พลิกฟ้าล้างปฐพี

          "ระวัง!"เสียงตะโกนดังไปทั่วท้องบริเวณรินถนนในย่านแห่งหนึ่งหลังมีเสียงครืนดังขึ้นจากบนท้องฟ้า มันคือเหล็กที่ใช้ทำคานในการก่อสร้างตึกที่ล่วงหล่นลงมาพร้อมกับแรงดึงดูดของโลกหากใครอยู่เบื้องล่างของมันคงไม่ต้องคิดว่าสภาพของคนๆนั้นมันจะเป็นเช่นไร แต่แล้วหากไม่มีใครอยู่ตรงนั้นคงไม่มีตะโกนดังขึ้นมา ใช่ เด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังเดินด้วยท่าทางที่ดูอิดโรยเงาของเขาที่โดนแสงไฟสาดส่องเริ่มเลือนหายไปช้าๆ เขาแหงนหน้ามองเบื้องบนด้วยความตกใจ สีหน้าของเขาเริ่มบิดเบี้ยวราวกับไม่ใช่หน้าของคนทั่วไป ขาของเขาเริ่มก้าวออกไปอย่างรวดเร็ว เขาออกตัววิ่งเพื่อที่จะหนีจากจุดที่เขาอยู่แต่มันก็ช้าไปเสียแล้ว 'โครมม' เสียงเหล็กกระทบลงบนพื้นดังสนั่นไปทั่วบริเวณพร้อมกับฝุ่นที่คละคลุ้ง ผู้คนพากันกรีดร้องเมื่อเห็นภาพสยดสยองเกิดขึ้นต่อหน้าต่อตา เมื่อเสียงเหล็กที่หล่นลงมาสงบลงฝุ่นควันเริ่มจางหายไปผู้คนต่างพากันชะโงกหาดูร่างของเด็กหนุ่มผู้โชคร้ายคนนั้น 

     "เรียกรถพยาบาลเร็ว"เสียงแหบแห้งดังขึ้น

     "ไม่น่าจะรอดมั้ง"เหล่าผู้คนต่างพากันวิจารณ์เมื่อเห็นภาพที่อยู่ตรงหน้า เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงหลังจากเจ้าหน้าที่ทำการเก็บกู้ซากเหล็กทั้งหลายออกทำให้ปรากฎร่างของเด็กหนุ่มผู้น่าสงสาร จะเรียกว่าร่างคงจะไม่เชิงหากแต่เรียกว่าเศษซากของสิ่งมีชีวิตน่าจะเหมาะกับสภาพเช่นนั้นมากกว่า เจ้าหน้าที่ทำการเก็บกู้ซากต่างๆของเด็กหนุ่มผู้นั้นทำให้รู้ว่าเด็กหนุ่มผู้น่าสงสารคนนี้นั้นชื่อว่า กรีช และทำการโทรเรียกญาติของผู้เสียชีวิตทันที นักข่าวก็รายงานข่าวอย่างดุเดือดและเมามัน หลายวันผ่านไปเหตุการณ์เริ่มคลี่คลาย ผู้คนเริ่มกลับมาเดินกันขวักไขว่แต่ก็มีหลายคนที่ไม่กล้ามาเดินย่านนี้ เมื่อถามถึงเหตุผลทุกคนต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า 'วิญญาณ' วิญญาณของชายหนุ่มยังคงเร่ร่อนในบริเวณนั้น มันได้กลายเป็นเรื่องเล่าลี้ลับชวนสยองของย่านนั้นไปโดยปริยาย แต่ภายในเรื่องเล่าก็ยังมีความจริงอยู่นิดหน่อยนั่นคือ วิญญาณของเขายังวนเวียอยู่ที่นั่น

