เถื่อนร้ายบัญชารัก

“กรี๊ด ฟราน คนบ้า ฉันเจ็บนะ”

เมื่อไม่มีฟูกนุ่มๆคอยรองรับ แพรชมพูจึงรู้สึกจุกไม่น้อยยามเรือนกายถูกเหวี่ยงลงมากระแทกกับโซฟารับแขก ไม่ทันได้ดิ้นรนหนีร่างสูงก็ปรี่เข้ามาประชิด มือข้างหนึ่งกดแผ่นหลังบางให้เธอนอนคว่ำหน้าขยับตัวหนีไม่ได้ ส่วนมืออีกข้างก็ฉีกทึ้งเนื้อผ้าราคาแพงหูฉี่บนตัวของเธอจนมันขาดวิ่น ผิวเนื้อด้านหลังปะทะความเย็นเฉียบจากเครื่องปรับอากาศพาให้ร่างกายหนาวสะท้าน

“เจ็บก็ต้องทน”

ฟรานซิสโก้ตวาดกลับเสียงห้วน แพรชมพูต้องทนรับความเจ็บปวดห่าเหวนั่นให้ได้เหมือนอย่างที่เขากำลังแบกรับมันอยู่นี่ไง แต่เชื่อเถอะว่าที่หญิงสาวกำลังรู้สึกมันยังเทียบไม่ได้กับเศษเสี้ยวหนึ่งของความเจ็บปวดในใจเขาเลย

ทันทีที่เสื้อตัวสวยขาดวิ่น ฟรานซิสโก้ก็กระชากมันทิ้งแล้วกระตุกบราสีชมพูหวานตามไปอีกชิ้นไม่สนใจร่างเล็กที่ดิ้นพล่านต่อต้านสุดกำลัง พอท่อนบนเปล่าเปลือยมือหนาก็อ้อมไปกอบกุมอกอิ่ม ไม่ต้องถามหาความอ่อนโยน เมื่ออารมณ์โกรธขึ้งครอบงำพาให้มือหนาออกแรงบีบเค้นหนักหน่วงจนเรียวปากที่ควรส่งเสียงครวญครางมีแต่เสียงสะอื้นไห้ด้วยความเจ็บปวด

ในขณะที่สองมือช่วยกันโจมตีอกอิ่ม ริมฝีปากร้อนก็ไม่ได้อยู่เฉย มันวนเวียนจูบซับอยู่แถวท้ายทอยจนแพรชมพูต้องหดคอหนีด้วยความซ่านสยิว แต่ก็หนีไม่ได้ไกลนักเมื่อถูกร่างสูงคร่อมประชิด และในไม่กี่นาทีต่อมาเนื้อตัวเปราะบางก็ยิ่งอ่อนปวกเปียกจนแทบทรงตัวไม่อยู่เพราะเป็นปลายลิ้นสากที่ลากเลียตั้งแต่ต้นคอไล่ลงมายังแนวสันหลังช้าๆ ในตอนนี้แพรชมพูเหมือนคนจับไข้ เดี๋ยวก็ร้อนผ่าวจนเหงื่อผุดเต็มใบหน้า ประเดี๋ยวขนบนเรือนกายก็ลุกชูชันเหมือนคนเหน็บหนาวตลอดร่าง ไม่ใช่แค่อุณหภูมิในร่างกายเสียด้วย เพราะแม้แต่สติสัมปชัญญะก็เริ่มถดถอยลงไปทุกที และก่อนที่มันจะถูกครอบงำด้วยความเจนจัดของคนจัดเจน แพรชมพูจึงรีบใช้เอมิเลียเป็นเครื่องมือป้องกันตัวเองเสียงสั่นพร่า

“ฟราน ไม่ได้นะ เอลี่อยู่ในห้อง เดี๋ยวแกตื่นมาเห็น ปล่อยสิ!”

