พลิกฟ้าล้างปฐพี

     หลังจากผ่านเหตุการณ์ที่น่าอับอายและขายหน้าหนานชิงจึงได้พยุงชายหนุ่มให้เข้ามานั่งพายในตึกใหญ่ของตระกูลกู่ บรรยากาศในตึกเต็มไปด้วยความอึดอัดและตรึงเครียดผู้คนที่อยู่ภายในตึกต่างทำสีหหน้าราวกับไม่ได้ถ่ายมาเป็นเวลาหลายวัน

     "พวกเจ้าจะเงียบกันทำไม วันนี้เป็นวันดีอย่าทำให้เสียบรรยากาศสิ"ชายชราพยายามเปลี่ยนแปลงท่าทีของผู้คน

     "เรียนท่านประมุข ตามความเห็นข้า เราควรจัดการกับพวกตระกูลเมิ่งเพื่อนเป็นการแก้แค้นให้กับคุณชายน้อย"รุนเยาว์ผู้หนึ่งยืนขึ้นแสดงความคิดเห็น

     "กล้าหาญๆ แต่พวกมันมีสำนักบูรพาไร้พ่ายคุ้มหลังอยู่เราไม่อาจทำอะไรได้ รุ่นเยาว์ของตระกูลเราไม่มีใครเลยซักคนที่เข้าสำนักนั้นได้เราเสียเปรียบเป็นอย่างมาก"ชายชราเอ่ยปากชมรุ่นเยาว์ที่แสดงความคิดเห็น

     "แต่คนของเราก็มีอยู่คนหนึ่งที่อยู่สำนักที่พอจะต่อกรสำนักบูรพาไร้พ่ายได้อยู่คนหนึ่งนี่"ผู้คนเริ่มแสดงความคิดเห็น

     "ใช่ กู่ฉินซวง ไง เขาเล่นเป็นเพื่อนเล่นกับคุณชายน้อยเมื่อตอนยังเล็กนี่นา ทั้งคู่ยังเปรียบเสมือนพี่น้องกันอีกด้วย หากเราส่งข่าวถึงเขาเขาต้องรีบมาช่วยเราแน่นอน"ชายอีกคนเริ่มจุดประกายแม้จะมีหลายคนทำหน้าไม่พอใจก็ตาม

     "ไม่จำเป็นหรอก ข้าคงไม่อาจจะรบกวนท่านพี่ฉินซวงได้หรอก แค่นี้ข้าก็ทำให้ตระกูลอับอายมากพอแล้ว หากส่งข่าวให้เขามันจะเป็นเรื่องใหญ่เสียปล่าว"เทียนฟงรีบห้ามปรามเหล่าผู้คนในตระกูลกู่"และที่สำคัญ ข้ารู้สึกตื้นตันใจยิ่งนักที่แม้ว่าข้าจะกลายเป็นคนไร้ค่า ทำให้ตระกูลอับอายขายขี้หน้า แต่พวกท่านก็ยังคงปกป้องข้าทำให้ข้าเป็นคนสำคัญของตระกูล ข้ารู้สึกซึ้งใจยิ่งนัก"เทียนฟงคุกเข่าคาระวะเหล่าแขกทั้งหลายทำให้พวกเขาต่างทำสีหน้าตกตะลึงเมื่อได้เห็นการกระทำที่นายน้อยของตระกูลพวกเขาทำ

     "นายน้อยอย่าได้ทำเช่นนั้น"พวกแขกทั้งหลายต่างพากันมาพยุงเทียนฟงลุกขึ้น

     "ข้าได้นอนคิดมาทั้งคืนแล้วแต่ก็ยังไม่แน่ใจสักที แต่เมื่อได้พบเจอกับเหตุการณ์เมื่อสักครู่ก็ทำให้ข้าตัดสินใจได้ ข้าจะเดินทางออกจากตระกูลเพื่อหาทางรักษาจุดชีพจรและเพื่อฝึกฝนตัวเอง ข้าไม่อาจให้ผู้คนในตระกูลปกป้องข้าตลอด ข้าต้องการแข็งแกร่งขึ้น"เทียนฟงพูดขึ้นพร้อมกับหันไปมองที่ชายชราซึ่งกำลังทำหน้าตกใจอยู่"ดังนั้นท่านปู่ข้าอยากจะขออนุญาติท่านเพื่อออกเดินทาง"เทียนฟงทำหน้าหนักแน่นทำให้หนานชิงไม่กล้าจะปฏิเสธหลานตัวเองแต่ในใจของก็ไม่อยากให้เทียนฟงออกเดินทางไปไหนเพราะมันอาจจะเกิดอันตรายกับตัวเขาได้

