เถื่อนร้ายบัญชารัก

เทียบเวลาของประเทศไทยในขณะนี้เป็นเวลาใกล้เที่ยงวัน ซึ่งผู้คนส่วนใหญ่กำลังมีความสุขกับการรับประทานอาหาร และหนึ่งในนั้นก็มีแพรชมพูที่เพิ่งโยนเม็ดยาหลังอาหารเข้าปากตามด้วยน้ำเปล่า แต่สำหรับประเทศอิตาลีที่อยู่อีกซีกโลก เวลาของที่นั่นเดินช้ากว่าถึงห้าชั่วโมงจึงยังเป็นเวลาเช้าตรู่ บรรยากาศเย็นสบายพาให้หลายคนยังนอนหลับใหลอยู่บนเตียงอุ่น หลายคนล้างหน้าแปรงฟันเตรียมพร้อมสำหรับวันใหม่ แต่ทว่ายังมีใครคนหนึ่งที่ยังข่มตานอนไม่หลับเลยตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงเวลานี้ ชายหนุ่มนั่งเคลียร์งานในห้องทำงานส่วนตัวที่คฤหาสน์ฮอร์นสันตั้งแต่กลับมาจากข้างนอกช่วงค่ำ ไม่รู้เป็นเพราะเครียดกับงานออกแบบเครื่องประดับโปรเจ็คใหญ่ หรือเป็นเพราะ...

ตืด ตืด

‘อาการโดยรวมดีขึ้น ไข้ลดลง ทานอาหารกลางวันและยาเรียบร้อยแล้วครับ’

เสียงสัญญาณเตือนจากแล็ปท็อปว่าได้รับอีเมลฉบับใหม่ดังขึ้น ร่างสูงในชุดนอนลายตารางคลุมทับด้วยเสื้อคลุมสีน้ำตาลไหม้ที่นั่งไขว่ห้างพิงหลังกับเก้าอี้หนังตัวใหญ่พลางเคาะปลายนิ้วกับโต๊ะก็ดีดตัวขึ้นนั่งตัวตรงกะทันหัน มือหนาคว้าแล็ปท็อปที่เปิดสแตนบายไว้ขึ้นมาเปิดกล่องอีเมลทันควัน พลันรายงานจากลูกน้องที่สั่งให้อยู่ดูแลภารกิจที่ประเทศไทยก็โชว์หรา ฟรานซิสโก้กดยิ้มมุมปากอย่างพอใจกับคำรายงาน โดยเฉพาะเรื่องปริมาณไข้ของแพรชมพูที่ลดลง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“เข้ามา นายน่ะเอง กำลังจะไปออกกำลังกาย?”

ฟรานซิสโก้เงยหน้าจากจอแล็ปท็อปเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูห้องทำงาน คราแรกนึกว่าแม่บ้านที่ทยอยตื่นมาทำงานบ้านแวะเอาเครื่องดื่มมาให้ แต่กลับเป็นลูกน้องคนสนิทสวมเสื้อยืดกางเกงวอร์มขายาวสีกรมกับรองเท้ากีฬา ที่คอมีผ้าขนหนูสีขาวผืนเล็กพาดไว้สำหรับซับเหงื่อเดินเข้ามา

“ครับ คุณฟรานล่ะครับ ทำไมวันนี้ตื่นเช้า มีงานด่วนหรือเปล่าครับ”

ออกจากห้องพักกำลังจะไปยืดเส้นยืดสายในห้องออกกำลังกายที่อยู่ด้านหลังของคฤหาสน์ เฮ็นริคจึงเห็นว่าไฟในห้องทำงานของเจ้านายเหนือหัวยังเปิดอยู่ ดวงตาหรี่ลงอย่างแปลกใจ ปกติฟรานซิสโก้ตื่นเช้าก็จริง แต่ไม่ใช่เช้ามืดขนาดนี้หากไม่มีงานสำคัญ มือขวาคนสนิทจึงกังวลว่าอาจมีปัญหาด่วนเรื่องงานเข้ามา ชายหนุ่มจึงเข้ามาสอบถามฟรานซิสโก้ด้วยตัวเอง แต่ด้วยความช่างสังเกตนั้นเป็นลักษณะนิสัยของเขา เฮ็นริคจึงทันเห็นว่าตอนบานประตูห้องเปิดออก เขาเห็นว่ามุมปากของเจ้านายเหนือหัวกดลงเหมือนกำลังยิ้มน้อยๆ ถ้ายิ้มได้ก็คงไม่ใช่ปัญหาเรื่องงานใช่หรือไม่?

