Zone D Hunter

Chapter 1
ทำลายให้สิ้นซาก
--------------------
               ฉันยังจำวันนั้นได้ วันที่ฉันกับเพื่อนของฉันต้องตกอยู่ในสงครามเมือง
พวกมันล่าเรามันล้าเพื่อเอาเราไปเป็นทาสและมันทำลายเมืองของเรา ศัตรูตัวฉกาจ
ของเราไม่มีใครที่ใหนนอกจาก...ลอนดอน
 
คูเปอร์ทำงานถูพื้นอยู่ในพิพิธภัณฑ์แห่งหนึ่งในเมืองลอนดอน เสียงระเบิดดังและ
สั่นสะเทือน คูเปอร์ปาดเหงื่อด้วยความเหนื่อยจากการทำงาน เสียงสั่นสะเทือนและ
ระเบิดได้ดังขึ้นอีกครั้งจนเขาหันมองไปตามเสียงนอกหน้าต่างกระจกบานใหญ่
 
"เฮ้ย...นาย...!!" ผู้ชายแกๆคนหนึ่งเรียกและชี้นิ้วมาที่เขา
 
"ครับ...!!" คูเปอร์ตกใจหันซ้ายหันขวามาที่ชายแก่ "เอ่อ...ครับ...??" เขาสงสัย
เลยเอ่ยปากถามไป "มีอะไรเหรอครับ??" ชายแก่คนนั้นเป็นหัวหน้างานที่พิพิธภัณฑ์
แห่งนี้ เขาจ้องมองหน้าคูเปอร์ด้วยความไม่พอใจ "นายควรรีบทำงานให้เสร็จ"
"ก่อนที่จะไปทำอย่างอื่นนะ...คูเปอร์!!" หัวหน้าด่าว่าเขาเบาๆ คูเปอร์ยิ้มมองที่เขา
พร้อมพยักหน้าตอบ "ครับๆๆ" เขาก้มหน้าลงถูพื้นต่อ
 
"ดี..." หัวหน้าชมกลับและหันหลังเดินกลับไป
 
"เอ่อ...ท่านครับ" คูเปอร์เงิยหน้ายกมือถาม
 
หัวหน้าของเขาค่อยๆหันมา "มีอะไร~"
คูเปอร์พูดด้วยสีหน้าที่ดูไม่มั่นใจมากนักแถมพูดติดๆขัดๆ "คือว่า...ผมอยากไปดู
พวกเขาล้าเมืองกันอะครับ"
หัวหน้าเขากระพริบตาปิบๆไม่สะทบสะท้านแต่อย่างใด "นายจะไปดูทำไมกัน??"
เขาเริ่มเก้าเดินเข้ามาหาคูเปอร์ช้าๆ "ที่นั่นมีแต่เสียงปืนดังกระหน่ำ แถมยังมีคนตาย"
"นายจะไปทำไมก็แค่เรื่องแบบนี้??"
 
คูเปอร์รีบบอกเหตุผล "ผมอยากเห็นพวกเขาล่าเมือง ผมไม่เคยเห็นพวกเขาล้าเมือง
เลยสักครั้งเดียว" เขายืนกุมมือ "ขอผมไปดูหน่อยนะครับ"
 
หัวหน้าของเขามองดูแล้วสงสารตัวของเขา หัวหน้าจึงอนุญาตให้คูเปอร์ออกไป
ดูได้ "งั้นก็ไป รีบกลับมาละอย่านาน"
พูดจบแล้วหัวหน้าของเขาก็หันหลังเดินกลับไปอีกครั้บ คูเปอร์ตอบตกลง "ครับ!!"
 