     "งั้นเจ้าก็พาคนไปด้วยกับเจ้าซักสองสามคนสิ หรือไม่ก็พวกรุ่นเยาว์ของตระกูลก็ได้เผื่อจะทำให้เจ้าคุยกับพวกเขาเพื่อคลายเหงา"ชายชรายื่นข้อเสนอให้เทียนฟงทำให้มีหลายคนในตึกทำหน้าอย่าไม่พอใจ แม้จะมีคนในตระกูลที่อยากปกป้องเขาแต่ก็มีอยู่หลายคนที่ไม่อยากจะเสียเวลากับคนเช่นเขา

     "ไม่เป็นไรท่านปู่ ผู้ใหญ่หากเดินทางกับข้าแล้วใครจะดูแลครอบครัวเขา หากนำรุ่นเยาว์ของตระกูลไปกับข้าแล้วเมื่อถึงเวลาที่สำนักทั้งหลายเปิดรับศิษย์พวกเขาอาจศูนย์เสียโอกาสสำคัญได้"เทียนฟงยืนกรานเสียงแข็งทำให้สีหน้าของผู้คนบางส่วนคลายกังวล

     "เฮ้ออ มันเป็นเพราะข้าไร้ความสามารถไม่สามารถหาหมอมารักษาเจ้าได้ ใจจริงข้าไม่อยากให้เจ้าเดินทางเลย พ่อของเจ้าก็ออกเดินทางจนป่านนี้เจ้าอายุสิบเจ็ดปียังไม่เคยโผล่หน้ามาาให้เห็นเลย แล้วเจ้าจะเดินทางเมื่อไหร่"หนานชิงส่ายหน้า

     "วันพรุ่งนี้เช้า ข้าจะออกเดินทาง"เทียนฟงพยักหน้า

     "อย่างนั้นก็มานั่งกินข้าวฉลองกันก่อน พวกท่านทั้งหลายจากงานเลี้ยงฉลองคงกลายเป็นงานเลี้ยงส่งเสียแล้ว ฮ่าๆ"หนานชิงหันไปกล่าวกับผู้คนในตึก ผู้คนเริ่มกับมาพูดคุยกันมากขึ้นและอวยพรให้เทียนฟงเดินทางปลอดภัย

     ทางฝั่งของคนตระกูลเมิ่งที่ได้เดินทางกลับมาจากบ้านของตระกูลกู่แล้วต่างพากันแยกย้ายเข้าที่พักของตัวเองภายในอาณาเขตของตระกูลเมิ่ง

     "เจ้ากลับมาแล้ว คารวะท่านลุง"ชายหนุ่มรูปงามผู้หนึ่งเดินออกมาจากห้องรับแขกของตระกูลเมิ่ง"เป็นยังไงบ้างเป็นอย่างที่ข้าได้กล่าวกับพวกท่านหรือเปล่าว"เขายิ้มให้กับสองพ่อลูก

     "เป็นอย่างที่เจ้าว่ามากู่เทียนฟงนั้นเป็นแค่เศษขยะแม้ว่าในอดีตมันจะถูกเรียกว่าอัจฉริยะก็ตาม ว่าแต่ข้ายังสงสัยอยู่อย่างหนึ่งทำไมเจ้าถึงได้มาบอกเรื่องนี้กับพวกเรา"ชายวัยกลางคนถามชายหนุ่มผู้มาเยือน

     "มันเป็นเพราะข้าไม่อยากให้เทพธิดาประจำเมืองต้องไปเกลือกลั้วกับเศษดินเช่นนั้น"ชายหนุ่มตอบด้วยเสียงเรียบๆ

     "เหตุผลแค่นั้นถึงกับทำให้เจ้าขายนายน้อยของตระกูลตัวเองเลยเหรอ หากเจ้าหวังจะแต่งงานกับข้า ข้าขอบอกให้เจ้าตัดใจเสียเถอะกู่เฉินซวง ข้าจะไม่แต่งกับใครทั้งนั้น ข้าจะต้องเดินทางไปที่สำนักเพื่อฝึกฝนข้าจะมุ่งหน้าไปสู่จุดสูงสุดของการฝึกปราณ"หญิงสาวพูดจาอย่างเย็นชา"ข้าได้ยินข่าวมาว่าเจ้ากับกู่เทียนฟงเป็นพี่น้องสาบานกันตั้งแต่เล็กไม่ใช่เหรอ"หญิงสาวกล่าวถามต่อ