     "นี่ชั้นตายมาสองวันแล้วเหรอเนี่ย"วิญญาณของเด็กหนุ่มที่มีชื่อว่ากรีชรำพึงกับตัวเอง "แล้วจะทำยังไงต่อเนี่ย"เขาเดินไปเดินมาราวกับตอนเมื่อเขายังมีชีวิต ในระหว่างที่เขากำลังเดินไปเดินมาอยู่นั้นจู่ๆเมฆบนท้องฟ้าก็เกิดปั่นป่วนเมฆทั้งหลายหมุนวนกันเป็นวงกลมและดูดวิญญาณของกรีชขึ้นไปราวกับเครื่องดูดฝุ่น เขาพยายามร้องเรียกให้คนช่วยแต่ก็คงจะลืมนึกไปว่าเขาได้ตายไปแล้วไม่มีใครได้ยินเสียงของเขาหรอก วิญญาณของเขาถูกดูดลับจนหายเข้าไปในจุดสูญกลางของก้อนเมฆและแล้วภาพที่เขาเห็นก็มืดสนิทลง

     "นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้นเนี่ยหรือว่าชั้นจะได้ไปสวรรค์งั้นเหรอ"เขารำพึงในใจพร้อมกับรอยยิ้ม ภาพยังคงมืดดำสนิทเป็นเวลาหลายชั่วอึดใจและแล้วเขาก็เห็นแสงสว่างวาบเกิดขึ้นตรงหน้า มันไม่ใช่ทางออกเพียงแต่มันเป็นภาพของเด็กหนุ่มคนหนึ่งดูท่าทางแล้วจะเป็นชาวต่างชาติ อายุรุ่นราวคราวเดียวกับเขา เด็กหนุ่มผู้นั้นมีผิวเขาซีดดูร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง ผมยาวสีดำขลับราวกับผู้หญิงทำให้เป็นใบหน้าหล่อเหลาของเขาชัดเจนแม้จะผอมไปหน่อย

     "นี่เขาเป็นใครกัน"กรีชถามตัวเองในใจ เด็กหนุ่มผู้นั้นเริ่มพูดกับกรีชด้วยภาษาที่เขาฟังไม่ออกยิ่งทำให้กรีชสับสนงุนงงไปใหญ่ เมื่อเด็กหนุ่มผู้นั้นพูดจบร่างกายของเขาก็เริ่มสลายกลายเป็นควันพร้อมกับรอยยิ้มอันขมขื่นและดวงตาที่เหมือนมีอะไรบางอย่าง

     "เกิดอะไรขึ้นกับเขาก่อนตายกันแน่นะ"กรีชรำพึงในใจเมื่อเห็นรอยยิ้มที่ดูเศร้าสร้อยนั้นในขณะที่เขาครุ่นคิดอยู่นั้นจู่ๆวิญญาณของเขาก็ล่วงหล่นราวกับถูกกระชากด้วยความรุนแรงรอบตัวเขายังคงมืดสนิท

     ตูมม!! เสียงดังกังวานก้องอยู่ในหัวของเขาทำให้เขาได้สติและลืมตาขึ้นมา เมื่อเขามองไปรอบๆมันทำให้เขารู้สึงตกใจไม่น้อย เขาอยู่ในห้องๆหนึ่งมันถูกประดับด้วยข้าวของโบราณ เตียงของเขาคลุมด้วยผ้าไหม มีโต๊ะทรงกลมวางอยู่เบื้องหน้าเตียงหนึ่งตัว ของประดับในห้องนั้นเหมือนกับที่กรีชเคยเห็นในหนังจีนโบราณมาก่อน

     "บ้าน่า เกิดอะไรขึ้นเนี่ย แล้วนี่ชั้นอยู่ที่ไหนเนี่ย สวรรค์งั้นเหรอ หรือว่าชั้นมาเกิดใหม่แล้วหย่างงั้นเหรอ"กรีชรำร้องอยู่ในใจเขายังคงสับสนกับสิ่งที่เห็นอยู่รอบๆจนกระทั้งมีเสียงเปิดประตูห้องเข้ามา

