เถื่อนร้ายบัญชารัก

“ได้ ผมอนุญาต แต่คุณต้องดูแลให้ดี ห้ามสร้างความวุ่นวายเด็ดขาด เตรียมเอกสารที่จะใช้ประชุมเช้านี้เรียบร้อยแล้วใช่ไหม อืม กำลังไป พิ้งค์ ทำไมหน้าหงิกหน้างอแต่เช้า ใครขัดใจบอกผมซิ”

“ทำไมคุณต้องลากฉันมาด้วยเนี่ย”

พอวางโทรศัพท์สายด่วนจากเทเรซ่าเลขาฯหน้าห้อง ฟรานซิสโก้ก็ขมวดคิ้วมุ่นรีบลากเอวเล็กขึ้นมานั่งซ้อนบนตักเพื่อสอบสวน ใบหน้าของแพรชมพูที่นั่งมาด้วยกันบนรถนั้นงอง้ำเหมือนมีเรื่องไม่ใคร่พอใจ อยากรู้นักว่าใครกันที่บังอาจทำให้เมียตัวจิ๋วขัดเคือง เขาจะอัดมันให้เละเทะ แต่พอถูกดวงตากลมตวัดหางตาเข้าใส่เหมือนจะด่าว่า...

‘แกนั่นแหละไอ้หื่น!’ คนขี้โวยวายก็รีบยิ้มประจบนัยน์ตาหวานกรุ้มกริ่มเอาใจ พลางกอดร่างเล็กแน่นเข้าแล้วซบหน้ากับซอกคอหอมกรุ่นออเซาะ

“ก็อยากให้มา อยากกอด” ไม่ใช่แค่รอยยิ้ม แต่น้ำเสียงของฟรานซิสโก้ยังออดอ้อนซะจนโกรธไม่ลง

“แต่ฉันยังเพลียอยู่เลย อยากนอน”

คนถูกกอดทำหน้าเมื่อยกับเหตุผลที่ฟังไม่ขึ้นของเขาเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกที่แท้จริง จะว่าไปเธอไม่มีปัญหาหรอกที่ต้องกระเตงตามติดฟรานซิสโก้ กลับดีใจด้วยซ้ำที่เขายังแสดงออกว่าใส่ใจ แต่เหตุการณ์เมื่อคืนมันทำให้เธอคิดได้ว่าไม่ควรตามติดอยู่ข้างกายเขาตลอดเวลาจนกลายเป็นความเคยชินให้เคยตัว ยิ่งเขาออดอ้อนทำตัวน่ารักแบบนี้เธอก็ต้องรีบปรามหัวใจตัวเองไม่ให้ระเริง เพราะมันเป็นแค่ความหลงหาใช่ความรัก หากวันใดที่โดนสลัดทิ้งด้วยความเบื่อหน่าย วันนั้นคงมีแต่เธอที่ต้องทนทรมาน ฉะนั้นหากตัดไฟแต่ต้นลมได้...จะรออะไร

“ในห้องทำงานผมมีที่นอน”

“เดี๋ยวคุณก็เอาแต่ใจ ไม่ยอมให้ฉันนอนอีก”

แพรชมพูเถียงเสียงสะบัด หมั่นไส้ฟรานซิสโก้นัก ประสบการณ์ตอนอยู่เพนต์เฮาส์ทำให้เธอไม่คิดหลงเชื่อคนเอาแต่ใจ ถามคนหน้ามึนสิว่าเคยไหมที่จะปล่อยให้เธอได้นอนพักสบายๆยามถูกเขาหนีบไปทำงานด้วย จริงอยู่ว่าฟรานซิสโก้มักเสียสละตักแกร่งให้เธอนั่งเธอนอนซบอกเขาได้ตามใจชอบ แต่สัจธรรมของโลกใบนี้คือของฟรีไม่มีอยู่จริง พอตกบ่ายเธอจึงถูกเขาเรียกค่าจ้างซะจนหมดเรี่ยวหมดแรงต้องอาศัยเขาอุ้มกลับคอนโดฯทุกวัน สารภาพว่าเธอยังแอบกลัวว่าบรรดาลูกน้องเขาจะเข้าใจผิดคิดว่าเธอขาพิการถึงไม่ค่อยเดินเอง คนหื่น!

