ตุ๊กตาแฝงแค้น

สาวน้อยชื่อว่า น้ำทิพ เธอมีตุ๊กตาหมีขนปุยอยู่ตัวหนึ่ง ซึ่งได้มาจากเพื่อนสมัยประถม ได้ให้เธอในวันเกิดครบอายุ 10 ปี ก่อนที่เพื่อนของเธอจะย้ายโรงเรียนตามบิดาและมารดา ที่ต้องไปทำงานในต่างจังหวัด

ปัจจุบันนี้เธออายุ 13 ปี และได้เข้าเรียนโรงเรียนมัธยมใกล้บ้าน ซึ่งเป็นการเปิดโลกใหม่สำหรับเธอ เพราะต้องเจอคนจำนวนมาก และโรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนสห จึงต้องเรียนร่วมกับผู้ชาย ซึ่งเธอเคยเรียนแต่โรงเรียนหญิงล้วนและเป็นโรงเรียนประจำ จึงไม่เคยมีเพื่อนหรือพูดคุยกับผู้ชายมาก่อน

“ฮือ ฮือ” น้ำทิพกอดตุ๊กตาตัวโปรดพร้อมกับร้องไห้จนน้ำตาเป็นสาย ภายในห้องนอนของเธอ

“แกรู้ไหมเจ้าลูซ ฉันนะรักเขามากขนาดไหน ทำไมถึงทำแบบนี้กับฉันได้” เธอบ่นแล้วกระชับตุ๊กตาแน่นขึ้น

“มีแฟนอยู่แล้ว ทำไมไม่บอกกัน ฮือ ฮือ”

น้ำทิพเหมือนคนเสียสติ เธอร้องไห้กับเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดในวันนี้ เรื่องที่ถูกรุ่นพี่มอ 2 หลอกจีบเธอ และตกลงคบกันมาหลายเดือน ผลสุดท้ายเธอเป็นคนที่ผิด โดนตราหน้าว่าไปแย่งแฟนคนอื่น

เธอร้องไห้แล้วร้องไห้อีก พูดบ่นทุกอย่างกับเจ้าตุ๊กตาหมีที่ชื่อ ‘ลูซ’ โดยเธอไม่รู้เลยว่า การบ่นเรื่องแบบนี้กับตุ๊กตาหมีตัวโปรด จะทำให้ชีวิตของเธอและคนอื่นเปลี่ยนไป

“แกรู้ไหมว่าแฟนของเขา ตามมาราวีฉันถึงโรงเรียนเลยนะ” น้ำทิพบ่นไปกระชับตุ๊กตาในอ้อมกอดแน่นขึ้น

“ฉันก็บอกเธอคนนั้นแล้วว่าไม่รู้เรื่อง แล้วพี่เขาก็บอกกับฉันว่าไม่มีใคร ฮือ ฮือ ฉันโดนหลอกนะสิ แล้วแบบนี้ฉันจะต้องทำยังไง” เธอร้องไห้หนักกว่าเดิมเมื่อคิดถึงเรื่องในวันนี้อีกครั้ง พรุ่งนี้เธอต้องไปโรงเรียนเสียด้วย เป็นแบบนี้จะเจอหน้าใครได้ คงแพร่ข่าวออกไปกันหมดแล้วแน่

“ดูสิ ฉันโดนตบเป็นรอยเลย แล้วแบบนี้จะไปโรงเรียนได้ยังไง ฮือ ฮือ” เธอบ่นอีกครั้ง แล้วร้องไห้อย่างต่อเนื่อง พร้อมกับชี้มายังแก้ม ที่มีรอยฝ่ามือประทับอยู่ ให้ตุ๊กตาหมีน้อยแสนน่ารักของเธอดู

