รักครั้งใหม่ของนายมาเฟีย

ตอนที่ 7 บ้านเก่า 1/3 ณ บ้าน คุณปีเตอร์ เวลา 05.30น. ผมนอนไม่หลับทั้งคืนจนจะเช้าอยู่แล้วไหนๆก็จะเช้าแล้วผมก็เลยไปทำธุระในห้องน้ำเตรียมจะไปโรงเรียนเลยดีกว่า แกร็ก.... ผมค่อยๆเปิดประตูเพราะผมกลัวว่าพี่ไนท์เขาจะตื่นขึ้นมาเพราะตอนนี้ผมรู้สึกไม่กล้าสู้หน้าเขายังไงไม่รู้อีกอย่างผมยังทำใจกับเรื่องเมื่อคืนไม่ได้เลยรู้สึกขายหน้าและรู้สึกเหมือนเสียศักร์ศรีลูกผู้ชายยังไงก็ไม่รู้แล้วถ้าแม่กับคุณปีเตอร์รู้เรื่องนี้ขึ้นมาจะเป็นยังไงนะผมยังนึกไม่ออกเลย ปัง..... “อ้าวคุณต้นตื่นเช้าจังนะคะ” คนรับใช้ในบ้านของคุณปีเตอร์ทักผมพร้อมกับยิ้มให้ “ป้าก็ตื่นไวเหมือนกันนะครับ” ผมตอบกลับพร้อมยิ้มให้คุณป้าคนรับใช้ “แล้วคุณต้นจะรับประทานอะไรดีล่ะคะ?” ป้าคนรับใช้ถามผม “ไม่ล่ะครับเดี๋ยวผมค่อยไปทานที่โรงเรียนดีกว่า” “ค่ะงั้นป้าขอตัวไปทำงานของตัวเองก่อนนะคะ” คุณป้าคนรับใช้พูดพรางเดินไปทำงานของตัวเองต่อ ณ โรงเรียน เวลา 06.30น. ครืด... ผมเปิดประตูเข้ามาในห้องเรียนและผมก็เหลือบไปเห็นผู้ชายคนนึงกำลังนอนฟุบหน้าลงกับโต๊ะอยู่หลังห้อง “ไออ้น?” ผมลองเอ่ยทักไปเพราะยังไม่แน่ใจว่าใช่ไออ้นเพื่อนผมรึเปล่าเพราะถึงไออ้นมันจะมาเช้าแต่มันก็ไม่เคยมาเช้าแบบนี้หรอกครับ “หือออ” ผู้ชายที่ฟุบหน้าลงกับโต๊ะค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผม “หือ?ไอต้น” ไออ้นจริงๆล่ะครับพอผมได้เห็นใบหน้านั้นว่าเป็นเพื่อนผมแล้วผมก็โล่งใจเพราะคิดว่าผมมาโรงเรียนเช้าแบบนี้ต้องโดนผีหลอกแน่นอน “ทำไมมึงมาเช้าจังวะไอต้น?” ไออ้นเอ่ยถามผมพรางขยี้ตาไปด้วย “กูนอนไม่หลับวะแล้วพอเห็นว่ามันใกล้เช้าแล้วกูเลยคิดว่ามาโรงเรียนดีกว่า” ผมตอบมันพรางเดินเอากระเป๋าไปวางที่โต๊ะตัวเอง “แล้วคุณมึงล่ะครับทำไมมาเช้าแบบนี้?” ผมถามไออ้นพรางทำหน้ากวนๆใส่มัน “กูก็มาเช้าตามปกตินี่หว่า” ไออ้นตอบผมพรางทำหน้านิ่ง “ปกติตรงไหนวะก็เวลาคุณมึงมาโรงเรียนถึงจะเช้ากว่ากูก็เถอะแต่คุณมึงก็มาเกือบจะเข้าแถวทุกครั้งเลยไม่ใช่เหรอครับ” ผมพูดแบบกวนๆเพราะผมเห็นมันทำหน้าบูดบึ้งมาตั้งแต่ตอนผมเดินเข้ามาในห้องเรียนแล้วผมเลยอยากให้มันยิ้มหรือไม่ก็หัวเราะแต่ว่ามันไม่ปฏิกิริยาว่าจะยิ้มหรือจะหัวเราะเลยสักนิด “บ้านกูมีเรื่องนิดหน่อยวะกูเลยเครียดไม่อยากอยู่บ้านเลยออกมาโรงเรียนเนี่ยแหละแต่กูก็ไม่คิดว่าจะมาเจอมึงที่โรงเรียนด้วยวะ” ไออ้นพูดพรางเอามือกุมขมับตัวเองสงสัยบ้านมันจะมีปัญหาจริงๆ “แล้วบ้านมึงมีปัญหาเรื่องอะไรอ่ะ? บอกกูได้นะเว้ยเพื่อกูพอจะช่วยมึงได้” ผมถามมันพรางเอามือตบไหล่มันเบาๆ “บริษัทพ่อกู...เจ๊งแล้วว่ะ” ไออ้นพูดและเอาหน้าฟุบกับโต๊ะอีกครั้ง “แล้วบริษัทพ่อมึงเจ๊งได้ไง?” “พ่อกูไปเล่นหุ้นกับพวกมาเฟียแล้วพ่อกูก็เลยโดนไอพวกมาเฟียมันโกง...ฮึก” ไออ้นพูดและร้องไห้ออกมา “มึงไม่ต้องร้องไห้หรอก” ผมพูดปลอบใจ “จะไม่ให้กูร้องไห้ได้ไงก็พ่อกับแม่กูหนีพวกมาเฟียออกนอกประเทศไปแล้ว” ไออ้นพูดพร้อมกับร้องไห้หนักกว่าเดิมจนมันพุ่งเข้ามาซบอกผม “ห๊ะ! แล้วทำไมมึงไม่ไปพร้อมกับพ่อแม่มึงล่ะ” ผมถามมันด้วยความตกใจว่าทำไมพ่อกับแม่ไออ้นถึงไม่พามันไปด้วย “กูขอเขาไปด้วยแล้วแต่เขาบอกกูว่าไม่ได้กูก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไรทำไมเขาถึงไม่ให้กูไปด้วย...ฮึก....ฮึก...แล้วตอนนี้กูก็ไม่มีบ้านอยู่ไม่มีที่ไปแล้วด้วยกูไม่เหลือใครแล้ว” ไออ้นพูดพรางร้องไห้สะอึกสะอื้นและกอดผมแน่นกว่าเดิม “มึงยังเหลือกูที่เป็นเพื่อนมึงไงอ้นไม่ต้องร้องนะเรื่องบ้านอ่ะมึงไปอยู่บ้านกูก็ได้” ผมพูะรางเอามือลูบหลังมันไปด้วยเพราะหวังว่ามันคงจะหยุดร้องไห้ได้