“ทูนหัวจ๋า จะโทษผมฝ่ายเดียวได้ไง ต้องโทษคุณด้วยที่ขัดขืนไม่จริงจัง ปากร้องอย่าค่ะๆ แต่แขนกอดผมงี้แน่นเชียว ต่อมหื่นก็ทำงานสิ”

“คนบ้านี่ โทษฉันอีกแล้วนะ งั้นต่อไปนี้อย่ามาแตะ”

แพรชมพูพยายามดึงท่อนแขนแข็งออกจากเอวคอด พอแกะไม่ออกก็จิกปลายเล็บคมๆเข้าที่ผิวเนื้อของคนยอมรับหน้าซื่อตาใสว่าตัวเองหื่นด้วยความหมั่นไส้ ยอมรับคนเดียวไม่พอ ฟรานซิสโก้ยังมีหน้ามากล่าวหาว่าเธอคือต้นเหตุแห่งความหื่น แล้วก็ฉุนนักยามที่เขาทำเสียงเล็กเสียงน้อยร้องครางหงุงหงิงๆเลียนแบบเธอ เสียงก็น่าเกลียดแถมยังโอเวอร์แอ็กติ้งทำหน้าทำตาเหมือนไอ้หื่นโรคจิต ใส่ร้ายกันขนาดนี้ งั้นคืนนี้ก็...อดเถอะ!

“ไม่ยอมหรอก จะแตะ จะกอดไว้แน่นๆแบบนี้ไม่ปล่อยเลย คอยดู”

ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ ยิ่งผลักไสฟรานซิสโก้ก็ยิ่งกอดกระชับร่างงามให้จมกายไปในอก ดิ้นไม่หลุด ทุบก็ไม่ปล่อยสุดท้ายมดตัวจ้อยหน้าหวานของฟรานซิสโก้ก็นั่งนิ่งยอมให้กอดโดยละม่อม จะด้วยรู้ว่าสู้ไปก็เปลืองแรงข้าวต้มหรือเป็นเพราะแพ้เสียงเรียกร้องในใจก็ยากจะคาดเดา ขนาดถูกริมฝีปากได้รูปขโมยหอมแก้มเปล่งปลั่งไปฟอดเบอเริ้มแพรชมพูก็ยังไม่โวยวายพาให้จอมขโมยหน้าหล่อหรี่ตามองสงสัย แต่เมื่อถูกริมฝีปากสีเรื่อแก้แค้นคืนด้วยการยื่นหน้าขึ้นจุมพิตใต้กรามแกร่ง เพียงเท่านั้นฟรานซิสโก้ก็โยนทุกข้อกังขาทั้งปวงทิ้งไปในอากาศ ดวงตาวาววามก้มมองคนบนตักอย่างเอ็นดู จากนั้นทั้งสองก็ผลัดกันหอมผลัดกันกอดจนลืมไปเลยว่าเคยตีกันจนรถแทบพังเมื่อไม่กี่นาทีก่อน

การเคลื่อนที่ของโรลส์ รอยซ์ นิว แฟนธอม ช้าลงกว่าปกติด้วยความรู้มากของเฮ็นริคที่นั่งด้านหน้าคู่สารถี แต่ถึงจะขับให้ช้าลงสักเพียงใด สุดท้ายมันก็พาฟรานซิสโก้มาถึงสำนักงานใหญ่ของฮอร์นสัน จิวเวลรี่ดีไซน์จนได้ ความคุ้นเคยกับสถานที่โอ่อ่าตั้งแต่บันไดทางเข้าหน้าตึกลามเข้ามายังพื้นที่ด้านในที่ตกแต่งไว้อย่างสวยงามทำให้ท่านประธานใหญ่ก้าวฉับๆๆด้วยความมั่นใจ แต่สำหรับแพรชมพูที่ถูกจับจูงให้เดินตาม หญิงสาวทำได้เพียงก้มหน้าก้มตาก้าวขาไปตามแรงลากของฟรานซิสโก้เท่านั้น เพราะไม่อาจทนสบสายตาเป็นเครื่องหมายคำถามตัวโตๆจากพนักงานที่มองเห็น

สายตาของพวกเขามองมาที่เธอเป็นคำถามเดียวกันโดยไม่ได้นัดหมายว่า...ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร?

‘ท่านประธานพาใครมาด้วยน่ะเธอ แฟนเหรอ?’

‘ท่านประธานมีแฟนตั้งแต่เมื่อไร ทำไมพวกเราไม่เคยได้ข่าว!’