“ไม่มีอะไรหรอก ยังไม่ง่วงน่ะ ก็เลยนั่งคิดอะไรไปเรื่อย”

‘คิดไปเรื่อย...เรื่อยจนเช้า?’

นอกจากคำตอบของฟรานซิสโก้จะไม่ค่อยให้ความกระจ่าง มันยังสร้างคำถามในใจให้เฮ็นริคตามมาอีกเรื่อง

“ยังพอมีเวลา คุณฟรานนอนพักสักหน่อยดีกว่าไหมครับ”

เหลือบสายตามองนาฬิกาเรือนสวยข้างผนังแล้วเห็นว่ายังพอมีเวลาอีกสองสามชั่วโมงให้ฟรานซิสโก้นอนพักเอาแรงก่อนได้เวลาไปทำงานตามปกติ เฮ็นริคจึงลองเสนอด้วยความเป็นห่วง กลัวว่าหากฟรานซิสโก้ไม่ได้นอนเลยตลอดคืนแล้วจะน็อกเอากลางอากาศ ทว่ายังไม่ได้รับคำตอบจากผู้เป็นนายในทันที แต่ฟรานซิสโก้เลือกจะก้มหน้าก้มตาอ่านอะไรสักอย่างในแล็ปท็อปคู่ใจ ครู่หนึ่งชายหนุ่มจึงเงยหน้าขึ้นมาแล้วสั่งการ

“วันนี้ฉันมีนัดกับใครบ้าง”

“ตอนบ่ายสองนัดคุยเรื่องคอนเซ็ปเครื่องประดับที่จะใช้ในแฟชั่นโชว์กับคุณอลิซาเบธครับ”

ด้วยสมองอันปราดเปรื่อง แม้ไม่มีตารางงานของเจ้านายอยู่ในมือ แต่เฮ็นริคก็สามารถตอบคำถามของฟรานซิสโก้ได้ทันทีราวกับท่องจำรายละเอียดทุกคำไว้ในหัวสมอง

‘ตอนนี้คุณแพรชมพูนอนหลับไปแล้วครับ’ รายงานฉบับใหม่ถูกส่งมาจากประเทศไทย

“อืม ไปออกกำลังกายเถอะ ถ้าเก้าโมงฉันยังไม่ออกไป นายเข้ามาปลุกด้วย”

“ครับคุณฟราน”

เฮ็นริคก้มศีรษะพลางหมุนตัวถอยหลังรีบออกไปจากห้องทำงานของเจ้านายเมื่อเห็นฟรานซิสโก้เอนหลังพิงเก้าอี้แล้วหลับตาลง โดยไม่ลืมแวะปิดสวิซไฟเพื่อให้ฟรานซิสโก้นอนหลับสบายขึ้น แต่ก่อนบานประตูจะปิดสนิท เฮ็นริคทันเห็นอีกครั้งว่าเจ้านายเหนือหัวของเขาหยิบเม็มโมรีการ์ดในลิ้นชักโต๊ะทำงานขึ้นมานั่งมองอย่างครุ่นคิด

‘ในนั้นมีอะไร?’

..................................................................................................................................................................

“น้องคะ พี่ฝากเก็บแก้วเครื่องดื่มที่แขกวางไว้ตรงโต๊ะหน้าเวทีด้วยนะคะ”

“ได้ค่ะพี่พิ้งค์”

มือบางวางแก้วไวน์ทรงสูงของแขกในงานแต่งดื่มทิ้งเอาไว้บนถาดของพนักงานเสิร์ฟที่ทำหน้าที่ทั้งเสิร์ฟเครื่องดื่มและคอยเก็บแก้วใช้แล้วไม่ให้เกะกะในบริเวณจัดงาน แพรชมพูส่งยิ้มน้อยๆให้พนักงานก่อนเดินสำรวจความเรียบร้อยภายในบริเวณจัดงานแต่งงานของลูกค้าแบบค็อกเทล ณ ห้องแกรนด์บอลลูมของโรงแรมมิราเคิลโอเทลที่หญิงสาวทำงานอยู่ งานวันนี้เป็นงานแต่งของคู่รักไฮโซคนดังกับนางเอกแถวหน้าของวงการบันเทิง หากงานดำเนินไปอย่างสมบูรณ์สวยงาม ทางโรงแรมก็จะได้รับชื่อเสียงไปด้วย แพรชมพูจึงได้รับคำสั่งให้ตรวจตราความเรียบร้อยอย่างถี่ถ้วน