หลังจากที่เธอถูกดักที่ซอกตึกในโรงเรียน เธอก็ถูกจับล็อกและโดนตบหน้าหนึ่งฉากโดยแฟนสาวของรุ่นพี่ โชคดีที่มีนักเรียนกลุ่มหนึ่งเดินผ่านมา จึงร้องเรียกคนอื่นมาช่วยเธอได้ทัน ก่อนที่เธอจะโดนบาทา เธอจึงรอดตายหนีออกมาได้

“ฮือ ฮือ แหมะ แหมะ ฮือ” น้ำทิพร้องไห้ออกมาเสียงดัง น้ำตาทุกหยดไหลหล่นมายังตัวตุ๊กตาหมีน้อย จนเธอเหนื่อยและเผลอหลับไป

“ฉันจะช่วยเธอเอง” เสียงทุ้มและเบาออกมาจากตัวตุ๊กตาที่น้ำทิพกอดอยู่ ถ้าสังเกตให้ดีจะเห็นรอยยิ้มเหยียดออกมาอย่างน่ากลัว

เช้าวันรุ่งขึ้น

“ครืด ครืดด” เสียงสั่นของโทรศัพท์มือถือเครื่องโปรดบนโต๊ะหนังสือของน้ำทิพดังขึ้น ซึ่งไปปลุกเธอให้ตื่นนอน

“ว่าไงเมย์”

“ห๊ะ!”

“ฉันเปล่าทำนะ”

“จริงดิ”

“เออ ๆ”

หลังจากวางสายการสนทนากับเพื่อนสาวในห้องเรียน เธอมีรอยยิ้มฉายอยู่บนใบหน้า และหันมาหาตุ๊กตาหมีสุดรักของเธอ

“แกรู้ไหม สองคนนั้นโดนรุมกระทืบล่ะ” น้ำทิพยกตุ๊กตาหมีขึ้นมากอดอย่างดีใจกับสิ่งที่รับรู้มา

“พวกมันสองคนมีกิ๊ก และกิ๊กของพวกมันมาเจอกัน แล้วรวมตัวมารุมกระทืบพวกมันซะหน้ายับเลย สะใจเป็นบ้าเลยล่ะ เนอะ เจ้าลูซ ฮ่า ฮ่า” สีหน้าแห่งความสะใจ เผยออกมาบนใบหน้าของสาวน้อย

พวกนั้นสมควรโดนแล้ว อยากหลอกคนอื่นดีนัก เป็นยังไงล่ะ เมื่อต่างคนต่างหลอกกันจนความจริงเปิดเผย แค่นี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำ กับการสูญเสียความรู้สึกที่ดีกับคนที่หลอกลวง

ภายในห้องนอนมีแต่เสียงหัวเราะของน้ำทิพ เธอหัวเราะสะใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น และยิ้มดีใจกับตุ๊กตาสุดที่รักของเธอ เมื่อเธอวางตุ๊กตาลงบนเตียงที่เดิม แล้วเดินออกจากห้องเพื่อไปโรงเรียนด้วยอารมณ์ที่ดีเกินคาด โดยไม่ได้กลับมาดูในห้องอีกครั้ง

“ดีแล้ว”

“ฉันจะแก้แค้นแทนเธอเอง”

“หึหึ หึหึ”

เสียงที่หลอนดังก้องในห้องนอนที่เงียบเชียบ ดังซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้น เหมือนเป็นการบอกและย้ำเตือนว่า เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดนั้นเกิดจากสิ่งใด

น้ำทิพ แอบลงทุนธุรกิจออนไลน์กับคนชื่อ เอ๋ เธอเป็นเจ้าของธุรกิจแฟรนไชส์ ทั้งสองเจอกันในเฟซบุ๊ก และขณะนี้กำลังสนทนาเรื่องธุรกิจทางโทรศัพท์กันอยู่

“จริงหรือคะพี่”

“จริงจ้ะ”

“ถ้าหนูลงทุนไปนี่ หนูจะได้เงินคืนใช่ไหมคะ”