“จริงสิ เอลี่อยู่ในนี้”

พอได้ยินเสียงพึมพำอย่างนั้นรอยยิ้มลิงโลดก็ผุดขึ้นบนใบหน้าหวานชื้นเหงื่อ แพรชมพูคิดว่าตัวเองคงรอดจากสถานการณ์คับขันนี่แน่แล้ว แต่ถ้อยคำต่อมานี่สิที่ทำให้ดวงตาของหญิงสาวเบิกโพลง เนื้อตัวร้อนวูบวาบกับคำกล่าวกำกวมด้วยน้ำเสียงติดจะเย้ยหยันมากว่าเอื้อเอ็นดู ยังไม่เข้าใจนักแต่ก็รู้ว่ามันต้องไม่ใช่เรื่องดีสำหรับเธอ แพรชมพูจึงพยายามรวบรวมกำลังพลิกตัวกลับมาต่อต้าน แต่ก็ไม่เป็นผลสักนิดตราบใดที่คนตัวโตไม่ยอมอนุญาต 

“เราต้องทำเวลา งั้นยกนี้งดเล้าโลม ทนหน่อยนะจ๊ะทูนหัว”

ในขณะที่ก้มหน้ากระซิบกระซาบชิดใบหูแดงซ่าน ฝ่ามือข้างหนึ่งของฟรานซิสโก้ก็กำลังปลดซิปกางเกง ไม่กี่อึดใจ ตัวตนร้อนผ่าวก็ถูกปลดปล่อยจากปราการปิดกั้นสีขาวสะอาด แต่พริบตาก็ถูกครอบคลุมด้วยเครื่องป้องกันที่ล้วงออกมาจากกระเป๋ากางเกง ตามด้วยริมฝีปากร้อนผ่าวกดจูบหนักๆลงบนหัวไหล่บางคล้ายต้องการขออภัยในสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น

“อ๊ะ! เจ็บ”

มันเป็นธรรมดาของโลกใบนี้เมื่อเราทำอะไรสักอย่างก่อนเวลาที่เหมาะสมมันมักจะส่งผลในทางลบมากกว่าผลดีเสมอ ครั้งนี้ก็ไม่ได้อยู่ในข้อยกเว้น เมื่อร่างกายที่ยังไม่พร้อมถูกมือใหญ่จับรั้งเอวคอดให้อยู่นิ่งเพื่อรองรับตัวตนใหญ่โตที่พุ่งพรวดเข้าหาจากทางด้านหลังจนสุดตัวโดยไม่ทันระวัง มันไม่ใช่แค่ความเจ็บแสบจากการเสียดสีที่คับแคบ แต่มีความจุกเหมือนท้องน้อยถูกชกด้วยหมัดหนักๆจนแทบยืนไม่อยู่ ดวงตาร้าวรานเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาที่เอ่อไหล ฟันซี่น้อยต้องกัดกลีบปากบางเอาไว้ป้องกันเสียงกรีดร้องลั่นเพราะกลัวจะเป็นการปลุกเด็กน้อยให้ตื่นมาเจอกับภาพที่ไม่ควรเห็น

“ฟราน เจ็บ!”

เธอเคืองในความใจร้ายของคนด้านหลังจนไม่อยากจะเสวนาด้วย แต่เพราะแรงกระแทกกระทั้นจากสะโพกแกร่งที่กระหน่ำเข้าหาด้วยจังหวะรุนแรงมากกว่าครั้งไหนๆที่เคยร่วมบรรเลงเพลงรักกันมันทำให้เธอเจ็บจนทนกัดฟันข่มความปวดร้าวที่กลางกายไม่ไหว จำต้องเอี้ยวตัวกลับมาร้องขอเสียงสั่นปนสะอื้น น้ำตาเม็ดโตหยดแหมะเลอะโซฟาหยดแล้วหยดเล่า จังหวะโจนจ้วงของเขาไม่มีความอ่อนโยนเหมือนยามปกติปะปนมาเลยสักนิด ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเขาต้องโกรธเธอหนักหนา จริงๆแล้วความรู้สึกนั้นควรเป็นของเธอไม่ใช่หรือ เธอสิที่ต้องโกรธเพราะเขาปล่อยให้แฟนสาวเข้ามาระรานเธอโดยไม่คิดปกป้อง

“ว๊า! ยังไม่ชินกับการถูกผมบังคับรึไงครับ ทูนหัว”

แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาหลังจากยอมอ่อนข้อข้อรองกลับมีเพียงรอยยิ้มแสยะดูแคลนพร้อมตัวตนที่เร่งจังหวะเข้าหาดุดัน ดำดิ่งหยั่งลึกยิ่งกว่าเดิมราวต้องการกลั่นแกล้งให้คนตัวเล็กยิ่งเจ็บปวด คนใจร้าย!

“ฮึก...อื้อ!”