หลังจากมีปากเสียงกับที่บ้านจนต้องหางานหาเงินด้วยตัวเอง แพรชมพูจึงหว่านใบสมัครงานไปหลายที่ ระหว่างรองานก็ดันโชคร้ายมีเหตุให้พบเจอความสูญเสียครั้งสำคัญจนต้องนอนรักษาตัวถึงสิบวันกว่าจะหายเดินเหินเป็นปกติ แต่ฟ้าหลังฝนนั้นสวยงามเสมอ พอเรื่องร้ายผ่านไปจากนั้นหญิงสาวก็ได้รับข่าวดีเมื่อทางโรงแรมติดต่อให้เธอไปทำงาน เพียงแต่มันคนละตำแหน่งที่เธอกรอกลงในใบสมัคร แต่ ณ เวลานั้นหญิงสาวต้องการหาอะไรทำให้จิตใจไม่คิดฟุ้งซ่าน แพรชมพูจึงตกปากรับคำมาทำงานที่โรงแรมแห่งนี้ในตำแหน่งผู้ช่วยฝ่ายจัดเลี้ยง มีหน้าที่คอยดูแลความเรียบร้อยทุกอย่างของงานที่มาเช่าพื้นที่ของโรงแรมจัดงานตั้งแต่เริ่มจนจบ ทำงานที่นี่มาเดือนกว่าแล้วจึงรู้ว่าแม้สายงานไม่ตรงตามสาขาที่เรียน แต่หากใฝ่รู้และกล้าขยับปากถามในเรื่องที่ไม่เข้าใจ มันก็ไม่มีอะไรยากเกินความสามารถ เพียงแต่หลายๆครั้งอาจจะกลับที่พักดึกหน่อยเพราะต้องรองานจบซะก่อน

‘น่าเบื่อชะมัด!’

ในขณะที่แพรชมพูเดินตรวจความเรียบร้อยในงานเลี้ยง อีกฝากหนึ่งของห้องจัดเลี้ยงยังมีแขกสาวคนหนึ่งในชุดราตรีผ้ากำมะหยี่เกาะอกตัวยาวรัดรูป ตัวกระโปรงผ่าสูงถึงขอบสะโพกนั่งไขว่ห้างโชว์เรียวขาสวยจิบไวน์แดงอยู่ตรงโต๊ะรับรองมุมห้อง ดวงตาแต้มอายแชโดว์สีเบจมองเรื่อยไปยังแขกเหรื่อที่กำลังวาดลวดลายสนุกสนานกลางห้องจัดเลี้ยงเนือยๆ สำหรับเธอ...คืนนี้ไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นเลยสักนิด แขกที่มาในงานนี้ส่วนใหญ่เป็นไฮโซ นักธุรกิจระดับประเทศและกลุ่มดาราชื่อดังก็จริงอยู่ แต่ชื่อเสียง ความหล่อและฐานะยังห่างชั้นกับผู้ชายที่ชื่อฟรานซิสโก้ ฮอร์นสัน จนเทียบไม่ติด ยอมรับอย่างไม่อายว่าในตอนนี้เธอยังคาดหวังจะให้ฟรานซิสโก้ติดต่อกลับมาอีกสักครั้งขอเพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้น แล้วเธอสัญญาว่าจะไม่ยอมปล่อยเขาให้หลุดมือไปไหนแน่นอน

“นั่นนังพิ้งค์นี่นา มันมาทำอะไรที่นี่”

*-*-*-*-*-*-*-*-***-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

     ฝนที่ตกทางนั้น หนาวถึงคนทางนี้ ยังอยากได้ยินทุกเรื่องราว.... ไม่มีอะไรมากมาก พออ่านมาถึงตรงนี้แล้วนึกถึงเพลงนี้ขึ้นมาดื้อๆ ฮ่าๆๆ