“ใช่จ้ะ หลายเท่าเลยด้วย”

“ไม่หลอกหนูแน่นะ”

“ไม่แน่นอน เอาเงินมาลงทุนกับบริษัทพี่ ได้ทั้งของและได้เงินตอบแทนตอนสิ้นเดือน เหมือนได้ดอกเบี้ยสะสมเพิ่มยังไงคะ”

“ฮู้ ดีขนาดนั้นเลย ตกลงค่ะ”

“ลงทุนเท่าไหร่”

“หนึ่งหมื่นค่ะ”

“โอนเข้าบัญชีในเอกสารได้เลยค่ะ”

“ค่ะ หนูจะโอนให้วันนี้เลยค่ะ”

หลังจากจบการสนทนาค้าขายทางธุรกิจเป็นที่เรียบร้อยแล้ว น้ำทิพรีบโอนเงินจากตู้ ATM โดยใช้บัญชีกับบัตรเอทีเอ็มที่บิดาทำให้ใช้จ่ายยามฉุกเฉิน เพื่อลงทุนตามที่ตกลงกันเอาไว้ ถึงเธอจะเสียดายเงินที่ต้องลงทุน แต่เมื่อนึกถึงผลพลอยได้ที่จะได้รับ ก็ถือว่าคุ้มค่าแก่การลอง

เมื่อสิ้นเดือนมาถึง เธอตรวจสอบเงินในบัญชี ต้องตกใจเมื่อเงินที่เธอควรได้รับกลับว่างเปล่า บัญชีไม่มีตัวเลขขยับแม้แต่น้อย มีเพียงเงินที่เธอโอนออกไปจากบัญชีเท่านั้น เมื่อรู้ว่าเงินไม่เข้า เธอเริ่มร้อนใจ เพราะกลัวผู้ปกครองรู้เรื่อง ว่าแอบเอาเงินค่าเทอมไปลงทุนทำธุรกิจ เหงื่อเริ่มผุดเต็มหน้า เธอรีบหยิบโทรศัพท์แล้วกดโทรออกหาเอ๋ทันที

“ตื้ด ตื้ด ตื้ด”

เธอพยายามโทรหาหลายต่อหลายครั้ง ผลสุดท้าย คนปลายสายไม่ยอมรับโทรศัพท์ ยิ่งทำให้เธอเครียดหนัก จนกระทั่งเวลาผ่านไปหลายวัน เอ๋ยังคงไม่รับสาย แถมยังปิดเครื่องหนีเธออีกด้วย

“เจ้าลูซ ฉันโดนหลอกอีกแล้ว คราวนี้โดนโกงเงินไปตั้งหมื่นหนึ่งเชียวนะ” เธอร้อนรนแล้วพูดกับตุ๊กตาหมี ที่นั่งอยู่บนเตียง

“จะทำยังไงดี พ่อต้องด่าฉันแน่เลย ทำไงดีนะ” เธอยังคงบ่นและร้อนใจ แล้วเดินไปเดินมาอยู่ภายในห้องนอน

“ฉันโง่เองที่หลงเชื่อคนง่าย ไม่น่าไปเชื่อเลย เสียดายเงินจัง”

เมื่อเธอบ่นเสร็จ ได้หยิบตุ๊กตาหมีมากอด พร้อมกับล้มตัวลงนอนหลับไปเช่นทุกคืน หลังจากเธอหลับลึกจนไม่สามารถได้ยินเสียงอันใดได้แล้ว ภายในห้องที่เงียบกลับมีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา

“ไม่ต้องกังวลอันใด ฉันจะนำเงินมาคืนให้เอง”

หลายวันต่อมา มีเงินเข้าบัญชี 20,000 บาท น้ำทิพดีใจจนเนื้อเต้น เธอวิ่งกลับมาที่ห้อง เพื่อบอกข่าวดีกับตุ๊กตาตัวโปรด