อา...ขอบคุณสวรรค์ที่ยังเมตตาสิ่งมีชีวิตเล็กๆอย่างเธออยู่บ้าง เพราะจังหวะขับเคลื่อนหักโหมสร้างความเจ็บร้าวให้เธอในตอนแรกนั้นค่อยๆถูกธรรมชาติของการสอดประสานสั่งการให้ร่างกายเธอหลั่งรินความอ่อนหวานออกมาชโลมไล้ตัวตนที่ยังคงบุกรุกอย่างฮึกเหิม ความซาบซ่านค่อยๆแผ่ไปตามร่างกาย เสียงร้องไห้กระซิกจึงค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นเสียงครางกระเส่า ร่างเล็กที่คอยจะหลบหนีจึงเรียนรู้ที่จะส่ายสะบัดสะโพกสวยตอบโต้จังหวะกระทบกระแทกของร่างสูง

ปลายเล็บยาวที่จิกทึ้งท่อนแขนจนเป็นรอยจิกลึกทำให้ฟรานซิสโก้ลอบยิ้มมุมปากเพราะมันหมายความว่าเขากำลังจะส่งแพรชมพูไปสู่ความสุขที่มีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้นจะสามารถเนรมิตให้หล่อนได้ แต่ยังหรอก มันยังไม่ใช่ช่วงเวลาที่หญิงสาวจะได้สัมผัสความสุขพร่างพรายราวยืนอยู่บนฟองอากาศเย็นฉ่ำ คนถูกความน้อยใจจากคำพูดบั่นทอนจิตใจครอบงำจึงหยุดการเคลื่อนไหวร่างกายโดยพลัน กดแช่ตัวตนร้อนระอุราวถ่านเผาไฟไว้ในความอ่อนหวานที่บีบรัดเร่งเร้า จนหญิงสาวที่กำลังจะกดปุ่มระเบิดความสุขมวลใหญ่ในร่างกายตัวเองบิดกายเร่าๆแทบร้องไห้ด้วยความทรมาน

“ฟราน ทำไม” เสียงร้องถามปนสะอื้นเพราะความอัดอั้นดังเล็ดรอดเรียวปากสีเรื่อ

“เหนื่อย ขี้เกียจทำ” นี่คือคำโกหกที่ห่างไกลความจริงมากที่สุดในชีวิต!

“ฟราน! ได้โปรด” แพรชมพูพยายามขยับสะโพกเข้าหาเพราะทรมานเหมือนคนกำลังจะหายใจไม่ออก

“ไม่ล่ะ ไม่อยากโดนด่าว่าเป็นไอ้เลว ที่ชอบบังคับขืนใจ”

ฟรานซิสโก้ยังคงเล่นตัว ยืนชมนกชมไม้มองอะไรไปเรื่อยเปื่อยทั้งที่ตัวเองก็ทรมานกับแรงบีบรัดอุ่นๆที่ยิ่งรู้สึกได้ชัดเจนยามไร้การขับเคลื่อนจนหน้าเขียวหน้าเหลือง แต่แล้วร่างสูงก็ต้องสะดุ้งเมื่อถูกแพรชมพูดึงตัวออกห่างจากการสอดประสานทีเผลอ กำลังจะเอื้อมมือคว้าเอวเล็กกลับคืนที่ แต่กลายเป็นว่าชายหนุ่มถูกมือบางผลักอกกว้างจนร่างสูงที่เปิดเปลือยเพียงจุดสำคัญของฟรานซิสโก้เสียหลักหงายหลังลงไปนอนบนโซฟาตัวยาวพอดิบพอดีเหมือนถูกจับวาง

“ทั้งหมดมันเกิดขึ้นเพราะความแรดร่านของฉันคนเดียว พอใจรึยัง!”