     "ฟงน้อย เจ้าฟื้นแล้วสินะ ท่านพ่อๆ ฟงน้อยฟื้นแล้ว"เสียงแหลมเล็กตะโกนขึ้นด้วยความดีใจ มันเป็นเสียงของเด็กสาวคนหนึ่งซึ่งอายุไม่น่าจะเกินกว่ากรีชด้วยซ้ำ ใบหน้าของเธอราวกับนักแสดงจีนที่กรีชนั้นดูบ่อยๆ หากเธอผู้นี้ไปสมัครเป็นดาราคงไม่มีใครปฏิเสธเป็นแน่รูปร่างของเธอดูบอบบาง เธอวิ่งเข้ามาโผกอดกรีชที่ทำหน้าตางวยงงกับสิ่งที่เห็น  ไม่นานจากนั้นก็มีเสียงฝีเท้าวิ่งมาด้วยความเร็ว "เทียนฟงหลานรัก เจ้าฟื้นแล้วเหรอ ขอบคุณสวรรค์ๆ"เสียงแหบแห้งนั้นเป็นเสียงของชายแก่ผู้หนึ่งผมและหนวดของเขานั้นเป็นสีขาวทั้งหมดใบหน้ามีริ้วรอยบ่งบอกว่าอายุน่าจะราวๆแปดสิบได้

     "พวกคุณเป็นใครงั้นเหรอ"กริชเอ่ยถามด้วยความไม่รู้ทำให้ผู้มาเยือนทั้งสองเกิดความตื่นตระหนกทันที

     "ฟงน้อยจำอาสามไม่ได้งั้นเหรอ ท่านพอทำยังไงดี ฟงน้อยความจำเสื่อมไปแล้ว"เด็กสาวผู้มีรุ่นราวคราวเดียวกับกรีชพูดขึ้นยิ่งทำให้เขาสับสนไปใหญ่ เด็กคนนี้เป็นอาของชั้นงั้นเหรอ

     "ใจเย็นๆ อาเฟย เทียนฟงพึ่งจะฟึ้นจากการที่หลับเป็นเจ้าชายนิทรามากว่าสามปี อาจทำให้ความทรงจำของเขาสับสนได้"ชายชราพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆแต่ก็ยังมีความกังวลอยู่ไม่น้อย

     "เทียนฟงงั้นเหรอ เจ้าชายนิทรางั้นเหรอ เอ๊ะ แล้วทำไมชั้นถึงฟังคนพวกนี้พูดรู้เรื่องกัน หรือว่า"กเด็กหนุ่มรีบลุกขึ้นจากเตียงจนหัวคะมำลงไปกองกับพื้นแต่ก็พยายามตะเกียกตะกายจนไปหยิบกระจกที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาส่องดูใบหน้าตัวเอง

     "บ้าน่า นี่มันบ้าชัดๆ ใบหน้านี้ เด็กหนุ่มที่ชั้นเจอตอนวิญญาณถูกดูดเข้าไปในก้อนเมฆนี่"เด็กหนุ่มทำหน้าตกใจราวกับเห็นผี จู่ๆกระจกก็ร่วงหล่นจากมือเขาไป เขาใช้มือทั้งสองกุมที่หัวและกลิ้งไปกลิ้งมาด้วยความเจ็บปวด

     "ฟงน้อย เทียนฟง เจ้าเป็นอะไร"เด็กสาวกับชายชราตื่นตระหนกเมื่อเห็นภาพของเด็กหนุ่ม เพียงอึดใจร่างของเด็กหนุ่มก็แน่นิ่ง เมื่อชายชรากำลังจะวิ่งเข้าไดูอาการเขาก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะจากชายหนุ่มที่นอนอยู่ตรงหน้า

     "ฮ่าๆๆ ข้าไม่เป็นอะไรหรอก อาสาม ท่านปู่ ความทรงจำข้ากลับมาแล้ว"เขาลุกขึ้นมานั่งบนเตียงด้วยความทุลักทุเลทำให้ทั้งสองรู้สึกโล่งใจ

     "ชีวิตที่สองของข้ากับเจ้าข้าจะไม่ทำให้มันสูญเปล่า"เด็กสาวกับชายชราทำหน้างุนงงเมื่อได้ยินเด็กหนุ่มพูดขึ้นมาด้วยเสียงที่ดังก้อง

***********************************************************

ฝากติดตามกันด้วยนะครัชชชชชช

ขอบคุณครัชช