‘ทำไมฉันรู้สึกเหมือนกำลังอกหักล่ะแก’

‘อุ๊ย! ดูนั่นสิ ท่านประธานจูงมือผู้หญิงคนนั้นด้วย อิจฉาจัง อยากถูกจูงบ้างไรบ้าง’

“ฟราน ปล่อยมือเถอะ คนมองใหญ่แล้ว”

แพรชมพูร้องขอเสียงอุบอิบพลางบิดข้อมืออกจากการเกาะกุมแต่ไม่สำเร็จ ยิ่งเห็นว่ามือของท่านประธานสุดหล่อขวัญใจพนักงานสาวๆจับจูงผู้หญิงที่ไม่คุ้นหน้าในวงสังคมตามติดมาด้วย นอกจากสายตาสอดรู้สอดเห็นก็เริ่มมีเสียงอื้ออึงซักถามกันให้แซ่ด คนแก่แบบฟรานซิสโก้อาจหูเริ่มตึงจึงไม่ได้ยิน แต่เธอยังสาวยังแส้จึงได้ยินคำพูดพวกนั้นชัดเจน ทำให้รู้สึกร้อนผ่าวที่ใบหน้าชะมัด กังวลเหลือเกินว่าจะมีคนรู้เข้าว่าจริงๆแล้วเธอไม่ใช่แฟน...แต่เป็นแค่นางบำเรอ

เดินกัดฟันมาตั้งแต่ถูกแพรชมพูร้องขอให้ปล่อยมือ แต่ฟรานซิสโก้ก็ยั้งใจซ่อนอารมณ์ขุ่นมัวเอาไว้ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยแล้วรีบลากร่างเล็กเข้ามาในห้องทำงานปิดกั้นสายตาอยากรู้อยากเห็นด้วยบานประตูสี่เหลี่ยม พอพ้นสายตาคนนอก ท่านประธานที่กำลังตกเป็นหัวข้อสนทนาก็หันหลังกลับพร้อมกระชากข้อมือเล็กแรงๆจนร่างอรชรเซมาปะทะแผ่นอก กิริยาหยาบคายของฟรานซิสโก้สร้างความขุ่นมัวไม่น้อย แพรชมพูแหงนหน้าคอตั้งบ่าเตรียมพ่นคำบริภาษแต่กลับต้องหุบปากฉับ เพราะดวงตาคมกริบที่สบกันในระยะประชิดนั้นเปล่งรังสีอำมหิตเจิดจ้าเกินกว่าจะกล้าลองของ เธอทำอะไรผิดไปงั้นหรือ?

“นั่งกอดนั่งจูบกันมาได้ตั้งนาน ทำไมอยู่ๆถึงงอแง หรือกลัวเรตติ้งตก”

อา...เปิดประเด็นด้วยคำถามพาลๆแบบนี้แพรชมพูก็เข้าใจได้ทันทีว่าอะไรเป็นสาเหตุให้ฟรานซิสโก้ทำหน้าเหมือนฆาตกรโรคจิต อยากรู้นักว่าอะไรดลจิตดลใจให้เขาคิดไปแบบนั้นได้ลงคอ หน้าจืดๆ ตัวสั้นๆอย่างเธอนี่หรือจะกล้าคาดหวังกระชากเรตติ้งในอาณาเขตปกครองของเขา แพรชมพูถอนหายใจเฮือก กลอกตามองบนกับความคิดงี่เง่า บ้าไปแล้ว! คนที่คิดอย่างนี้ได้ต้องบ้าสุดๆ

“กล่าวหา ฉันไม่ได้คิดแบบนั้นซะหน่อย”

“แล้วทำไมถึงไม่อยากให้จับ”

“ก็ฉัน...อาย”

หน้างอๆของผู้ชายที่ก้มลงมาชิดจนปลายจมูกของเธอกับเขาแตะแต้มกันนั้นทำให้แพรชมพูต้องใช้สมองขบคิดให้รอบคอบ เพราะหากเธอใช้อารมณ์ก้าวร้าวตอบโต้ แน่นอนว่ามันจะส่งผลให้เธอกับเขามีปากเสียงกันอย่างไม่ต้องสงสัย แต่เธอไม่อยากให้เป็นแบบนั้นนี่นา ก็เวลาฟรานซิสโก้แปลงร่างเป็นเด็กชายขี้อ้อนช่างเอาใจน่ะน่ารักจะตาย แม้ว่าจะติดหื่นไปสักหน่อยก็เถอะ และเพื่อรักษาความสัมพันธ์ แพรชมพูจึงสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆแล้วสารภาพเสียงอ่อย

“อายที่เดินมากับผม?” ยัง! อีตานี่ยังไม่หยุดหาเรื่องเธออีก อยากให้โกรธจริงๆใช่ไหม!