“ดูซิ เจ้าลูซ ฉันได้เงินคืนมาแล้ว ดีใจจัง” เธอยื่นสมุดบัญชีที่เธอพึ่งไปปรับให้เจ้าตุ๊กตาหมีสุดที่รักดู

เช้าวันรุ่งขึ้น นำทิพเปิดข่าวฟังก่อนออกจากห้องเช่นทุกวัน

“รายงานข่าวเด่นเช้าวันนี้ มีผู้พบศพหญิงสาวตายปริศนาในห้องพัก มือทั้งสองข้างของเธอถูกตัดออกอย่างน่ากลัว ขณะนี้เจ้าหน้าที่ตำรวจ กำลังสืบหาผู้กระทำความผิดอยู่ค่ะ...”

น้ำทิพดูข่าวอย่างตั้งใจ ภาพในจอโทรทัศน์เบลอจึงมองไม่ออกว่าผู้ตายเป็นใคร

“สมัยนี้มีแต่พวกโรคจิตเนอะ อยู่ยากขึ้นทุกวัน แกว่าไหมเจ้าลูซ” เธอบ่นกับตนเองและตุ๊กตาที่ถูกตั้งอยู่บนโต๊ะหนังสือ โดยมือของเธอกำลังเก็บของเตรียมลงไปทานข้าวเช้า เนื่องจากวันนี้วันหยุดจึงไม่ต้องรีบร้อน

น้ำทิพนั่งบนเตียง เพื่อเปิดข่าวอีกช่องหนึ่ง ซึ่งรายงานข่าวได้บอกเพิ่มเติม เกี่ยวกับข่าวผู้หญิงที่ตายปริศนา

“มีผู้พบศพหญิงสาวตายปริศนา โดยมือทั้งสองข้างถูกตัดออก ได้ทราบทีหลังว่าเธอเป็นพนักงานขายของออนไลน์ มีผู้ระบุตัว ว่าเธอคือ นางสาว...หรือชื่อในโลกออนไลน์ เรียกเธอว่า พี่เอ๋”

“เฮ้ย! ...จ...จะใช่พี่เอ๋จริงเหรอ” น้ำทิพเริ่มเหงื่อตก ทำไมชื่อจริงกับชื่อเรียกถึงเหมือนกันขนาดนี้ เธอยังไม่อยากยอมรับว่าใช่คนที่ลงทุนทำธุรกิจร่วมกับเธอจริง จึงเปิดข่าวอีกช่องหนึ่ง

“ทางตำรวจยืนยันจากศพไม่ได้ว่าใช่ นางสาวเอ๋จริงหรือไม่ เนื่องจากเธอเสียชีวิตมาหลายวัน จนไม่สามารถระบุว่าใช่นางสาวเอ๋จริง อย่างที่เพื่อนเธอกล่าว จึงต้องรอผลการชันสูตรศพอีกครั้ง...”

น้ำทิพรู้สึกกลัวขึ้นมาทันที เธอรีบปิดทีวีไม่อยากรับฟังสิ่งใด ดูจากสถานที่หอพักในข่าว ซึ่งเป็นหอพักเดียวกับที่เอ๋พักอาศัย สิ่งเหล่านี้ยืนยันว่า ต้องใช่อย่างแน่นอน

“แล้วเราได้เงินคืนมาได้ยังไง” น้ำทิพบ่นกับตัวเองโดยเก็บความสงสัยเอาไว้กับตัว และลงไปทานข้าวข้างล่าง โดยทิ้งเจ้าตุ๊กตาหมีน้อยนุ่มนิ่มเอาไว้ในห้องเช่นทุกวัน หลังจากประตูห้องถูกปิดลง เสียงหนึ่งจึงดังขึ้น

“ไม่มีของฟรีบนโลกใบนี้ ทุกอย่างต้องมีการแลกเปลี่ยน...หึหึ...หึหึ”