     "หึ พี่น้องร่วมสาบานงั้นเหรอ ข้าเพียงต้องการใช้ประโยชน์จากมันเท่านั้น มันนับถือข้ายิ่งกว่าอะไรดี เพื่อการฝึกปราณท่านพ่อข้าจึงได้ให้ข้าไปเล่นกับมันตั้งแต่เด็กทำให้ปู่ของมันไว้ใจข้า แล้วข้าก็ได้สมุนไพรหรือยาดีๆมาฝึกร่วมกับมัน"ชายที่ชื่อกู่ฉินซวงยิ้มอย่างมีเล่ห์นัย

     "เจ้านี่ช่างสารเลวจริง ฮ่าๆ"หลานชงที่ฟังอยู่กล่าวเสริมขึ้น"เอาอย่างงี้ละกันหากพ่อเจ้าต้องการจะโค่นเจ้าเฒ่าหนานชิงลงจากตำแหน่งประมุขข้าแล้ตระกูลเมิ่งจะช่วยเหลือพวกเจ้าเต็มที่เพื่อเป็นการณ์ตอบแทนที่เจ้าช่วยไม่ให้ลูกสาวข้าต้องอับอายที่แต่งงานกับเจ้าขยะเทียนฟง"

     "ขอบคุณท่านลุงแล้วข้าจะมาคารวะท่านใหม่ ข้าขอลากลับนิกายของข้าก่อน ขอลา"ฉินซวงยิ้มและก้มหัวให้หลานชง

     ตกกลางคืนท้องฟ้าของเมืองฉางอันถูกฉาบทาทับด้วยสีดำสนิทไม่มีแม้แต่แสงของดวงจันทร์หรือแสงระยิบระยับของดวงดาวเลยแม้แต่น้อยภายใต้ท้องฟ้าอันมืดมิดมีชายหนุ่มรูปงามผู้หนึ่งนั่งบนพื้นหญ้าบนเขาเหม่อมองไปยังบนท้องฟ้าใบหน้าอันหล่อเหล่าของเขาแม้ความมืดมืดก็ไม่อาจทำให้หม่นหมองลงได้มันเป็นใบหน้าที่ทรงเสน่ห์มากใช่ชายหนุ่มที่นั่งเหมอมองท้องฟ้าอยู่คือกู่เทียนฟงนั่นเอง

"ข้าคิดแล้วเจ้าต้องมาที่นี่"เสียงแหลมเล็กดังขึ้นจากด้านหลัง ต้นเสียงคือท่านอาสามของเทียนฟงนั่นเอง ใบหน้าของหล่อนสวยงามดูมีเสน่ห์แม้จะไม่สามารถเทียบเคียงได้กับเมิ่งหลิงอิงก็ตามแต่หล่อนก็จัดได้ว่าเป็นสาวงามคนหนึ่งนิ่งหล่อนสวมชุดสีครามยิ่ทำให้ดูน่าค้นหายิ่งขึ้นไปอีก

"ข้าคิดอะไรนิดหน่อย ข้ารู้อยู่แล้วว่าท่านต้องเดินออกมาตามหาข้า"เทียนฟงหันหน้าไปมองหญิงสาวด้วยรอยยิ้มพร้องกับพยักหน้าเชื้อเชิญ หญิงสาวก็เดินมานั่งข้างเทียนฟงอย่างว่าง่าย

"เจ้าคิดอะไรอยู่อย่างงั้นเหรอ"หญิงสาวถามเทียนฟง

"ท่าน"เทียนฟงตอบสั้นๆพร้อมกับรอยยิ้ม

"เจ้าว่าอะไรนะ"หญิงสาวหันหน้ามาถามเทียนฟงเมื่อได้ยินคำตอบที่ไม่ชัดเจนเมื่อหล่อนหันหน้าไปใบหน้าของหล่อนก็ประชิดกับใบหน้าของเทียนฟง หล่อนหยุดชะงักด้วยความตกใจ เทียนฟงเห็นดังนั้นแล้วจึงยื่นหน้าเข้าหาเจ้าหล่อนทำให้ริมฝีปากของทั้งคู่แนบชิดติดกัน หญิงสาวหลับตาปี๋พร้อมกับใบหน้าที่แดงแจ๋ และหล่อนก็ดันเทียนฟงออกเมื่อเขาพยายามดันดินเข้าไปในปากของเธอ