“เปล่า แต่พนักงานของคุณเล่นมองเราเป็นตาเดียวเลย ฉันก็อายน่ะสิ”

“อายทำไม คนเยอะแยะ”

คำตอบเสียงอ้อมแอ้มของคนในอ้อมแขนทำให้อารมณ์เดือดพล่านเนื่องจากเข้าใจผิดว่าแพรชมพูไม่อยากให้เขาจับมือเพราะกลัวเสียเรตติ้งลดระดับลงฮวบฮาบได้อย่างไม่น่าเชื่อ แต่กระนั้นคนเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวก็ยังทำหน้าขึงขังไม่เลิก ถึงแพรชมพูจะไม่ได้คิดอย่างที่เขากังวลแต่เจ้าหล่อนก็มีความผิดที่พูดไม่เคลียร์จนเขาเสียอารมณ์ไปโดยไร้ประโยชน์ สีหน้ามึนตึงของฟรานซิสโก้กดดันคนมองจนแพรชมพูรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนผิด ยังไม่ทันได้ทบทวน หัวใจดวงน้อยก็หล่นฮวบเมื่อชายหนุ่มปล่อยแขนจากการกอดรัดแล้วหมุนตัวหันหลังให้ เขาโกรธ!

“ฟราน โกรธฉันเหรอคะ”

ทันทีที่เห็นฟรานซิสโก้หันหลังเข้าใส่ แพรชมพูก็รีบก้าวตามเข้าไปยืนซ้อนหลังแล้วสอดแขนกอดเอวหนา ใบหน้าหวานหยดซบเข้ากับแผ่นหลังกว้างง้องอน ทั้งหมดเป็นปฏิกิริยาที่เกิดขึ้นอัตโนมัติราวกับหญิงสาวทนไม่ได้ที่ถูกเขาเมินหน้าหนี ทำเอาคนที่แกล้งตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จลอบยิ้มชั่วร้าย รู้สึกหัวใจพองโตขึ้นเป็นลูกโป่งถูกสูบลมเมื่อได้ยินคำถามหวานๆของร่างเล็กที่โอบกอด แพรชมพูกำลังง้อเขา แสดงว่าเขาเป็นคนสำคัญถูกไหม มันต้องถูกสิวะ!

มือเรียวที่วางอยู่ตรงแผ่นท้องอัดแน่นด้วยลอนซิกแพ็กยกนิ้วก้อยน้อยๆชูขึ้นตรงหน้าคนขี้งอนทั้งที่ยังยืนซ้อนอยู่ด้านหลัง แพรชมพูจึงไม่เห็นว่าสีหน้าของฟรานซิสโก้เป็นเช่นไร แต่พอคนงอนยืนนิ่งปล่อยให้เธอชูนิ้วรอเก้อ คนง้อก็ใจหายวาบ รู้สึกไม่ชอบบรรยากาศอึดอัดแบบนี้จนตัดสินใจว่าเธอต้องทำอะไรสักอย่าง

“ฟราน ฉันขอโทษ ดีกันนะ”

ใช้วิธีเกี่ยวก้อยแบบเด็กๆง้อคงไม่ได้ผล แพรชมพูจึงผละขึ้นจากแผ่นหลังกว้างแล้วจับร่างสูงของฟรานซิสโก้หมุนกลับมาเผชิญหน้า สีหน้าเฉยเมยของเขาทำให้เธอตัดสินใจได้เด็ดขาด มือบางใช้ไหล่กว้างเป็นที่ยึดเหนี่ยวก่อนเขย่งปลายเท้ายกระดับความสูง แต่เพราะความสูงของฟรานซิสโก้นั้นมากกว่าเธอเกือบหนึ่งไม้บรรทัด ต่อให้เธอพยายามเขย่งมากแค่ไหน ริมฝีปากของเธอก็ทำได้ดีที่สุดแค่แตะปลายคางระไรเคราบางๆ กดริมฝีปากค้างไว้อึดใจ คนตัวเล็กจึงลดปลายเท้าลงมายืนเหมือนเดิมแล้วกลั้นใจหรี่ตาข้างนึงรอดูผลลัพธ์

“ชอบเยอะๆ”

