รักครั้งใหม่ของนายมาเฟีย

ณ บ้านเก่า เวลา 19.30น. และผมกับไออ้นก็มาถึงจนได้บ้านที่แสนน่าคิดถึงของผม “ไอต้นกูหิวข้าวแล้วอ่ะ โครก~” ไออ้นพูดพร้อมกับเสียงท้องร้องที่ดูท่าจะหิวจริงๆของมันดังขึ้น “กูรู้แล้วเดี๋ยวกูไปทำอะไรมาให้กินรอแปปนึง” ผมพูดจบก็เดินไปที่ครัวทันทีเพราะผมไม่อยากให้เพื่อนของผมมันหิวตายซะก่อน ว่าแล้วผมก็เปิดตู้เย็นดูว่ามีอะไรพอที่จะทำอะไรกินได้บ้างแต่..... “ไออ้น“ “อะไร” “กูว่ามึงกับกูคงต้องกินมาม่าแล้ววะ” ผมพูดพรางยกซองมาม่าขึ้นมาสองซอง “อืมกูยังไงก็ได้” ไออ้นพูดจบก็เดินมานั่งที่โต๊ะกินข้าว 5 นาทีผ่านไป (ไวเหมือนตด) “เอ้าเสร็จแล้ว” ผมพูดและยื่นถ้วยมาม่าไปให้ไออ้น “น่ากินวะหอมด้วยอ่ะ” ไออ้นพูดจบมันก็รีบโซ๊ยมาม่าทันที นี่มาม่ามันอร่อยขนาดนั่นเลยเหรอวะ? “แล้วนี่มึงจะเอาไงต่ออ่ะ” ผมถามไออ้นพรางก้มกินมาม่าไปด้วย “อืม..ยังไม่รู้เลยวะกูก็คงจะอยู่บ้านนี้ของมึงตลอดไปมั้ง” ไออ้นพูดพร้อมรอยยิ้มที่ดูไม่มั่นใจในตัวเองสักเท่าไหร่ “อืมมึงจะทำแบบนั้นก็ได้นะเพราะแค่มึงมีกูอยู่กับมึงที่นี่มึงก็ไม่ต้องอดตายแล้ว” ผมพูดหยอกมันเพราะอยากให้มันยิ้มอีกถึงจะเป็นยิ้มที่ไม่ได้มีความสุขก็เถอะ ณ ห้องนอน เวลา 21.15น. แกร็ก... เสียงไออ้นเปิดประตูห้องน้ำออกมา “มึงก็ใสเสื้อกูได้นี่หว่าแบบนี้มึงก็ไม่ต้องไปซื้อเสื้อใหม่ให้เปลืองเงินแล้ว” ผมพูดพรางยิ้มให้มัน “เออก็จริงเพราะกูก็ไม่อยากเสียเงินซื้อเสื้อเหมือนกันวะ” ไออ้นพูดพรางเดินมาที่เตียงและทิ้งตัวลงนอนบนเตียง “เอ้านี่มึงจะนอนแล้วเหรออ้น?” ผมถามไออ้น “เออมึงก็นอนได้และ” ไออ้นพูดพรางผลิกตัวมามองผม “เออกูนอนแน่แต่ว่า...ห้องอื่นก็มีทำไมมึงต้องมานอนกับกูด้วยอ่ะ?” ผมถามมันเพราะห้องว่างอีกห้องก็มีแต่มันดันมานอนกับผม “ก็กูไม่อยากนอนคนเดียวอ่ะ” ไออ้นพูดพรางทำหน้าอ้อน “เออๆงั้นมึงนอนกับกูก็ได้” ผมพูดพรางนอนลงข้างไออ้น แล้วพอผมยังนอนไม่หลับผมก็คิดเรื่องนู้นเรื่องนี้จนคิดถึงคุณปีเตอร์ที่กำลังจะแต่งงานกับแม่ผม ที่ผมคิดถึงคุณปีเตอร์ก็เพราะตั้งแต่ที่ผมย้ายเข้าไปในบ้านคุณปีเตอร์ผมยังไม่เคยรู้เลยว่าคุณปีเตอร์เขาทำงานอะไร? หมับ... “อืออ อย่าทิ้งผมนะพ่อแม่...” ไออ้นนอนดิ้นมาก่อนผมแน่นและตอนที่มันนอนละเมอออกมาผมก็เห็นน้ำใสๆไหลออกมาจากตามัน “อะ...ไออ้นกูอึดอัด” “อืออ” ขนาดผมพยายามแกะมือมันที่กอดผมอยู่ก็ยังแกะไม่ออกเลยสงสัยมันคงจะไม่อยากให้พ่อกับแม่ทิ้งมันไปจริงๆสินะ งั้นผมก็คงต้องนอนให้มันกอดเป็นหมอนข้างแล้วล่ะ