปตะโกนถาม กลุ่มคนที่ยืนยั๊วเยี๊ยะอยู่กันอย่าง

กับฝูงมดที่แตกรัง

          "ฉัน...."

          "ของฉัน...!"

          "ฉันเอา มันเป็นของฉัน...!"

          "เอามาให้ฉัน...!" คนแต่ละคนมีแต่อยากจะได้ตัวอาลิซไปเป็นของตัวเองกันทั้งนั้น

เธอเปรียบเสมือนทองคำที่มีค่าที่สุดสำหรับพวกเค้า จนคนพวหนั้นแห่เดินกรูกันเข้ามา

แย่งเธอจนพ่อค้าต้องเคาะโต๊ะ "โปรดเงียบ~!"

"นางนี่มีดีสำหรับทุกคนแน่..." เขายื่นมือข้างหนึ่งค่อยๆเข้าลูบคางเบา แต่หวังเหรอ

ว่าเธอจะรู้สึกเคลิ้มตาม

          "อย่าเอามือสกปรกมาแตะหน้าฉัน!" เธอพูดด่าเบาๆ แต่พ่อค้าก็สบัดมือออกเสียก่อน

          "...นางนี้มีใครให้ราคาบ้างมั้ย?"

 

         "สามเหรียญ...!" แต่ละคนยกมือตอบ

         "สี่เหรียญ...!"

         "แปดเหรียญ...!"

         "สิบสองเหรียญ...!"

 

               แต่ในระหว่างที่กลุ่มคนกำลังตีราคาแลกเงินกับตัวของเธอ จู่ๆก็มีเสียงผู้ชาย

คนหนึ่งตะโกนดังมาขวามือของเธอ ทางซ้ายของกลุ่มคนว่า "ยี่สิบเหรียญ...!"

 

                "หืม..." พ่อค้าที่กำลังจะทุบค้อนตีราตา เขาก็หันไปมองดูคนส่งเสียงคนนั้น

อารมณ์ของผู้คนหมดทันทีเมื่อได้ยินเสียงตะโกนนั้น พวกเขาก็หันไปมองกันเป็รคลื่น

และคนๆนั้นเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก...

          "คุณมาติน คลีตัส" พ่อค้าพูดขึ้น อาลิซก็ตกใจวืบ (มาตินเหรอ?)

 

               มาตินเดินถือปืนสั้นที่ยิงรัวได้เข้าฝ่ากลางฝูงชนเดินตรงเข้ามาหาพ่อค้า

พลอยเหลือบตามองอาลิซ ทั้งสองมองหน้ากันนิ่งๆ อาลิซเริ่มวิตกกังวลเมื่อได้เห็นหน้า

ของเขาที่อึมทมิฬหวังจะฆ่าเธอ

 

               พ่อค้านั่งย่อตัวลงมองหน้ามาตินและยอ้มให้ มาตินส่งยิ่มกลับไป ทั้งสองคุย

กันเบาๆกระซิบกันสุดขั้ว

          "ฉันรู้ว่าคนอย่างนายต้องขอได้" มาตินพูด

          "ผมเข้าใจครับคุณมาติน แต่ยายนี่ดูมีราคามากเลยนะ บางทีผมอาจจะขอเก็บ

ไว้สำหรับทำการขายก่อนนะครับ เพราะเธอดูมีค่ามากด้วยสิ" เขาพูดพร้อมกับหัยมอง

ดูสรรรูปของเธอ อาลิซหันมองดูมาติน เธอนึกอะไรไม่ออกแล้วในตอนนี้ มันเป็นอะไร

ที่ดูกดดันสำหรับเธอ หัวใจเต้นรัวและยังหายใจถี่ ในหัวมีแต่พื้นที่ว่างเปล่า

          "เก็บเหรอ?" มาตินเริ่มไม่พอใจขึ้นเรื่อยๆ

          "อ่า~ ใช่....มันสำคัญมาก"

 

               มาตินพยักหน้า "อย่างงั้นเหรอ?" พ่อค้ายิ้มเอาใจเขาอย่างเจาะจงแต่ว่าเขาก็

เหลือบจามองพร้อมกับยกปืนสั้นขึ้นมา "งั้นก็..."

          "หือ...!!!" พ่อค้าไม่ทันพูด มาตินเหนี้ยวไกปืนค้าง กระสุนยิงใส่รัว จนตาย

เสียงปืนทำให้ผู้คนแตกตื่นโวยวายวิ่งหนีแตกตื่นมั่วไปหมด อาลิซเลยอาศัยจังหวะนี้

ค่อยๆหลบหนีออกจากเมืองนักล่านี่และมาติน แต่ว่ามีชายคนหนึ่งวิ่งเช้ามาจับตัวเธอ

ไว้อีกรอบและดึงรั้งเธอเข้าไปในห้องเครื่อง "มานี่ยัยตัวดี!" มันจบพาเธอเดินเข้าไป

ขังไว้ไม่รู้เวลาออก มีเพี่ยงแต่หน้าต่างสีเหลี่ยมจากการตัดเหล็กเป็นช่องอยู่ อาลิซ

วิ่งยื่นหน้าออกไปมองดู เมืองแต่ละเมืองสตาร์ทเครื่องยนต์อละรีบขับหนี รถเมือง

บางคันขับวิ่งมาทางมาติน เขาหันมองดูล้อเหล็กขนาดใหญ่กำลังวิ่งเข้ามา มาติน

รีบหันไปกระโดดหลบอย่างฉิวเฉียวอีกนิดเดียวไม่ถึงสองเมตรเขาก็จะถูกทับจนแบน

บนรถเมืองคันหนึ่งอาลิซชโงนหน้ามองดูมาตินกำลังวิ่งไปในทิศทางตรงข้ามกับที่เมือง

ขับมานั้น เสียงยานบินเครื่องยนต์ดังคล้ายกับเครื่องบินมาบนหัวของเธอ เธอแหงนมอง

ขึ้นไป ยานรูปร่างสามเหลี่ยมไอพ่นข้างละสามท่อกำลังบินไปลงจอดใกล้ๆมาตินที่

กำลังวิ่งไปหา ยานเปิดประตูด้านท้ายรับมาตินวิ่งขึ้นไปและขับยานขึ้นบินผ่านหัวเธอไป

 

               อาลิซมองยานบินนั่นไปติดระหว่างที่เมืองกำลังเคลื่อนที่ออกห่างไป สิ่งที่

เธอได้เห็นต่อจากนั้นคือ ยอดรัฐสภาสีขาวและเก่า และยังเห็นโดมรัฐสภา โดยรอบ

มียานบินแบบนั้นอีกอีกมากมายกำลังบินออกมาที่กลุ่มเมืองเหล่านี้ เมื่ออาลิซมอง

จามไปเธอก็เห็นเข้ากับฐานเมืองชั้นห้าชั้นบนสุด และฐานเมืองชั้นอื่นๆเรียงตามลงมา

ลอนดอนกำลังเครื่องเข้ามาตามพวกนักล่าขนาดเล็กนี่ ชั่งเข้าที่ดีจริงๆเพราะลอนดอน

กำลังหาเมืองไปเป็นเชื้อเพลิงอยู่พอดีและแถมยังต้องการตัวของอาลิซอีกด้วยเช่นกัน

 

********************