ใบหน้าหวานเงยขึ้นมอง เรียวปากสีเรื่อเผยอค้าง ดวงตากลมกะพริบปริบๆ สมองมึนงงพยายามทำความเข้าใจคำพูดของฟรานซิสโก้ แล้วก็ทุบมือเสียงดังปึกบนอกแกร่งเมื่อแววตาเรียบเฉยของเขาค่อยๆเปล่งประกายความเจ้าเล่ห์ แต่แรงแค่นั้นหรือจะสะเทือนคนหนังหนาโลภมากให้เจ็บปวด ฟรานซิสโก้ไม่ได้ระคายเลย แถมชายหนุ่มยังยักคิ้วกวนๆมาฝากอีกที

“คนโลภ ได้คืบจะเอาศอก”

“ได้ไหมล่ะ”

รอยยิ้มกรุ้มกริ่มปรากฏเมื่อคว้ามือข้างที่เพิ่งทำร้ายร่างกายเขาเมื่อครู่ขึ้นมาดอมดม สีหน้าแววตาของฟรานซิสโก้ตอนนี้ไร้ร่องรอยโกรธเคืองเหมือนที่ผ่านมา ทำให้แพรชมพูเอียงหน้าหรี่ตามอง ชักระแวงใจว่าเขาโกรธเธอจริงหรือเปล่า แต่ที่รู้แน่ๆคือตอนนี้ถ้าเธอไม่รีบหอมแก้มที่อุตส่าห์ลดความสูงลงมาอยู่ที่ระดับริมฝีปากของเธอภายในสิบวินาทีนี้ล่ะก็...ฟรานซิสโก้โกรธเธอจริงจังแน่ แพรชมพูวาดแขนกอดลำคอแกร่งก่อนยื่นหน้ากดปลายจมูกโด่งรั้นหอมแก้มสีแทนฟอดใหญ่ พอหอมข้างซ้ายเสร็จแก้มขวาก็พองลมรอท่า ไม่รู้หรอกว่า ‘เยอะ’ ในความหมายของฟรานซิสโก้คือแค่ไหน แต่หากเขาไม่จะหยุดนำเสนอแก้มมาให้ เธอก็จะหอมไปเรื่อยๆแบบนี้แหละ มาลองดูซิว่าปากของเธอกับแก้มของเขาอะไรจะช้ำก่อนกัน!

“โอ๊ะโอ! คิส คิส”

ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่นสาสมใจคนหื่นที่ยังเพลิดเพลินกับการถูกจมูกและริมฝีปากนุ่มรังแก แต่แล้วกลับมีมือที่สามเข้ามาเบรกบรรยากาศหวานฉ่ำให้หยุดชะงัก เมื่อประตูห้องทำงานที่ปิดไม่สนิทด้วยอารมณ์ขุ่นมัวถูกเปิดผลัวะ ตามมาด้วยเสียงเล็กๆร้องอุทานและเสียงปรบมือเปาะแปะเหมือนจะชอบใจ ทำเอาสองหนุ่มสาวที่ยืนกอดกันอยู่กลางห้องต้องรีบผละออกจากกันโดยเร็ว

*****************************************************************************************

งงล่ะสิงงว่าลูกใครหว่า? แต่เราเป็นคนใจดี เราจะไม่เฉลย พรุ่งนี้ค่อยมาหาคำตอบกันนะ บอกได้แค่ว่าน่าร๊ากกกกกก

หมายเหตุ 1.หนังสือรอบแรกภัคส่งให้แล้วนะคะวันนี้ แจ้งเลขพัสดุไว้ที่หน้าเฟซบุ๊กและเพจเรียบร้อยแล้ว นักอ่านที่โอนค่าสินสอดพี่ฟรานไว้แล้วแวะไปเช็คเลขพัสดุกันได้เลยค่ะ เป็นการรีเช็คด้วยว่ารายชื่อตกหล่นหรือเปล่า

หมายเหตุ2.จะบอกว่าหนังสือรอบแรกที่สั่งมาเผื่อเหลือเล่มเดียวและมีเจ้าของจองไว้แล้ว ภัคกำลังชั่งใจว่าจะพิมพ์รอบ2หรือเปล่า คือขี้เกียจสั่งมาดองไว้เพราะไม่มีที่จะเก็บ กลัวมันเก่า ก็เลยอยากถามว่ามีนักอ่านท่านไหนสนใจจะสั่งจองเล่มอีกไหมคะ แบบที่เอาชัวร์ ไม่จองแล้วเทเพราะรอบแรกก็จองแล้วเงียบ จองแล้วเทไปหลายท่านอยู่ ถ้าอยากได้ รบกวนแจ้งภัคใน inbox ที่เฟซหรือเพจ ภัคจะได้สั่งพิมพ์มาเพิ่มค่ะ