กล่าวเสียงรอดไรฟันด้วยความคับแค้นใจจนน้ำตาของความปวดแปลบรวดร้าวคลอเบ้า แพรชมพูก็ละทิ้งยางอายทั้งหมดทั้งมวลแล้วเป็นฝ่ายทิ้งร่างคร่อมทับร่างแข็งแกร่ง ดวงตาแดงช้ำปิดลงเพราะใจไม่กล้าพอที่จะมองยามความอ่อนหวานกลางกายกำลังกลืนกินเนื้อตัวใหญ่โตที่มันสร้างความทรมานจนร่างกายของเธอทั้งเปี่ยมสุขและปั่นป่วนแทบเสียผู้เสียคน จวบจนการสอดประสานแนบชิด แพรชมพูจึงขยับสะโพกขึ้นลงเลียนแบบอาจารย์สุดหล่อที่กำลังเม้มริมฝีปากเก็บงำเสียงครางของความสุขที่แทบทะลักล้นอกเมื่อมีสตรีหน้าหวานจับไม้ต่อควบคุมเกมรักแทนที่เขา ฟรานซิสโก้มองภาพเคลื่อนไหวตรงหน้าด้วยความหลงใหลและอดไม่ได้ที่จะคว้าอกนุ่มที่ดีดกระเด้งตามแรงขับควบมาบีบเคล้น บ้างก็ยกตัวขึ้นดูดดื่มอกอิ่มด้วยความกระหายหิว บ้างก็คว้าท้ายทอยเล็กลงต่ำเพื่อจุมพิตริมฝีปากสีเชอร์รี่ ไม่นาน แพรชมพูก็พาตัวเองทะยานแตะความสุขที่มาจากสองมือ พร้อมกันนั้นคนเจนจัดก็ถูกความเงอะงะไม่เป็นประสาของสตรีหน้าหวานหยดเล่นงานจนสุดจะกลั้นความสุขให้ยาวนานมากไปกว่านี้

‘แพรชมพู เธอมันผู้หญิงไร้ยางอาย น่ารังเกียจ!’

ร่างบางทิ้งตัวลงนอนทาบทับเรือนกายของฟรานซิสโก้ทั้งที่ตัวตนของเขาและหญิงสาวยังแนบชิด เสียงหอบหายใจเหนื่อยล้าแยกไม่ออกว่าเสียงใครเป็นเสียงใครดังขึ้นใกล้ใบหู เพื่อเพลงรักถูกบรรเลงจนถึงตอนจบ สติที่มันหายไปไม่รู้ทิศไม่รู้ทางก็ค่อยๆคืนกลับ พร้อมกับภาพเร่าร้อนน่าละอายที่มันย้อนกลับมาฟ้องความร่านร้อนของตัวเอง แพรชมพูกร่นด่าตัวเองในใจ ริมฝีปากชอกช้ำเพราะถูกจุมพิตหนักหน่วงเล่นงานเม้มแน่นด้วยความอดสูที่ประเดประดัง

“ขอบคุณที่ช่วยดับไฟร่านในตัวฉัน ถ้าคุณไม่ช่วยสงเคราะห์ ฉันคงแย่”

และก่อนที่จะถูกสายตาดูแคลนคำพูดเย้ยหยันของฟรานซิสโก้ขว้างใส่ให้อกกลัดหนองยอกแสลง แพรชมพูจึงเป็นฝ่ายดึงกายออกจากห่างจากความแนบชิดแล้วชิงกล่าวคำให้ร้ายตัวเองซึ่งคิดว่ามันคงเจ็บน้อยกว่าให้คำพูดพวกนี้หลุดมาจากปากสวยๆของฟรานซิสโก้ มือบางก้มคว้าเศษผ้าที่ถูกฉีดขาดร่องแร่งมาปิดคลุมเนื้อตัวแล้วเดินไปยังด้านหลังซึ่งเป็นอาณาเขตของห้องนอนโดยไม่พูดไม่จาอะไรอีกเลย ไม่แม้จะเปิดโอกาสให้ฟรานซิสโก้ได้เอ่ยคำขอโทษที่ทำร้ายจิตใจหญิงสาวผู้เป็นที่รักทั้งการกระทำและคำพูดเชือดเฉือนหัวใจ ปล่อยให้คนสำนึกผิดในเวลาที่สายได้แต่นั่งมองด้วยสายตาเจ็บปวดไม่แพ้กัน

‘พิ้งค์ ผมขอโทษ!’

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

วันก่อนเพิ่งทำเมียน้อยใจ ยังไม่ทันได้สะสาง มาวันนี้อิพี่ฟรานก็มาทำเรื่องให้เมียโกรธอีกแล้ว ดีจริงๆ

ปล. E-book เรื่องนี้เปิดให้ดาวน์โหลดได้แล้วนะคะ ที่ Meb ,Ookbee และ Hytexts ใครอยากตบ อยากตีกบาลอิพี่ก็ตามไปโหลดกันได้ตามลิ้งค์ด้านล่างนี้เลยค่ะ

https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiMTY5MzI2MSI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjU6IjgzMzQxIjt9