My Boss My Angel เจ้านายที่รัก นางฟ้าของผม

คุณเคยตกงานไหมครับ?

มันอาจจะเป็นเรื่องธรรมดาของใครหลายๆคนแต่มันเป็นเรื่องที่ทำให้ผมช็อคอยู่ไม่น้อยเลยที่เดียว

ผมกฤตพจน์หรือที่เพื่อนๆมักเรียกว่ากฤตหรือไอ้กิดทั้งๆที่ชื่อเล่นจริงๆที่แม่ตั้งให้ผมคือบอยแต่นอกจากแม่ผมแล้วก็ไม่ค่อยมีใครเรียกผมด้วยชื่อนี้เลย

ผมอาศัยอยู่กับแม่ 2 คนพ่อผมเสียไปตั้งแต่ผมยังเด็กเด็กขนาดที่ผมจำอะไรเกี่ยวกับพ่อไม่ได้เลยแม่ชอบบอกผมว่าผมหน้าตาเหมือนพ่อมากแต่นอกจากหน้าตาแล้วดูเหมือนว่าผมจะไม่มีอะไรเหมือนพ่ออีกเลยแม่เล่าให้ผมฟังว่าพ่อเป็นคนเก่งทำงานก็เก่งหาเงินเก่งพ่อเป็นหัวหน้าวิศวกรในบริษัทมีแต่คนเคารพชื่นชมพ่อส่วนแม่ผมเป็นครูในโรงเรียนแต่พ่ออยากให้แม่ได้มีเวลาให้ผมเต็มที่เลยขอให้แม่ออกจากงานโดยที่พ่อจะรับหน้าที่ทำงานหาเงินเองแม้แม่จะรักความเป็นครูมากแม่ก็ยอมตามคำขอของพ่อเพื่อมาดูแลผมแต่ด้วยงานที่หนักกับภาระความกดดันนั้นก็ทำให้พ่อป่วยและเสียไปอย่างกระทันหันทำให้แม่กลายมาเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวโดยปริยายแม้แม่จะต้องกลับไปทำงานอีกครั้งแต่ด้วยเงินประกันชีวิตของพ่อก็ช่วยแบ่งเบาภาระแม่ไปมากทีเดียวและแม่ยังบอกผมอยู่เสมอว่าเงินค่าเล่าเรียนของผมทุกบาททุกสตางค์เป็นเงินเก็บของพ่อทั้งนั้นส่วนผมกลับเป็นแค่ไอ้อ่อนในกลุ่มเพื่อนๆเรียนก็ไม่เก่งแถมไม่สู้คนอีกต่างหากจนแม่ต้องพาผมไปฝากกับครูมวยคงหวังให้ผมรู้จักสู้ผมก็เฝ้าซ้อมอย่างหนักอยู่นานหลายปีแบบจำยอมจนได้ลงแข่งแล้วผมก็ชนะแต่เป็นชัยชนะที่ทำให้ผมไม่คิดจะลงแข่งอีกเลยเพราะผมเตะคู่ต่อสู้สลบคาที่ตอนนั้นผมคิดว่าเขาตายผมตกใจแทบช็อคนั่นก็เลยทำให้ผมกลับมาเป็นไอ้อ่อนคนเดิมเพิ่มเติมคือเคยแข่งมวยก็พอทำให้คนไม่ค่อยมายุ่งวุ่นวายกับผมนักส่วนการเรียนผมก็ได้แค่พอผ่านมาจนถึงมหาวิทยาลัยผมเลือกเข้าคณะบัญชีด้วยเหตุที่หลายต่อหลายคนบอกผมว่า “จบมายังไงก็มีงานทำ” แต่ก็จริงอย่างที่คนเหล่านั้นว่าผมจบมาไม่นานก็มีงานทำแม้เกรดผมจะไม่ได้โดดเด่นไม่มีเกียรตินิยมห้อยท้ายสายงานนี้เขาคงต้องการคนจริงๆหรือไม่เขาก็คงสงสารผมไม่ว่าเพราะเหตุผลอะไรก็ดีอย่างน้อยมันก็ทำให้แม่ผมภูมิใจที่ผมได้มีงานเป็นหลักเป็นแหล่งกับเขาสักทีไม่ต้องเป็นเด็กเสิร์ฟตามร้านอาหารอย่างที่ผมเคยทำตอนสมัยเรียนเพื่อช่วยแม่หาเงินไปจนแก่แล้วก็ทำให้ผมสามารถหาเลี้ยงแม่ได้ด้วยน้ำพักน้ำแรงของผมเองแม้ผมจะอยากให้แม่ออกจากงานผมไม่อยากให้แม่ต้องเหนื่อยเพราะแม่ผมก็อายุมากแล้วแต่เมื่อความเป็นครูเป็นความสุขของแม่ผมก็จะไม่ขัดใจ

