[Blue Feather] คำอธิฐานสีน้ำเงิน

-CHAPTER 1-
ท้องฟ้าสีน้ำเงิน
 
ได้โปรด
พาฉันไปจากที่นี้ที
 
เสียงที่ได้แต่ร่ำร้องในใจของเด็กสาว เธอทอดสายตาไปมองรอบห้องที่มีข้าวของกระจัดกระจายไปทั่ว และมองร่างของผู้ใหญ่สองคนกำลังทะเลาะกันอยู่อย่างนิ่งเฉย
มือเล็กทั้งสองโอบกอดตุ๊กตากระต่ายไว้แน่น
" คุณจะมาทำแบบนี้ใส่ฉันไม่ได้ "
" ทำไม!! เพราะคุณไงทุกอย่างถึงได้เหลวไม่เป็นท่าแบบนี้ "
เสียงทะเลาะยังดังอย่างต่อเนื่อง เด็กสาวหันหลังและเดินกลับเข้าไปในห้องนอนของเธอ พร้อมล็อกประตูไว้
เธอเดินไปยังหน้าต่างที่เปิดค้างไว้ จ้องมองไปที่ท้องฟ้าที่เริ่มมืดดำสนิท เธอยกมือทั้งสองของเธอขึ้นมากุมไว้แน่น คำอธิษฐานที่เธอพร่ำเพ้อมาตลอด 
 ' อยากหายไปจากตรงนี้ '
เธอหลับตาลง และค้างไว้แบบนั้นหลายนาทีก่อนจะลืมตาขึ้น ตรงหน้าเธอประกฎชายหนุ่มผมดำแกมแดงหน่อยๆยืนยิ้มตรงขอบหน้าต่างตรงหน้าของเธอ เธอตกใจจนถอยหลังไปชิดเตียง เพราะไม่เคยมีคนแปลกหน้าที่ไหนเข้ามาในห้องของเธอมาก่อน ร่างบางรีบลุกขึ้นวิ่งหวังจะไปเปิดประตูออกไป แต่ร่างชายหนุ่มคนนั้นกลับเร็วกว่าเธอ ร่างของเขายืนบังประตูที่เธอจะเอื้อมมือไปบิดลูกบิดไว้
" นาย...เป็นใคร " เธอถอยหลังห่างจากคนตรงหน้าและเริ่มถามคำถามเขา
" นั้นสินะ..ฉันควรตอบว่ายังไงดีนะ " ชายหนุ่มยิ้มทะเล้น
" อย่ามาเบี่ยงประเด็นนะ.. " 
" ฉันคงไม่จำเป็นต้องบอกเธอหรอก ฉันมาตามคำอธิษฐานของเธอ "
" คำอธิษฐาน..ของฉัน... " เธอมองหน้าชายหนุ่มด้วยแววตาที่มีความสงสัยเต็มไปหมด
" ใช่แล้ว " 
" แสดงว่านาย...จะช่วยฉันไปจากที่นี่ใช่มั้ย "
" แน่นอน " 
" งั้นก็พาฉันไปสิ " 
" ตอนนี้ยังไม่ได้ " เธอก้มหน้าผิดหวังเล็กน้อย 
" ทำไมล่ะ "
" เธอจะออกไปได้ก็ต่อเมื่อเธอไม่โลกนี้ขังตัวเองไว้ " 
 
แท้จริงแล้วเด็กสาวเธอประสบอุบัติเหตุเมื่อ1ปีที่ผ่านมา ในโลกแห่งความเป็นจริงร่างของเธอกำลังนอนอาการโคม่าที่เตียงโรงพยาบาล แต่ว่าที่เป็นแบบนี้เพราะเอาเธอแต่กีดกันตัวเองออกจากโลกความเป็นจริง จึงทำให้ที่นี่กลายเป็นเหมือนโลกสีมืดของเธอที่มีแต่ความเลวร้ายในชีวิตของเธอที่เธอเคยเจอมา จนกลายเป็นสิ่งที่ขังเธอไว้ในโลกนี้จนหาทางออกไม่เจอ เขาที่ได้ยินคำอธิษฐานของเธอทุกครั้งจนทำให้รำคาญหู จึงคิดที่จะมาช่วยเธอออกไปจากโลกนี้ 
' ทั้งๆที่เป็นคนสร้างโลกพวกนี้ขึ้นมาแท้ๆ แต่กลับหาทางออกไม่เจอ..งี่เง่าชะมัด '
 