คูเปอร์วิ่งออกจากพิพิธภัณฑ์ไปตามถนนยางมตอยมุ่งตรงไปที่ฐานเมืองชั้นบนสุด
เขาวิ่งขึ้นลิฟท์แคปซูลแก้วสีครามใสๆไปยังชั้นบนสุด บนนั้นเป็นสนามหญ้าและ
สนามสาธารณะขนาดใหญ่เท่ากับสนามกีฬาหนึ่งสนาม บนนั้นมีคนกำลังยืนมุงดู
การล่าเมืองกันเต็มไปหมด
 
"ดูนั่นๆ เมืองนั่นไฟลุกแล้ว!!" ผู้หญิงคนหนึ่งพูด
 
"น่าสงสารเมืองนั้นเนอะ" ชายคนหนึ่งพูดขึ้น
 
"นั่นสิ น่าสงสารออก" หญิงอีกคนตอบกลับ
 
แต่ละคนมีความคิดที่แตกต่างกันแต่ก็ไม่รู้ว่าใครจะอยู่ด้านใหนกันบ้าง
"ว้าว สุด~ยอด~!!" คูเปอร์ตะโกนด้วยความรู้สึกที่ยิ่งใหญ่มากๆ
เขายืนอยู่ในโดมรัฐสภาสีขาวๆอันใหญ่บนฐานชั้นบนสุด ฐานแต่ละชั้นมีเมืองและ
ตึกอาคารต่างตั้งอยู่มากมายรวมถึงถนนของยานพาหนะต่างๆที่ติดตั้งอยู่หลายๆชั้น
ในชั้นล่างสุดคือฐานเครื่องยนต์มอเตอร์นับสิบตัวที่กำลังทำงานอยู่ มันส่งแรงไป
ให้กับโซ่สายพลานขนาดใหญ่มหึมาในการเคลื่อนที่พาเมืองไปยังที่ต่างๆ
นี่คือเมืองลอนดอน เมืองนักล่าที่เมืองอื่นต่างหวาดกลัว
เมืองถูกบังคับจากห้องควบคุมถูกตั้งอยู่ภายใต้โดมรัฐสภาสีขาว ผู้คุมชื่อมาติน
เขาเป็นคนที่สร้างกลไกให้กับเมืองลอนดอนแห่งนี้ เขามีหน้าที่เป็นผู้ควบคุมการทำ
งานของอุปกรณ์อาวุธต่างๆ ภายในห้องควบคุมนั้นมีจอแผ่นแก้วกำหรับ
เปิดอาวุธและควบคุมระบบอื่นๆอีกมากมายในเมืองลอนดอน
 
"ทำลายมันซะ!!" มาตินชี้นิ้วสั่งยิงปืนใหญ่
ระบบปืนรูปทรงท่อเหล็กสีดำขนาดใหญ่กำลังหันเล็กไปที่เมืองเล็กๆนั่น
 
"ยิง...!!" เขาออกคำสั่งทำลายทันที
แสงพลังงานไฟฟ้าสีม่วงกำลังบรรจุหลอมรวมอยู่ในท่อยิ่งพร้อมกับเสียงชาร์จปืน
ที่แสบแก้วหู
กระสุนไฟฟ้าถูกยิงออกไปพุ่งตรงสู่กลางตัวเมืองเล็กๆนั่นและเกิดระเบิดขึ้น
เมืองพังถล่มลงมาฐานโครงรถขาดครึ่งท่อนทิ่มลงขูดกับพื้นดินควันฟุ้งหน้า
ผู้คนกระเด็นตกจากเมืองบางคนโดนแรงระเบิดบางคนโดนไฟเผา ครึ่งหน้าของเมืองพลิกคว่ำกับพื้นดินพังกระจัดกระจาย
ล้อเหล็กกระเด็นหลุดออกมา
ในขณะเดียวกันชาวเมืองลอนดอนต่างรู้สึกดีใจและฮึกเหิมต่างจากความรู้สึก
ของคนบนเมืองที่ถูกทำลายไปนั้น
 
ลอนดอนออกล่าไปทั่วทุกพื้นที่ ไม่มีที่ใหนที่ลอนดอนจะบุกฝ่าไปไม่ได้ มันคือ
เหตุผลที่เราต้องหนีเอาตัวรอด มันคือสงครามรูปแบบใหม่การล่าอานานิคมแบบใหม่
นี่แหละคือการไล่ล่าเพื่ออยู่รอด
 
********************