แต่แล้วงานที่ดูเป็นหลักแหล่งมั่นคงที่ใครๆว่ากลับปลิวหายไปกับสายลมเมื่อบริษัทประกาศปิดกิจการอย่างกระทันหันหรือเรียกง่ายว่าเจ๊งนั่นแหละครับผมและเพื่อนร่วมงานต่างเดือดร้อนหางานใหม่กันให้วุ่นและนั่นก็สอนให้ผมรู้ว่างานที่มั่นคงไม่มีอยู่จริง

ผมในวัย 25 ปีกับใบปริญญาเกรดแตะเลข 3 แม้จะบวกประสบการณ์ทำงานอีก 2 ปีจากบริษัทที่เพิ่งเจ๊งไปก็ไม่น่าใช่ตัวเลือกที่ดีเท่าไรนักผมร่อนใบสมัครตามเว็บหางานอยู่นานกว่าจะมีที่เรียกผมไปสัมภาษณ์แต่แล้วก็เงียบหายไปอีกเงินเก็บอันน้อยนิดของผมก็เริ่มร่อยหรอยลงเรื่อยๆจนผมต้องหวนกลับไปทำอาชีพเก่าไปพลางๆตารางชีวิตผมช่วงนี้เลยเป็นการตื่นแต่เช้าตรู่เพื่อค้นหางานในเว็บไซต์และส่งประวัติสมัครงานสายๆออกไปทำงานที่ร้านอาหารแถวบ้านโดยควบสองกะจนถึงดึกค่อยกลับมานอนแล้วก็ตื่นเช้ามาหางานต่อกลายเป็นชีวิตผมมีเวลาให้แม่น้อยกว่าตอนมีงานทำเสียอีกผมอยู่ในวงจรนี้เป็นเดือนจนมีบริษัทหนึ่งติดต่อกลับมานัดผมไปสัมภาษณ์บริษัทนี้เป็นบริษัทสาขาจากต่างประเทศเพิ่งมาเปิดตัวในไทยไม่นานเหมือนกับว่ามีคนไทยคนหนึ่งอยู่ในทีมผู้ก่อตั้งสาขาในไทยเป็นเพียงบริษัทขนาดกลางมีพนักงานอยู่ประมาณ 100 คนโชคดีที่ตำแหน่งบัญชีไม่มีข้อกำหนดด้านภาษาผมเลยยังพอมีสิทธิ์อยู่บ้างแต่ที่ลังเลกลับเป็นเพราะระยะทางที่ค่อนข้างไกลผมต้องต่อรถเมล์อยู่หลายต่อกว่าจะไปถึงแต่อย่างไรก็ตามเงินเดือนที่ทางบริษัทเสนอไว้ก็มากกว่าการทำงานร้านอาหารสองกะเป็นเท่าตัวผมจึงตัดสินใจสมัครไปและในที่สุดนี่ก็เป็นที่ๆเรียกผมเข้าไปสัมภาษณ์ผมจัดแจงลางานกับเจ้าของร้านตั้งแต่ทราบข่าวและเตรียมตัวทุกอย่างให้พร้อมเพื่อจะออกจากบ้านแต่เช้าตรู่แต่กว่าผมจะผ่าการจราจรของกรุงเทพฯมาได้สภาพผมก็ยับเยินไปพอสมควรยังดีว่าผมมาถึงก่อนเวลาเล็กน้อยเลยพอมีเวลาเข้าห้องน้ำจัดระเบียบเสื้อผ้าหน้าผมให้พอดูได้ขึ้นมาบ้างและเมื่อผมออกจากห้องน้ำผมก็สวนกับผู้หญิงคนหนึ่งเธอเดินผ่านผมไปอย่างรวดเร็วแต่ภาพที่ผมเห็นกลับเหมือนภาพช้าเธอเดินมาอย่างสง่างามในชุดสูธสีเทาและกางเกงเช้าชุดทุกย่างก้าวของเธอสะกดผมตกอยู่ในภวังค์ใบหน้าอันสวยใสไร้ที่ติช่างงดงานราวกับนางฟ้าเหมือนหัวใจผมหยุดเต้นลงชั่วขณะที่เธอเดินผ่านผมไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าผมมองเธออยู่นานแค่ไหนผมรู้แค่ว่าผมต้องมาทำงานที่นี่ให้ได้การสัมภาษณ์ผ่านไปด้วยดีอย่างไม่น่าเชื่อพนักงานฝ่ายบุคคลที่สัมภาษณ์ผมเธอชื่อพี่นาเธอเป็นสาวใหญ่รุ่นราวคราวเดียวกับแม่ผมร่างท้วมหน่อยๆหน้าตาดูเป็นมิตรและใจดีขณะสัมภาษณ์ผมรู้สึกมีพลังอย่างบอกไม่ถูกมันทำให้ผมตอบคำถามอย่างมั่นใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนผมรู้สึกว่าผมตอบได้ดีขนาดที่ถ้าผมเป็นคนสัมภาษณ์เองผมก็จะรับตัวเองเข้าทำงานผมไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะเธอหรือเปล่าที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้แต่ผมรู้ว่าใจผมอยู่กับเธอไปแล้วตั้งแต่วินาที่แรกที่ผมเห็นหน้าเธอ