" ฉันไม่เข้าใจสักนิด.... " เด็กสาวพูดออกมาเสียงแผ่วเบา
" ทั้งๆที่ฉันต้องการให้มันดีขึ้นแท้ๆ.. " เธอกำมือของเธอแน่น ชายหนุ่มมองเธอนิ่งและพูดปัดๆไป
" ถ้าเธออยากออกไปเจอโลกความจริงของเธอจริงๆละก็ "
" อยู่ใกล้ๆฉันก็พอ " เขายื่นมืออกไปทางหญิงสาว เธอมองมือนั้นก่อนจะจับมันไว้
" อือ "
" เอาล่ะ ฉันจะพาเธอไปทางโรงพยาบาลที่เธออยู่ในโลกจริงกัน นั้นอาจจะเป็นทางที่ให้เธอกลับโลกความจริงไปได้ " เขาจูงเธอเดินมาที่หน้าต่าง เธอมองทอดยาวไปที่ท้องฟ้าที่ไร้แสงดาว
" พร้อมนะ " เธอพยักหัวให้ชายหนุ่ม เขามองและพาเธอกระโดดออกไปนอกหน้าต่าง
 
--------- ถนนที่ทอดยาวออกไป ---------
 
" ทำไมทางมันดูยาวจังล่ะเนี้ย " ชายมองไปยังทางข้างหน้าที่ยาวออกไป ข้างนอกมีเงาดำมากมายปรากฎขึ้นเพ่นพ่านมากมาย นั้นคือตัวประหลาดอะไรกัน เด็กสาวคิดในใจ
" เจ้าตัวพวกนี้คือตัวที่จะทำให้โลกนี้มีความมืดมากกว่าเดิม ถ้าเธอไม่เจอทางออกไปให้เร็วกว่านี้ เธอก็จะติดแหง็กในโลกนี้แหละ " 
" งั้นหรอ " เธอมองเงาดำพวกนั้นจนตัวออกห่างจากชายหนุ่มคนนั้น เมื่อเห็นอย่างนั้นเงาดำพวกนั้นก็เริ่มคลืบคลานมาทางเธอ 
" กะ..เกิดอะไรขึ้น " เธอกำลังจะหันไปถามชายหนุ่มแต่เธอก็ก็ดันคลาดสายตากับเขาไปซะแล้ว เงาดำมากมายเริ่มคลืบคลานเข้ามาใกล้เธอเรื่อยๆ เธอค่อยขยับหนีเงาพวกนั้นช้าๆจนลืมมองทางว่าข้างหลังของเธอคือกำแพง หลังของเธอติดกำแพงจนถอยห่างไปไกลกว่านี้ไม่ได้ เงาพวกนั้นใกล้ถึงเธอมากขึ้นจนเกือบจะเอื้อมมือมาจับได้แล้ว เธอกำลังจะตะโกนให้ชายแปลกนั้นคนนั้นช่วยเธอ แต่เธอก็ชะงักเพราะเขาไม่ได้บอกชื่อเธอไว้  เธอเริ่มปิดตาลงแน่น
' หรือว่าอย่างนี้จะดีแล้วหรือป่าวนะ '
' เป็นแบบนี้ จะทำให้ฉันไม่ต้องมาทรมาณแบบนี้หรือป่าวนะ '
 
ฉึบบ!!
เสียงของมีคมเหวี่ยงจนได้ยินเสียงดังชัด เธอลืมตาขึ้นเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น เงาดำที่ล้อมรอบเธอตอนนี้หายไปแล้ว แต่ตรงหน้ากับปรากฎชายแปลกหน้าคนนั้นแทน ในมือของเขาถือดาบยาวไว้ในมือ 
" บอกแล้วใช่ไหม...ว่าให้อยู่ใกล้ๆฉัน "
" ขอโทษ.. "
" เฮ้ออ..ดีนะที่ฉันมาช่วยทัน ไม่งั้นที่จะช่วยเธอนี่สูญเปล่าเลยนะเนี้ย " เขามองหน้าของร่างบางตรงหน้าที่เหมือนยังช็อคอยู่
" เบรฟ... " เด็กสาวทำหน้างงใส่ชายหนุ่ม ที่อยู่ๆก็พูดอะไรออกมาไม่รู้
" ชื่อของฉัน...ถ้าห่างฉันแบบนี้อีกเมื่อไร แค่เธอเรียกชื่อฉันฉันจะมาหาเธอเอง " เขาพูดจบก็เดินหันหลังไป เด็กสาวรีบเดินตามเขาก่อนจะจับชายเสื้อเขาไว้แน่น
" ?? "
" ชาร์ลอท....คือชื่อของฉัน "
" หึ..ไปกันได้แล้ว "
" อือ " 
 
ระหว่างทางเธอก็คอยจับชายเสื้อของชายตรงหน้าเธอไว้ ไม่ห่างไปไหนไกล...
 
[ CHAPTER 1 END ]