     "เจ้า เจ้าใช้ประโยชน์จากร่างกายข้าอย่างงั้นเหรอ"หญิงสาวถามด้วยความเคอะเขินหล่อนทำท่าทางโกรธแต่ก็พยายามหลบหน้าเทียนฟง

     "ข้าเพียงต้องการจะบอกท่านว่าข้าคิดถึงเรื่องของท่านอยู่"เทียนฟงยิ้มอย่างมีเลห์นัย

     "เจ้าคิดถึงเรื่องอะไรไรกันถึงได้มะ มะ มาโฉยโอกาสข้าเช่นนี้"หญิงสาวพูดตะกุกตะกัก

     "โหยวเฟย หากท่านไม่ใช่ท่านอาสามของข้า ข้าคงจะขอท่านแต่งงานเป็นแน่แท้ ท่านช่างดีต่อข้ายิ่งนัก ข้านั่งคิดหากท่านแต่งงานกับคนอื่นข้าคงไม่อาจรับได้"เทียนฟงตาสายตาเศร้าหมองเมื่อหันมองมาที่หยิงสาวที่อยู่เบื้อหน้า

     "เรื่องนั้นมันเป็นไปไม่ได้หรอก เรามีสายเลือดเดียวกันข้าเป็นน้องของพ่อเจ้า แม้ว่าข้าจะอายุเท่ากับเจ้าแต่ข้าก็ยังคงเป็นอาของเจ้าอยู่ดี แม้ในใจข้า ..ข้า.."พูดไม่ทันจบโหยวเฟยก็รีบวิ่งหนีออกไปจากเทียนฟงทันที เขาไม่ทันได้ยินเสียงคำพูดประโยคสุดท้ายของโหยวเฟยซักนิดหาก

     "แม้นคู่กัน สุดขอบฟ้าก็พานพบ หากแม้นไม่ได้คู่กัน แม้ไขว่คว้าก็คลาดคลา"เทียนฟงเอ่ยออกมาพร้อมกับมองท้องฟ้าที่ว่างเปล่าและมืดมิด

     รุ่งสางเทียนฟงเตรียมห่อผ้าและเงินทองเพื่อออกเดินทางเขาเดินไปยังตึกใหญ่เพื่อไปร่ำลาหนานชิงปู่ของเขาและโหยวเฟยท่าอาสามของเขา

     "ท่านปู่ข้าไม่อยู่โปรดรักษาสุขภาพด้วย ภายในสามปีข้าจะกลับมาที่ตระกูลเราอีกครั้งแสดงความคืบหน้าให้ท่านได้เห็น"เทียนฟงก้มลงกราบชายชราพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม เขาลุกขึ้นยืนและมองไปที่หญิงสาวเขาสังเกตเห็นดวงตาเธอแดงก่ำคงเป็นเพราะการร้องไห้ ที่เขาได้โฉยโอกาสจากเธอ"ข้าไปก่อนท่านอาสาม"เทียนฟงหันหลังให้พวกเขาและกำลังจะเดินออกจากประตูชายชราก็พูดขึ้น "ช้าก่อนเทียนฟง" 

     "มีอะไรอย่างงั้นเหรอท่านปู่"เทียนฟงหันกลับมาถาม

     "นี่ของพ่อเจ้า เจ้าพกติดตัวไปด้วยเผื่อนวันหนึ่งมันเห็นเจ้าสวมมัน มันจะได้รู้ว่าเจ้าเป็นลูกของเขา"หนานชิงยื่นศร้อยจี้หยกให้กับเทียนฟง เทียนฟงรับมาแล้วสวมมันทันที

     "ข้าขอลา"เทียนฟงรีบวิ่งออกจากประตูโดยไม่หันกลังกลับไปมองใครทั้งสิ้น

     "ข้าจะต้องแข็งแกร่ง"เทียนฟงคิดในใจขณะวิ่งออกจากเขตตระกูลกู่

**************************

ขอบคุณที่ติดตามครับ